ตอนที่3

“ผมปวดหัวกับพี่คิณมากเลยครับคุณอา”

อิทธิกรถอนหายใจส่ายหัวด้วยท่าทีอ่อนใจ

“อาเชื่อว่าอคิณคงไม่ทำอะไรกับหนูพัชถึงชีวิตหรอกรอให้อคิณอารมณ์เย็นกว่านี้ก่อนแล้วเราค่อยตะล่อมคุยกับอคิณให้ปล่อยหนูพัชอีกทีหากเรากระโตกกระตากเป็นข่าวขึ้นมามันก็จะไม่ดีต่อชื่อเสียงบริษัท”

ด้วยความเป็นทนายมานานและมองขาดในทุกๆเรื่องเขาจึงให้อิทธิกรนั้นอยู่เฉยๆไปก่อนยิ่งกดดันอคิณเรื่องพัชรินทร์ก็เท่ากับสุมไฟในอกอคิณไปอีกและหากเรื่องในครอบครัวหลุดลอดออกไปเข้าหูตานักข่าวบริษัทก็จะเสียชื่อเสียงไปอีกยิ่งเรื่องที่ประธานใหญ่พึ่งเสียไปหุ้นก็ตกไปไม่ใช่น้อยแล้ว

“พี่คิณนะพี่คิณ”

อิทธิกรกำมือแน่นคิดอยู่ในใจว่าหากพี่ชายของเขาเอาความใจเย็นมีเมตตาของแม่อยู่ในตัวสักครึ่งหนึ่งก็คงจะดี

สามวันต่อมา

“ผมจะทำให้คนที่ทำกับแม่ตกนรกไปตลอดชีวิตผมสัญญา”

อคิณยืนอยู่ข้างเมรุเผาศพเขามองกลุ่มควันที่พวยพุ่งด้วยสายตาไหวระริกเขาพยายามข่มน้ำตาเอาไว้ไม่ให้ไหลออกมาเพราะไม่อยากให้ใครเห็นว่าเขาอ่อนแอและเอ่ยเบาๆเป็นคำมั่นสัญญาว่าเขาจะทำให้คนที่ทำให้แม่เขาต้องตายต้องเจอกับอะไร

“ผมมีเรื่องจะคุยกับพี่”

อิทธิกรเดินเข้ามาหาอคิณเพราะต้องการจะคุยเรื่องพัชรินทร์ด้วยเห็นว่านี่เวลามันก็ล่วงเลยมาหลายวันแล้วพี่ชายตนก็ยังไม่ใจอ่อนปล่อยพัชรินทร์ให้เป็นอิสระ

“ฉันไม่อยากคุยกับใคร”

เมื่อเห็นน้องชายตนเดินเข้ามาหาอคิณก็รีบสวมแว่นตาสีดำทึบหลบสายตาก่อนจะสาวเท้าเดินหนีอิทธิกรอย่างเสียมารยาทอิทธิกรเห็นพฤติกรรมพี่ชายตัวเองเช่นนั้นก็ยืนถอนหายใจก่อนจะสาวเท้าเดินตามหลังพี่ตนไปแต่จู่ๆก็ถูกกิ่งแก้วดึงเอาไว้ก่อน

“ปล่อยคุณคิณไปก่อนนะคะคุณกร..พูดอะไรไปตอนนี้คุณคิณก็ไม่รับฟังหรอกค่ะ”

“อืม..ก็ได้”

อิทธิกรชั่งใจอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะล้มเลิกความตั้งใจด้วยเห็นว่าคงจริงอย่างที่กิ่งแก้วพูดเขาเองก็ลืมคิดไปว่าพี่ชายตนนั้นหากไม่คิดจะฟังอะไรแล้วต่อให้พูดให้ตายก็เข้าหูซ้ายทะลุหูขวาทำหูทวนลมอยู่ดี

“คุณกรคงอยากให้คุณอนุญาตให้พัชเข้ามาในงานน่ะค่ะ”

กิ่งแก้วเอ่ยพร้อมจับมืออคิณไว้หลวมๆในขณะที่นั่งรถอยู่ด้วยกัน อคิณฟังจบก็ยังคงเงียบเฉยมองเหม่อออกไปนอกหน้าต่าง

“นี่พัชไปทำอะไรคุณกรคะถึงได้ดูรักกันขนาดนี้”

กิ่งแก้วซบบ่าของอคินเบาๆ

“ยัยนั่นมันแม่มดทุกคนเอาแต่เข้าข้างเธอจนไม่ลืมหูลืมตา”

น้ำเสียงของชายหนุ่มเอ่ยด้วยความคับแค้นอยู่ในใจ

“กิ่งไม่อยากจะเชื่อเลยนะคะว่าพัชรินทร์จะกล้าทำเรื่องแบบนี้อย่างว่าล่ะนะคะเงินทองไม่เข้าใครออกใคร”

“อย่าพูดถึงเรื่องนี้อีกเลย”

อคิณไม่อยากได้ยินชื่อของพัชรินทร์ในตอนนี้สักเท่าไรเพราะมันยิ่งตอกย้ำให้เขาคิดว่าแม่ของเขาจากไปในเวลาที่ไม่ควรเพราะฝีมือของคนที่เห็นแก่ได้คนนึง

"อืม.."

กิ่งแก้วดึงมือหนาของชายหนุ่มเข้ามาในใต้กระโปรงทรงเอของเธอช้าๆ

"ฉันรู้ค่ะว่าคุณอยากผ่อนคลาย"

อคิณหันมามองหญิงสาวด้วยสายตาหยาดเยิ้มเมื่อมือของเขาสัมผัสกับจุดกึ่งกลางของเธอและรู้ได้ทันทีว่ามันไม่ได้มีอะไรขวางกั้นนิ้วยาวสอดเข้าไปหยอกล้อกับช่องทางรักที่กำลังมีน้ำเยิ้มแฉะเข้าออกไปมาและค่อยๆแรงขึ้น

"อือ.. อืม" จนกิ่งแก้วเริ่มนั่งไม่อยู่และมีเสียงคราออกมาเบาๆทั้งสายตาหยาดเยิ้มของเธอก็เชิญชวนเขาเสียจนชายหนุ่มอดใจไม่ไหว

พรึ่บ

อคิณปิดม่านตรงหน้าเพื่อให้คนที่ขับรถได้รู้ว่าเขาและเธอต้องการความเป็นส่วนตัว

"อะ.. อ้ะ.." กิ่งแก้วปิดปากแน่นเมื่อรู้ตัวว่ากำลังครางออกมา

อคิณถอดกางเกงของเขาออกและดึงมือกิ่งแก้วมากอบกุมมังกรของเขาที่กำลังผงาดและบดจูบกับเธออย่างหนักหน่วง

"คิณคะ.. อื้มม"

อคิณยกร่างบางขึ้นมานั่งบนหน้าตักและถกกระโปรงเธอขึ้นเขายกสะโพกเธอเล็กน้อยก่อนจะสอดใส่เจ้ามังกรยักษ์ของเขาเข้าไปในช่องทางรักที่กำลังเปียกชื้นจนร่างบางแอ่นตัวด้วยความเสียว

"อะ.. อ้าสส"

อคิณกัดฟันส่งเสียงในลำคอเมื่อร่างบางบนหน้าตักค่อยๆยกตัวขึ้นลงช้าๆเป็นจังหวะเรียกความเสียวกระสันให้เขาได้เป็นอย่างดีมือหนาไม่เคยอยู่สุขบีบสะโพกกลมจนเป็นรอยแดงด้วยความหมั่นเขี้ยว

"อืม..."

ในขณะที่ร่างบางบนหน้าตักกำลังขยับตัวขึ้นลงอคิณก็ปลดกระดุมเสื้อของหญิงสาวและดันบราสีหวานขึ้นด้านบนทั้งบดจูบดูดคลึงเต้างามอย่างมูมมามจนกิ่งแก้วต้องกัดปากระบายความเสียว

"อ้าสส.."

อคิณปรับเบาะให้นอนลงและพลิกร่างบางลงไปนอนเขารีบอัดสะโพกแกร่งใส่หญิงสาวรัวจนเธอตัวโยนเสียงเนื้อที่กระทบกันดังสนั่น

"อ.. อ๊ายยย.."

ไม่นานหญิงสาวก็บิดเร่าเกร็งตัวโยนเพราะเสร็จสมถึงสวรรค์เรียบร้อย

"อ.. อ้าสสส.."

อคิณเห็นเช่นนั้นจึงรีบซอยสะโพกหนักหน่วงกว่าเดิมจนพ่นธารน้ำสีขาวออกมาที่หน้าท้องแบนราบของกิ่งแก้มพร้อมทั้งฟุบหน้าลงไปที่อกตูมด้วยอาการผ่อนคลาย

“วันนี้เป็นวันเผาคุณแม่แล้วสินะคะพัชขอโทษนะคะที่พัชไม่มีโอกาสแม้แต่จะกราบศพคุณแม่ขอให้คุณแม่ไปสู่สุขคตินะคะ..ฮึกๆ..ฮือๆๆ”

พัชรินทร์นั่งสะอื้นให้เกาะขอบหน้าต่างด้วยความเศร้าใจ

“ทานข้าวทานยาหน่อยนะคะคุณพัช”

พิมพรรณเดินถือถาดอาหารเย็นเข้ามาในห้องของพัชรินทร์เธอรู้สึกเห็นใจหญิงสาวอยู่ไม่น้อยเมื่อได้ฟังเธอระบายความอึดอัดอยู่พักใหญ่

“ค่ะ”

“ฉันเชื่อนะคะว่าคุณแม่ของคุณรับรู้ได้ว่าคุณรักท่านเสมอ”

พิมพรรณก้มตัวมองหน้าของพัชรินทร์ด้วยรอยยิ้ม

“ขอบคุณนะคะที่เข้าใจฉัน”

พัชรินทร์พยักหน้าเบาๆอย่างน้อยพิมพรรณก็ยังเป็นคนที่รับฟังเธอทำให้เธอคลายความอึดอัดได้บ้าง