6“ขับชนมันเลย”

ปัง!ปัง!ปัง!

“อ้ากกก!!” ร่างชายชุดดำถูกกระสุนพุ่งเข้าใส่ถึงกับล้มตายลง คริสรีบวิ่งไปอีกทางแล้วเปิดฉากยิงใส่ลูกน้องของเอกพงศ์อย่างบ้าคลั่ง ใครที่มันกล้าลองดีกับพวกเขารับรองว่าไม่ตายดี

“พวกมึงเป็นบ้าอะไรกัน พวกกูไปทำอะไรให้พวกมึง พวกมึงถึงได้เป็นบ้ามาถล่มพวกกูอยู่แบบนี้” ลูกน้องคนสนิทของเอกพงษ์ตะโกนด่าคริสเตียน

“มึงไม่ได้ทำหรอก แต่นายมึงทำ”

“นายกูไปทำอะไรให้พวกมึง ตอนนี้นายไม่เคยสั่งให้พวกกูไปทำอะไรที่เกี่ยวกับตระกูลของพวกมึงเลย ถ้านายกูทำจริงทำไมพวกกูจะไม่รู้”

“กูไม่สน ทำแม่กูเจ็บปางตายกูจะฆ่าล้างโคตรพวกมัน”

“ไอ้ระยำ”

“ไอ้พวกหมากระจอกอย่ามาเห่ากับกู”

ปัง!ปัง!

เสียงปืนดังกึกก้องไปทั่วบริเวณ คริสเตียนยิงลูกน้องของเอกพงศ์ล้มลงกับพื้น ส่วนลูกน้องคนสนิทของเขาก็ทำงานอย่างดีเยี่ยม

“อ้ากกก!!”

ปัง!ปัง!ปัง!

“เอาระเบิดปาใส่มันเลย” พีระตะโกนภิภพยิ้มแล้วดึงสลักระเบิดใส่เข้าไปในคฤหาสน์

ตู้ม!!

เสียงระเบิดดังสนั่นหวั่นไหว เอกพงศ์กับภรรยาวิ่งหลบไปอีกทาง ส่วนพวกคนใช้หนีตายกันอลม่าน

“อย่าคิดว่าพวกมึงจะรอด” คริสเตียนวิ่งฝ่าคมกระสุนเข้าไปในบ้านเขากวาดสายตามองหาเอกพงศ์กับครอบครัว เขาจำได้ว่าอลิสเคยแนะนำโมนาว่ามีพี่ชายชื่อโนอาห์ วันนี้แหละเขาจะฆ่ามันให้หมด

ตึก!ตึก!ตึก!

เสียงฝีเท้าดังเข้ามาใกล้เอกพงศ์ถึงกับตัวสั่นงันงก คริสเตียนมาถล่มเขาแบบไม่ทันตั้งตัว มันจึงทำให้เขาตั้งรับไม่ทัน หาอาวุธอะไรไม่ทันเลยแม้แต่น้อย

“โมนา...” ชายวัยกลางคนเอ่ยอย่างตระหนก วันนี้ลูกสาวเพิ่งมาอยู่ที่บ้าน มันยิ่งทำให้เขากังวลในสิ่งที่กำลังเกิดขึ้น

“ลูกอยู่ข้างบนจะทำอย่างไรดี” รตีเสียงสั่นมองสามีด้วยแววตาสั่นระริก รู้สึกกลัวจับขั้วหัวใจเมื่อคิดได้ว่าลูกสาวจะไม่ปลอดภัย

“อย่าคิดว่าพวกมึงจะรอด”

ตึก!ตึก!ตึก!

คริสเตียนประกาศกร้าวเดินตรงเข้าไปต้นเสาที่ทั้งสองหลบซ่อนอยู่ คนสารเลวอย่างพวกมันอย่าหวังว่าจะรอด

“พ่อคะ” เสียงหนึ่งดังขึ้นทำให้คริสเตียนหันไปมอง เป็นจังหวะเดียวกันกับลูกน้องผู้ซื่อสัตย์ของเอกพงศ์ตัดสินใจออกมาจากอีกมุมแล้ววิ่งเข้าแย่งปืน ถ้าเกิดยิงสวนคนที่จะเป็นอันตรายเห็นจะเป็นบุตรสาวของเจ้านาย ซึ่งเขายอมให้เป็นแบบนั้นไม่ได้

ปัง!ปัง!ปัง!

“กรี๊ด!” โมนากรีดร้องออกมา เมื่อปืนที่ลูกน้องบิดายื้อแย่งกับชายร่างสูงลั่นไปมา

“พาคุณผู้หญิงหนีไป ไปห้องที่คุณหนูทำไว้สมัยเด็ก”

“ค่ะ” โมนาพยักหน้า รีบไปหาบุพการี

“เราต้องรอดด้วยกันสิ”

“นายไปก่อนเดี๋ยวผมตามไป คุณหนูรีบพาท่านทั้งสองไป” โมนามองหน้านนท์แล้วจับมือของบุพการีให้วิ่งไปประตูลับหลังห้องครัวพอเปิดเข้าไปก็เจอกับอุโมงค์เล็ก ๆ ที่เธอกับพี่ชายเคยทำเอาไว้สมัยเด็ก

“พวกมันทำแบบนี้กับเราทำไม?”

“พ่อก็ไม่รู้ พ่อไม่เคยมีเรื่องกับไอ้คริสเตียน”

“คริสเตียน ดำรงพงษ์เมธาเหรอคะ?”

“ใช่” คำตอบของบิดาทำเอาหญิงสาวต้องเบิกโตโพลงอย่างตกใจ “ดูเหมือนน้องมันก็มาด้วย ตั้งตัวไม่ทันเลยถ้าโนอาห์อยู่ก็คงดี”

“มันเป็นไปได้ยังไง ไม่เคยมีเรื่องอะไรแล้วเขาจะทำเราทำไม”

“พ่อเกลียดพวกมันก็จริง แต่พ่อไม่เคยทำอะไรมัน พ่อก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน” เอกพงศ์เอ่ยอย่างไม่เข้าใจพร้อมกับก้าวเดินไปที่อุโมงค์มืดๆ มีเพียงแสงรำไรจากแสงไฟดวงเล็กที่ถูกติดเอาไว้ด้วยความระมัดระวัง

“แล้วเกิดเรื่องแบบนี้เราจะทำยังไงดี”

“ไอ้เอกภพคงไม่รู้ว่าเราโดนถล่มแน่ๆ”

“นั่นสิคะ”

“เราควรรรีบไปนะคะ คริสเตียนเขาเป็นคนฉลาด อีกไม่นานเขาต้องเจออุโมงค์ที่เราเข้ามา”

“เราน่าจะมีโทรศัพท์สักเครื่องส่งข้อความขอความช่วยเหลือที่ปลายอุโมงค์”

“แต่สถานการณ์มันรวดเร็วไปหมด เลยไม่ได้หยิบมา เรารีบไปกันเถอะค่ะ ถ้าช้าจะไม่ทันการณ์”

“อืม” เอกพงศ์พยักหน้า ทั้งสามรีบสาวเท้าไปเพื่อไปให้ถึงประตู

“ระวังด้วยนะพ่อ” โมนาเดินไปตามอุโมงค์ที่เธอกับพี่ชายเคยให้คนงานมาขุดเอาไว้ตั้งแต่สมัยเด็ก ระยะทางที่ทำอุโมงค์เอาไว้ประมาน500เมตรทะลุออกไปข้างถนนนอกรั้วคฤหาสน์พอดี

ตอนนี้เธอรู้สึกกลัวมากๆหัวใจเต้นไม่เป็นส่ำ กลัวผู้ชายใจร้ายนามว่าคริสเตียนมาฆ่าพ่อแม่ของเธอ

ไม่เคยคิดฝันว่าเขาจะใจร้ายทำร้ายครอบครัวของเธอได้ ยิ่งพ่อแม่บอกไม่เคยไม่ทำอะไรครอบครับเขาเลย โมนาก็ยิ่งงงในสิ่งที่เกิดขึ้น

ทั้งสามเดินมาจนถึงประตูเหล็กเก่าๆมีบันไดพาดไปจนถึงประตูด้านบน พอมาถึงที่นี่ทุกคนก็รู้สึกอึดอัดมากๆเพราะอากาศไม่ถ่ายเท เริ่มหายใจไม่สะดวก

“พ่อจะดันเปิดขึ้นไปเอง” เอกพงศ์เอ่ยแล้วเดินขึ้นบันได ตอนนี้สภาพบันไดสภาพไม่ค่อยจะสู้ดีนัก พร้อมที่จะพังได้ทุกเมื่อ เขาจึงพยายามก้าวเดินอย่างระมัดระวัง

“ดันขึ้นไปค่ะ”

“อึบ มันดันไม่ขึ้น” พยายามดันประตูเหล็กที่มันปิดอยู่อย่างสุดความสามารถ แต่มันก็ขยับเขยื้อนเพียงเล็กน้อยเท่านั้น

ตึก!ตึก!ตึก!

เสียงฝีเท้าดังเข้ามาตามทางอุโมงค์เรื่อย ๆ หัวใจของโมนายิ่งเต้นรัวราวกับกลองชุด มันหวาดกลัวไปหมด

ปึก!ปึก!

“ออกแล้ว!” เอกพงศ์รีบขึ้นไปข้างบนแล้วยื่นมือลงมา “บันไดไม่ค่อยดีโมนาขึ้นมาก่อน”

“ให้แม่ขึ้นไปก่อน” หญิงสาวรีบเอ่ยแย้ง เธอไม่ได้ห่วงตัวเองเท่าบิดามารดาของตนเอง ต่อให้เธอต้องตายแล้วบิดามารดารอดเธอก็ยินดี

“เร็วสิคุณรตียื่นมือมา เร็ว”

“ค่ะ” รตีก้าวขึ้นบันไดแล้วยื่นมือให้สามี

แกรก! เสียงบันไดที่มีสนิมเกาะเกรอะกัง บวกด้วยน้ำหนักตัวที่มากของรตีทำให้บันไดรับน้ำหนักไม่ไหวมันเริ่มลั่นดังขึ้น

ตึก!ตึก!ตึก! จากเสียงฝีเท้าที่ดังขึ้นเป็นจังหวะเริ่มกระชั้นขึ้น โมนาตัดสินใจขึ้นบันไดแล้วดันร่างของมารดาขึ้น

กึกๆโคร้ม!

“ว้าย!” บันไดพังลงทำให้ร่างเล็กของโมนากลิ้งลงไปกองกับพื้น เป็นจังหวะเดียวกันที่บิดาคว้ามือมารดาเอาไว้ได้ “รีบดึงขึ้นไป” เอกพงศ์พยายามดึงภรรยาขึ้นจนสำเร็จ จากนั้นก็โน้มตัวเพื่อดึงร่างบุตรสาวขึ้น

ตึก!ตึก!ตึก! เสียงฝีเท้าตรงเข้ามาอย่างรวดเร็ว โมนาพยายามกระโดดคว้ามือบิดาแต่ทว่ามันไม่ถึง เธอพยายามอยู่นานแต่ก็ไม่สามารถคว้ามือของบิดาได้เลย เสียงฝีเท้าก็ยิ่งตรงเข้ามาเรื่อยๆ

“ปิดประตูแล้วรีบหนีไป ถ้าพ่อกับแม่ช้าเราจะตายกันหมด สัญญาได้ไหมว่าจะหนีถ้าเกิดโมนาขึ้นไปไม่ได้”

“ไม่..”