ตอนที่ 2 อ้าวเฮ้ย 1

“เข้ามาสิ”

หลังเสียงทุ้มเอ่ยนำ ใบหน้าของเจ้าของมันก็ยื่นออกมาจากกรอบประตู

‘คุณพระ’ รพีกรอุทานในใจ ‘คนเหี้ยอะไรหล่อฉิบหาย’ เขายังคงยืนนิ่งอยู่ที่เดิมเหมือนกำลังตกตะลึงกับอะไรบางอย่าง จนทำให้ชายหนุ่มร่างสูงต้องหันไปมองด้านหลังว่ามันมีอะไรผิดปกติหรือเปล่า

“จะเข้ามามั้ย?” หลังแน่ใจว่าตัวเขาและภายในห้องพักไม่มีอะไรผิดปกติ คนตัวสูงกว่าก็ถามย้ำอีกครั้ง

“เอ่อ เข้าครับ ๆ” รพีกรรีบบอก ก่อนจะหลุบสายตาที่เอาแต่จ้องมองใบหน้าของคนถามลง แล้วลากกระเป๋าตามเขาเข้าไป

“ผมยึดเตียงนี้แล้ว คุณนอนเตียงนั้นก็แล้วกัน โอเคมั้ย?” ชายเจ้าของห้องถาม

จะไม่โอเคได้อย่างไร ในเมื่อข้าวของของเขากองอยู่เต็มเตียงที่เจ้าตัวบอกว่ายึดไปแล้วซะขนาดนั้น

“ครับ” รพีกรพยักหน้ารับ ก่อนจะลากกระเป๋าเข้าไปใกล้เตียงที่อยู่ติดกับหน้าต่าง พลางก็คิดในใจว่านี่ถ้าเขามากับนาวิน รับรองว่าเขาจะไม่เลือกเตียงติดหน้าต่างเด็ดขาด เพราะกลัวผีเชียงคานมาลากลงแม่น้ำโขงกลางดึก พอคิดถึงตรงนี้ก็มีลมวูบหนึ่งพัดเข้ามา ทำให้รพีกรถึงกับต้องห่อไหล่แล้วยกฝ่ามือขึ้นมาลูบแขนที่ขนกำลังลุกซู่

“หนาวเหรอ? ปิดหน้าต่างก็ได้นะ คืนนี้อากาศเย็น”

ชายหนุ่มที่มาก่อนเสนอ นั่นทำให้รพีกรรีบเข้าไปแหวกผ้าม่านสีขาว แล้วดึงบานหน้าต่างปิดลงทันที

“ผมคานส์ คุณชื่ออะไร?” เขาแนะนำตัวระหว่างหย่อนก้นลงบนเตียงนอนด้านติดกับห้องน้ำ แล้วลำเลียงเสื้อผ้าของใช้ออกมาจากกระเป๋าแบบแบ็กแพ็กใบใหญ่ มาพับเรียงกันไว้อย่างเป็นระเบียบเรียบร้อย

“ผมชื่อโรม” รพีกรแนะนำตัวบ้าง ระหว่างเหวี่ยงกระเป๋าเดินทางขึ้นไปวางไว้ปลายเตียง “ลุงชมบอกว่าคุณเป็นชาวต่างชาติ ชาติไหนเหรอ ถึงได้พูดไทยชัดขนาดนี้อะ” ชายหนุ่มตัวเล็กกว่าชวนคุย

“ยายผมเป็นคนไทย” คานส์พูดแค่นั้นแล้วเงียบไป เขานั่งพับผ้าอย่างละเมียดละไม จนรพีกรที่รอฟังอยู่ต้องเงยหน้าขึ้นมามองอย่างสงสัย

“แล้ว?” ก็เขายังไม่ได้คำตอบเลยว่าสรุปแล้วคานส์เป็นคนเชื้อชาติไหนกันแน่

“แม่เป็นลูกครึ่งฝรั่งเศสไทย”

“อ๋อ มิน่าคุณถึงชื่อคานส์ หมายถึงเมืองคานส์ใช่มั้ย?”

“เปล่า หมายถึงเชียงคาน”

“หืม… จริงดิ”

“ยายผมเป็นคนที่นี่ แต่ท่านไปใช้ชีวิตบั้นปลายกับคุณตาที่ฝรั่งเศส ใคร ๆ ก็เรียกผมว่าคานส์ และเข้าใจเหมือนกับคุณนั่นแหละ แต่แม่บอกว่ายายเป็นคนตั้งให้ และท่านตั้งใจจะหมายถึงเชียงคาน”

เออ… แปลกดีแฮะ เพิ่งเคยได้ยินคนชื่อคานที่มาจากเชียงคาน รพีกรคิดขันในใจ

“แล้วชื่อคุณล่ะ หมายถึงกรุงโรมที่อิตาลีหรือเปล่า?”

“ใช่ มันเป็นเมืองที่แม่ชอบแล้วก็ฝันอยากจะไป”

“แล้วได้ไปหรือยัง?”

“ย้าง แต่อีกไม่นานหรอกมั้ง” รพีกรคิดถึงแม่ที่กำลังจะแต่งงานกับมหาเศรษฐีอย่างคริสโตเฟอร์ หลังแต่งงานทั้งสองคงต้องไปฮันนีมูน และแน่นอนว่าถ้าแม่มีสิทธิ์เลือก นางต้องเลือกไปยุโรปและสิงอยู่ในโรมหลายวันตามที่ฝันไว้อย่างแน่นอน

“แม่เป็นลูกครึ่ง แล้วพ่อคุณล่ะ” มันคงไม่ละลาบละล้วงเกินไปหรอกมั้ง หากรพีกรจะถามถึงพ่อของคานส์อีกคน

“ฮ่องกง แต่ไปตั้งรกรากอยู่สิงคโปร์”

“เอ๋…” รพีกรเอียงคออย่างครุ่นคิดว่าเขาเคยได้ยินโครงสร้างครอบครัวแบบนี้มาจากที่ไหน ทำไมคุ้นจัง

“แล้วคุณล่ะ?” แต่คานส์ก็ไม่ปล่อยให้บทสนทนาทิ้งช่วงนาน เขาถามกลับถึงเรื่องของรพีกรบ้าง

“หน้าผมไทยไม่พอเหรอครับ?” แต่คนตอบกลับตอบไม่ตรงคำถาม แถมยังยียวนกวนประสาทคนถามเสียอย่างนั้น

คานส์ละสายตามาจากกองเสื้อผ้าที่พับไว้อย่างเป็นระเบียบ เขากวาดสายตาสีน้ำตาลอ่อนสำรวจรพีกรตั้งแต่หัวจรดเท้า แล้วออกความเห็น

“ถ้าไม่นับภาษาที่คุณใช้ ก็เดาไม่ได้หรอกครับว่าเชื้อชาติไหน บอกได้แค่น่าจะเป็นชาวเอเชีย”

“ผมเป็นไทยแท้ร้อยเปอร์เซ็นต์ พ่อก็ไทย แม่ก็ไทย แต่แค่กำลังจะมีพ่อเลี้ยงเป็นคนสิงคโปร์” รพีกรแค่นยิ้ม เขาไม่แน่ใจความรู้สึกของตัวเองมากนัก มันผสมกันระหว่างอกหักจากคนที่แอบรัก ผิดหวังที่แม่จะแต่งงานใหม่ และกลัวว่าน้องจะมาแย่งความรักจากแม่ไป

“พ่อเลี้ยง?”

“แม่ผมกำลังจะแต่งงานใหม่น่ะ”

คานส์ทำเสียงรับรู้ในลำคอ ก่อนจะเดา “คุณเสียใจ?”

“ไม่หรอก” รพีกรถามตัวเองอีกครั้ง ก่อนจะตอบตามที่รู้สึกจริง ๆ “ถ้าจะเสียใจ ผมเสียใจเรื่องอื่นมากกว่า”

คานส์ช้อนสายตาขึ้นมองเพื่อนร่วมห้องอีกครั้ง น้ำเสียงเศร้าของชายตัวเล็กสร้างความรู้สึกบางอย่าง “เล่าได้นะ ถ้าอยากระบาย”

อยากระบายงั้นเหรอ? กับเพื่อนใหม่ที่เพิ่งรู้จักกันยังไม่ถึงสิบนาทีเนี่ยนะ “อยากแดกเหล้ามากกว่า” รพีกรพูดเสียงเบา เขาตั้งใจพูดกับตัวเองมากกว่า แต่คานส์กลับได้ยิน

“ผมเห็นข้าง ๆ มีบาร์ สนมั้ยล่ะ ผมเลี้ยงเอง เห็นลุงบอกว่าคุณถูกล้วงกระเป๋า”

อ่า… รพีกรเพิ่งนึกได้ เกือบลืมไปแล้วว่าตัวเองไม่มีเงินสักบาท เขากำลังคิดทบทวนว่าช่วงไหนกันที่ขโมยมันเข้าถึงตัว หลังใช้เงินจ่ายค่ากุ้งเสียบสองไม้ เขาก็ให้เงินผีตาโขน แล้วก็เดินเรื่อยมาจนถึงที่นี่

เอ๊ะ! หรือว่า… ใช่แล้ว ใช่แน่ ๆ ต้องเป็นไอ้เด็กผีที่ชนเขาที่หน้าโฮมสเตย์ รพีกรคิดขึ้นมาได้ก็ตบเข่าฉาด “ไอ้เด็กเวร! พรุ่งนี้กูจะตามล่ามึง”

พอนึกถึงเรื่องเงินขึ้นมา รพีกรก็คิดเป็นกังวลเรื่องที่พัก เขาจึงเปิดฉากคุยกับคานส์ “ก่อนจะเลี้ยงเหล้าผม เรามาคุยเรื่องห้องพักกันก่อนดีกว่า ตกลงว่าพรุ่งนี้คุณจะย้ายออกใช่มั้ย?”

คานส์ได้ยินแล้วก็ต้องเลิกคิ้ว “ใครบอกคุณว่าผมจะย้ายออก”

“ลุงชมไม่ได้บอกเหรอว่าผมจองห้องนี้ก่อน จ่ายเงินไปหมดแล้วด้วย”

“ลุงบอกว่าคุณไม่มีที่พัก แล้วก็ถูกล้วงกระเป๋า ก็เลยขอแชร์ห้องกับผม ผมเห็นว่าห้องนี้มีสองเตียงก็เลยโอเค ผมก็จะได้ประหยัด คุณก็จะได้เงินคืนครึ่งหนึ่งด้วย”

อ้าวเฮ้ย! ไม่เหมือนที่คุยกันไว้นี่นา รพีกรอยากจะวิ่งลงไปตะโกนใส่หน้าลุงชมด้วยเพลงอ้าวของอะตอมชนกันต์เสียเหลือเกิน

“แชร์ห้องกับคุณ หมายถึงทุกคืนน่ะเหรอ?” รพีกรถามย้ำเพื่อความแน่ใจ

จากที่พูดคุยทำความรู้จักกันมาสักพัก ก็ถือว่าคานส์เป็นคนใช้ได้ ดูไม่ได้อันตรายอะไร แต่จะให้นอนด้วยกันในห้องแคบ ๆ นี่ตลอดทริปก็ดูจะแปลก ๆ ไปหน่อยไหม

“คุณไม่โอเค?” คานส์เลิกคิ้วข้างหนึ่ง แต่มือของเขาก็ยังคงจัดเสื้อผ้า เมื่อพับเสร็จแล้วก็ยกไปวางในตู้ ดูเหมือนว่าเขาจะตั้งหลักปักฐาน ไม่มีทางย้ายออกไปง่าย ๆ แน่ ๆ

“แล้วคุณโอเคเหรอที่ต้องอยู่ร่วมห้องกับคนที่ไม่รู้จักน่ะ?”

คานส์เดินกลับมาที่เตียง เขาหยิบของใช้จำพวกแปรงสีฟัน ยาสีฟัน เจลล้างหน้า แล้วเดินเข้าไปในห้องน้ำ แต่ยังคงสนทนากับเพื่อนร่วมห้อง

“ผมเดินทางมารอบโลก พบเพื่อนใหม่ไม่ซ้ำหน้าใน Hostel”

สงสัยคานส์คงเป็นพวก Backpacker ที่เดินทางท่องโลกด้วยงบประมาณจำกัด สังเกตจากปริมาณสัมภาระและการเลือกที่พักราคาถูก แถมเขายังยินดีที่จะแชร์ห้องกับคนแปลกหน้าเพื่อประหยัดเงินในกระเป๋าอีก ความจริงใช้ชีวิตแบบนี้ก็ดีเหมือนกันนะ การอยู่ในเซฟโซนบวกกับเฟรนด์โซนตลอดเวลาแบบเขาไม่เห็นจะสนุกเลย ลองเปิดใจทำอะไรใหม่ ๆ ดูบ้าง ชีวิตเขาอาจจะมีสีสันขึ้น

“ผมก็ไม่ได้ติดอะไร” รพีกรบอกออกไปอย่างนั้น หลังตัดสินใจว่าจะแชร์ห้องกับคานส์ อย่างน้อยได้เงินคืนมาติดกระเป๋าไว้ก่อนดีกว่า

“งั้นก็ดิว” คานส์โผล่หน้าออกมาจากห้องน้ำแล้วยักคิ้วให้รพีกรหนึ่งที “ผมขออาบน้ำแป๊บนะ แล้วเดี๋ยวลงไปเลี้ยงเหล้า”

รพีกรพเยิดหน้าให้ หลังชายหนุ่มร่างสูงผมสีน้ำตาลอ่อนหายเข้าไปในห้องน้ำ เขาก็ทิ้งร่างนอนลงบนเตียงข้างหน้าต่าง แสงไฟจากบาร์ด้านล่างกะพริบวิบวับ พอให้รับรู้ได้ถึงความคึกคักข้างนอกนั่น คืนนี้รพีกรจะดื่มให้เมา ให้ลืมเรื่องเศร้าที่มันยังตงิด ๆ อยู่ในหัวใจ

“เมื่อไรจะทำใจได้สักทีวะ”