ตอนที่ 3

ในความเจ็บปวดที่แล่นปราดขึ้นมาเป็นระยะ ลดาก็ยังคงนึกถึงคำพูดที่จะใช้เป็นข้อต่อรองกับคน ๆ นั้นเพียงเงียบ ๆ ...เขาอาจจะไม่อยากแต่งงงาน และถ้ารู้ว่าเธอก็คิดเช่นเดียวกันเขาอาจดีใจจนเนื้อเต้นก็เป็นได้ ลดาพยายามนั่งนิ่ง ๆ ไปตลอดเส้นทางซึ่งเมื่อเข้าสู่ตัวเมืองรถก็เริ่มติดจากหิมะตกหนัก หลายครั้งหญิงสาวลองขยับแขนข้างที่เป็นรอยเขียวจ้ำและบวมขึ้นมาก็รู้สึกเจ็บจนต้องเลิกความพยายามที่จะฝืนตัวเอง กระทั่งผู้บังคับพวงมาลัยรถกันกระสุนซึ่งภายในเต็มไปด้วยอุปกรณ์ไฮเทคแล่นเลียบมาจนถึงโรงพยาบาลโดยไม่บ่นอะไรออกมาแม้แต่คำเดียว เมื่อเขาจอดรถลงหน้าตึกโรงพยาบาลขนาดใหญ่ คราวนี้ลดาจำต้องยอมให้ชายหนุ่มช่วยพยุงแขนเธอแทนยูเลียน่าเข้าไปหาหมอและผลการตรวจอาการบาดเจ็บปรากฏว่าแขนข้างนั้นต้องเข้าเฝือกอ่อนซึ่งโชคดีกระดูกข้างในไม่หักป่นปี้จากอุบัติเหตุ

“แขนของคุณไม่เป็นอะไรมากหรอกนะคะ จากที่คุณบอกหมอเกี่ยวกับอุบัติเหตุเพราะโชคดีที่รถไม่พลิกคว่ำ แต่คราวหลังคาดเข็มขัดนิรภัยก็จะดีมาก เพราะเรื่องไม่คาดคิดเกิดได้เสมอในฤดูหนาว ถนนตอนมีหิมะก็ลานน้ำแข็งดี ๆ นี่ล่ะค่ะ”

นายแพทย์หญิงผมทองสว่างภายใต้ชุดกาวน์บอกกับผู้ป่วยในห้องหลังจากพยาบาลทำแผลให้เธอเรียบร้อยแล้ว ลดาพยักหน้าและนึกไปว่าเป็นความจริงที่เธอลืมตัวไม่คาดเข็มขัดนิรภัย สักครู่จึงมีใครคนหนึ่งก้าวเข้ามาในห้องและพูดกับหมอเป็นภาษารัสเซียซึ่งเธอฟังได้เข้าใจ

“เธอเป็นยังไงบ้างครับหมอ?”

“ผู้ป่วยโอเคแล้วค่ะ แต่น่าจะต้องพักแขน เคลื่อนไหวน้อย ๆ สักเดือน หมอเอ็กซเรย์ดูแล้วกระดูกเป็นปกติ”

คุณหมอสาวยิ้มกับชายหนุ่มรูปร่างสูงใหญ่ที่พาคนไข้มาและเมื่อเห็นว่าการรักษานั้นเสร็จสิ้นลดาจึงขยับตัวลุกขึ้นแต่ก่อนจะเดินพ้นจากประตูก็ไม่ลืมหันกลับไปยังคุณหมอแสนสวยที่นั่งยิ้มให้ด้วยท่าทีเป็นมิตร

“สปาซีบ้า (ขอบคุณค่ะ)” หญิงสาวก้าวออกมาหน้าประตูห้องทำแผลก่อนมองเห็นความโล่งใจฉายชัดบนใบหน้าของคนที่ก้าวตามออกมายืนเคียงข้างร่างระหง ลดาหันไปรอบ ๆ และถามเขาถึงแม่นมที่ติดตามมาด้วย

“ป้ายูลี่ล่ะคะ?”

“คุณป้าของคุณนั่งรออยู่ด้านนอก ผมให้หมอตรวจอาการของป้าคุณด้วยว่ามีการกระทบกระเทือนตรงไหนหรือเปล่า ตอนนี้คนที่ต้องระวังตัวเองก็คือคุณเพราะแขนยังบวมอยู่เลย”

คนพูดก้มลงดูแขนของหญิงสาวและมิอาจห้ามสายตาคู่นั้นไม่ให้มองใบหน้างดงามของสาวเอเชียร่างเล็กตรงหน้าได้ เขาคิดว่าเธออาจมีเชื้อสายชาวยุโรปบ้างเป็นแน่ ทั้งสีผมกับสีของดวงตาซึ่งมีประกายสีน้ำตาลอ่อนเหลือบทองทว่าสุกสว่างผิดแต่ว่าเธอตัวเล็กและผิวขาวราวหยวกนั่นเนียนละเอียดผิดกับผู้หญิงรัสเซียซึ่งดูอย่างไรก็ไม่นุ่มนวลเช่นนี้ ชายหนุ่มบอกตัวเองก็แค่รู้สึกว่าเธอน่ารักใช่แต่จะมีความสวยงามฉาบฉายภายนอกเท่านั้น เจ้าของนัยน์ตาสีเหล็กกล้าระบายลมหายใจเป็นกระไอหนาวก่อนรีบดึงสติกลับมาและล้วงมือทั้งสองไว้ในกระเป๋ากางเกง

“ไม่ตองห่วงนะครับ ค่ารักษาพยาบาลผมจัดการให้เรียบร้อยแล้ว หลังจากนี้ก็คงเป็นเรื่องของการดูแลรักษาตัวเองไม่ให้กระทบกระเทือนมากกว่าเดิมเท่านั้น”

“ดิฉันเลยพลอยทำให้คุณต้องมาเสียเวลาอยู่ที่นี่ ขอบคุณมากนะคะ คุณ...”

“คุณโรดิออน!”

เสียงอีกเสียงที่แทรกเข้ามาหว่างกลางคนทั้งสองทำให้ทั้งชายหนุ่มหญิงสาวที่กำลังสบดวงตาของกันและกันหลุดจากภวังค์ในบัดดล หากแต่คนที่เหมือนตัวเองถูกกระชากกลับมาอย่างแรงคือลดาที่สองหูของเธอได้ยินชื่อของคนตรงหน้าชัดเจน

“เป็นยังไงบ้างครับ คุณโรดิออน?” ชายวัยกลางคนรูปร่างสูงโปร่งกับใบหน้าเรียวยาวและเรือนผมสีน้ำตาลเข้มบาง ๆ บนศีรษะในชุดหนังพอดีตัวก้าวเข้ามาหยุดอยู่ใกล้ ๆ ด้วยสีหน้าบอกความตื่นตกใจไม่น้อย

“ผมคิดว่าคุณออกมากับราฟาอิล พอคุณโทรไปบอกผมก็รีบมาที่นี่ทันที ทีหลังอย่าไปไหนมาไหนคนเดียวเลยครับ คุณน่ะขับรถอย่างกะพายุ หิมะตกหนักแบบนี้ก็ยิ่งอันตราย”