บทที่29 ฮอร์โมนเปลี่ยน

อริสาครุ่นคิดทอดถอนใจระคนรู้สึกห่วงคนออกไปข้างนอกได้ไม่นานนลินญาก็มาถึงพร้อมกับสีหราช ว่าที่คุณแม่มองสองหนุ่มสาวด้วยสายตาเย้าแหย่อย่างอดไม่อยู่

“ดึกดื่นมืดค่ำแบบนี้ยังตัวติดกันอย่างกะปาท่องโก๋ ถ้าไม่รู้จักคิดว่าเป็นสามีภรรยากันนะเนี่ยคู่นี้”

“ไม่ต้องมาแซวเลยนะ สิงห์แค่กำลังจะไปส่งฉันพอดีต่างหาก” นลินญาแย้งทั้งที่หน้าแดงระเรื่อ

“อะ ๆ จ้ะเชื่อ”

“เดี๋ยวจิ้มตาบอดเลยยัยคนนี้นี่ ปากบอกเชื่อแต่ตาแกเนี่ย ฮึย”

“เพื่อนแค่แซวนิดแซวหน่อย ทำเป็นโกรธไปได้” อริสาทำทีบ่นก่อนจะหันไปถามสีหราชที่กำลังดมกลิ่นเสื้อผ้าของศารทูลอยู่

“ไปดมทำไมน่ะ”

“ก็ดมดูเผื่อจะหายสงสัยว่าทำไมเธอถึงเหม็น”

“แล้วได้ข้อสรุปยัง?”

“ได้แล้ว” สีหราชเอ่ยยิ้ม ๆ แล้วก็มองมาที่อริสาด้วยสายตาล้อเลียน “มีสองข้อที่ทำให้เธอเหม็น เสื้อพวกนี้หลานสาวของป้าทิพย์เอาไปซัก ส่วนอีกตัวก็คุณซากิโกะซื้อให้ไอ้เสือ ฉันเลยคิดว่า...เธอเหม็นและแพ้กลิ่นผู้หญิงที่เฉียดเข้าใกล้ไอ้เสือมัน ส่วนอีกข้อที่คิดก็คือเธอมีอาการแพ้ท้องเหม็นผัว เอ้ย พ่อของลูกร่วมด้วยนิด ๆ สรุปก็คือเซ้นส์เรื่องผู้หญิงของเธอในช่วงตั้งท้องมันแรงมากก็เท่านั้น”

“เซ้นส์เรื่องผู้หญิง? เอ มันแปลได้ว่าอลินขี้หึงรึเปล่าสิงห์”

“จะว่างั้นก็ได้ แต่ฉันไม่ได้ว่าแกหึงแกหวงอะไรพ่อของลูกหรอกนะอลิน แค่ฮอร์โมนมันทำให้เป็นไป...มั้ง”

“ทำไมต้องมั้งเล่า?”

“ก็ฉันไม่ได้อ่านแกได้ทุกอย่าง แกอาจจะหึงจะหวงไอ้เสือมันขึ้นมาจากใจไม่ใช่เพราะฮอร์โมนก็ได้ ใครจะไปรู้ดีเท่าแก” สีหราชเอ่ยยิ้ม ๆ ยิ้มของสีหราชทำให้อริสาหน้าร้อน ไอ้คำพูดน่ะไม่เท่าไหร่แต่ไอ้รอยยิ้มแบบนี้มันบ่งบอกชัด ๆ ว่า ‘ที่พูดไปน่ะไม่ใช่หรอก จริง ๆ แกก็แค่หึงไม่ได้เกี่ยวกับฮอร์โมนอะไรเลย’

“ไอ้เพื่อนบ้า ใครจะไปหึงคนแบบนั้นกัน ฝันไปเถอะ”

“เดี๋ยวก็รู้ว่าฝันจะเป็นจริงมั้ย” สีหราชยังคงไม่หยุดแซว คนท้องน่าแกล้งดีนะจะว่าไป

“ไม่ต้องมาพูดเลย ว่าแต่นายนั่นออกไปทำไม?” อริสาหน้าร้อนไปหมดจนต้องเปลี่ยนเรื่องแต่ก็ไม่วายเป็นเรื่องของใครบางคนอีกนั่นละ

“ออกไปทำงานไง”

“ก็งานอะไรเล่า?”

“ห่วงสามีล่ะสิ” คราวนี้นลินญาเป็นผู้แซวขึ้นบ้าง

“บ้า ฉันจะไปห่วงทำไม ก็แค่...กลัวลูกเป็นกำพร้าเท่านั้น”

“อืม อย่างนี้เอง” สองหนุ่มสาวเอ่ยขึ้นพร้อมกันราวกับนัดแนะกันไว้ก่อนที่ทั้งคู่จะถูกเขวี้ยงหมอนใส่

สีหราชและนลินญาหัวเราะชอบใจก่อนจะเริ่มเล่าให้หญิงสาวได้ฟังถึงงานที่ทำให้ช่วงนี้ศารทูลถูกเรียกตัวในยามวิกาลอยู่บ่อย ๆ อริสาฟังแล้วก็นึกหวั่นยิ่งฟังเรื่องราวมากขึ้นเท่าไหร่เหมือนหนูแฝดทั้งสองจะเป็นห่วงพ่อขึ้นทุกที ก็แหงล่ะเล่นทำให้หม่าม้าคลื่นไส้อยากจะอาเจียนอยู่ตลอดเลยนี่นา

เจ้าตัวป่วนนี่ยังไง อย่ามาทำเป็นรักปะป๊ามากกว่าหม่าม้าได้มั้ย อิแม่นี่อุ้มท้องน่ะ

“เดี๋ยวมันก็กลับ แกไปนอนได้แล้ว คะนิ้งจะนอนเป็นเพื่อน ส่วนฉันจะรอไอ้เสือมันให้เอง” สีหราชบอกหลังจากที่บอกเล่าให้ฟังจนจบแล้ว เขาสังเกตอริสาอยู่ตลอดก็ได้แต่ลอบยิ้มชอบใจ มันต้องอย่างนี้สิหลานอา

ส่อแววรักพ่อมากกว่าแม่แบบนี้อริสาจะได้เถียงอะไรศารทูลได้เล่า ดูท่าแล้วผึ้งน้อยตัวนี้จะถูกเสือตะปบเสียแล้ว...

ขณะที่สีหราชคิดอย่างพอใจ นลินญากลับคิดต่างออกไป อริสาน่ะอาจจะเสียเปรียบเพราะเจ้าหนูแฝดเชียร์ข้างพ่อ แต่อริสาเป็นใคร ชื่อเล่นน่ะอาจจะเป็นผึ้ง แต่ชื่อจริงอริสาแปลว่าเป็นใหญ่เหนือศัตรูนะ ศารทูลต่างหากเล่าที่จะถูกเหล็กในของผึ้งผู้เป็นใหญ่เหนือใครเล่นงานเอา หึหึหึ

“ใครแพ้พนันต้องเป็นทาสอย่าลืมนะ?” นลินญากระซิบกระซากกับแฟนหนุ่ม

“แต่ฉันว่าฉันจะชนะเธอนะ”

“ไม่แน่หรอก” หญิงสาวพูดจบก็เดินตามอริสาเข้าไปในห้อง ก่อนหน้านี้หลังจากที่ศารทูลพาอริสากลับมาเพื่อน ๆ ลงพนันขันต่อกันว่าอริสาจะเป็นช้างเท้าหน้า หรือช้างเท้าหลัง เพื่อน ๆ ต่างก็วิเคราะห์กันไปในทางเดียวว่าบางทีศารทูลและอริสาอาจจะไม่มีใครเป็นช้างเท้าหลังหรือช้างเท้าหน้าแต่อาจจะเป็นทาสลูกทั้งคู่ก็ได้

แต่สีหราชกลับคิดไม่เหมือนกัน ตอนแรกเขาบอกว่าอริสาจะต้องเหนือกว่าแต่พอได้รับข้อความจากศารทูลกลับบอกเปลี่ยนใจลงพนันข้างพี่ชายหมดหน้าตัก เดือดร้อนแพนธีราต้องมายุยงเธอให้ลงพนันข้างอริสาและมีพนันพิเศษสำหรับคู่รักอินเลิฟที่ชวนงงสำหรับเพื่อนว่าระหว่างเธอกับสีหราชใครแพ้ต้องเป็นทาส...

สีหราชจะต้องเป็นทาสแฟน และอนาคตก็ต้องเป็นทาสเมีย ตอนนี้เธอมั่นใจแล้ว หึหึหึ

‘อลินเพื่อนรักแกต้องทำให้ฉันชนะนะ ฉันจะไม่ยอมเป็นทาสของสิงห์แน่นอน’

สมัยเด็ก ๆ อริสามักจะนอนไม่หลับเมื่อผู้เป็นพ่อต้องออกไปข้างนอกตอนกลางคืนแต่หลายปีมานี้ที่ผู้เป็นพ่อเริ่มมียศมีตำแหน่งความกังวลก็เริ่มน้อยลงทำให้เธอไม่มีอาการเช่นนั้นอีกแต่...ตอนนี้เธอกลับรู้สึกนอนไม่หลับและกังวลเหมือนตอนนั้นขึ้นมาเสียอย่างนั้น

ทำไมเธอต้องนอนไม่หลับเพราะอิตาบ้านั่นด้วยนะ

“นิ้ง ร้องเพลงกล่อมหน่อย นอนไม่หลับ”

“แกอยากฟังเสียงอย่างกะแมวหิวนมของฉันเหรอ? อย่าเสี่ยงเลยแก เดี๋ยวฉันไปเรียกคนร้องเพลงเพราะมาร้องให้ฟังดีกว่า” เพราะรู้ดีว่าตัวเองร้องเพลงไม่เพราะนลินญาจึงรีบปฏิเสธพร้อมกับเสนอให้สีหราชมาร้องให้ฟังแทน เพราะสีหราชกับศารทูลนั้นเสียงดีมาก และร้องเพลงก็ไพเราะน่าฟัง

“อย่ารบกวนสิงห์มันเลย แกก็รู้ว่าสิงห์มันไม่ชอบร้องเพลง”

“งั้น...นี่เลย” นลินญาเอ่ยก่อนจะหยิบสมาร์ทโฟนขึ้นมาค้นหา “ตอนไปเที่ยวกันเสือกับสิงห์ร้องเพลงด้วย ฉันเลยอัดไว้ ฟังนี่แทนแล้วกัน”

“เอาอย่างนี้ก็ได้” อริสาตอบรับก่อนจะหลับตาลงเมื่อได้ยินเสียงเพลง

เสียงร้องและเสียงกีต้าร์ที่ฟังดูผ่อนคลายทำให้อริสารู้สึกดีขึ้นและหลับไปได้ในที่สุด เมื่อเห็นเพื่อนรักหลับไปแล้วนลินญาจึงย่องออกจากห้องอย่างเงียบเชียบที่สุด ความจริงก็อยากจะนอนกอดอริสาอยู่หรอกนะแต่เธอก็กระหายน้ำและอยากไปบอกฝันดีสีหราชสักหน่อย

ร่างบางที่เดี๋ยวนี้เริ่มแต่งเนื้อแต่งตัวไม่ได้ปล่อยให้ภาพลักษณ์ดูเฉิ่มเชยเพราะไม่อยากให้ใครพูดว่าไม่คู่ควรกับคุณหมอหนุ่มผู้แสนเพอร์เฟค ค่อย ๆ ย่องมาหยุดยืนอยู่ไม่ไกลกับโซฟาที่หมอหนุ่มนอนกอดอกหลับตาพริ้มอยู่

“หลับเสียแล้ว หึ ฝันดีนะสิงห์น้อย” หญิงสาวเอ่ยก่อนจะก้มลงหมายจะหอมแก้มคนเป็นแฟน ทว่าไม่ทันได้หอมร่างบางก็ถูกรวบลงมากองอยู่บนร่างสูงทั้งที่คนทำยังไม่ลืมตาด้วยซ้ำ

“อุ๊ย”

“จะลวนลามกันเหรอ ค่าปรับไม่ใช่ถูก ๆ นะ จ่ายไหวเหรอ?” คุณหมอหนุ่มเอ่ยเสียงทุ้มอ่อนโยน

“หือ ไม่ได้หลับเหรอ?”

“แค่พักสายตา ไม่หลับหรอกเพราะรู้ว่าคนแถวนี้จะต้องหาโอกาสมาให้เก็บค่าปรับ”

“ร้ายเกินไปแล้วนะ” คนแถวนี้ว่าให้ก่อนจะฟาดนิ้วลงบนอกคนจะเก็บค่าปรับไปหนึ่งที ผู้ชายคนนี้น่ะตลอดเชียวล่ะชอบหาว่าเธอลวนลามแล้วชอบมาเรียกค่าปรับกับเธออยู่เรื่อยเชียว

“ยอมรับว่าร้าย แต่คุณผู้หญิงจ่ายค่าปรับมาเสียดี ๆ เมื่อกี้ผมรู้นะว่าคุณจะลวนลามผมน่ะ”

“บ้า เสียค่าปรงค่าปรับอะไรไม่รู้ไม่ชี้”

“งั้นผมคงต้องรื้อฟื้นสักหน่อยว่าคุณผู้หญิงต้องจ่ายค่าปรับยังไง คราวหน้าจะได้ไม่ทำไม่รู้ไม่ชี้อีก” ชายหนุ่มว่าก่อนจะยื่นหน้าขึ้นไปจูบเรียวปากหวานทันทีด้วยความรวดเร็ว

จะลวนลามเขาน่ะต้องจ่ายค่าปรับด้วยจูบนะ เขาก็บอกแล้ว จูบจริงอะไรจริง จ่ายไหวเหรอยัยแว่น

คุณหมอหนุ่มละเลียดชิมปากหวาน ๆ ที่มีแค่เขาได้ลิ้มลองทีละนิด ทีละนิดไม่เปิดโอกาสให้นลินญาได้ไหวตัวหนี หรือแม้แต่หายใจหายคอ เขาถอนจูบให้อดีตสาวแว่นได้หายใจเพียงครู่ก็ประทับจูบลงอีก ค่าปรับของเขามันต้องเบิ้ลครั้งเดียวไม่ได้หรอก

“แฮก ๆ คนบ้า จะไม่ให้หายใจหายคอเลยใช่มั้ย” หญิงสาวโวยวายหลังจากที่จ่ายค่าปรับเสร็จ เธอจะไม่อยากกอดอยากหอมตานี่อีกแล้ว วัน ๆ นึงจ่ายค่าปรับไม่รู้กี่รอบ ฮึย

“ก็ปล่อยแล้วนี่ไง”

“ชิ ฉันจะไม่ยอมให้นายได้เก็บค่าปรับแล้ว”

“แน่ใจเหรอ ถ้าไม่ให้เก็บฉันไม่เก็บกับคนอื่นนะ”

“เออ เชิญเลย” หญิงสาวตอบก่อนจะลุกขึ้นนั่งกอดอกอย่างแสนงอน ในนาทีต่อมาก็มีบางสิ่งบางอย่างถูกยื่นออกมาตรงหน้าในระยะสายตา สิ่งนั้นคือแหวนวงสวยที่เธอเคยเห็นศารทูลพกติดตัวและบอกว่าสีหราชก็มีแบบนี้เหมือนกัน

“แต่งงานกันนะ”

“อะไรเนี่ย คุยเรื่องนึงอยู่ดี ๆ มาคุยอีกอย่างเสียได้” ทั้งที่เขินแทบแย่ที่ถูกขอแต่งงานแต่นลินญาก็ไม่ได้ตอบรับแต่โดยดี เมื่อกี้เธองอนอยู่นะ “ก็ถ้าไม่อยากให้ไปเก็บกับคนอื่นก็ต้องมาแต่งงานกัน”

“บ้า”

“พูดจริงนะ อยากแต่งงานแล้ว”

“แต่เราคบกันได้ไม่นานเองนะ ไม่ถึงเดือนเลย” หญิงสาวแย้ง “มันไม่เร็วไปเหรอ?”

“มันอาจจะดูไม่นาน ดูปุบปับ รวดเร็ว แต่ฉันไม่อยากรอแล้ว ฉันรักเธอมานานมากแล้ว ขืนรอต่อจนมั่นใจว่าเป็นเวลาที่เหมาะสมก็มีลูกไม่ทันใช้พอดี เห็นเสือมันดูแลอลินแล้วฉันอยากมีโมเม้นต์นั่นบ้างเหมือนกันนะ”

“สิงห์”

“ถ้าใจเราตรงกันมันไม่เร็วไปหรอก มันช้าไปด้วยซ้ำ แต่งแล้วค่อยเรียนรู้กันไปก็ได้ ฉันมีเวลาให้เธอตลอดชีวิต แต่ถ้าฉันคิดไปเอง ไม่แต่งก็ได้”

“ใครบอก แต่งสิ แต่...” หญิงสาวตอบรับทว่าหน้าตากลับซึมลง “นายต้องเจอศึกหนักอยู่นะ นิ้งมีพ่อ มีแม่เลี้ยง มีน้องต่างแม่ มีแต่ความวุ่นวาย”

“หนักแค่ไหนก็ไหว ขอแค่นิ้งรักสิงห์น้อยก็พอแล้ว รักมั้ย?”

“รักที่สุด” นลินญาตอบรับก่อนที่ชายหนุ่มจะสวมแหวนวงสวยให้กับหญิงสาว

“แหวนวงนี้เป็นตัวแทนของสิงห์ นิ้งรักษาไว้ดี ๆ นะ”

“อือ” เธอตอบรับก่อนจะเข้าสวมกอดคนเป็นแฟน ใคร ๆ อาจจะมองว่าเร็วไปแต่เธอไม่คิดแบบนั้นหรอก ระยะเวลาที่รู้จักกันมามันบอกว่าเขาดูแลเธอได้และเขาเป็นคนที่คู่ควรให้รัก ถ้าเขามั่นใจว่าจะแต่งงานกับเธอ เธอก็มั่นใจเช่นกัน ก็เธอรักเขานี่นา...