บทที่ 2 ความจำเป็น (2)

ขวัญชีวาตื่นแต่เช้าจนเป็นนิสัย พอลุกจากเตียงได้ เธอก็รีบอาบน้ำแต่งตัวเพื่อไปทำงานประจำ ซึ่งงานที่เธอยึดเป็นงานประจำนั้นยังหนีไม่พ้นกับเรื่องให้บริการ

เธอเป็นพนักงานของบริษัทรับจ้างทำความสะอาดแห่งหนึ่งซึ่งเน้นให้บริการเรื่องงานบ้าน และรวมไปถึงเปิดให้บริการเรื่องจัดการตู้เสื้อผ้าให้กับลูกค้าที่ไม่มีเวลาดูแลตู้เสื้อผ้าของตัวเอง

หน้าที่หลักของเธอจึงมีแค่ทำให้ตู้ใส่เสื้อผ้าของลูกค้าเป็นระเบียบเรียบร้อยเท่านั้น และวันนี้เธอกับเบอร์นาร์ดก็ได้รับมอบหมายภารกิจชิ้นใหม่จากบริษัทเพื่อไปจัดการตู้เสื้อผาของสุภาพสตรีท่านหนึ่งซึ่งเป็นเจ้าของคฤหาสน์หลังโต

พอถึงเวลานัดหมาย เพื่อนคู่หูอย่างเบอร์นาร์ดก็ขับรถมารับเธอถึงหน้าอพาร์ตเม้นต์แต่เช้า

“ไงเบลล่า” เบอร์นาร์ดทักทายพร้อมรอยยิ้ม แต่หญิงสาวยังเอาแต่ปั้นหน้านิ่ง ไม่พูดไม่จาเมื่อก้าวขึ้นมานั่งในรถ

“หน้างอแต่เช้าเลยนะยะ ยังไม่หายโกรธฉันอีกเหรอ?” เบอร์นาร์ดถามขึ้นอีกก่อนขับรถเลี้ยวออกจากซอย

ขวัญชีวาที่กำลังคาดเข็มขัดนิรภัยปรายตามองเพื่อนสนิทนิดหนึ่งก่อนเบือนหน้ามองทาง “ฉันไม่ได้โกรธเธอ พอดีมีเรื่องให้คิดนิดหน่อยน่ะ”

เบอร์นาร์ดปรายมองเพื่อนสาวที่ออกแนวทอมบอยนิดหนึ่ง ก่อนเบือนหน้ากลับไปมองทาง “สีหน้าของเธอดูเหมือนไม่ใช่เรื่องนิดหน่อยเลยนะยะ”

“ดูออกเหรอ?”

“เวลาเธอเครียดๆ ก็เป็นแบบนี้ทุกที มีเรื่องไม่สบายใจก็ระบายให้ฉันฟังได้นะ”

ขวัญชีวาพ่นลมหายใจออกจากปากก่อนตัดสินใจเล่าเรื่องให้เบอร์นาร์ดฟัง “เมื่อคืนมีคนงัดห้องพักของฉันน่ะ แล้วก็รื้อข้าวของกระจุยกระจาย”

“โอ้ พระเจ้า! แล้วเธอแจ้งความหรือยัง?”

ขวัญชีวาส่ายหน้าพลางเอามือกอดอก “ไม่ได้แจ้ง”

“ทำไมไม่แจ้งล่ะ ตำรวจจะได้ช่วยตามจับตัวคนร้าย” เบอร์นาร์ดรีบบอกอย่างเป็นเดือดเป็นร้อนแทน แต่ขวัญชีวากลับทำเป็นทองไม่รู้ร้อน

“ไม่มีของหาย แค่ถูกรื้อค้นเท่านั้น อีกอย่างกว่าตำรวจจะเก็บหลักฐาน ฉันขอเอาเวลาไปนอนดีกว่า”

เบอร์นาร์ดส่ายหน้าไม่เห็นด้วย “แต่เธอก็ควรป้องกันไว้ก่อน อยู่คนเดียวมันอันตราย อย่างน้อยก็เพื่อความปลอดภัยของเธอเอง”

“รู้น่า ฉันจะระวังตัวให้มากกว่านี้ก็แล้วกัน” หญิงสาวบอกเสียงห้วน

“ระวังอย่างเดียวไม่ได้หรอก ต้องแจ้งตำรวจด้วย ช่วยกันหลายๆ ฝ่าย เธอจะได้ปลอดภัย” เบอร์นาร์ดแนะวิธีให้อีก แต่หญิงสาวก็ส่ายหน้าไม่เห็นด้วย

“แจ้งความแล้วจะช่วยอะไรได้ ตำรวจเซาเปาลูมีคดีมากมายให้ทำจนล้นมือ อีกอย่างถึงตำรวจจะมาทำคดีนี้ให้ ยังไงตำรวจก็ทำอะไรเจ้าหมอนั่นไม่ได้หรอก” ขวัญชีวาบอกด้วยน้ำเสียงเซ็งๆ

“เธอรู้ได้ไงว่าตำรวจจะจับคนร้ายไม่ได้?” เบอร์นาร์ดนิ่วหน้า

“รู้ก็แล้วกัน ตำรวจจะทำอะไรเจ้าหมอนั่นได้” พอพูดถึง อเล็กซานโดร ขวัญชีวาก็ย่นจมูกด้วยนึกหมั่นไส้ผู้ชายอวดดีคนนั้น

“เธอพูดเหมือนรู้ตัวคนร้ายเลย”

“ก็พอจะเดาได้ว่าเป็นฝีมือใคร แต่ฉันไม่มีพยานเท่านั้น ช่างมันเถอะ ฉันขี้เกียจมีเรื่อง สู้เอาเวลามาทำมาหากินดีกว่า”

“เป็นงั้นไป” เบอร์นาร์ดทำหน้ายุ่ง “ฉันรู้ว่าเธอชอบอยู่อย่างสงบ ไม่ชอบความยุ่งยากวุ่นวาย แต่บางครั้งก็ไม่ควรปล่อยปะละเลยนะเบลล่า บางทีคนร้ายอาจจะย้อนกลับมาอีกก็ได้ เธอควรแจ้งความป้องกันไว้บ้างนะ” เบอร์นาร์ดเตือนด้วยความห่วงใย

“ฉันจะซื้อกุญแจมาคล้องประตูเพิ่มก็แล้วกัน” หญิงสาวบอกเพื่อตัดบท

“นั่นก็ไม่ใช่วิธีแก้ปัญหาที่ดี”

“เธอมีวิธีแก้ปัญหาที่ดีกว่านี้เหรอ?” ขวัญชีวาปรายตามามองเบอร์นาร์ดอีกครั้ง

“ถ้ามีปัญหามากนักก็ย้ายมาอยู่ที่ห้องเช่าของฉันก็สิ้นเรื่อง เธอกับฉันช่วยกันแชร์ค่าห้องคนละครึ่ง น่าจะประหยัดและปลอดภัยกว่าอยู่คนเดียวนะ” เบอร์นาร์ดเสนอขึ้น

“ถ้าฉันย้ายไปอยู่ด้วยจริงๆ เธอจะสะดวกเหรอ ฉันมีเด็กด้วยนะ” หญิงสาวถามเพื่อความชัวร์ เพราะถ้าเบอร์นาร์ดไม่สะดวก เธอก็ไม่อยากรบกวนเพื่อน