3“กิน ๆ ไปเถอะ​ เราจะได้ไปกันสักที”

“แต่...” กออ้อรู้สึกลังเล​ ไม่ใช่ว่าเธอไม่อยากเอาโฉนดที่ดินคฤหาสน์หลังนี้ไปจำ แต่ถ้าเกิดว่าเธอหาเงินมาจ่ายธนาคารไม่ได้เขาก็จะมายึด แล้วเธอกับลูกจะไปซุกหัวอยู่ที่ไหนล่ะ

“แต่อะไร?”

“ถ้าเกิดว่าเราเอาโฉนดที่ดินคฤหาสน์หลังนี้ไปจำ ถ้าเราไม่มีเงินคืนเขา แล้วเขามายึดเราจะไปอยู่ไหนกันล่ะ?” เธอเอ่ยพร้อมกับกัดเล็บของตัวเองเบา ๆ ครุ่นคิดกับสิ่งที่ผู้เป็นสามีพูดออกมา

“เราต้องได้คืนสิ​ เผลอ ๆ เราจะได้เยอะกว่าเดิมอีก”

“มันเสี่ยงเกิน”

“การลงทุนมีความเสี่ยงเราก็ต้องยอมเสี่ยงดู ผมคิดว่ามันต้องได้มากกว่าเดิม​ ผมมั่นใจ”

“...”

“ถ้าผมได้เงินเยอะ ๆ​ ผมจะไปเอาหุ้นบริษัทของคุณกลับคืนมาให้ได้” มนัสพยายามหว่านล้อมภรรยา

“ฉันกลัวว่ามันจะหมดนะสิ”

“ไม่หมดหรอก​ ถ้าเราแก้มือได้​ เราก็จะมีคนใช้มีคนขับรถเหมือนเดิม​ คุณจะได้ไม่ต้องลำบากอีกต่อไป”

เขาเอ่ยกับภรรยา เพราะเขาเอาเงินไปถลุงที่บ่อนหลายต่อหลายครั้ง​ ทำให้เงินทองข้าวของภายในบ้านพวกของมีค่าเริ่มหมดไป เพราะเขากับภรรยาเอาไปขายเล่นการพนัน​จนเกือบหมด​ รวมทั้งหุ้น​ที่บริษัท​ของพีรพลด้วย เขาให้กออ้อขายหุ้นจนหมด​และไปละลาย​กับบ่อนการพนัน

“ค่ะ”

“เดี๋ยวเราจัดแจงเรื่องนี้กันให้เรียบร้อย เราไม่ต้องไปจำกับธนาคารก็ได้ เราเอาไปจำกับคนที่รู้จักดีกว่า ทำอะไรให้เรียบร้อยเราจะได้เงินเยอะกว่าธนาคารให้มา”

“ค่ะ” เธอพยักหน้าเบา ๆ พร้อมกับคิดตามสามี ถ้าเกิดว่าเธอแก้มือได้เธอจะกลับมามีทุกอย่าง และเมื่อถึงวันนั้นพวกปากหอยปากปูก็จะได้ไม่ต้องนินทาเธออีกต่อไป

ช่วงบ่ายของวันนั้น​ อิงฟ้าเดินเข้ามาภายในบ้านอย่างหมดเรี่ยวหมดแรง เมื่อคืนเธอไปเที่ยวไนท์คลับ​แล้วไปต่อกับหนุ่มตาน้ำข้าว ชายคนนั้นเล่นบทสวาทกับเธอถึงอกถึงใจกว่าจะได้กลับมาก็บ่ายคล้อย

“นังแพร” อิงฟ้าตะเบ็งเสียงเรียกแพรวา ในขณะที่หญิงสาวกำลังก้มก้ม ๆ เงย ๆ ถูพื้นอยู่หน้าบันได

“ค่ะคุณอิง”

“ถอดรองเท้าให้ฉัน”

เธอพูดพร้อมกับยื่นเท้าไปหาแพรวา ในเมื่อพ่อของแพรวาตายไปแล้วเธอก็ไม่จำเป็นต้องเสแสร้งแกล้งแสดงละครว่ารักหรือเป็นมิตรกับผู้หญิงซื่อบื้อ​อย่างแพรวา

“ค่ะ” แพรวาเช็ดมือตัวเองก่อนจะค่อย ๆ บรรจงถอดรองเท้าให้อิงฟ้าอย่างเบามือ

“หลบไป!!” เธอผลักร่างผอมบางของแพรวาให้หลบไป​ เธอมองไปที่ถังน้ำสีขุ่น​ ก่อนจะสาดใส่ร่างของแพรวา

“ซ่า!”

“ว้าย!!!”

“สมน้ำหน้า​ นังโง่!!” อิงฟ้าว่าจบก็โยนถังน้ำใส่แพรวา​ ก่อนจะเดินขึ้นไปข้างบน​

“งี๊ก~งี๊ก~!!” เจ้าโมโม่วิ่งมาหาแพรวา​ สุนัขสีขาวราวกับรู้ว่าผู้เป็นเจ้าของกำลังทุกข์​ระทม​ เจ้าโมโม่เลียน้ำตาที่ไหลอาบแก้มของแพรว​า​ เหมือน​พยายาม​ปลอบเธอ

“ไม่เป็นไร​หรอก​ แกไปนอนพักเถอะ!” เธอเอ่ยกับสุนัข​ แล้วเริ่มทำความสะอาดใหม่อีกครั้​ง

“นังแพรแกทำอาหาร​เสร็จหรือยังฉันหิวแล้ว” อิงฟ้าตะเบ็ง​เสียงเรียกแพรวาขณะที่​อยู่บน​โต๊ะ​อาหาร

“สะ... เสร็จแล้วค่ะ” แพรวารีบกุลีกุจอ​ยกอาหารมาเสิร์ฟ​ กออ้ออิงฟ้า​กอดอกมองแพรวาอย่างไม่พอใจ

“นี่อาหารอะไรของแก!” อิงฟ้ามองอาหารบนโต๊ะ​ เธอไม่พอใจเป็นอย่างมาก​ ที่อาหารบนโต๊ะ ไม่ใช่อาหารดี ๆ อย่างเช่นทุกวันที่เธอเคยทาน

“แพรไม่มีเงินซื้อค่ะ” แพรวาเอ่ยพร้อมกับตักข้าวให้ทั้งสาม​ มนัสจ้อง​มองแพรวาก่อนจะยกยิ้มมุมปากเบา ๆ

ปึง! กออ้อทุบโต๊ะ​อย่างไม่พอใจ​

“เงินที่แกไปทำงานข้างนอกหมดแล้วเหรอ?” เธอมองหน้าของแพรวาอย่างไม่พอใจ ยัยเด็กลูกเลี้ยงของเธอจะไปทำงานที่ร้านก๋วยเตี๋ยวตอนเย็นทุกวัน และเธอเพิ่งทราบมาว่าเงินของแพรวาเพิ่งจะออก

“แพรก็ให้น้าอ้อไปหมดแล้วนะคะ​ เงิน500ที่น้า​อ้อเหลือให้แพร หมดไปเพราะซื้ออาหารเมื่อวานแล้ว”

“นี่แกเถียงฉันเหรอ?”

“เปล่านะคะ” แพรวาส่ายหน้าปฏิเสธ​

“นังแพร!”

“พอเถอะ! คุณอ้อ​ แบบนี้ก็ดีอยู่นะ​ อาหารน่ากินจะตาย” มนัสแย้งขึ้นก่อนที่เรื่องมันจะลุกลาม​มากกว่านี้

“แต่อิงจะกินสเต็ก​ค่ะแม่” อิงฟ้าเอ่ย

“นั่นน่ะสิเรากินสเต็กกันแทบจะทุกวัน จะให้มากินอาหารแบบนี้ใครจะกินลงล่ะ”

“แต่อาหารแบบนี้ก็ใช่ว่าจะแย่นะคุณอ้อ ผมว่ามันอร่อยดี”

“อร่อยตรงไหน? “

“กิน ๆ ไปเถอะ​ เราจะได้ไปกันสักที”

“ก็ได้ค่ะ” เธอตักอาหารอย่างจำใจ​ แต่ก็ต้องปัดอาหารทิ้งเมื่อมันไม่อร่อย​ถูกปากของเธอ