บทที่31 ตฤณกันต์

จากนั้นร่างหนาก็พากายเข้าก่อกวนคนคิดว่าตัวเองฝันอีกหลายยก เสียเหงื่อไปหลายพันหยด ร่างสองร่างแทบจะชุ่มโชกไปด้วยเหงื่อ กว่าเขาจะปล่อยให้อริสาหลับคอพับได้ฝันไปจริงก็เกินเที่ยงไปแล้ว

ชายหนุ่มทิ้งตัวลงนอนบนเตียงด้วยความโล่งสบาย ยิ่งแนบชิดร่ายกายอุ่นร้อนก็ยิ่งรู้สึกผ่อนคลาย ยิ่งหญิงสาวเบียดกายเข้ากอดซบศีรษะลงบนอกยิ่งรู้สึกดี

“ฝันก็เหนื่อยแฮะ” เสียงหวานพึมพำเบา ๆ ก่อนจะหลับไป

ทว่าดูเหมือนการเสียเหงื่อรังแกคนขี้เกียจจะไม่ได้ผล หญิงสาวก็ยังคงคิดว่าฝันอยู่ดี ศารทูลถอนใจพรืดอย่างจนใจ

ช่างเถอะ เดี๋ยวตื่นขึ้นมาก็รู้เองล่ะว่าไม่ได้ฝัน

ขณะที่สองร่างแนบชิดบดเบียดกันนอนหลับพริ้มอีกฟากหนึ่งหญิงสาวที่หน้าท้องเริ่มนูนขึ้นมาบ่งบอกได้ว่า “ท้องก่อนแต่ง” กำลังสอดส่องสายตามองหาคนที่เธอแสนจะชิงชังและอยากจะราวีให้อกแตกตายด้วยความสงสัย

น่าแปลกที่สาวเก่งทำงานไม่เคยขาดอย่างอริสาจะไม่มาทำงานติด ๆ กันสองวัน แถมช่วงหลัง ๆ มานี้ยังดูอาการไม่ดี

เธอได้ยินเพื่อนร่วมงานพูดกันว่าเห็นอริสาโอกอากและดูสวยเปร่งปลั่งขึ้นทั้งยังบ่นเหม็นนั่นเหม็นนี่ไปทั่ว

นภิตราอดคิดไม่ได้เลยว่านังพี่อลินที่เธออยากตามจองเวรอาจจะท้องไส้ขึ้นมาแล้วพ่อของลูกจะเป็น...

นัยน์ตาหวานดูไร้พิษสงทว่าแฝงความร้ายกาจลอบมองไปยังร่างสูงข้างกายด้วยความหวั่นเกรง

ไม่มีทาง เธอจะไม่ยอมให้พี่ตฤณของเธอไปเป็นพ่อของลูกใครนอกจากลูกของเธอ

นังพี่อลินก็เป็นได้แค่คนที่พี่ตฤณของเธอเกลียด และเป็นแค่เครื่องมือแก้แค้นเท่านั้นล่ะ

คิดได้อย่างนั้นหญิงสาวก็ยิ้มขึ้นอย่างมาดร้าย ก็นั่นสินะ อริสาก็เป็นได้แค่เครื่องมือแก้แค้นในสายตาของตฤณกันต์ เธอต่างหากที่เป็นทั้งเมีย ทั้งแม่ของลูกที่เขายกย่องออกหน้าออกตา

ดวงตาหวานละจากร่างของสามีไปที่ทางเดินหน้าห้องทำงานของอริสาเมื่อเห็นร่างของภรรยาญาติผู้พี่เดินมาหยุดคุยกับผู้ช่วยของเจ้าของห้องทำงาน

“เที่ยงกว่าแล้วไปกินข้าวกัน”

“พี่แพนจะเลี้ยงน้องใช่อะเปล่า?” ชริมาถามอย่างทะเล้น

“บอสเลี้ยง”

“กรี๊ด อย่างนั้นไปค่ะไป ไปแน่นอน” คนชอบใจที่จะมีคนเลี้ยงข้าวรีบตอบรับก่อนจะเก็บข้าวของและฉวยกระเป๋ามาถือทันที ใครจะช้าอยู่ได้ล่ะ บอสเลี้ยงเชียวนะบอสเลี้ยง เป็นรุ่นน้องเมียบอสก็งี้ล่ะอะไร ๆ ก็ราบรื่นไปหมด

“พี่แพนคะ” นภิตราเอ่ยเรียกขึ้นทันทีที่เห็นสองสาวต่างวัยจะออกไป

“มีอะไร?” แพนธีราผู้รู้ธาตุแท้และนึกชังสองสามีภรรยาคู่นี้เป็นอย่างมากเอ่ยอย่างเสียไม่ได้ ทั้งที่ออกจะรำคาญคนทั้งคู่แต่เพราะไม่อยากมีเรื่องให้เดือดร้อนไปถึงสามีจึงทำได้เพียงจำใจพูดคุยด้วย

“พี่อลินเป็นอะไรเหรอคะ ถึงได้ไม่มาทำงาน”

“อลินเขาจะหยุด จะลา จะมาไม่มา มันก็เรื่องของเขา จะอยากรู้ไปทำไม?”

“น้ำหวานก็แค่เป็นห่วงพี่อลิน”

“ไม่ต้องเป็นห่วงอลินเขาหรอก แค่เธอกับสามีของเธอไม่ไปเป็นสัมภเวสีกวนใจเขา อลินเขาก็มีความสุขทั้งกายและใจแล้วล่ะ” แพนธีรานั้นถือได้ว่าเป็นคนปากจัด ถ้าลองได้เกลียดใครเข้าแล้วเธอไม่ห้ามปากตัวเองหรอก

“พี่แพน นี่พี่แพนว่า...”

“เธอกับสามีเป็นสัมภเวสีไง ไม่สัมภเวสีก็เจ้ากรรมนายเวรล่ะ กวนเพื่อนฉันอยู่ได้”

“คิกคิก” ชริมาหัวเราะร่าก่อนที่นภิตราจะร้องกรี๊ดออกมาด้วยความขัดใจทว่าเพียงไม่นานสาวท้องก็วิ่งกลับห้องตัวเองไปด้วยไม่อยากให้ใครเห็นธาตุแท้

ตฤณกันต์ยังคงยืนอยู่ที่เดิมพร้อมกับมองไปยังห้องทำงานของอริสาด้วยแววตาเป็นห่วงเป็นใย “อลินเป็นอะไรรึเปล่า ทำไมไม่มาทำงาน”

“ฉันบอกเมียนายไปแล้วนะนายตฤณกันต์ว่าอลินเขาจะมาไม่มามันก็เรื่องของอลินเขา ไม่ใช่เรื่องของพวกนาย และ...นายไม่มีสิทธิ์มายุ่งกับเพื่อนของฉัน”

“คุณ”

“อลินเขาจะเป็นยังไงก็ไม่เกี่ยวกับนาย ยังไงก็ไม่เกี่ยว ฉันขอเตือนนะ เอาเวลาไปควบคุมพฤติกรรมเมียตัวเองเถอะ อย่ามายุ่งกับเพื่อนของฉัน” แพนธีราเอ่ยพร้อมกับชี้หน้าชายหนุ่มอย่างคาดโทษ “ถ้านายยังมากวนใจเพื่อนฉันอีก อย่าหาว่าฉันใช้อำนาจทางมิชอบก็แล้วกัน”

“ไปกันเถอะริมา” ภรรยาเจ้าของนิตยสารเอ่ยก่อนจะเดินจากไปพร้อมกับชริมา ทว่าทั้งคู่ไม่ได้เดินจากไปจริง ๆ เพียงแค่ไปหลบมุมเพื่อสังเกตท่าทีของชายหนุ่มเท่านั้น

“บ้าจริง” ตฤณกันต์สบถเสียงดังพร้อมกำหมัดแน่น “ใจเย็นไว้ตฤณ แกจะไปห่วงยัยนั่นทำไม แกต้องทำยังไงต้องจำไว้สิวะ อย่าไปใจอ่อนกับลูกของผู้ชายคนนั้น”

ชายหนุ่มพึมพำกับตนเองด้วยความสับสนก่อนจะกำหมัดแน่น “ผู้ชายคนนั้นมันต้องเจ็บกว่าฉันร้อยเท่า ยัยนั่นจะเป็นจะตายยังไงก็ช่างสิ”

ชายหนุ่มบอกตัวเองก่อนจะเดินตามนภิตราไป จะปล่อยให้นภิตราอยู่ในห้องคนเดียวคงไม่ได้ อย่างไรเสียในท้องของนภิตราก็เป็นลูกของเขา ถึงจะไม่ได้ตั้งใจให้เกิดและเป็นเพียงส่วนหนึ่งของแผนการแต่ก็ยังเป็นลูกเขา หมามันยังรักลูกแล้วเขาจะไม่รักได้ยังไงกัน