บทที่ 2 ความจำเป็น (5)

“เด็กผู้ชายสองคนนี้เป็นลูกคุณเหรอคะ?” ขวัญชีวาถามต่อด้วยความสนใจ

“ใช่” เจ้าของบ้านพยักหน้ารับ ทว่ารอยยิ้มบนใบหน้ากลับอันตรธานหาย “น่าเสียดายที่ลูกชายคนเล็กของฉันเขากลายเป็นเจ้าชายนิทรา ไม่อย่างนั้นเธออาจได้พบเขา”

“เสียใจกับคุณด้วยค่ะ” หญิงสาวบอกด้วยความเห็นใจ

“ไม่เป็นไร เขายังมีชีวิตอยู่ เขาไม่ได้จากฉันไปไหน เพียงแต่เขานอนขี้เซาเท่านั้น”

“ค่ะ” ขวัญชีวาพยักหน้าลอบถอนหายใจเบาๆ ก่อนหันกลับไปจัดตู้เสื้อผ้าต่อ ส่วนเจ้าของคฤหาสน์ได้กวาดสายตาตรวจดูความคืบหน้าของการทำงาน จากนั้นก็สั่งให้พยาบาลพากลับออกไปจากห้องเงียบๆ

“เฮ้อ... นึกว่าจะโดนดุซะแล้ว” หญิงสาวถอนหายใจโล่ง

“นั่นสิ ชวนดูอะไรก็ไม่รู้ มาเถอะทำงานต่อ” เบอร์นาร์ดชวน แล้วนำเสื้อที่พับแล้วเรียงกลับเข้าไปในตู้

ส่วนขวัญชีวาไม่ค่อยมีสมาธิในการทำงานเท่าไหร่นัก ระหว่างทำงานเธอยังให้ความสนใจกับรูปภาพเป็นระยะๆ เธออยากเจอหน้าคนในรูปเหลือเกิน ไม่รู้ทำไมเธอถึงรู้สึกคุ้นหน้าคนในภาพนัก

แน่นอนว่าไม่ใช่แค่เด็กผู้ชายตัวน้อยที่มีหน้าตาคล้ายกับหลานชายของเธอเท่านั้น แต่เธอยังคุ้นหน้ากับเด็กผู้ชายอีกคนที่อยู่ในภาพวาดด้วย

ขวัญชีวาพยายามนึกว่าเธอเคยเห็นดวงตาสีสนิมเหล็กคู่นี้จากที่ไหนมาก่อน แต่เธอก็นึกไม่ออกจริงๆ เมื่อจนปัญญาเธอจึงหันมาตั้งใจทำงานที่ได้รับมอบหมายต่อ

พอจัดตู้เสื้อผ้าให้เป็นระเบียบเรียบร้อยแล้ว ขวัญชีวาก็ตรวจดูความเรียบร้อยอีกครั้ง เมื่อทุกอย่างเรียบร้อยเธอก็รวบรวมของมีค่าซึ่งถูกลืมเอาไว้ในกระเป๋าเสื้อและกางเกงส่งคืนให้กับเจ้าของบ้าน พร้อมกับให้เจ้าของบ้านเซ็นชื่อกำกับในเอกสาร ว่างานจัดตู้เสื้อผ้านั้นเสร็จเรียบร้อยดี

ซึ่งคุณนายอิซาเบลพึงพอใจกับงานที่ออกมาเป็นอย่างมาก

“ขอบใจสำหรับความซื่อสัตย์ที่มีให้ฉัน” คุณนายอิซาเบล บอกอย่างซาบซึ้งเมื่อได้รับแหวนแต่งงานซึ่งเคยคิดว่าหายไปแล้วกลับคืนมา

“ไม่เป็นไรค่ะ ทางเรายินดีให้บริการลูกค้าเสมอ” ขวัญชีวาตอบรับด้วยความภาคภูมิใจ

“แล้วครั้งหน้าฉันจะเรียกใช้บริการพวกเธอใหม่”

“ด้วยความยินดีครับ” เบอร์นาร์ดตอบรับอย่างสุภาพ จากนั้นทั้งสองก็ลาเจ้าของคฤหาสน์แล้วกลับออกไป

ระหว่างเดินกลับไปขึ้นรถ ขวัญชีวาที่เดินชมดอกกุหลาบอย่างสบายใจก็เหลือบไปเห็นหน้าใครบางคนที่เธอไม่อยากเจอหน้าเข้า แน่นอนว่าการมาของ ‘อเล็กซานโดร’ คือฝันร้ายสำหรับเธอเลยทีเดียว

คำถามก็คือเขามาทำอะไรที่นี่?

แต่นั่นไม่สำคัญว่าเธอไม่อยากเจอหน้าเขา ครั้นจะหลบก็ไม่ทันการซะแล้ว เพราะอเล็กซานโดรเห็นเธอเข้าก่อน ซ้ำเขายังตรงดิ่งมาหาเธอ

“เธอมาทำอะไรที่นี่?!” อเล็กซานโดรถามด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ ใบหน้าหล่อเหลาขึงขังจนติดดุแลดูน่ากลัว

ขวัญชีวาเชิดหน้าขึ้นพร้อมกับปรายตามองชายหนุ่ม แต่เธอก็ไม่ตอบคำถาม ซ้ำยังเดินผ่านเขาไปดื้อๆ ทว่าอเล็กซานโดรก็คว้าข้อมือของเธอเอาไว้ก่อน!

“ทำอะไรน่ะ?! ปล่อยฉันนะ ฉันเจ็บ” หญิงสาวโวยวายพร้อมสะบัดข้อมือออกแล้วถลึงตาดุใส่ชายหนุ่ม

“บอกมา! เธอมาทำอะไรที่นี่?” อเล็กซานโดรถามเสียงดุ

“ฉันจะมาทำอะไร มันเกี่ยวอะไรกับคุณด้วย!!”

“เกี่ยวสิ ในเมื่อที่นี่คือบ้านของฉัน!”

พอคู่อริของเธอบอกแบบนั้นขวัญชีวาชะงักไปนิดหนึ่ง

“บ้านคุณงั้นเหรอ?” หญิงสาวถามกลับไปด้วยความแปลกใจ เพราะคิดไม่ถึงว่าจะเจอจุดไต้ตำตอเข้าอย่างจังขนาดนี้!

“ก็ใช่น่ะสิ” อเล็กซานโดรยืนยันเสียงกร้าว

หญิงสาวมองอเล็กซานโดรอย่างพิจารณา แล้วเธอก็ได้คำตอบทันทีว่าเหตุใดผู้ชายในภาพถึงหน้าตาเหมือนหลานชายตัวน้อยของเธอ

ที่แท้คนในรูปก็คือเอร์ลิโก้ พ่อของเดวิดนั่นเอง!

“บ้าเอ๊ย บ้าที่สุดเลย!” หญิงสาวสบถอย่างหงุดหงิด เพราะสายตาที่อเล็กซานโดรใช้มองเธอนั้น เหมือนเธอเป็นพวกหัวขโมยหรือไม่ก็พวกนักต้มตุ๋น

“จะบอกมาได้หรือยังว่าเธอมาทำอะไรที่นี่?”

“ไปถามเจ้าของบ้านเอาเองเถอะ” ขวัญชีวาย้อนให้

“อย่าอวดดีกับฉัน... เบลล่า” อเล็กซานโดรหรี่ตาลง พลางกวาดสายตามองหญิงสาวซึ่งสวมชุดแบบฟอร์มพนักงานของบริษัท

“ใครกันแน่ที่อวดดี อีตาบ้า! ถ้าฉันรู้ว่าที่นี่คือบ้านของคุณ สาบานได้เลยฉันไม่มีทางมาเหยียบที่นี่เด็ดขาด กลับกันเถอะเบอร์นาร์ด”

หญิงสาวรีบควงแขนเพื่อนสนิทที่จ้องมองอเล็กซานโดรจนแทบไม่กะพริบตาไปขึ้นรถเก๋งคันเก่าของบริษัททันที ซึ่งปฏิกิริยาของขวัญชีวาได้สร้างความไม่พอใจให้กับอเล็กซานโดรเป็นอย่างมากเช่นกัน

แต่ชายหนุ่มก็ทำอะไรไม่ได้ นอกจากตั้งคำถามกับตัวเองว่าผู้หญิงคนนี้มาทำอะไรที่บ้านของเขา และคนที่น่าจะตอบคำถามนี้ได้ดีที่สุดก็คือ คุณแม่ของเขานั่นเอง...