ตอนที่7

คลับหรู

“ทำไมดื่มหนักนักล่ะคะ”

หลังจากที่ทั้งสองกลับมาจากเกาะได้อคิณก็พากิ่งแก้วมานั่งดื่มที่คลับโดยที่ยังไม่ได้กลับบ้าน

“ป่าวหรอกแค่อยากดื่มเท่านั้น”

อคิณยกแก้วไวน์ราคาแพงขึ้นมาดื่มรวดเดียวจนหมด

“นี่ก็เริ่มดึกแล้วกิ่งคงอยู่ดื่มกับคุณต่อไม่ได้นะคะต้องรีบกลับเดี๋ยวคุณพ่อจะว่าเอา”

“ก็ได้กลับดีๆนะ”

“ค่ะ”

ว่าจบกิ่งแก้วก็เดินออกจากคลับไปเพราะเธอไม่อยากดื่มจนดึกพรุ่งนี้ยังต้องทำงานต่อเธอไม่ได้คอแข็งเหมือนอคิณเสียเมื่อไรอีกอย่างตอนนี้พ่อของเขาก็โทรตามยิกแล้วด้วยที่รู้ว่ากลับมาแล้วแต่ยังไม่เข้าบ้าน

23.00 น.

บ้านริมน้ำ

หลังจากนั่งดื่มอยู่ที่คลับหลายชั่วโมงอคิณก็ขับรถออกมาเขาไม่ได้กลับบ้านแต่ดิ่งตรงมาที่บ้านริมน้ำเพราะเขาไม่ได้เข้ามาที่นี่หลายวันแล้ว

"หายดีแล้วนี่"

เมื่อเข้ามาได้ก็เข้ามานั่งที่ปลายเตียงของหญิงสาวเขาก็จับขาเรียวของเธอพลิกไปมา

"..ปล่อยพัช.."

พัชรินทร์สะดุ้งเฮือกเมื่อรู้สึกว่ามีคนดึงขาเมื่อตื่นขึ้นมาได้จึงปัดมือชายหนุ่มออกจากตัวของเธอ

"ฉันปล่อยเธอแน่แต่ไม่ใช่ตอนนี้"

อคิณเริ่มถอดเสื้อผ้าของตัวเองออกอย่างรวดเร็ว

"จะทำอะไร"

พัชรินทร์เห็นเช่นนั้นจึงรีบวิ่งหนีคนตัวโตแต่ก็ลืมไปว่าเธอยังมีโซ่คล้องอยู่ที่ข้อเท้าจึงทำให้วิ่งหนีออกไปไม่ได้

ปึกกก

"อ๊ายย..."

อคิณรวบหญิงสาวและเหวี่ยงร่างบางลงบนเตียง

"แค่อยากหาที่ระบายช่วยฉันหน่อยแล้วกันนะ"

ชายหนุ่มคร่อมหญิงสาวได้ก็รีบปลดโซ่ที่มันเกะกะออกแล้วเริ่มกระทำย่ำยีหญิงสาวที่ไม่มีทางสู้

"ไม่...ฮือๆๆๆๆ...ออกไป" พัชรินทร์ตัวสั่นเป็นลูกนก

"ไม่นะ... อ๊ายยยยย"

อคิณแทรกตัวผ่านระหว่างขาของหญิงสาวมือหนาฉีกแพนตี้น้อยจนขาดวิ่นแล้วปาไปข้างเตียงแท่งร้อนที่ผงาดเต็มที่ของเขาตอนนี้พร้อมแล้วจึงไม่รีรอที่จะบดเบียดอัดเข้าร่องสวาทของหญิงสาวเขาสอดใส่ตัวตนอย่างไม่ปราณีแม้คนใต้ร่างจะเจ็บจนดิ้นพล่านก็ตาม

แควกก

เขาฉีกชุดนอนของหญิงสาวขาดจนเผยให้เห็นเต้างามอวบนูนตั้งชูชันเขาบีบเค้นเล่นอย่างสบายมือทั้งแรงที่บีบนั่นก็ทำให้เต้างามขาวอมชมพูมีรอยแดงอย่างเห็นได้ชัด

"อ๊ายย... ไม่.. ฮือๆๆ.. อื้ออ"

มือหนาข้างขวายกมาปิดปากหญิงสาวเพราะรำคาญเสียงร้องของเธอส่วนมือซ้ายก็รวบแขนเรียวชูไว้เหนือหัวในขณะที่สะโพกแกร่งยังขยับเข้าออกอย่างหนักหน่วงจนร่างบางตัวโยนและสั่นเทาด้วยเพราะทั้งเจ็บและกลัวอย่างมาก

"ปล่อยยยย...อึก..ฮือๆๆ.."

พัชรินทร์ร้องขอเสียงสั่นเมื่อร่างกายของเธอถูกกระทำอยู่พักใหญ่จนระบมไปทั้งตัว

"เธอไม่มีสิทธิ์ร้องขออะไรฉันทั้งนั้นฉันให้เธอมีชีวิตอยู่ก็ปราณีเท่าไรแล้ว"

อคิณบีบแขนเล็กเต็มแรงด้วยสีหน้าไม่พอใจและยังไม่หยุดการกระทำอันป่าเถื่อนนี้ง่ายๆจนกระทั่งเวลาล่วงเลยไปร่วมชั่วโมงทำเอาหญิงสาวสลบไปต่อหน้าต่อตาเขาจึงพอใจและทิ้งให้หญิงสาวนอนฟุบอยู่บนเตียงคนเดียวอีกเช่นเคยเมื่อหมดความต้องการ

วันต่อมา

“คุณพัช..”

เป็นอีกครั้งที่พิมพรรณเห็นพัชรินทร์นอนอยู่ในสภาพเปลือยกายบนเตียงเสื้อผ้าของเธอถูกฉีกจนขาดวิ่นทำเอาพิมพรรณนั่งฟุบลงกับพื้นน้ำตาคลอที่ต้องเห็นผู้หญิงด้วยกันถูกกระทำแบบนี้อีกแล้ว

“ฮือๆๆ..”

พัชรินทร์สะอื้นจตัวโยนไม่ยอมหยุดตั้งแต่ตื่นขึ้นมาเธอเกลียดร่างกายของเธอที่มีแต่รอยราคีคาวที่เขามอบให้

“ฉันจะพาคุณไปจากที่นี่ค่ะ”

พิมพรรณตัดสินใจแล้วเธอไม่กลัวอะไรทั้งนั้นเป็นเธอที่ยอมรับงานนี้เองเธอก็ต้องยอมรับกับผลที่มันจะตามมาตอนนี้เธอจะไม่ทนอีกแล้วแม้เธอจะถูกหมายหัวจากอคิณก็เถอะ

“หา..แค่คุณ”

พัชรินทร์ถึงกับนิ่งงันเมื่อเห็นพิมพรรณกำลังปลดโซ่ให้เธอด้วยน้ำตาทั้งคำพูดเมื่อครู่เอก็ว่าเธอน่าจะได้ยินไม่ผิดที่พิมพรรณบอกว่าจะพาเธอหนี

“ฉันไม่กลัวอะไรทั้งนั้น”

“แต่คุณจะเป็นอันตรายนะคะ”

พัชรินทร์บอกกับพิมพรรณด้วยน้ำเสียงสะอื้น

“ไปอาบน้ำล้างเนื้อล้างตัวก่อนนะคะแล้วฉันจะรีบพาคุณไปจากที่นี่”

แกร๊กกก

“หา..”

พิมพรรณตกใจไม่น้อยที่จู่ๆก็มีผู้ชายสองคนเปิดประตูเข้ามาในห้องของพัชรินทร์

“นี่มันเกิดอะไรขึ้นทำไมพัชอยู่ในสภาพแบบนี้”

อิทธิกรพุ่งตัวเข้าไปหาพัชรินทร์ที่นอนอยู่บนเตียงเขามองส่วนบนของน้องสาวของเขาที่โผล่ออกมาจากผ้าห่มมันมีแต่รอยแดงช้ำเต็มไปหมดอยากจะรู้นักว่าเกิดอะไรขึ้นกับน้องของเขากันแน่

“พี่กร..ฮือๆๆๆ..”

พัชรินทร์รีบสวมกอดอิทธิกรเธอร้องให้ตัวสั่นดีใจที่เห็นอิทธิกรอยู่ที่นี่

ชั่วโมงต่อมา

บริษัทXX

“พี่ทำกับพัชแบบนั้นได้ยังไง”

หลังจากที่จัดการธุระที่บ้านริมน้ำเสร็จอคิณก็ดิ่งตรงมาที่บริษัทเพื่อมาต่อว่าอคิณที่ทำกับพัชรินทร์เหยียบย่ำเธอให้เสียศักดิ์ศรี

“แสดงว่าแกไปเจอเธอมาอย่างนั้นสิ”

อคิณตอบกลับด้วยน้ำเสียงและสีหน้าเรียบเฉยอย่างไม่สะทกสะท้านเขาพอจะดูออกว่าอิทธิกรโมโหเขาในตอนนี้เพราะน่าจะไปเจอกับพัชรินทร์มาแล้วแน่นอน

“ถ้าผมตัดสินใจตามหาพัชเร็วกว่านี้อีกสักนิดเธอก็คงจะไม่เป็นอะไรพี่มันโหดเหี้ยมเกินคนทำกับเธอแบบนั้นได้ยังไง”

อิทธิกรเอ่ยเสียงสั่นทั้งดวงตาแดงก่ำด้วยความโกรธ

“เธอต่างหากที่ทำแม่ฉันก่อนมันน้อยไปกับสิ่งที่เธอจะได้รับ”

อคิณจ้องอิทธิกรเขม็ง

“ผมไม่คิดเลยว่าพี่จะไร้ความปราณีแม้กระทั่งผู้หญิงตัวเล็กๆอย่างพัชรินทร์..พี่จำเอาไว้นะครับว่าพี่จะไม่มีโอกาสทำร้ายเธออีกพี่จะไม่มีวันเจอเธอจำเอาไว้”

“ดี..แกเอาแม่นั่นไปไว้ให้พ้นหน้าฉันก็แล้วกันถ้าฉันเจอพัชรินทร์อีกเมื่อไรล่ะก็ฉันก็ไม่รับประกันว่าเธอจะปลอดภัย”

อคิณยกยิ้มด้วยสายตาที่ไม่รู้สึกผิดแม้แต่น้อย

“พี่มันบ้าไปแล้ว”

อิทธิกรเอ่ยคำสุดท้ายด้วยน้ำตาและเดินออกจากห้องทำงานของพี่ชายเขาไปทันที