พลาดครั้งที่ 5

คนตัวเล็กตื่นมาและต้องแปลกใจเมื่อพบว่าตนเองนอนอยู่ในห้องแต่เชียร์กลับไม่คิดอะไรมากมายนัก ตากลมโตเหลือบมองนาฬิกาที่บอกเวลาแล้วถอนหายใจออกมาเพราะมันเที่ยงกว่าแล้ส ไม่แปลกที่ตอนนี้เขาจะหิวจนเริ่มเจ็บท้อง เชียร์รีบอาบน้ำแล้วลงมาข้างล่างเพื่อทานอาหารแต่กลับเห็นพี่ชายที่ไม่ควรอยู่ที่นี่นั่งอยู่ที่ห้องโถง

"ตื่นสาย" เชียร์ถอนหายใจ

"ทำไมพี่ไม่ไปทำงาน"

"วันนี้ไม่มีงานฉันเลยอยากอยู่บ้าน...อยู่ดูว่าวันๆ น้องชายฉันทำอะไรบ้าง"

"พี่กำลังจะพูดว่าเชียร์ไม่ทำอะไรใช่มั้ย" ซันไม่ได้ตอบอะไร

"พี่บอกให้เชียร์กลับมา เชียร์ก็กลับมาแล้วนี่ไง พี่ยังจะให้เชียร์ทำอะไรอีก ทำงานกับพี่หรอ พี่ก็แค่บอกเชียร์แค่นี้เอง" คนตัวเล็กเริ่มโวยวายแต่ซันกลับไม่พูดอะไรทำเพียงแค่นั่งจ้องแท็ปเล็ตในมือดูตลาดหุ้นอย่างสบายใจ เชียร์เดินหนีเข้ามาในห้องครัวแล้วบอกให้มนทำอาหารให้ แต่ไม่ว่าจะกี่ครั้งเชียร์ก็กินอาหารรสชาติที่คนบ้านนี้ทำไม่ได้เลย อาจจะเพราะยังไม่ชินหรือเพราะตนเองรู้ว่ามีคนที่ทำอาหารถูกปากอยู่แล้วจึงปฏิเสธอาหารที่คนอื่นทำ

"คุณหนูกินไม่ได้หรอคะ" มนถามอย่างเสียใจ เชียร์ส่ายหน้าไปมา

"มนไม่ได้ทำไม่อร่อย ฉันกินยากเองแหละ....หมออยู่ไหน"

"เขมหรอคะ" มนถาม เชียร์พยักหน้า

"สงสัยฉันต้องให้หมอนั่นคอยทำอาหารให้กินแน่ๆ"

"แต่ตอนนี้เขมน่าจะอยู่ที่ร้านสะดวกซื้อ..." เชียร์ถอนหายใจ

"ฉันหิวจนเจ็บท้องไปหมดแล้ว"

"ถ้าหิวก็ออกไปกินข้างนอก" คนตัวเล็กชะงักแล้วหันมามองพี่ชาย

"เขมทำงานอยู่จะไปรบกวนไม่ได้ ตัวเองทานไม่ได้เองก็ไปทานข้างนอก"

"เชียร์ก็ไม่ได้บอกว่าจะไปรบกวนเขมนี่" คนตัวเล็กว่าแล้วเดินสวนกับพี่ชายออกมาอีกทางเพื่อจะออกไปข้างนอกแต่ถูกซันแย่งกุญแจรถไป

"อ๊ะ..."

"ไปกับฉัน"

"..ห้ะ?"

"ฉันอยากจะรู้ว่าข้าวที่อื่นมันรสชาติแบบไหนเธอถึงไปกินข้างนอกไม่กินข้าวในบ้าน....หรือเวลากินต้องเจาะจงคนทำ"

"พี่ซันต้องการอะไร จะมายุ่งอะไรกับเชียร์ เชียร์จะกินข้าวที่ไหนจะให้ใครทำให้มันก็เรื่องของเชียร์นะ"

"ฉันก็หวังว่าจะแค่กินข้าว...ไม่ใช่กินคนที่ทำกับข้าว" เชียร์เบิกตากว้างก่อนจะผลักพี่ชายออกห่างอย่างโมโห

"พี่คิดอะไรของพี่!"

"อย่าคิดว่าฉันไม่รู้ มาอยู่ที่นี่ไม่กี่วันเธอกลับตีสนิทกับเขมมากกว่าปกติ....มันเพราะอะไรกันล่ะเชียร์ เพราะเขมมันเป็นผู้ชายงั้นหรอ"

"พะ...พี่...พี่กำลังพูดจาไม่ดีกับเชียร์นะ!" คนตัวเล็กน้ำตาคลอเบ้า มือหนาของร่างสูงจับบีบต้นแขนน้องชายเอาไว้แน่น

"ฉันจะพูดครั้งเดียว ครั้งสุดท้าย...เธอจะไปมีความสัมพันธ์กับใครก็ได้แต่ต้องไม่ใช่คนในบ้าน โดยเฉพาะกับเขม....เขาถือเป็นคนในครอบครัว"

"พี่แม่ง..." คนตัวเล็กกลั้นน้ำตาไม่ได้จนต้องปล่อยให้มันไหลออกมา เชียร์ปาดน้ำตาด้วยมือที่สั่นเทาเพราะความโกรธ

"ต่อให้เชียร์จะสำสั่นยังไง...เชียร์ก็ไม่เอากับคนรับใช้หรอกนะ" คนตัวเล็กว่าแล้ววิ่งกลับขึ้นมาบนห้องด้วยความเสียใจ ร่างสูงมองน้องชายด้วยแววตานิ่งงันไม่แสดงความรู้สึกแต่ในใจเขากลับโล่งอกเมื่อได้ยินคำนั้นอกมาจากปากของเชียร์

เชียร์นอนร้องไห้จนลืมความหิว ทั้งโมโหที่โดนดูถูกและโมโหที่พี่ชายทำเหมือนเป็นคนกุมชะตาชีวิตตัวเอง คนตัวเล็กนั่งร้องไห้อยู่แบบนั้นจนกระทั่งตะวันตกดิน ตากลมโตแดงก่ำช้ำไปหมด เชียร์เริ่มหิวจนเจ็บท้องไม่มีเรี่ยวแรงแม้แต่จะลุกออกจากที่ห้อง เขานอนคดตัวปล่อยให้ตัวเองอยู่สภาพนั้นแล้วพยายามจะหลับเพื่อไม่ให้หิวต่อ แต่ว่า...

"คุณหนู..." คนตัวเล็กค่อยๆ ปรือตามองไปที่ประตูห้องนอนที่มีเพียงเสียงเรียกไม่มีเสียงเคาะประตูใดๆ เชียร์ค่อยๆ เดินทั้งที่เจ็บท้องมากจนกระทั่งเปิดประตูสำเร็จ

แกร๊ก

"ผมเอาแซนวิช....คุณหนู!" ร่างสูงร้องตะโกนตกใจเมื่อเห็นคนตัวเล็กล้มลงเซมาทางตน เขมรีบพยุงเชียร์กลับมานอนบนที่น้องแล้วจับตามร่างกายที่ร้อนกว่าปกตินิดหน่อย

"คุณหนู...."

"เลิก...งานแล้วหรอ" เชียร์ถามเสียงเบา เขมพยักหน้า

"หกโมงกว่าแล้วครับ"

"อืม..."

"คุณหนู กะ...กิน....อะไรรึยัง" เขมถามพร้อมยื่นจานแซนวิชมาให้ คนตัวเล็กหัวเราะออกมา

"ขอบใจ" เชียร์ค่อยๆ ทานช้าๆ แต่อาการเจ็บปวดท้องมันไม่หายทันที หลังทานเสร็จคนตัวเล็กก็ล้มตัวลงนอน

"ออกไป"

"......."

"ฉันอยากพักผ่อน"

"ครับ" เขมพยักหน้า เขาเดินออกมาทั้งที่เป็นห่วงแต่ในเมื่อเจ้านายออกคำสั่งให้ออกมาเขาก็ไม่กล้าขัดนัก ร่างสูงปิดประตูอย่างเบามือก่อนจะชะงักเมื่อเห็นซันยืนกอดอกอยู่หน้าห้อง

"คุณชาย..."

"ปกตินายเลิกงานแล้วจะไปอยู่ที่เรือนกระจกไม่ใช่หรอ" ซันถาม เขมพยักหน้า

"ทำไมมาอยู่ที่นี่"

"พี่มนบอกว่า คุณหนูยังไม่ได้ทานอะไร ผะ...ผมเลย..."

"ทำไมถึงมีแต่นายที่ทำอาหารให้เชียร์ทานได้" เขมส่ายหน้า ทุกเมนูที่ทำให้เชียร์ก็เป็นสูตรเดียวกันกับที่มนหรือป้ามะลิทำ เขาก็ไม่เข้าใจว่าทำไมเชียร์ไม่ทานของคนอื่นแต่ทานของเขาได้

"ช่างเถอะ เด็กนั่นกินอาหารบ้างมั้ย"

"ทานแซนวิชสองชิ้นกับนมแล้วครับ"

"แล้วทำอะไรอยู่"

"คุณหนูคงจะเหนื่อย...ขะ..เขาตาบวมด้วย.....ผมไม่ทราบครับ"

"ไม่ต้องรู้หรอก นายอยู่ในส่วนของนายไปดีแล้ว อีกสองวันเปิดเทอมใช่มั้ย หลังจากนี้ต้องมาทำงานกับฉัน....อย่าทำให้ฉันผิดหวัง" เขมพยักหน้า ซันมองคนตรงหน้าที่ก้มหน้าก้มตาไม่มองเขาก่อนจะเดินเข้ามาใกล้และพูดเสียงเรียบนิ่ง

"รวมถึงเรื่องของเชียร์ด้วย"

"......?"

"นายกับเชียร์...ห้ามสนิทกัน...เข้าใจมั้ย" เขมขมวดคิ้ว ร่างสูงมองคุณชายที่เดินผ่านเขาไปแล้วเหลือบมามองด้วยความไม่เข้าใจ....เขาก็ไม่ได้สนิทกับคุณเชียร์สักหน่อย เขมคิดในใจ

เชียร์ไม่ยอมลงจากห้องเลยจนกระทั่งบ่ายของอีกวัน ความเบื่อทำให้คนตัวเล็กยอมลงมาและโชคดีที่เขาไม่ได้เจอพี่ชายจอมบงการคนนั้น แต่กลับเจอเลขาของพี่ชายที่ดูยังไงก็ไม่ใช่แค่เลขาธรรมดา เชียร์มองจูนที่กำลังลื้อแฟ้มเอกสารกองโตอยู่กับพื้น แฟ้มมากมายกระจายกันไปหมดจนหาที่เดินลำบาก

"พี่จูน"

"อ๊ะ!" ร่างเล็กสะดุ้งโหยงจนทำแฟ้มในมือหล่นไปทั้งหมด จูนรีบเก็บขึ้นมาอย่างลนลานแล้วรีบลุกขึ้นมา

"คุณหนู..."

"พี่ไม่ใช่คนรับใช้ทำไมต้องเรียกเชียร์ว่าคุณหนูด้วย" เชียร์ว่าแล้วเดินมาก้มมองเอกสารที่กระจายไปทั่วบ้าน

"ทำอะไรอยู่หรอครับ"

"หาเอกสารสำคัญครับ พี่จำไม่ได้ว่าเอาไปใส่แฟ้มไหน"

"ให้เชียร์ช่วยมั้ย"

"มะ...ไม่เป็นไรครับ มันเป็นหน้าที่ของพี่ คุณหนูอย่าลำบากเลยครับ"

"ลำบากที่ไหนกัน.....หน้าพี่ไปโดนอะไรมา" เชียร์ขมวดคิ้วหรี่ตามองใบหน้าหวานที่มีรอยฟกช้ำที่มุมปาก จูนจับริมฝีปากตัวเองเอาไว้แล้วพยายามหันหน้าหนี

"คุณหนู....เพิ่ง เพิ่งลงมาหรอครับ"

"......"

"เมื่อกี้มนเพิ่งทำเค้กมาให้ผม คงจะมีอีกเยอะ....คุณหนูน่าจะลองชิมสักหน่อย"

"เชียร์ถามว่าหน้าพี่ไปโดนอะไรมา"

"นี่....แค่อุบัติเหตุครับ"

"ก็แล้วไป" ถึงจะพูดอย่างนั้นแต่เชียร์กลับอดสงสัยไม่ได้ คนตัวเล็กไม่ก้าวก่ายเขามองจูนที่กำลังหาของอยู่ แต่เขาช่วยไม่ได้เพราะไม่เห็นหน้าตาเอกสารช่วยได้แต่เก็บแฟ้มที่จูนไม่สนใจมารวมกันให้เป็นระเบียบโดยมีมนคอยช่วยอีกแรง หลังจากนั้นก็ทานข้าวแล้วไปนั่งเล่นที่เรือนกระจกจนกระทั่งตะวันตกดิน

เชียร์ได้ยินเสียงรถแล่นเข้ามาก็รู้ทันทีว่าพี่เป็นชาย คนตัวเล็กเดินเหนื่อยหน่ายจะกลับเข้ามาในบ้านแต่เห็นพี่ชายที่กำลังยืนคุยกับจูนอยู่

"อย่าหักโหม มันไม่ใช่ความผิดของเธอ"

"แต่จูน...ฮึก...จูนจะหาให้เจอนะครับ" ซันดึงจูนเข้ามากอดแน่นโดยไม่รู้ว่าเชียร์มองอยู่แต่นั่นไม่ทำให้เชียร์ตกใจเท่าการที่พี่ชายของเขาผลักคนตัวเล็กชิดกับประตูบ้านแล้วกดจูบลงมาประเจิดประเจ้อ จูนพยายามจะดิ้นหนีแต่ซันบีบคางเล็กเอาไว้แน่นจนขยับไม่ได้

"พะ...พี่ซัน....ข้างนอก"

"นี่บ้านฉัน"

"จะ....จูน..."

"ฉันบอกแล้วไงจูน อย่าคิดจะปฏิเสธฉัน....แผลเมื่อวานยังไม่หายก็จะยั่วโมโหฉันแล้วรึไง วันนี้เธอไม่ได้อยู่ข้างฉันรู้มั้ยว่าฉันอารมณ์เสียแค่ไหน......" พูดจบซันก็ก้มลงซุกไซร้ซอกคอเรียวของคนตัวเล็ก

"ขึ้นไปรอฉันบนห้องแล้วเลิกหาเอกสาร...เธอมีงานต้องทำทั้งคืน..." เชียร์หันหลังไม่มองภาพตรงหน้าแล้วเดินเลี่ยงเข้าบ้านจากประตูหลังแทน คนตัวเล็กชะงักเมื่อเห็นพี่ชายที่เดินนิ่งเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นและจูนที่กึ่งเดินกึ่งวิ่งขึ้นไปชั้นสอง

"กินข้าวรึยัง" เชียร์หันมามองคนที่ถามแล้วเมินเดินเลี่ยงขึ้นมาบนห้องของตัวเอง คำพูดของพี่ชายเมื่อวานทำให้เชียร์ไม่พอใจแต่ก็ไม่อยากขึ้นปากเสียวเลยเลือกไม่พูดด้วยแบบนี้

ก๊อกๆ

"คุณหนูคะ มนเองค่ะ คุณชายเรียกให้ลงไปทานข้าวค่ะ"

"ไม่กิน"

"แต่ว่า..." คนตัวเล็กเปิดประตูออกมาทั้งที่ยังสวมชุดคลุมอาบน้ำ

"ฉันจะไปกินข้าวข้างนอกฝากมนบอกเขาว่าฉันไม่กินข้าว"

"คุณ..."

ปัง

เชียร์ปิดประตูทันทีไม่รอให้มนพูดอะไรต่อ คนตัวเล็กแต่งตัวด้วยชุดราคาแพงและลงมาข้างล่างโดยไม่แม้แต่จะมองหน้าพี่ชายด้วยซ้ำ เชียร์ขับรถมาที่ห้างสรรพสินค้าแล้วไปที่ร้านอาหารตามที่เว็บรีวิวแต่รสชาติมันก็ไม่อร่อยเลย ดูท่าเขาจะเข้ากับอาหารของเมืองนี้ไม่ได้จริงๆ คนตัวเล็กเดินเล่น ช้อปปิ้งอยู่นานจนดึกก็กลับบ้านเพราะว่าไม่มีอะไรให้ทำ รถหรูแล่นผ่านร้านสะดวกซื้อหน้าหมู่บ้านก่อนจะจอดหน้าร้านเมื่อเชียร์เห็นเขมเดินออกมาจากร้านนั้น เชียร์ลดกระจกลงก่อนจะตะโกนเรียกเขมที่อยู่ในเครื่องแบบแปลกตาของร้านแต่ทำให้เห็นหุ่นของเขมอย่างชัดเจน

"เขม! ยังไม่กลับบ้านหรอ" เขมหันซ้ายหันขวาตามเสียงเรียก ก่อนจะวิ่งมาที่รถ

"คุณหนู?"

"ฉันถามว่าทำไมยังไม่กลับบ้าน นายเลิกงานห้าโมงไม่ใช่หรอ"

"ผม....ทำงานเพิ่มครับ" เขมว่าพอดีกับที่มีเสียงตะโกนออกมาจากร้าน

"ไอ้เขม! เอาขยะไปทิ้ง!!"

"ผะ...ผมต้องไปแล้ว" เขมก้มหน้าก้มตาแล้ววิ่งออกไป ตากลมโตเหลือบมองร่างสูงที่วิ่งเข้าไปในร้านและชายร่างท้วมที่เหมือนจะดุด่าเขม สักพักเขมก็วิ่งออกมาพร้อมกับถุงสีดำใบใหญ่สองถุงแล้วเดินไปทิ้งข้างหลังร้าน เชียร์มองดูเขมที่ทำงานอย่างหนัก ไม่นานเขมก็วิ่งออกมาหน้าร้านแล้วทำความสะอาดทั้งเช็ดกระจกและถูกพื้น เชียร์ก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมเขาถึงต้องมานั่งมองหมอนั่นทำงานด้วย รู้ตัวอีกทีก็ตอนที่เขมเดินออกมาโดยสวมเสื้อฮูดตัวเดิมไม่ใช่เครื่องแบบพนักงานแล้ว รถหรูขับเข้าไปใกล้คนตัวสูงที่เดินตามทางเปลี่ยวแล้วลดกระจกลง

"ขึ้นมา" เขมทำหน้างง

"จะกลับบ้านใช่มั้ย ขึ้นมาซิ"

"......."

"อย่าให้ฉันต้องโมโห"

"แต่คุณชายบอกว่าห้ามผมสนิทกับคุณหนูครับ" เขมพูดออกไปตามตรง เชียร์ได้ยินแบบนั้นก็เกิดความไม่พอใจ

"พี่ซันบอกหรอ"

"ครับ..."

"อย่าไปสนใจ ป่านนี้คงจะกำลังทำอะไรต่ออะไรกับพี่...เห้อ..ช่างเถอะ ขึ้นมา อย่าชักช้าเปลืองน้ำมัน"

"ผมเดินไปเองได้ครับ"

"เขม ฉันหิวข้าว" คำพูดของเชียร์ทำให้เขมงุนงง

"ครับ?"

"ฉันกินข้าวเย็นไปแค่สองคำเองและตอนนี้หิวมาก ฉันต้องการให้นายทำอะไรให้ฉันกินก็ได้ เพราะงั้นรีบกลับรีบไปทำกับข้าวซะ อย่าให้ฉันต้องโมโห ขึ้นรถมา นี่คือคำสั่ง" ร่างสูงลังเลใจแต่เพราะเห็นว่าเมื่อวานเชียร์ไม่ได้ทานอะไรแล้วเกิดปวดท้องอย่างหนักเขมก็ไม่อยากให้เป็นแบบนั้นแล้ว สุดท้ายเขมก็ตัดสินใจนั่งรถมากับเชียร์

หลังจากกลับมาถึงบ้านเขมก็ตรงไปที่ครัวและทำอาหารให้คนตัวเล็ก โดยมีเชียร์คอยนั่งรอทานอยู่ที่ห้องโถงห้องเดิมเหมือนเมื่อวาน ไม่นานเขมก็ออกมาเสริฟสปาเก็ตตี้กลิ่นหอมพร้อมเครื่องดื่มแปลกตา

"อร่อย" เชียร์พูดและยิ้มออกมาหลังได้ชิมฝีมือของเขม เขมพยักหน้าแล้วขยับถอยหลังไปยืนรอเพื่อทำรอคำสั่ง

"ไปยืนตรงนั้นทำไม มานี่"

"อย่าดีกว่าครับ ผมไม่อยากให้คุณซันมาเห็น"

"ตามใจถ้านายจะฟังคำสั่งของพี่ซันขนาดนั้น"

"คุณซันเป็นผู้มีบุญคุณครับ" เชียร์กรอกตาไปมาก่อนจะนั่งกินเงียบๆ เพราะรสชาติที่ถูกปากทำให้เชียร์กินเยอะมากกว่าปกติและมีความสุข

"แปลกนะตั้งแต่มาอยู่ที่นี่ฉันกินอะไรไม่ได้เลยยกเว้นอาหารที่นายทำ...." เขมไม่ได้ตอบอะไรแต่เก็บของไปทำความสะอาด เชียร์ก็เดินตาม

"ทำงานเป็นยังไงบ้าง"

"......"

"เหมือนจะถูกดุด้วยนี่"

"เรื่องปกติครับ หัวหน้าทะเลาะกับลูกมา"

"แล้วนายจะรอเป็นที่ระบายอารมณ์ของเขาต่อรึไง"

"ผมต้องการเงินส่งไปให้น้องๆ ที่บ้านสงเคราะห์เด็กให้มากที่สุดครับ" เชียร์ได้ยินแบบนั้นก็ชะงักไปเล็กน้อย

"นายต้องทนเพราะเด็กที่บ้านหลังนั้นหรอ....เงินที่คุณแม่ช่วยสนับสนุนมันไม่พอหรอ"

"คุณผู้หญิงใจดีมีเมตตาบริจาคเงินกับบ้านสงเคราะห์มากมาย เงินกระจายกันไป เด็กแต่ละบ้านเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ ถึงจะมีพอให้น้องๆ กินยังไงก็ไม่พอต่อการเติบโตในอนาคต" เขมพูดยางเหยียดครั้งแรกและเป็นการพูดเรื่องที่จริงจังอย่างไม่ติดขัดและอ้ำอึ้งจนเชียร์ไม่รู้เลยว่าจะตกใจเรื่องอะไรก่อนดี

"นายทำงานที่ร้านนั้นได้เงินเดือนเท่าไหร่ แล้วส่งไปบ้านสงเคราะห์เท่าไหร่ เก็บเท่าไหร่" เขมทำหน้างงภายใต้ฮูดดำ ร่างสูงหันมามองคุณหนูแล้วเอ่ยถามอย่างสงสัย

"คุณหนู จะถามทำไมหรอครับ..."

"นายมาเป็นพ่อครัวส่วนตัวให้ฉันเอามั้ย"

"....."

"แค่คอยทำอาหารให้ฉัน ฉันให้มากกว่าร้านนั้นสองเท่าเลย" เขมชะงักไป เกิดความลังเลใจแต่สุดท้ายก็ส่ายหน้าปฏิเสธ

"ทำไมล่ะ!?"

"การจะได้เงินเยอะขนาดนั้นต้องแลกกับการทำงานหนัก ผะ...ผมคิดว่า ถ้าแค่ทำอาหารคงไม่พอกับเงินพวกนั้น ขอบคุณที่คุณหนูสงสาร.....ขอโทษนะครับ"

"ฉันไม่ได้สงสารนะ นายก็รู้ว่าฉันกินอาหารที่นี่ไม่ค่อยได้ ถึงจะสูตรเดียวกันแต่ถ้าไม่ใช่นายทำมันก็ไม่อร่อย อาหารเช้า กลางวัน เย็น ไม่ว่ามื้อไหนถ้าฉันอยากกินนายก็ต้องหามาให้.....นี่คืองานของนาย"

"ต่อให้คุณหนูไม่จ้าง หน้าที่ของผมก็คือทำอาหารที่บ้านนี้อยู่แล้วครับ"

"มันไม่เหมือนกันสักหน่อย ถ้างั้นก็มาเป็นพ่อบ้านส่วนตัว...."

ตุบ!

เสียงที่ดังลั่นมาจากด้านหลังทำให้เชียร์และเขมสะดุ้งโหยง ซันกอดอกยืนพิงประตูแล้วมองน้องชายอย่างไม่พอใจ

"ที่ฉันพูดเธอไม่เข้าใจใช่มั้ย"

"......." เชียร์ได้แต่นิ่งเงียบ ซันเหลือบมองเขมเล็กน้อย

"นายทำดีแล้วที่ทำตามที่ฉันสั่ง กลับเรือนนายไปได้แล้ว" ร่างสูงมองเจ้านายทั้งสองอย่างไม่เข้าใจเพราะรับรู้ถึงบรรยากาศแปลกๆ แต่ก็ยอมเดินออกไป คล้อยหลังร่างสูงไปแล้วซันก็มองน้องชายด้วยสายตาดุด่า

"มีเงินมากพอขนาดจะจ้างพ่อบ้านส่วนตัวเลยซินะ"

"ทำไม พี่ยังมีเลขาส่วนตัวเลย...เลขาที่ไม่ได้ทำหน้าที่การงานอย่างเดียว แต่ต้องทำหน้าที่บนเตียงด้วย" เชียร์คิดว่าพูดแบบนี้จะทำให้ซันยอมถอยไปแต่เปล่า ร่างสูงยกยิ้มภูมิใจ

"รู้ก็ดีจะได้ไม่มีปัญหาทีหลัง"

"นี่พี่..."

"ถ้าว่างพอจะมาคุยกับคนรับใช้ในบ้านก็ไปทำอย่างอื่นซะ"

"เชียร์ไม่มีอะไรให้ทำ"

"มีแน่ พรุ่งนี่เจ็ดโมงเช้าเตรียมตัวให้พร้อมฉันจะพาเธอไปบริษัท"

"อะไรนะ"

"พรุ่งนี้มีประชุมโครงการใหม่ เป็นโครงการใหญ่ที่ผู้บริหารระดับสูงมารวมตัวกันเพื่อปรึกษาหาลือ และเธอ....จะต้องไปแนะนำตัวกับคนอื่นและเริ่มเรียนรู้งานตั้งแต่พรุ่งนี้"

"มันกระทันหันเกินไปนะ!"

"ลงมาเจ็ดโมงเช้า แต่งตัวให้เหมาะสมด้วย" เชียร์อ้าปากค้างมองพี่ชายที่เดินออกห่างไป

"เผด็จการ!!"

100%

#โปรดติดตามตอนต่อไป...