ตอนที่ 2 ทะลุมิติมา

ในใจสี่เอ๋อร์หัวเราะเสียงเย็น หมอกแห่งความหวาดกลัวและความสับสน ในใจได้หายไป เดินไปถึงข้างกายเหยาเซิง โน้มตัวลงไปข้างหน้า ยื่นมือซ้ายออกไปทำท่าจะช่วยประคอง แต่มือขวากลับยื่นไปหยิบก้อนหิน แล้วลงมือทุบเหยาเซิงด้วยอย่างว่องไว

แต่ชั่วพริบตานั้น เหยาเซิงที่อ่อนแอและไร้เรี่ยวแรงก็ขยับตัว การขยับตัวครั้งนี้ราวกับม้าป่าที่ทะยานไป

ราวกับกระต่ายที่กระโดดได้อย่างว่องไว มือที่เคยกุมหน้าผากเอาไว้ กลับกลายเป็นกรงเล็บที่กำลังจะคร่าชีวิต เหมือนดั่งสายฟ้าฟาดที่กระหม่อมของสี่เอ๋อร์ กดให้นางจมลงไปในทะเลสาบ อย่างรวดเร็ว

“อึกอื้อ อื้อ อื้อ..”

เริ่มมีฟองอากาศโผล่ขึ้นมาเหนือทะเลสาบ ก้อนหินที่สี่เอ๋อร์จะใช้ฆ่าได้หายไป และเริ่มต้นดิ้นรนเอาชีวิตรอด

ผู้คนไม่สามารถขาดอากาศหายใจได้ นั่นคือความหวาดกลัวในใจที่ไร้ซึ่งที่มา

ท่าทางของคนกำลังจะจมน้ำของสี่เอ๋อร์ พยายามดิ้นรนด้วยการสะบัดมือสะบัดขา

เหยาเซิงนั่งทับร่างของนาง ใช้แรงทั้งหมดในร่างหยุดร่างของนางไว้ เพื่อไม่ให้โดนจับตัวได้ เริ่มนับเลขด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม “หนึ่ง สอง สาม สี่... เจ็ด แปด เก้า....”

เหยาเซิงนั่งทับร่างของนาง ใช้แรงทั้งหมดในร่างหยุดร่างของนางไว้ เพื่อไม่ให้โดนจับตัวได้ เริ่มนับเลขด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม “หนึ่ง สอง สาม สี่... เจ็ด แปด เก้า....”

เมื่อนับถึงสิบ ดึงขึ้นมา แล้วกดลงไปอีกครั้ง แล้วเริ่มนับใหม่อีกครา ก่อนจะดึงหัวของสี่เอ๋อร์ขึ้นมาจากน้ำ

"อึก...ฮ่า...” สี่เอ๋อร์อ้าปากกว้าง ราวกับปลาที่ขาดน้ำ ใบหน้าเปียกโซก

ผมดำแนบลู่ไปกับใบหน้า ร่างกายตึงเครียดกับสถานการณ์ที่ยาก แววตาเต็มไปด้วยความสิ้นหวังและหวาด ลำบากนี้กลัว

สีหน้าของนางในยามพ่ายแพ้ ที่ดูตื่นตระหนกจนซีดเซียว เหยาเซิงเอ่ยถามอย่างเชื่องช้า “พูด ใครสั่งให้เจ้ามาฆ่าข้า”

การกลัวตาย เป็นช่วงเวลาที่คนจะซื่อตรงมากที่สุด สี่เอ๋อร์เองก็ไม่ต่างกัน ผมของนางที่ถูกจิกขย้ำ ร่างถูกกดทับ

ความรู้สึกของการหายใจไม่ออกนั้น น่ากลัวกว่าบทลงโทษที่ยังไม่รู้ยิ่งนัก

นางไม่สามารถทนต่อไปได้ ปิดตาแล้วตะโกนเสียงดัง “เป็น... นายหญิงเจ้าคะ เป็นนายหญิงที่สั่งให้บ่าวฆ่าท่าน นางบอกว่าหากฆ่าท่านแล้ว จะให้บ่าวไปเป็นสาวใช้ข้างกายคุณหนูสาม

"คุณหนูใหญ่เจ้าคะ คุณหนูใหญ่โปรดไว้ชีวิตข้าด้วย”

เหอะ แค่ตำแหน่งสาวใช้ จำต้องใช้ชีวิตคนคนหนึ่งมาแลกเลยหรือ ช่างคุ้มค่าเสียจริง

เหยาเซิงแย้มยิ้มหวาน ก่อนจะออกแรงที่แขน แล้วกดหัวสี่เอ๋อร์ลงน้ำไปอีกครั้ง

เธอนั้นมีความสามารถที่น่าจดจำ เธอไม่ใช่คนโง่ เมื่อเทียบกับคนทั่วไป

ยามที่ตื่นขึ้นมา เมื่อเธอได้สังเกตอย่างชัดๆ สี่เอ๋อร์นั้นกำลังจะทุบเธอให้ตายด้วยก้อน หิน

และกำลังให้ถึงแก่ความตายอีกครั้งใน ตอนนี้

ถึงแม้จะเข้าใจได้อย่างชัดเจน แต่บาดแผลที่หน้าผากนั้นทำให้เสียเลือด มาก และเรี่ยวแรงหดหาย หากไม่ลอบจัดการสี่เอ๋อร์เสียก่อน

หากต้องปะทะกัน เธอที่อ่อนแอย่อมไม่ใช่คู่ต่อสู้ของสาวใช้ ร่างหนาเป็นแน่

เมื่อรู้สึกถึงแรงขัดขืนในมือที่ค่อยๆหายไป เหยาเซิงมองสองมือที่กำลังจับกดหัวของสี่เอ๋อร์ไว้ สองตาค่อยๆปิดลงอย่างช้าๆ จนเกิดแสงที่ประหลาด

มือคู่นี้ อ่อนแอ บอบบาง และขาวซีด

มีชีวิตอยู่มายี่สิบปี เธอมั่นใจว่านี่ไม่ใช่มือของเธอ

อาศัยช่วงพักสายตา เหยาเชิงพยายามทบทวนความทรงจำ และเธอจำได้อย่างแม่นยำ แต่เดิมเธอกำลังเดินเล่นอยู่ ทันใดนั้นก็มีรถบรรทุกพุ่งเข้ามา เธอพยายามจะเข้าไปลากผู้หญิงตั้งครรภ์ ไปด้วยกัน แต่ก็ไม่ทัน จึงโดนชนเข้าอย่างจัง

จากความรุนแรงระดับนั้น

เธอไม่สามารถมานอนอย่างสบายอยู่ที่นี่ได้ จากความทรงจำที่ยุ่งเหยิงภายในหัว นี่คงเป็นสิ่งที่กำลังเป็นกระแสอยู่ในตอนนี้ อย่างแน่นอน

เธอ เหยาเซิง ได้ข้ามภพมา

แรงขัดขืนที่ฝ่ามือเริ่มหายไป มองผมที่สย่ายอยู่ในน้ำค่อยๆนิ่งลง ราวกับเส้นไหมที่พลิ้วไหวอ่อนตามสายน้ำ เหยาเซิงผละมือออกมาอย่างช้าๆ

สายตาตกกระทบไปยังกลางน้ำ มุมปากโค้งขึ้นจนเกิดรอยยิ้ม สายตาเย็นยะเยือก เพราะเจ้ามาตีราคาชีวิตของข้า การที่ข้าดูถูกชีวิตของเจ้า นั่นย่อมเป็นสิ่งที่ถูกที่ควร

ทำสิ่งได้ไว้ ก็ต้องได้รับกลับคืนไปเช่นกัน

เหยาเซิงนั่งลงข้างทะเลสาบ ถอนหายใจอย่างอัดอั้น ผ่อนแรงเมื่อเริ่มรู้สึกเจ็บมือ

สายตากวาดมองไปรอบๆ เมื่อมาอยู่ในสถานที่ที่ไม่คุ้นเคย ย่อมต้องมองสำรวจอยู่แล้ว และเมื่อมองผ่านแปลงดอกไม้ไป รูม่านตาก็หดตัวทันพลัน

เงาของร่างที่สูงสง่าราวกับต้นไผ่ยืนหลบ ซ่อนอยู่หลังก้อนหินตรงนั้น