บทที่33 ผึ้งอวบ

หญิงสาวอุทานลั่นหลังจากที่ความจริงไม่ต่างจากที่คาด คุณพระช่วย! เธอไม่ได้ใส่เสื้อผ้า ส่วนล่างเองก็ด้วย

“นี่ฉัน... หรือว่าก่อนหน้านี้ฉัน...?”

“ไม่ได้ฝัน” น้ำเสียงทุ้มน่าฟังดังฮึมฮัมขึ้นทั้งที่ยังคงนอนราบอยู่บนเตียงไม่ได้ขยับลุกขึ้น

อริสาหันควับไปตามเสียงก่อนจะอ้าปากค้าง...

“นะ”

“ก็ทีแรกก็ว่าจะจูบปลุกคนขี้เซา แต่เธอไม่ยอมตื่น ไม่สิ เธอตื่นแต่คิดว่าตัวเองฝันต่างหาก เฮ้อ ตอนนี้คง Good Morning ไม่ได้แล้วสิ งั้น...” ชายหนุ่มเอ่ยยาวพรืดก่อนจะเว้นคำพูดและลุกขึ้นนั่งข้าง ๆ “Good Afternoon นะยัยผึ้งอวบ”

“ผะ ผึ้งอวบ”

“ก็อลินแปลว่าผึ้งนี่ คนอื่นเขาก็เรียกเธอว่าผึ้งน้อยใช่ปะ ผึ้งอวบก็เหมือนกันนั่นล่ะ”

“ไอ้บ้า อลินแปลว่าผึ้งฉันไม่เถียง แต่ทำไมต้องอวบ”

“ก็...” ชายหนุ่มลากเสียงยาวก่อนจะยื่นมือมาแตะบนใบหน้าหวาน “ไม่รู้เหรอว่าเธออวบขึ้นตั้งเยอะ ไม่เรียกผึ้งอวบก็เรียกว่าผึ้งบวมแล้ว โดยเฉพาะ...”

“โดยเฉพาะอะไร?”

“ก็...ตรงที่มีรอยนิ้วพี่เต็มไปหมดไงล่ะน้องผึ้งอวบ” ชายหนุ่มเอ่ยไปพร้อมกับยกมือทำท่าเป็นขยำอะไรกลายอากาศ อริสามองมือสื่อความหมายก่อนจะก้มลงมองหน้าอกตัวเอง

“ไอ้ลามก”

“เฮ้ย ๆ ฉันแค่พูดความจริงนะยัยผึ้งอวบ ไม่ได้ขี้ฮกอะไรเลย”

“อย่ามาเรียกฉันแบบนั้นนะ แล้วก็...นาย นายกล้าดียังไงมา มา...โอ๊ย นายกล้าดียังไงถึงได้มาทำแบบนี้กับฉัน”

“อะไร นี่ผมแค่ปลุกคุณนะครับคุณอริสา ผมจูบปลุกแล้วคุณก็ไม่ยอมตื่นผมก็เลยต้อง ‘หนักมือ’ ไปหน่อย เฮ้อ แต่ถึงจะ ‘ปลุกหนัก’ เสียเหงื่อไปเยอะคุณก็ยังไม่ยอมตื่น ผมไม่ผิดนะ”

คำพูดคำจากวนประสาทที่ได้ยินส่งผลให้อริสาไม่รู้จะแสดงท่าทีอย่างไรก่อน เธอควรจะหยิบหมอนมาฟาดใส่ไอ้คนมาปลุก หรือควรจะเขินกับไอ้พวกคำพูดหนักมงหนักมือนั่นดี

“จะว่าไปผมก็หนักมือไปจริง ๆ ล่ะ แดงหมดเลยเลยอะ” ดวงตาคู่คมจ้องแทนการชี้บอกทำให้อริสาต้องก้มมองตัวเองอีกครั้ง ไม่ได้มีแค่หน้าอกที่แดงเป็นรอยมือแต่ตรงอื่นก็เป็นจ้ำสีกุหลาบไปหมด

“กรี๊ด” คนโดนปลุกหนักมือร้องกรี๊ดเสียงดังลั่นอย่างห้ามไม่อยู่

“ชู่ หนวกหูจริง เบา ๆ หน่อย”

“ไอ้แมวโอหัง แก...ตายซะเถอะ” หญิงสาวตวาดไปอย่างกรุ่นโกรธก่อนจะฉวยหมอนใบโตกระหน่ำลงบนร่างของไอ้คนหื่นกาม

ลักหลับกันยังไม่พอยังมาทิ้งร่องรอยไว้อีก มันน่าตายนัก วันนี้เธอต้องเอาเลือดหัวไอ้หมอนี่ออกให้ได้

จ๊อก!!!

มือบางที่ฟาดลงบนร่างหนาชะงักเมื่อกระเพาะทรยศส่งเสียงออกมาให้ได้อับอาย

“ฮึก ฮะฮะฮ่า ข้าวเช้าข้าวเที่ยงยังไม่ได้กินเลยคุณแม่ ไม่หิวเหรอ? พาไปกินข้าวเอาเปล่า?”

“ฉันไปเองได้”

“นี่ ๆ ถ้าฉันไม่ให้เธอไปเธอจะไปได้เหรอ? เทียบดูสิ ขนาดตัวเธอกับฉันนี่ห่างกันโข ถ้าฉันใช้กำลังทั้งหมดนะเธอไม่มีทางออกจากห้องได้หรอกนะ” ชายหนุ่มเอ่ยอย่างเป็นต่อ “ถ้าอยากออกไปกินข้าว ก็ต้องเลิกตีฉันแล้วทำตัวดี ๆ เข้าใจมั้ยหนูอลิน”

“อย่า-มา-เรียก-ฉัน-แบบ-นั้น”

“งั้นก็ไม่ต้องไป มาต่อกันอีกสักยกดีกว่า ฉันบอกแล้วนี่ว่ากลับมาจะมารื้อฟื้นกันน่ะ”

“หยุดนะ ฉัน...ฉันหิว นายต้องพาฉันไปกินข้าว”

“งั้นเรียกหนูอลินได้มั้ย?”

“เออ จะเรียกอะไรก็เรียกเลย ฉันมันเสียเปรียบนายทุกทางอยู่แล้วนี่” หญิงสาวว่าให้อย่างทำอะไรไม่ได้ อยากจะสู้ให้รู้แล้วรู้รอดแต่ติดที่ในท้องมีหนูแฝดอยู่ จะทำอะไรก็ต้องคิดถึงลูก ๆ ก่อน

“อย่าให้ถึงทีฉันบ้างก็แล้วกัน”

“แต่ตอนนี้ยังไม่ถึงทีเธอไง เข้าใจปะ ถ้าเข้าใจแล้วก็ลุกไปอาบน้ำแต่งตัวจะได้ออกไปหาข้าวกินกัน บอกอะไรให้นะผู้ชายน่ะเห็นเนื้อเห็นนมอยู่ตรงหน้าแบบนี้เนี่ยต่อให้ปากบอกไม่ถูกกันแค่ไหน แต่ก็ไม่มีอะไรมารับรองว่าร่างกายมันจะเชื่อตามปาก”

“ไอ้ผู้ชายหื่นกาม” หญิงสาวว่าให้ก่อนจะรีบยกผ้าห่มขึ้นมาพันกายแล้วพาตัวเองเข้าห้องน้ำไปอย่างพ่ายแพ้...

“ปิ๊ง ยกที่หนึ่ง ชนะขาดลอย หึหึหึ” ชายหนุ่มเอ่ยเสียงดังอีกครั้งไล่หลังให้หญิงสาวได้เจ็บใจเล่นทว่าดวงตาคมกลับจับไปที่โทรศัพท์มือถือของหญิงสาวที่วางอยู่บนเตียงด้วยความเคร่งเครียด

เขาได้ยินทุกอย่างและเริ่มจะเข้าใจเรื่องราวแล้ว ไม่ผิดไปจากที่ท่านอาทิตย์คิดแม้แต่น้อย ไอ้ตฤณกันต์นั่นเข้ามาวุ่นวายกับอริสาเพื่อจุดประสงค์ร้ายจริง ๆ

แต่เสียใจด้วย แผนการของไอ้หมอนั่นไม่มีทางสำเร็จอีกแล้ว ต่อให้อริสาจะรักจะหลงยังไงก็ไม่มีทางทิ้งลูก ๆ ไปเป็นเมียน้อยอย่างแน่นอน

แต่ถึงอริสาจะรักไอ้บ้านั่นไม่ลืมหูลืมตาก็ไม่มีทางไปได้ เพราะเขาอยู่ตรงนี้ทั้งคน เขานี่แหละจะคอยกันอริสาไม่ให้หลงผิดเอง ถ้าห้ามดี ๆ ไม่ฟังก็ต้องห้ามแบบเสียเหงื่อกันสักหน่อยล่ะ

“อย่าฝันว่าแกจะทำลายความสุขของอาอรรคและครอบครัวได้เลยไอ้ตฤณกันต์ ฉันจะปกป้องความสุขของครอบครัวนี้ด้วยชีวิต แกไม่มีทางได้สมหวังหรอก”

ตฤณกันต์ไม่รู้หรอกว่าตัวเองเดินเกมผิดตั้งแต่ที่ไปแต่งงานกับผู้หญิงคนอื่นแล้ว ถ้าไอ้หมอนั่นไม่ทำแบบนั้นเสียอย่างแพนธีรากับปริมาคงไม่จัดทริปช่วงนั้นจนเขาและอริสาเกินเลยกันไปหรอก

ศารทูลไม่อาจจะบอกได้ว่าระหว่างเขากับอริสามันเป็นเรื่องดีหรือร้าย แต่บอกตัวเองได้เชียวล่ะว่าไอ้ผู้ชายอย่างเขามันเป็นพันธ์ขี้หวงยิ่งกว่าจงอางเชียวนะ อะไรที่เป็นของเขาอย่าคิดว่าเขาจะยอมให้ไอ้หน้าไหนมาวุ่นวายแตะต้อง อริสาเป็นของเขา เอ่อ เป็นแม่ของลูกของเขา ครอบครัวของเธอก็เป็นคุณตา คุณยาย คุณลุง คุณอาของลูกเขา เขาไม่ยอมให้ใครหน้าไหนมาทำลายง่าย ๆ หรอก

แต่ถ้าคิดว่าแน่ก็เข้ามา...แล้วจะได้รู้ว่าหมู่หรือจ่า