ตอนที่ 4

“อย่าตื่นตูมน่า วลาดิมีร์ แล้วที่บอกให้คุณจัดคนมาพาคุณผู้หญิงคนนี้กลับที่พักน่ะ เรียบร้อยหรือยัง?”

“ราฟาอิลรออยู่ข้างนอกครับ ร็อด” ชายซึ่งถูกเรียกว่า วลาดิมีร์ หันมามองหญิงสาวร่างเล็กทว่าก็มิได้แสดงสีหน้าบ่งบอกสิ่งใดนอกจากความเปล่าว่างในสายตาคู่นั้น หากแต่ก็กล่าวกับหญิงสาวด้วยน้ำเสียงฉันท์มิตร

“เชิญทางนี้ครับคุณผู้หญิง เดี๋ยวผมจะให้คนสนิทของคุณโรดิออนไปส่งที่พัก”

วลาดิมีร์เดินนำหน้าไปทิ้งไว้แต่หนุ่มสาวซึ่งต่างก็ยิ้มให้กันในบรรยากาศหนาวเหน็บอวลไออยู่รอบ ๆ

“ขอโทษนะคะ ไม่ทราบว่าคุณชื่ออะไรนะคะ...เอ้อ...เผื่อเจอกันวันหลัง...ฉันจะได้ทักทายคุณบ้างไงคะ”

“โรดิออนครับ...โรดิออน แม็กซิมานอฟ เรียกผมว่า ร็อด ก็ได้ แล้ว...เอ้อ...คุณล่ะครับ ชื่ออะไร?”

เมื่อถูกถามชื่อกลับมาหญิงสาวก็เงียบไปเพียงชั่วครู่ก่อนตอบ “ลดา ค่ะ...ฉันชื่อ ลดา”

“ครับ คุณลดา ไปกันเถอะครับ ราฟาอิลคนของผมรอคุณอยู่”

เจ้าของนัยน์ตาสีเหล็กกล้ายังนิ่งมองหญิงสาวชั่วอึดใจราวกับยังเสียดายไม่อยากให้ปัจจุบันขณะผันผ่านก่อนตัดสินใจเดินนำออกไปโดยไม่เห็นรอยยิ้มที่แปรเปลี่ยนเป็นราบเรียบโดยฉับพลันบนใบหน้างดงามของร่างอรชร

เขาเองหรือคือ โรดิออน...ผู้ชายที่บิดาขอร้องให้เธอแต่งงานและกำชับเรื่องจดทะเบียนสมรส ใช่แต่รูปร่างใหญ่โตบึกบึนและใบหน้าคมเข้มดึงดูดใจตั้งแต่ครั้งแรกที่ได้เห็นเท่านั้น ท่าทีอันทรงเสน่ห์และพลังล้นเหลือที่ครอบงำยามอยู่ชิดใกล้ก็ช่างอันตรายต่อหัวใจซึ่งอยากปฏิเสธเขาแต่แรก หากทว่าชายผู้นี้มีบางแง่มุมที่อาจลึกล้ำสำหรับเธอ ลดายังไม่รู้ว่าต้องเจออะไรอีกบ้างนอกเหนือจากท่าทางแสดงความอาทรนั่น หญิงสาวยังคงยืนอยู่ที่ตรงนั้นขณะพึมพำกับตัวเองเบา ๆ

“โรดิออน...สปาซีบ้า”

********************

“ร็อด...คุณอย่ามัวนึกถึงเรื่องอื่นจนลืมเรื่องสำคัญของตัวเองเสียล่ะครับ”

วลาดิมีร์เอ่ยกับร่างสูงใหญ่ซึ่งอยู่หลังพวงมาลัยบังคับรถบีเอ็มดับเบิ้ลยูให้เคลื่อนไปอย่างเชื่องช้าบนถนนทับถมด้วยหิมะและการจราจรคับคั่ง ชายวัยกลางคนไม่มีเวลาสนใจกับสิ่งรอบข้างนอกจากพลิกเอกสารปึกใหญ่ในมือเพื่อตรวจสอบความเรียบร้อยให้เจ้านายหนุ่มซึ่งเขาเป็นผู้รับผิดชอบดูแลผลประกอบการของ แม็กซิมัส คอร์ปอเรชั่น รวมไปถึงการตกลงซื้อขายเพชรดิบมูลค่ามหาศาลจาก เซียร่า เหมืองยักษ์ใหญ่ในไซบีเรียเหนือจากอีกหลายเหมืองที่แม็กซิมัสดำเนินกิจการตั้งแต่รุ่นของ คีริล บิดาของโรดิออน

“เรื่องอะไร?”

“เรื่องแต่งงานของคุณกับลูกสาวของท่านยูเชนคอฟหลังเสร็จสิ้นงานศพคุณพ่อของคุณไงล่ะครับ วันนี้ผมได้รับโทรศัพท์จากเมืองไทย ท่านยูเชนคอฟบอกว่าลูกสาวของท่านเดินทางมาถึงมอสโกแล้ว เธอชื่อ อิเล็คตร้า ครับ”

“ไม่เห็นสำคัญสำหรับผม!” โรดิออนเสียงแข็งและมีอาการกระตุกจากการเข้าเกียร์หนัก ๆ ขณะบังคับให้รถเคลื่อนไปข้างหน้า มันเป็นเรื่องรบกวนจิตใจทุกครั้งที่พูดถึงการแต่งงานกับหญิงแปลกหน้า เขาอยากปฏิเสธหากก็ทำได้ยากเย็นเมื่อมันเป็นคำร้องขอของคนใกล้สิ้นใจ

“ผมรู้ วลาดิมีร์ ว่าก่อนจากไปพ่อพูดอะไรกับผมบ้าง พ่อพูดแค่อย่างเดียวเท่านั้นว่าให้ผมแต่งงานกับลูกสาวหุ้นส่วนคนสำคัญที่เมืองไทย ผมจำลุงยูเชนคอฟได้รางเลือน แต่มันจะสำคัญอะไรที่ต้องแต่งงานกับผู้หญิงคนนั้น บางทีผมก็รู้สึกว่ามันงี่เง่ามากเพราะนึกว่าเรื่องแบบนี้หมดไปแล้วตั้งแต่ยุคไดโนเสาร์ คลุมถุงชน! อยากรู้นักว่าผู้หญิงคนนั้นจะทนได้นานสักแค่ไหนถ้ารู้ว่าต้องอยู่กับคนที่ไม่รู้จักคำว่ารักแม้แต่นิดเดียว!”

“ร็อด...คุณคิดจะทำอะไร?” ชายวัยกลางคนเห็นรอยยิ้มเหี้ยมบนใบหน้าเข้มก่อนคำพูดแทงใจจะหลั่งไหลออกมา

“ผมรับปากพ่อก็จริงว่าจะแต่งงานกับผู้หญิงคนนั้น ผมจะแต่งงานกับ อิเล็คตร้า แต่แค่ปีเดียวแล้วผมจะหย่า คุณจำไว้นะ วลาดิมีร์ ว่าผมไม่มีวันรักผู้หญิงที่ผมไม่เคยรู้จักแล้วถูกบังคับให้แต่งงานด้วย!”