ตอนที่ 5

“โรดิออน คุณเป็นคนใจร้อนเสมอ อย่าเพิ่งด่วนคิดหรือตัดสินใจในสิ่งที่คุณยังไม่เคยสัมผัส ถ้าวันหนึ่งลูกสาวของท่านยูเชนคอฟสามารถกำหัวใจของคุณได้ คุณจะต้องนึกถึงคำพูดที่เปล่งออกมาในวันนี้จากความเลือดร้อนของคุณ”

“ผมมั่นใจตัวเองเกินร้อยเปอร์เซ็นต์ วลาดิมีร์ ผมคงจะมีเลือดพ่อเข้มข้นถึงได้มองหรือตัดสินใจอะไรไม่ค่อยผิดพลาด การที่ผมยอมแต่งงานกับผู้หญิงคนนั้นตามเจตจำนงของคุณพ่อ ผมถือว่าหน้าที่ของตัวเองได้สิ้นสุดลงแล้ว ที่เหลือก็อยู่ที่การตัดสินใจว่าผมจะอยู่ในเกมนี้ต่อ หรือจะล้มกระดานมันซะ ทุกอย่างจะได้จบ ๆ ไปซะที!”

โรดิออนเค้นเสียงหนักบอกให้รู้ว่าเรื่องที่เกิดขึ้นทำให้เขาเหมือนหลุดเข้าไปอยู่ในหลุมมืดและต้องรีบตะเกียกตะกายพาตัวเองออกมาให้เร็วที่สุด ทว่าวลาดิมีร์กลับรู้สึกตรงกันข้าม เขาไม่ได้มีหน้าที่แค่ดูแลการดำเนินกิจการให้เกิดความราบรื่นแก่ทายาทคนเดียวของคีริลเท่านั้น หากด้วยวิญญาณแห่งความภักดีของชายวัยกลางคนที่ติดตามรับใช้ผู้ก่อตั้งแม็กซิมัสจนกลายเป็นมหาอำนาจในธุรกิจค้าเพชรเขายังมีหน้าที่ต้องปกป้องทุกสิ่งทุกอย่างซึ่งตอนนี้อยู่ในกำมือของคนนิสัยไม่เคยลงหัวให้ใครอย่างโรดิออน

“คุณโรดิออน...” วลาดิมีร์เอ่ยขึ้นขณะวางเอกสารมือลงและทอดสายตาฝ่าม่านหิมะปรายโปรยหน้ากระจกของรถที่คืบคลานไปบนถนนอย่างเชื่องช้า

“คุณจะบอกอะไรผมอีก วลาดิมีร์ ถ้าเป็นเรื่องแต่งงานผมก็แค่พาผู้หญิงคนนั้นไปโบสถ์ให้บาทหลวงทำพิธีให้ และก็มีแค่ เรา...ผมไม่อยากเชิญใครแม้แต่คนเดียว!”

“ผมทราบครับ ร็อด แต่เรื่องนี้สำคัญกว่า ก่อนท่านคีริลจะจากไปท่านทิ้งจดหมายปิดผนึกไว้ให้ผมหนึ่งฉบับ ผมให้ทนายประจำตระกูลเก็บไว้ ท่านกำชับว่ามอบให้คุณเปิดผนึกหลังงานแต่งและการจดทะเบียนสมรสกับคุณอิเล็คตร้าสมบูรณ์แล้วหกเดือน”

“งั้นรึ! พ่ออยากให้ผมทำอะไรอีก?”

“เท่าที่ทราบมันไม่ใช่พินัยกรรม แต่ท่านตั้งใจให้คุณอ่านจดหมายฉบับนั้นเพียงคนเดียว”

“หึ! คงเป็นเจตจำนงของพ่อหลังจากนี้ บางทีเรื่องบ้า ๆ นี่อาจยุติหลังจดหมายฉบับนั้นถูกเปิดอ่านก็เป็นได้”

โรดิออนหัวเราะในลำคอและมิได้มีทีท่าใส่ใจต่อเรื่องที่ได้ยินได้ฟังเท่าไหร่เลย ทว่าแวบหนึ่งกลับนึกไปถึงใบหน้าแสนหวานและดวงตาเป็นประกายงดงามคู่นั้น

...ลดา...เธอคงกลับที่พักอย่างปลอดภัย ชายหนุ่มประหลาดใจตัวเองในส่วนลึกว่าไม่เคยเห็นผู้หญิงคนไหนในมโนนึกชัดเจนมากเท่านี้มาก่อน

********************

หญิงวัยกลางคนในชุดกระโปรงผ้าแคชเมียร์สวมทับด้วยคาร์ดิแกนเนื้อบางกุลีกุจอออกมาจากห้องครัวภายในอพาร์ตเม้นท์ตกแต่งแบบโมเดิร์นสุดหรูซึ่งอยู่ใจกลางกรุงมอสโคเมื่อเห็นหญิงสาวในชุดกระโปรงสวมทับด้วยแจ็คเก็ตกันหนาวและรองเท้าบู๊ทยาวถึงเข่าทำท่าจะเปิดประตูออกไป

“คุณหนู...คุณหนูจะออกไปไหนคะ ข้างนอกหิมะยังตกหนักอยู่เลยนะคะ”

ยูเลียน่ารีบเข้าไปขวางลดาที่ประตูทันทีแต่หญิงสาวกลับแย้มเรียวปากเคลือบสติกสีชมพูอ่อนออกพลางสวมหมวกขนสัตว์ไว้บนศีรษะทำราวไม่มีอะไรน่าตกใจ

“ป้ายูลี่ขา ลดาจะลงไปเดินเล่นข้างล่างสักหน่อย ลดาอยากออกไปดูข้างนอกว่าบ้านเกิดของคุณพ่อเป็นยังไง”

“แต่แขนของคุณหนูยังไม่หายดีนะคะ ถนอมตัวเองสักหน่อยซีคะ อีกไม่กี่วันคุณหนูจะต้องไปพบว่าที่เจ้าบ่าวของคุณหนูแล้วนะคะ”

พอยูเลียน่าท้วงลดาจึงก้มลงมองแขนตัวเองก่อนระบายลมหายใจน้อย ๆ

“เพราะอย่างนั้นไงคะ ลดาถึงอยากสูดกลิ่นไอแห่งอิสรภาพก่อนที่ตัวเองต้องถูกพันธนาการด้วยความต้องการของคุณพ่อ ลดาทำเพื่อท่านทุกอย่างนะคะ แต่ขอเวลาที่ลดาจะได้ทำอะไรเพื่อตัวเองบ้าง มันไม่มากไปใช่มั้ยคะ ป้ายูลี่”

“โถ! คุณหนูของป้า เอาเถอะ...เอาะเถอะ...อย่าออกไปไกลนักนะคะ ถ้ามีอะไรโทรมาหาป้า จำเบอร์ห้องอพาร์ตเม้นท์ของคุณพ่อได้ใช่มั้ยคะ?”