ตอนที่ 4

ไม่นานเสียงกริ่งที่หน้าบ้านก็ดังขึ้น เวนย์ลงไปเปิดประตู และสวมกอดพร้อมจุ๊บแก้มทักทายตามนิสัยของฝรั่งตาน้ำข้าว

เอกถ่ายรูปส่งทางไลน์ไปให้เสือตามที่เขาได้เห็น ภาพที่ส่งไปทำให้เสือความร้อนพุ่งปรี๊ดขึ้นหัวปรอทแทบแตก

เสือส่งข้อความกลับมาทันที ว่าอยู่ที่ไหน และให้เอกส่งโลเคชัน พิมพ์ชื่อไปให้เขาด้วย เขายังบอกเอกอีกว่า ให้เอกเฝ้ามองอิงฟ้าอย่าให้คลาดสายตา

เสือยกหูโทรศัพท์เข้าไปที่บ้านอิงฟ้าอีกครั้ง

(“ป้าน้อย เก็บเสื้อผ้าของคุณหนูอิงให้ผมด้วยนะครับ ผมจะรีบเข้าไป เอาให้อยู่ได้สักสี่ห้าวัน”) เขาส่งเสียงไปทันทีที่ป้าน้อยรับสาย

“เอ่อ...ค่ะ...ได้ค่ะ” ป้าน้อยรีบรับคำ ลนลานขึ้นข้างบนห้องพักของทั้งคู่ ทำตามคำสั่งของเสือแทบทันที

“อะไรกันนะคู่นี้” เธอบ่นพึมพำ แต่มือก็ทำงานไปด้วย

เสือขับรถเข้ามาในเขตรั้วบ้านอย่างรวดเร็ว และเบรกดังเอี๊ยด ก่อนจะเปิดประตูรถขึ้นไปยังห้องของตัวเอง เสือหยิบชุดของตัวเองจับใส่ยัดเข้าไปในกระเป๋าใบขนาดพอดี เมื่อเปิดประตูห้องออกมา ป้าน้อยกำลังยักแย่ยักยันยกกระเป๋าออกมาจากห้องของอิงฟ้า

“อะไรมันจะเยอะขนาดนั้นครับ” เสียงของเสือเอ่ยถามเมื่อเห็นกระเป๋าใบใหญ่ที่น้อยยกออกมาจากห้องอิงฟ้า

“อู้ย...คุณเสือ ป้าน้อยเซตอัปจัดครบค่ะ เสื้อผ้าหน้าผม ขืนไปไม่ครบ คุณเสือจะมีปัญหานะคะ” ป้าน้อยชี้แจง เพราะเธอจัดกระเป๋าเดินทางให้อิงฟ้าบ่อย ๆ

“เอามาทางนี้ครับ เดี๋ยวผมยกเอง” เขารีบคว้ากระเป๋าจากมือป้าน้อย เดินกึ่งวิ่งลงบันไดตรงไปขึ้นรถสตาร์ตกระชากรถออกไปอย่างรวดเร็ว

“เฮ้อ...ป้าเอาใจช่วยนะคะ คุณเสือ” น้อยมองตามร่างใหญ่ ส่ายหน้าอย่างหนักใจ รู้สึกเห็นใจเสือที่ต้องมารับมือกับคุณหนูอิง เพราะนางรู้นิสัยคุณหนูเจ้าอารมณ์เป็นอย่างดี

เสือตะบึงห้อเหยียบรถปาดซ้ายปาดขวามุ่งหน้ามาตามทางที่เอกบอก เมื่อเขามาถึง ไฮสกายบ้านพักตากอากาศที่อยู่บนเขา ก็เจอกับเอกที่ยืนรออยู่แล้ว

“หลังนี้ครับ” เอกเอ่ยบอกเสือแบบนอบน้อม เห็นสีหน้าของเขาแล้วคาดเดาไม่ยาก เอกไม่กล้าสบตา

“เออ...กลับไปได้แล้ว ตามคุณวินัยให้รีบมาทำงานก่อนเวลาด้วย และให้เขาโทรหาผมด่วนด้วยนะ” เสือสั่งงานบอกเอกไป

เอกถึงแม้จะเป็นคนดูแลรถในบ้านของอิงฟ้า แต่ก็ทำงานตามคำสั่งของเสือทุกอย่าง เข้านอกออกในดิสโกและห้องทำงานของเสือได้เหมือนเป็นยิ่งกว่าเลขา

“ครับ” เอกรีบรับคำ

เสือสะบัดข้อมือเหมือนไล่ให้เอกกลับไปได้แล้ว เอกก้มหัวทำความเคารพ ก่อนจะเดินกลับไปขึ้นรถของตัวเองที่จอดอยู่ห่างพอสมควร

เสือยืนมองขึ้นไปบนตัวอาคารที่เห็นอยู่ตรงหน้า ก่อนจะเดินเข้าไปกดกริ่ง เสียงกริ่งที่ดังขึ้น ทำให้ทั้งสามคนหันมามองหน้ากันแบบงง ๆ เพราะที่นี่ไม่มีใครรู้ว่า เป็นที่พักของเดฟและเวนย์ และทั้งคู่ไม่เคยให้การต้อนรับใครคนอื่นนอกจากอิงฟ้า เดฟอาสาเดินลงไปดูเอง

อิงฟ้าและเวนย์ก็นั่งคุยกันต่อแบบออกรส เมาท์มอยกันถึงเรื่องทริปเก่า ๆ ที่ทั้งสามเคยไปเที่ยวด้วยกัน เหมือนเพื่อนสาวที่สนิทสนมคุยกัน

เดฟเดินลงมาที่ประตูหน้าบ้าน ถึงกับชะงักเมื่อเห็นเสือยืนประจันหน้าอยู่หน้าประตู เขาเปิดประตูรั้วเข้ามาโดยที่เจ้าของไม่ได้เปิดให้ หรือเอ่ยอนุญาต

“เอ่อ...สวัสดีครับ คุณเสือ” เดฟเอ่ยทัก รู้สึกได้ถึงความเคร่งขรึมของผู้ชายตรงหน้า เขาปรายตาขึ้นไปมองชั้นบนก่อนจะเอ่ยบอกเสือถึงอิงฟ้าภรรยาคนสวย

“อิงฟ้าอยู่ข้างบน เชิญเข้ามาก่อนสิครับ” เขาเปิดประตูกว้างและผายมือเชื้อเชิญให้เสือเข้ามาในตัวบ้าน ก่อนจะปิดประตู แล้วเดินนำเขาขึ้นด้านบน

เมื่อไปถึงชั้นสองที่เป็นห้องโถงกว้าง สำหรับนั่งเล่นเป็นห้องรับแขกไปในตัว และมีห้องครัวขนาดกะทัดรัด ติดกระจกโดยรอบ เห็นวิวทะเลสวยของทั้งอ่าวปอ

สิ่งที่เสือเห็น คือ อิงฟ้ากับเวนย์กำลังนั่งเอาหัวพิงกัน กำลังดูรูปในมือถือของเวนย์ที่เป็นรูปต่าง ๆ ที่พวกเขาเคยออกไปทริปเที่ยวด้วยกัน เสือหน้าแดงก่ำ ความโกรธพุ่งปรี๊ดขึ้นมาเต็มพิกัด ก้าวขายาว ๆ ถึงโซฟาที่ทั้งสองนั่ง เดฟพยายามคว้าร่างของเสือเอาไว้แต่ไม่ทัน รู้ว่าต้องเกิดเหตุการณ์อะไรขึ้นสักอย่างหลังจากนี้แน่ ๆ และคนที่ซวยก็น่าจะเป็นเวนย์คู่ขาของเขา

“เฮ้ย...” เสียงเรียกของเสือดังขึ้น

พร้อมกับเสียงของเดฟที่ดังขึ้นมาพร้อม ๆ กัน

“อิง... เวนย์ระวัง”

ทั้งสองหันหน้ามาตามเสียง แต่เสือก็ถึงตัวเวนย์เสียแล้วเขาคว้าคอเสื้อเวนย์กระชากขึ้น ก่อนจะส่งหมัดตะบันเต็มใบหน้าของเวนย์

อิงฟ้าถึงกับร้องกรี๊ดออกมา ตามด้วยร่างเดฟที่เข้ามาขวางและพยายามช่วยจับยึดร่างของเสือไว้

“หยุดนะ พี่เสือ” เสียงอิงฟ้าร้องห้าม มีเสียงโวยของเดฟผสมโรงร้องห้ามมาด้วย

“คุณเสือครับ หยุด...อย่าทำอะไรเวนย์ ผมขอร้อง”

เวนย์ฝรั่งตัวใหญ่แต่หัวใจสาว รั้งรัดร่างเสือที่เข้ามาตะบันหน้าเขา จนเลือดออกปาก สามคนคลุกกันนัวเนียจนล้มฟุบลงตะลุมบอนกลิ้งไปกับพื้นห้อง

อิงฟ้ารีบวิ่งเข้าครัว เธอฉวยเหยือกน้ำจากบนโต๊ะอาหาร ที่มีทั้งน้ำและน้ำแข็งอยู่ในนั้น วิ่งกลับออกมาแล้วสาดไปที่หน้าของเสือโครมใหญ่ ทำให้ทั้งสามต้องแยกออกจากกันโดยปริยาย

เดฟรีบเข้าไปประคองเวนย์ ใช้สองมือจับใบหน้าของเวนย์ดูร่องรอยที่ถูกทำร้าย และเช็ดเลือดที่มุมปากให้กับเขา

“เป็นหมาบ้าหรือไง” เสียงอิงฟ้าตะโกนดังขึ้น จ้องหน้าเสืออย่างเอาเรื่องเอาราว เธอรีบวิ่งเข้าไปประคองเวนย์อีกคนให้ลุกขึ้นนั่งบนโซฟา

เสือขยับเสื้อที่หลุดลุ่ยให้เข้าที่ ใช้นิ้วโป้งเช็ดเลือดที่มุมปากของตัวเองเหมือนกัน

เดฟหันมาจ้องหน้าอิงฟ้า สลับกลับไปมองหน้าเสือ ก่อนจะพูดกับเธอ

“อิง ยูไปเคลียร์กับสามียูก่อนไป” แล้วเดฟก็หันหน้าเข้าหาเวนย์แบบขัดใจ

“เจ็บไหม...” สองคนจ้องหน้ากัน เดฟทำหน้าแดงเหมือนจะร้องเมื่อเห็นร่องรอยบาดเจ็บของคู่ขา อิงฟ้าลุกขึ้นยืน ก่อนจะเอ่ยขอโทษทั้งคู่ พร้อมสายตาที่รู้สึกผิดจริง ๆ

“เดฟ เวนย์ ไอขอโทษนะ” สิ้นเสียงของอิงฟ้า

เสือตรงเข้ามากระชากแขนของร่างสวยจนตัวปลิว เดินอย่างเร็วโดยไม่เอ่ยขอโทษทั้งสองคนสักคำ

อิงฟ้าพยายามแกะมือของเขาที่ยึดอยู่กับข้อมือเธอไว้แน่นให้ปล่อยคลายออก แต่ก็ไม่สามารถสู้แรงของเขาได้ เพราะตอนนี้อารมณ์ของพี่เสือมีทั้งโกรธและเต็มไปด้วยพิษลมหึง

“แหม... ผัวไม่อยู่ไม่กี่ชั่วโมง มาระเริงชู้ ประเคนให้เขาถึงที่เลยนะ” คำพูดเสียดแทงและจงใจพูดใส่หน้าคนข้าง ๆ

“ต่อไปห้ามมาที่นี่อีก แล้วถ้าขัดคำสั่ง อย่าหาว่าพี่เสือไม่เตือน”

เขาเปิดประตูบ้านออกไปและกระแทกประตูปิดอย่างแรงดังโครม จนสองคนที่อยู่บนชั้นสองถึงกับสะดุ้ง หันหน้าเข้ากอดกันกลม

“Oh my god!” สองหนุ่มคู่ขาอุทานขึ้นพร้อมกัน

เสือลากเธอไปขึ้นรถของเขาที่จอดอยู่หน้าประตูรั้ว ใช้มือชี้หน้าเธอ ก่อนจะปิดประตูใส่หน้าหนูอิงดังปั้ง เลี้ยวตัวเดินอ้อมไปนั่งฝั่งคนขับกระชากตัวรถออกไปจากตรงนั้นอย่างรวดเร็วบรรยากาศมาคุเกิดขึ้นในรถเหมือนมีควันเต็มไปหมด

อิงฟ้านั่งคอแข็งตามองไปข้างหน้า เห็นว่าเขาไม่ได้เลี้ยวรถเข้าเมือง แต่กลับหักเลี้ยวหัวรถออกนอกเมือง แต่เมื่อใกล้ถึงสะพานสารสินเพื่อข้ามทะเลไปยังจังหวัดพังงา เธอจึงอดรนทนไม่ได้ถามคำถามออกไป

“จะไปไหนกันคะ อิงจะกลับบ้าน” น้ำเสียงที่ออกมาฟังแล้วดูห้วน ๆ พร้อมตวัดสายตาจ้องมองคนที่นั่งขับรถอยู่ข้าง ๆ อย่างมีอารมณ์

เขาไม่ตอบได้แค่ปรายตาดูเธอแค่นิดเดียวและกระทืบฝีเท้าส่งแรงเหยียบคันเร่งกระชากเครื่องยนต์ให้แรงขึ้น ด้วยอารมณ์โมโหที่ยังกรุ่น ๆ อยู่

อิงฟ้าถึงกับอึ้งไปนิดหนึ่งนั่งหันหน้ามองถนนด้วยความเสียววาบ สองมือกระชับจับเข็มขัดนิรภัยไว้แน่น

“จะบ้าหรือไง ทำไมขับรถแบบนี้” แต่ไม่วายส่งเสียงแว้ดใส่เขาออกไปอีกด้วยเขาไม่ได้สนใจและยังคงความเร็วไว้ที่จุดเดิม อิงฟ้าได้แต่ลอบหายใจ ปกติพี่เสือโกรธเธอขนาดไหนก็ไม่เคยแสดงกิริยา และความโมโหออกมาแบบนี้

กริ้ง กริ้ง กริ้ง เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น เขาเอื้อมมือไปกดรับสาย และเสียบหูบลูทูท

“อืม คุณวินัย” เขาเรียกชื่อคนที่ปลายสาย

“ฝากดูแลดิสโกและจัดการทุกอย่างแทนผมด้วยนะครับ จะไปต่างจังหวัดสักสี่ห้าวัน และอีกเรื่องคุณวินัยผมฝากช่วยมาม่าแอนนี่ เรื่องการดูแลแขกวีไอพีด้วยนะครับ อย่าให้มีเรื่องเหมือนเมื่อเช้านี้” เสียงเขาสั่งงานไปตามสาย ก่อนจะวางสาย จ้องมองถนนตรงหน้าไม่วางตา

“จะไปไหนตั้งสี่ห้าวัน อิงไม่มีเสื้อผ้ามาสักชิ้น แล้วไหนจะของใช้ส่วนตัวและเครื่องสำอางของอิงอีก” เธอทำน้ำเสียงไม่พอใจ และแสดงความหงุดหงิดออกมา

“ไม่มีเสื้อผ้าก็ไม่ต้องใส่ อีกอย่างมาฮันนีมูนหลังแต่งงาน คนส่วนใหญ่นอนกัน เขาก็ไม่ใส่เสื้อผ้าอยู่แล้ว” เขาจงใจพูดแดกดันเธอ ในเมื่อเขายอมมามากแล้ว จะปรับเปลี่ยนนิสัยตัวเองก็ไม่มี ต้องดัดสันดานสักหน่อย อีกอย่างยังนึกเคืองที่คลอเคลียกับไอ้ฝรั่งนั่นไม่หาย เธอทำท่าจะส่งเสียงกรี๊ดออกมา ใช้มือข้างซ้ายที่อยู่ฝั่งกระจกซัดไปที่กระจกรถด้านข้างเสียงดัง

“ไม่ต้องกรี๊ดเลยนะ ไม่มีประโยชน์ แล้วที่ทำไปเมื่อกี้ รถมันไม่เจ็บหรอกนะ แต่มือนั้นน่ะเจ็บ จริงไหม?” เขาหันไปพูดกับเธอแบบกระแทกเสียง แล้วหันหน้ากลับไปมองถนนเหมือนเดิม

อิงฟ้าได้แต่นั่งขุ่นมัว หูเริ่มอื้อไปด้วยความโมโห ตาจ้องมองข้างหน้าและสองข้างทางตลอดเวลา

“ไม่ต้องคิดกระโดดลงด้วย พี่เสือดับเบิลล็อกไว้แล้ว” เขาพูดออกมาเหมือนรู้ใจเธอไปหมด เธอได้แต่นั่งกำหมัดในมือแน่น