บทที่ 14 ช่วยรักษาต่อหูให้

เด็กจัดยาตัวน้อยตกใจกับดาบที่แกว่างไปมาจนถอยไปสองก้าว และล้มก้นจ้ำเบ้าลงกับพื้นทันที

เขาแทบจะร้องไห้อยู่แล้ว “นายนายนายท่าน....”

ท่านหมอที่เชี่ยวชาญบาดแผลภายนอกคนนั้นของพวกเขาได้ยื่นหนังสือลาออกและจากไปแล้ว

ใบหูขาดแทบร่วงอยู่แล้ว ต่อให้เถ้าแก่เขาออกโรงเอง ก็ไม่มีทางรักษาให้กลับมาเป็นเหมือนเดิมได้หรอก!

จะทำอย่างไรดี?

เจียงยิ่งหลีได้ยินดังนั้น พลันชะงักฝีเท้า มองมาด้วยสายตาเป็นประกาย

ครั้งนี้นางมาเพื่อร่วมมือทำสัญญากับร้านขายยา เดิมไม่อยากยุ่งไม่เข้าเรื่อง เป็นหมอมีใจเมตตาก็เรื่องหนึ่ง และสองคือนางต้องการจะแสดงฝีมือที่แท้จริงจริงๆ ถึงจะคู่ควรคุยข้อตกลงกับเถ้าแก่

นี่เป็นโอกาสที่ดี

เพราะการเย็บใบหูสำหรับนางแล้วง่ายดายอย่างมากที่สุดเลย

“ข้ารักษานางได้”

“อะไรนะ?” ชายคนนั้นมองมา แวบแรกที่เห็นเจียงยิ่งหลีผู้ทั้งอ้วนและน่าเกลียดก็ตกใจแทบปล่อยดาบหลุดมือ “นังอ้วนอัปลักษณ์อย่างเจ้ามาเล่นอะไรแถวนี้? เจ้ารู้รึไม่ว่าคุณหนูของเราสูงส่งแค่ไหนกัน?”

“ข้าไม่จำเป็นต้องรู้” เจียงยิ่งหลีบอกเสียงเรียบ “ข้ารู้เพียงแต่ว่า หากมิเย็บแผลนาง หูข้างนี้คงต้องตัดทิ้งแล้วล่ะ”

หญิงสาวล้วนรักสวยรักงามทั้งนั้น โดยเฉพาะหญิงสาวที่อ่อนเยาว์

พอได้ยินดังนั้น แม่นางน้อยที่เจ็บปวดใกล้จะสลบอยู่แล้วพลันร้องบอกทันทีว่า “ข้ารักษา ข้าจะรักษา! ข้ายอมตายเสียกว่าที่จะตัดหู!”

แบบนั้นนางมิโดนพี่น้องทั้งหลายหัวเราะเยาะตายรึ!

“เจ้ารีบช่วยข้าเร็ว! ข้าจะจ่ายเงินเจ้านะ เงินจำนวนมากเลย!” สาวน้อยร้องไห้บอก “ข้าจะตัดหูไม่ได้นะ!”

เงิน?

เจียงยิ่งหลีดวงตาเป็นประกายขึ้นมาทันที “ตกลง!”

ชายผู้นั้นร้องอย่างร้อนใจ “คุณหนู....”

หญิงผู้นี้ดูแล้วไม่น่าเชื่อถือเลยนะ!

“หากใครกล้าพูดอะไรอีก ข้าจะตัดหูมันซะ!” สาวน้อยกัดฟันบอก

ชายผู้นั้นตะลึงแข็งค้าง

เขารู้ดีถึงนิสัยพูดคำไหนคำนั้นของเจ้านายตน

เจียงยิ่งหลีให้คนพยุงสาวน้อยไปนอนบนเตียงในร้านขายยา จากนั้นก็ไล่คนอื่นที่เป็นส่วนเกินออกไปข้างนอกให้หมด

ผู้ชายไม่ยอม แต่เจียงยิ่งหลีอธิบายว่าพวกเขาอยู่ต่อจะเป็นการขัดขวางการรักษาของนาง เพราะถ้าพวกเขาไม่ออกไป นางจะหยิบเอาอุปกรณ์ในพื้นที่มิติวิจัยออกมาอย่างเปิดเผยได้ยังไงกันล่ะ

ชายผู้นั้นได้แต่จำใจออกไป แต่ก่อนออกไป เขาบอกเจียงยิ่งหลีด้วยสีหน้าเย็นชาว่า “หากเจ้าพูดโวโอ้อวดและหลอกลวงเจ้านายข้า ข้าจะให้เจ้าอยู่ไม่สู้ตาย!”

ถึงเจ้านายจะออกปากห้ามพวกเขาขัดขวาง แต่ชายผู้นั้นยังเป็นห่วงอยู่ และเร่งเร้าให้เด็กจัดยาไปตามเถ้าแก่กลับมาเร็วๆ

ส่วนตัวเขานั้นยืนเฝ้าอยู่หน้าประตูห้อง ไม่ยอมห่างกายไปไหนเลย

แต่ที่น่าแปลกคือ ทั้งๆที่เป็นการรักษาแผลสาหัสขนาดนั้น ในห้องกลับเงียบกริบ ไร้เสียงใดๆ ราวกับไม่มีคนอยู่เลย

ถ้าเจียงยิ่งหลีมาได้ยิน ต้องบอกแน่ว่า ต้องเงียบสิ เพราะเพื่อป้องกันไว้ก่อน นางเลยฉีดยาสลบให้สาวน้อย นางสลบไสลไปนานแล้ว

นางตรวจสอบบาดแผลอย่างละเอียด ใบหูเป็นแผลฉีกกระชาก ใบหูโดนกระชากลงมากว่าครึ่งแล้ว นี่ต้องผ่าตัดเย็บบาดแผล

นางใช้น้ำเกลือล้างรอยเลือดส่วนใหญ่ที่บาดแผลก่อน ก่อนเริ่มใส่ยาชาที่หูเป็นจุดๆ

จากนั้นนางถึงใช้เครื่องมือเฉพาะจุดทำการเย็บหู

พอคำนึงถึงการตัดไหม นางเลยใช้ด้ายทางศัลยกรรมความงาม แบบนี้ช่วงหลังก็ไม่ต้องมาตัดไหม เส้นด้ายจะโดนร่างกายดูดซึมไปอย่างเป็นธรรมชาติเอง

นี่เป็นสิ่งที่นางทำจนคุ้นชินแล้ว เจียงยิ่งหลีจัดการสอดด้ายอย่างคล่องแคล่ว จากนั้นใช้คีมคีบจับเข็มผูกเป็นปมกลม พริบตาเดียวก็เย็บหูกลับมาเป็นเหมือนเดิมแล้ว

พอผ่าตัดเสร็จ เจียงยิ่งหลีครุ่นคิดอีก และฉีดยาแก้อักเสบกับยาแก้ปวดระยะยาวให้สาวน้อยไปอีกหนึ่งเข็ม

รอจนนางเก็บอุปกรณ์ทั้งหมดเสร็จ ก็มีเสียงดังขึ้นที่ด้านนอกประตู เถ้าแก่กลับมาแล้ว

ประตูถูกคนเปิดออก เถ้าแก่โดนหิ้วตัวเข้ามาด้านใน

พอเถ้าแก่เห็นเจียงยิ่งหลีที่อยู่ในห้องก็ตะลึงไปหน่อย “เจ้าคือแม่นางคนนั้น? จริงสิ ท่านนี้....”

เขาไม่มีเวลามาทักทาย รีบเข้ามาดูอาการสาวน้อยทันที

ชายผู้ยืนเฝ้าอยู่ด้านนอกประตูตื่นเต้นยิ่งนัก เขาถลึงตาใส่เจียงยิ่งหลีอย่างเดือดดาลว่า “เจ้าทำอะไรคุณหนูของเรา?”

เจียงยิ่งหลีเช็ดรอยเลือดที่มือ

เถ้าแก่จับชีพจรอย่างตั้งใจ พอดูรอยเข็มละเอียดนั่นแล้ว เขาหันมามองเจียงยิ่งหลีอย่างตกใจ “นี่เจ้าเย็บเองรึ?”

“อืม”

เขารีบถามอย่างร้อนใจว่า “คุณหนูของเราเป็นอย่างไรบ้าง?”

“อาการคงที่แล้ว รอยเย็บก็ดีมาก น่าจะกลัวคุณหนูท่านเจ็บจนตื่น ถึงได้ฝังเข็มให้นางหลับไป เจ้าอย่าได้เป็นกังวลไปเลย ไว้นางตื่นแล้วค่อยจัดยาบำรุงร่างกายต่อก็พอ” เถ้าแก่ปลอบ

ชายผู้นั้นถึงวางใจลง

รอจนแน่ใจว่าคนไม่เป็นไรแน่นอน เจียงยิ่งหลีไม่ได้จ่ายยาอะไร เรื่องหลังจากนี้ย่อมเป็นเถ้าแก่ที่มาจัดการต่อเอง

นางตามเถ้าแก่ถอยออกมา

เถ้าแก่: “แม่นาง....”

“ข้าแซ่เจียง”

“แม่นางเจียง ครั้งนี้ขอบคุณเจ้ามากจริงๆ คิดไม่ถึงจริงๆว่าแม่นางเจียงจะมีฝีมือการรักษาสูงส่งขนาดนี้ รอยเย็บละเอียดเยี่ยงนี้มิใช่คนธรรมดาจะเย็บออกมาได้เลยนะ”

คนอื่นมักเห็นแค่ผิวเผิน คนในสายอาชีพเดียวกันย่อมเห็นแตกต่างไป เถ้าแก่มองแวบเดียวย่อมรู้ถึงระดับฝีมือทันที

เขาเลียบเคียงถามว่า “ไม่รู้ว่าแม่นางร่ำเรียนวิชาจากที่ใดรึ? สนใจมาเป็นหมอรักษาที่ร้านยาเราหรือไม่?”

นับตั้งแต่ท่านหมอที่รักษาบาดแผลภายนอกโดนซื้อตัวไป การค้าของร้านก็ซบเซาลงไปมาก หมอรักษาแผลภายนอกยอดเยี่ยมเช่นนี้ ไม่ว่าอย่างไรเขาก็อยากรั้งตัวเอาไว้

เขาทำใจเตรียมคำพูดไว้เกลี้ยกล่อมถ้าถูกเจียงยิ่งหลีปฏิเสธเรียบร้อยแล้ว

ใครจะรู้ เจียงยิ่งหลีเพียงเลิกคิ้ว แต่รับปากอย่างไวว่า “ได้สิ แต่ข้ามีเงื่อนไขสองข้อ”

“เชิญเจ้าว่ามาได้เลย” เถ้าแก่ดีใจมาก

อย่าว่าแต่สองข้อเลย สิบข้อเขาก็รับปาก!

เจียงยิ่งหลีพูดอย่างจริงจังว่า “เรื่องแรก ฐานะของข้าต้องเก็บเป็นความลับ เรื่องที่สอง ทุกเดือนข้าจะทำการตรวจคนไข้แค่วันเดียว”

“เรื่องแรกไม่มีปัญหา แต่ทุกเดือนทำการตรวจคนไข้แค่วันเดียว....มันน้อยเกินไปกระมัง!” เถ้าแก่ตะลึง เขาพยายามคุยกับเจียงยิ่งหลีด้วยเหตุผล “ค่าจ้างที่เจ้ามารักษานั้นเราตกลงกันได้ แต่จำนวนวันในการมารักษานั้นต้องเพิ่มสักหน่อย....”

“ข้าไม่เพียงเย็บแผลได้ แม้แต่ผ่าท้องต่ออวัยวะก็ทำได้ นี่เป็นเงื่อนไขเดียวของข้า!” เจียงยิ่งหลีมองเขาด้วยสายตาแน่วแน่ อธิบายคุณค่าของตนเอง

พอได้ยินดังนั้น สายตาเถ้าแก่เป็นประกายขึ้นมาทันที พวกการรักษาภายนอกพวกนี้เขาเคยเห็นแต่ในหนังสือเท่านั้น ถ้าเจียงยิ่งหลีมีฝีมืออัศจรรย์เช่นนี้จริงๆ....

เขากลั้นใจยกนิ้วขึ้นมาสองนิ้ว “อย่างน้อยสองครั้งเถิด! ต้นเดือนกับกลางเดือนอย่างละครั้ง!ข้าจะแบ่งส่วนแบ่งการรักษาให้เจ้ามากหน่อย นี่เป็นสิ่งที่หมอคนอื่นไม่มีกันเลยนะ!”

เจียงยิ่งหลีลูบคางครุ่นคิด สุดท้ายความอยากได้เงินทำให้นางรับปากในที่สุด “ตกลง”

อันที่จริงเถ้าแก่ไม่พอใจเงื่อนไขเอาแต่ใจแบบนี้หรอก แต่ทำอย่างไรได้ในเมื่ออีกฝ่ายแน่จริง!

แต่ไม่เป็นไร ขอเพียงมาทำงานให้ร้านเขา ต่อไปก็คุยกันต่อได้! เพราะแม่นางคนนี้ดูชอบเงินพอดูเลย!