บทที่ 2

บทที่ 2

เสียงเจื้อยแจ้วพูดคุยกันวุ่นวายเมื่อสอบเสร็จในวิชาสุดท้ายของเทอม บางคนก็ยังคงนั่งอ่านทบทวนว่าสิ่งที่สอบไปถูกหรือไม่ บางคนก็โปรยชีสทิ้งอย่างโล่งใจที่สอบเสร็จเสียที ร่างบอบบางนั่งพิงผนังหน้าชั้นเรียนถอดแว่นสายตาออกพลางนวดคลึงขมับอย่างต้องการผ่อนคลาย

"หม่อน แกสอบได้บ้างไหม" หยกเดินเข้ามานั่งข้างๆ พร้อมกับยื่นไอติมหนึ่งแท่งให้กับเพื่อนสาว

"ก็พอได้นะ ข้อสอบนี้ยากชะมัดเลย ขนาดฉันอ่านมาเยอะแล้วนะยังรู้สึกว่าทำได้ยังไม่ดีพอเลย โดยเฉพาะข้อสอบเขียนอะ" ใบหม่อนแสดงสีหน้าเคร่งเครียดเมื่อรู้สึกทำได้ไม่ดีเท่าที่ผ่านมา

"เอาน่า แกผ่านอยู่แล้วแหละ ไหนๆ ก็สอบเสร็จแล้วเราไปฉลองกันดีกว่า"หยกเสนอ

"แต่ฉันต้องกลับบ้าน แกก็รู้ว่าฉันอยู่ค่ำมืดไม่ได้" ด้วยเพราะแม่ย้ำนักย้ำหนาเรื่องการกลับบ้านให้ตรงเวลา เพราะไม่อยากให้เธอเถลไถลหากต้องไปติวบ้านเพื่อนแม่เธอก็จะไปรับไปส่งตลอด

"เดี๋ยวฉันขอป้าบัวให้เอง แกไปเถอะน๊า" หยกเขย่าแขนเพื่อนรักอย่างอ้อนวอน "เดี๋ยวก็ไม่ได้เจอกันแล้ว ไปเลี้ยงฉลองครั้งสุดท้ายกันเถอะ"

"อื้อ ก็ได้ ถ้าแม่อนุญาตนะ"

"โอเค"

ในเย็นวันนั้นหยกและเพื่อนๆ อีกสองสามคนก็ปั่นจักรยานไปที่บ้านของใบหม่อนเพื่อขออนุญาตพาใบหม่อนไปร่วมฉลองด้วย เมื่อมาถึงบ้านก็พบว่าใบบัวกำลังนั่งตัดใบตองอยู่ที่แคร่หน้าบ้าน

"แม่จ๋า หนูกลับมาแล้วจ้า" เสียงหวานใสดังขึ้นดั่งเช่นทุกวัน เธอวิ่งเอากระเป๋าไปวางก่อนจะไปหอมแก้มแม่ฟอดใหญ่

"สวัสดีค่ะป้าบัว" เพื่อนๆ ของใบหม่อนยกมือไหว้เคารพแม่ของเพื่อนสาว

"สวัสดีจ้ะ แล้วนี่มาทำอะไรกันฮึ หม่อนแม่แบ่งขนมไว้ให้ในตู้เย็นแน่ะ ไปเอามาให้เพื่อนๆ กินสิ"

"ไม่เป็นไรค่ะป้าบัว พวกหนูมาขออนุญาตพาหม่อนไปเลี้ยงฉลองสอบเสร็จน่ะค่ะ ป้าบัวให้หม่อนไปนะคะ" หยกมองหน้าใบบัวตาปริบๆ

ใบบัวหันไปมองหน้าลูกสาวที่นั่งก้มหน้างุดๆ คงรู้สึกเกรงใจเธอจึงให้เพื่อนมาขอให้ เธอก็ไม่ได้เคร่งครัดอะไรลูกมากนัก เพียงแต่เป็นห่วงก็เท่านั้น

"ไปสิจ้ะ แต่อย่ากลับดึกนักล่ะ"

"เย่! แม่น่ารักที่สุดเลย งั้นหนูไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนนะ" ใบหม่อนหอมแก้มแม่อย่างขอบคุณก่อนจะรีบวิ่งเข้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้าให้เรียบร้อย

"พวกหนูไปก่อนนะคะ สัญญาจะไม่กลับดึกค่า" หยกและเพื่อนๆ ไหว้ลาก่อนที่จะพากันออกไป

เด็กสาวต้องพากันนั่งรถเมย์ไปยังห้างสรรพสินค้าที่อยู่ห่างบ้านหลายสิบกิโลฯ นานๆ จะได้มาเปิดหูเปิดตากันสักที

"เฮ้ย ฉันรู้มาว่ามีร้านนั่งชิลล์อยู่ข้างๆ ห้างด้วยแหละ สนใจไปกันม่ะ" โยเสนอความคิด

"เอาสิ ฉันก็อยากลองไปเหมือนกัน" หยกสนับสนุนด้วย คนที่ไม่รู้เรื่องราวอะไรเลยก็คือใบหม่อน เธอได้แต่เออออห่อหมกไปกับเพื่อนๆ

ในเวลาต่อมาทุกคนก็มาถึงร้านนั่งชิลล์แห่งหนึ่ง บรรยากาศช่วงเย็นคนก็ครึกครื้นสนุกสนาน บ้างก็ทยอยมา บ้างก็นั่งกันตั้งแต่หัววันใบหม่อนมองบรรยากาศรอบๆ ด้วยความรู้สึกไม่คุ้นชิน การตกแต่งร้านเป็นสไตล์ร้านเหล้าชัดๆ ผู้ชายที่นั่งดื่มต่างก็มองมาที่เธอและเพื่อนๆ

"ที่นี่เหรอ ทำไมมันน่ากลัวจัง"

ด้วยเพราะแสงไฟสลัวๆ ภายในร้านทำให้เธอมองโดยรอบไม่ค่อยชัดสักเท่าไหร่ เหมือนที่อโคจรมากกว่า แต่ก็ไม่ได้แย่เสียทีเดียว เพราะมีที่นั่งสูดบรรยากาศธรรมชาติชั้นบนของร้าน เป็นชั้นลอยที่ตกแต่งด้วยถังน้ำมันเป็นที่นั่ง ผู้คนก็ไม่เยอะเท่าข้างล่าง

"กลัวเกออะไรกัน น่าสนุกดีออก มาๆ ฉันให้เพื่อนจองไว้รอแล้ว" โยเอ่ยบอกก่อนจะจูงแขนใบหม่อนไปที่โต้ะนั่ง "เฮ้! จูน"

"โย มาแล้วเหรอ" จูนที่นั่งเล่นโทรศัพท์อยู่เงยหน้ามองเพื่อนสาวต่างสถาบันที่กำลังเดินมายังโต้ะที่เธอนั่งอยู่

"นี่ใบหม่อน หยกแล้วก็เบลล์ ส่วนนี่จูนที่เพื่อนฉันเอง"

"ยินดีที่ได้รู้จักนะ"

สาวๆ นั่งที่เก้าอี้ก่อนจะสั่งเครื่องดื่มกับทางร้าน ทุกคนสั่งเป็นเหล้าปั่นบ้าง คอกเทลบ้าง คงมีแต่ใบหม่อนกระมังที่สั่งน้ำผลไม้ปั่นคนเดียว

"มาทั้งที กินอะไรน้ำผลไม้เล่าหม่อน เดี๋ยวฉันสั่งให้"

"ไม่เอา ฉันกินน้ำผลไม้นี่แหละ ขืนแม่รู้ได้ตีตายแน่"

แม้จะไม่ค่อยชอบสถานที่แบบนี้สักเท่าไหร่เพราะรู้สึกว่ามันไม่ได้เข้ากับเธอเลยสักนิด แต่นานๆ ได้ออกมาทีก็อยากจะสนุกให้เต็มที่เช่นกัน เสียงเพลงดังคลอแผ่วเบาฟังสบายๆ

"ฉันขอไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ" ใบหม่อนลุกไปเข้าห้องน้ำเมื่อรู้สึกปวดฉี่

"ให้ฉันไปเป็นเพื่อนไหม" หยกวางแก้วลงเตรียมจะลุกไปเป็นเพื่อน

"ไม่เป็นไร แกกินไปเถอะ" ใบหม่อนเอ่ยบอกอย่างเกรงใจ ไม่อยากขัดความสนุกของเพื่อน เมื่อใบหม่อนลุกออกไปแล้วจึงเหลือแต่เพื่อนๆ ที่นั่งกินกันอยู่

"เฮ้ย ผสมเหล้าให้หม่อนมันสักหน่อยดีไหม" โยโพล่งขึ้นมาอย่างเสนอความคิด อยากให้เพื่อนสนุกและได้ลิ้มลองของแบบนี้บ้าง

"ไม่ดีมั้ง แกก็รู้ว่าหม่อนมันกินไม่เป็น" หยกเอ่ยห้าม

"ดีสิ แค่ให้มันลองเฉยๆ ฝาเดียวพออะ มันไม่เมาหรอก" โยคะยั้นคะยอจะให้ลองให้ได้ ก่อนจะรินเหล้าใส่ฝาหนึ่งแล้วเทไปที่แก้วน้ำผลไม้ของใบหม่อน

ไม่นานใบหม่อนก็เดินกลับมาที่โต๊ะ ได้ล้างหน้าล้างตาก็รู้สึกดีขึ้นมาก เธอยกแก้วน้ำของตัวเองขึ้นดื่มโดยที่เพื่อนๆ ทำตัวปกติ

"ทำไมรสชาติมันแปลกๆ " ใบหม่อนแปลกใจเล็กน้อยเมื่อรู้สึกข่มปร่าที่ลำคอแถมมีกลิ่นฉุนๆ อีก

"แกคิดไปเองเปล่า มาๆ ดื่มฉลองให้กับอิสระของเรา ไม่ว่าพวกแกจะไปเรียนที่ไหนเราก็จะเป็นเพื่อนกันตลอดไปนะ" โยยกแก้วมาชนกับเพื่อนๆ เสียงแก้วดังกระทบบ่งบอกถึงความเป็นอิสระของพวกเธอ ทุกคนกินจนหมดแก้วเพื่อเป็นสัญญาต่อกัน

"หม่อน แกจะไปเรียนญี่ปุ่นวันไหนเหรอ"

"ครูบอกว่าให้เตรียมตัวอีกสองเดือนน่ะ ใจหายเหมือนกันนะเดี๋ยวก็ไม่ได้เจอกันแล้ว ฮึก~" จู่ๆ หญิงสาวก็ร้องไห้งอแงออกมา น้ำตาไหลอาบเต็มแก้มจนเพื่อนๆ พากันตกใจ

"เฮ้ย หม่อนแกร้องไห้ทำไม แค่แยกกันไปเรียนไม่ได้ตายจากกันซะหน่อย" หยกถามอย่างตื่นตกใจ

"ไม่รู้ ฮึก~ ฉันคิดถึงพวกแกนะ ฮือ~ ฉันรักพวกแก" ยิ่งพูดยิ่งร้องไห้ เธอเองก็ไม่รู้สาเหตุเหมือนกัน อยู่ๆ ก็อยากร้องไห้ขึ้นมาเสียอย่างนั้น

"หรือว่ามันจะเมาวะ ฉันบอกแกแล้วว่าอย่าให้หม่อนมันกิน" หยกหันไปดุใส่โยที่นั่งงงๆ กับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น

"ใครจะไปรู้วะ นี่ใส่แค่นิดเดียวเองนะ ไม่คิดว่ามันจะเมาได้"

"ก็หม่อนมันเคยกินซะที่ไหนล่ะ"

"ฉันว่าพาหม่อนกลับบ้านดีกว่า นี่ก็เริ่มดึกแล้วด้วยเดี๋ยวแม่มันจะเป็นห่วง" เบลล์เอ่ยบอกเพื่อนๆ

"แต่หม่อนมันเมานะ ถ้ากลับบ้านแบบนี้ ป้าบัวได้ด่าหูชาแน่เลย" หยกเอ่ยอย่างกลุ้มใจ

"เอางี้ ไปนอนบ้านฉันก่อนไหม โทร.บอกป้าบัวเอาก็ได้ พรุ่งนี้เช้าค่อยให้มันกลับบ้าน" โยเสนอความคิด นี่เป็นทางเดียวที่พวกเธอคิดออก

"นอนบ้านฉันก็ได้นะ ฉันอยู่คนเดียวแถมอยู่ใกล้ๆ ด้วย" จูนเอ่ยบอก บ้านเธออยู่ไม่ไกลจากที่นี่สักเท่าไหร่ จึงสะดวกกับเพื่อนๆ ของเธอ

"งั้นเรานอนบ้านจูนกัน พรุ่งนี้ค่อยกลับ ถ้าแยกกันกลับเดี๋ยวป้าบัวจะสงสัย"

"เอางั้นก็ได้"

ทุกคนช่วยกันพยุงใบหม่อนที่เริ่มพูดไม่รู้เรื่อง ดีที่จูนขับรถมาเองจึงพากันกลับได้ง่าย ใบหน้าเธอเริ่มแดงก่ำด้วยฤทธิ์แอลกอฮอล์ ใบหม่อนเกาที่แขนเมื่อรู้สึกแสบคัน

"เฮ้ย ฉันว่าหม่อนมันแพ้แอลกอฮอล์ว่ะ"

"ทำไมวะ"

"แกดูสิ ผื่นขึ้นเต็มตัวขนาดนี้" หยกชี้ไปที่แขนและลำคอของใบหม่อนที่เริ่มมีผื่นแดงขึ้นเป็นจุดเล็กๆ ใบหน้าแดงเป็นแถบๆ จนเห็นได้ชัด

"เอาไงดีวะ"

"ไปหาหมอเถอะ เราไม่รู้ว่ามันเป็นอะไรจริงๆ กันแน่"

"เออๆ " จูนเลี้ยวรถไปยังโรงพยาบาลที่อยู่ใกล้ที่สุด