4“ผมกิน! ฮ่า ๆ”

เคร้ง!

“ไม่ได้เรื่อง! แกจงใจทำอาหารไม่ได้เรื่องให้ฉันกินใช่ไหม? นังคนซื่อบื้อ!”

“เปล่านะคะ”

“แกเถียงฉันเหรอ?”

“แพรไม่ได้เถียงนะคะ”

“เถียงคำไม่ตกฟากจริง ๆ ฉันละเกลียดแกจริง ๆ นังแพรวา” อิงฟ้าตะเบ็งเสียงใส่แพรวาเสียงดังลั่น

หมับ! มือเล็กของอิงฟ้าเข้ามาจิกผมของแพวา​ เธอถึงกับเบ้หน้าด้วยความเจ็บ มือของเธอพยายามแกะมือของอิงฟ้าออก

“ปล่อยแพรนะคะแพรเจ็บ”

เพียะ! เพียะ! อิงฟ้าฟาดฝามือใส่ใบหน้าของแพรวา​ จนเธอรู้สึก​เจ็บร้าวไปทั้งใบหน้า​

“เถียงอีกสิ​ เถียงอีกฉันจะตบแกอีก​ นังซื่อบื้อ​”

“ถึงเเพรจะทำไม่ดีหรือเเพรจะทำอาหารไม่อร่อย​ คุณอิงก็ไม่มีสิทธิ์มาทำร้ายร่างกายของเเพรนะ​ ฮึก!”

“อ๋อเหรอ? ทำไมฉันจะไม่มีสิทธิ์ล่ะในเมื่อเเกตอนนี้มันไม่ต่างจากคนใช้ ไม่สิ! เรียกคนใช้มันก็ดูหรูไป คนอย่างแกมันก็ไม่ต่างกับนางทาสเท่านั้นแหละ” อิงฟ้าพูดพร้อมกับผลักร่างบางของแพรวาแรง ๆ​ จนคนร่างเล็กเซล้มไม่เป็นท่า

“เเพรไม่ใช่นางทาสของคุณอิงเเพรไม่ใช่นางทาสของใคร” แพรวาพูดพลางปาดน้ำตาของตัวเอง เธอไม่ใช่นางทาสของใคร ที่เธอยอมทำงานบ้านทุกอย่างเพราะไม่อยากมีปัญหา​

บางครั้ง​เธอก็อยากหนี​ไปให้ไกลแสนไกล แต่เธอไม่สามารถไปจากที่นี่ได้​ เพราะเธอไม่รู้จะไปอยู่ที่ไหน​ อีกอย่างบ้านที่อาศัยอยู่ตอนนี้ก็บ้านบิดาของเธอ

“ฉันจะตบแกให้เลือดกบปากเลย นังคนซื่อบื้อนางคนหน้าโง่ หน้าโง่แล้วยังมาปากดีกับฉันอีก” เธอว่าพร้อมกับปรี่เข้าไปหาร่างของแพรวา

“หยุด! เลิกทะเลาะ​กันได้แล้ว” มนัสรีบปรามทั้งสาม​ทันที

“คุณ​จะห้ามทำไมมนัส?”

“คุณ​จะมาเสียเวลากับเรื่องไม่เป็นเรื่องทำไม? เรารีบทานข้าวเถอะ​ จะได้ไปกันสักที​ แล้วคุณ​เตรียม​ของไว้หรือยัง?”

“เตรียม​แล้วค่ะ”

“ดี​ งั้นเรากินข้าวแล้วรีบไปกันเถอะ”

“ค่ะ” กออ้อพยักหน้า​

“ไปตักอาหารมาใหม่สิ” อิงฟ้า​บอกแพรวา

“ค่ะ” เธอเดินมาตักอาหารที่แบ่งไว้สำหรับตัวเอง ออกไปให้ทั้ง 3 ได้รับประทาน​

พอทั้งสามรับประทานอาหารเสร็จ​ กออ้อกับมนัสก็ขับรถออกไปจากบ้าน แพรวาเดินเข้าไปในครัว​ ก่อนจะคดข้าวใส่จาน เธอตักน้ำแกงที่เหลืออยู่น้อยนิดในหม้อออกมาผสมกับข้าว จากนั้นก็ตักข้าวแบ่งให้สุนัขกินคนละครึ่งกับเธอ

“กินเถอะนะ​ ถ้าแพรไปร้านก๋วยเตี๋ยวไก่ แพรจะเอาน้ำซุปกับเนื้อติดกระดูกมาให้ วันนี้แกก็ทน ๆ กินไปก่อนแล้วกันนะ” แพรวาเอ่ยกับสุนัขเพื่อนยากก่อนจะตักอาหารเข้าปากตัวเอง

อิงฟ้ามองดูชุดของตนเองแขวนอยู่อย่างไม่พอใจนะ คนที่รีดชุดให้เธอประจำวันนี้กลับรีดไม่เรียบ เธอหยิบชุดก่อนจะเดินลงมาข้างล่าง

“นังแพร!” เสียงแหลมเล็กกรีดร้องเรียกชื่อแพรวา จนเธอต้องหันมาตามต้นเสียงนั้น

“มีอะไร?”

“แกรีดชุดภาษาอะไร?” เธอพูดพร้อมกับเหวี่ยงชุดใส่แพรวาทันที

“แพรก็รีดเหมือนทุกวันนะคะ” แพรวาแย้ง​ เธอก็รีดเหมือนทุกวัน​ เหมือนหลาย ๆ ปีที่ผ่านมา

“แต่ชุดมันไม่เรียบ”

“งั้นเดี๋ยวแพรกินข้าวเสร็จ​แพรจะไปรีดให้ค่ะ”

“ฉันจะใส่ตอนนี้​ แกต้องทำเดี๋ยว​นี้”

“แต่แพรยังกินข้าวไม่เสร็จ​” แพรวาเริ่มรู้สึกโมโหที่หญิงสาวตรงหน้าชอบบังคับเธอ

“แต่ฉันต้องการให้แกทำเดี๋ยวนี้!! แล้วก็ช่วยไปรีดชุดของฉันใหม่​ ให้ครบหมดทุกตัวด้วย”

“คือแพรรีดหมดแล้ว​ ถ้าเกิดว่าจะให้รีดจนหมดทุกชุดอีกครั้งแพรคงทำไม่ได้ค่ะแพรมีงานที่ต้องทำ ทำงานบ้านเสร็จแพรก็ต้องไปทำงานที่ร้านก๋วยเตี๋ยวอีก”

“แกต้องรีดให้ฉัน!!”

“ถ้าคุณอิงต้องการให้รีดหมดทุกตัวอีกครั้ง​ คุณอิงก็รีดเองเถอะค่ะ” แพรวาพูดด้วยน้ำเสียงขุ่น​ ก่อนจะตักข้าวเข้าปากอีกครั้ง

“นังแพร!” อิงฟ้า​เข้ามาหาแพรวาก่อนจะกระชากร่างบางของเธอให้ลุกขึ้น

เพียะ! เพียะ!

ฝ่ามือของอิงฟ้าฟาดลงใบหน้าของแพรวาแรง ๆ จนเธอเจ็บร้าวไปทั้งใบหน้า แพรวาหันมาจ้องหน้าของอิงฟ้า พร้อมกับกำหมัดแน่นเธอพยายามระงับอารมณ์โกรธที่ประทุอยู่ภายในใจของเธอตอนนี้อย่างสุดความสามารถ​

“ถ้าคุณ​อิงตบแพรอีกครั้ง​ แพรจะสู้แพรจะไม่ยอมให้คุณ​อิงมาตบแพรอีกแล้ว”

“อ๋อเหรอ?​ ฉันต้องกลัวคำขู่ของแกไหม? นังแพร!!”

“แพรไม่ได้ขู่ แต่ถ้าคุณ​อิงทำแพรอีกครั้งแพรจะสู้คุณ”

“ก็สู้สิ”

เพียะ!

อิงฟ้าฟาดฝ่ามือใส่แพรวาอีกครั้งจนหน้าแพรวาหันไปตามแรงตบ แพรวาฟาดฝ่ามือใส่คืนทันที

“แกสู้ฉันเหรอ?” อิงฟ้ากระชากผมของแพรวาก่อนจะเหวี่ยงเธอไปกระแทกกับผนัง เจ้าโมโม่รีบวิ่งมาขวางพร้อมกับขู่กรรโชกอิงฟ้า​

“หลบไปเจ้าหมาบ้า! วันนี้แหละฉันจะตบฉันตีมันให้หนำใจเลย คิดจะมาสู้คนในฉันเหรอ ไม่มีทางที่มันจะสู้ฉันได้​ ฉันจะตีมันให้ตายเลย​ หลบไป!!”

โฮ่ง! โฮ่ง! เจ้าโมโม่เห่าพร้อมกับ​ขู่อิงฟ้า​ เธอพยายามเข้าหาแพรวาแต่ก็เข้าไปไม่ได้เลยเมื่อเจ้าโมโม่ขู่เธอและจ้องจะกัดเธอ

“ฝากไว้ก่อนเถอะ!” อิงฟ้าพูดพร้อมกับชี้หน้าของแพรวา เธอหยิบชุดของตนเองขึ้นไปบนห้องก่อนจะสวมใส่มัน

วันนี้พ่อแม่เธอไม่อยู่เธอต้องไปปลดปล่อยอารมณ์ที่ไนท์​คลับ​ และจะไปต่อหนุ่มตาน้ำข้าว​ คนที่เธอเคยเล่นบทสวาทกันทั้งคืน

แพรวาจ้องหน้าสุนัขที่ปกป้องเธอก่อนจะสวมกอดมันแล้วร้องไห้ออกมา เธอรู้สึกทุกข์รู้สึกเจ็บ ตั้งแต่บิดาของเธอสิ้นไปเธอก็ไม่ได้สัมผัสคำว่าความสุขอีกเลย

บ่อนพีระ

“ฮ่า ๆ​ ผมกิน” มนัสทิ้งไพ่ลงบน​โต๊ะ​พร้อมกับหัวเราะเสียงดัง​ วันนี้ดวงขึ้นมาก​เขาไม่เสียเลยสักครั้ง​ มันยิ่งทำให้เขาย่ามใจ เขาเทหมดหน้าตักอีกหลายครั้ง แต่ก็ได้เงินกลับมามากมาย

“ผมกิน! ฮ่า ๆ”

“กรี๊ด​ดด!!” กออ้อกรีดร้อง​กอดสามีอย่างดีใจ​ เธอกับสามีดวงขึ้นมา​ก​ เธอจะเอาสิ่งที่เสียคืนให้หมด​ วันนี้คงยาวไปตลอดทั้งคืน