5อาหารข้างทาง

"สวัสดี​ค่ะ​พี่บัว"   แพรวา​ยกมือไหว้บัวรินอย่างนอบน้อม​   พร้อมกับวางกระเป๋าของตนเองไว้บนโต๊ะ

"สวัสดีจ้า ว่าแต่โดนพวกแม่เลี้ยงใจร้ายตบตีมาอีกแล้วใช่ไหม?"   บัวเอ่ยถามเมื่อได้เห็นรอยช้ำที่มุมปากของแพรวา

"ช่างมันเถอะค่ะพี่​ ว่าแต่! จะให้แพรทำอะไรก่อนคะ?"

"พี่ว่าเราไปแจ้งความกันดีกว่าไหม?   ถูกทำร้ายตบตีทุกวันเลย หัดสู้เขาบ้างสิเราไม่ใช่กระสอบทรายให้เขาทุบตีนะแพรวา"

"ถ้าแพรทำแบบนั้น เขาก็คงโดนดำเนินคดี"

"โดยแหละดีแล้ว" บัวรินเอ่ยพร้อมกับตักกระเทียมเจียวใส่กระปุกเอาไว้

"แต่เขาก็จะกลับมาที่บ้านของแพรเหมือนเดิม เรื่องมันก็จะเลวร้ายกว่าเดิมอีก"

"นั่นสิ​ สองแม่ลูกมหาประลัยกับแมงดา 1 ตัวคงจะไม่ไปอยู่ที่อื่นแน่ ถ้าถูกดำเนินคดี ผ่านไปไม่นานพอพ้นโทษเขาก็จะกลับมาอีก" บัวรินว่าพลางถอนหายใจออกมาแรงๆ

"ใช่ค่ะ แล้วเรื่องมันจะแย่กว่าเดิม"

"แต่พี่กลัวเขาจะทำแพรมากกว่านี้น่ะสิ​ พี่เป็นห่วงแพร"

"ขอบคุณ​ค่ะ เเพรจะระวังตัวให้มากกว่าเดิม​ เราปล่อยเรื่องนี้ไปก่อนเถอะพี่"

"อืม​ แบบนั้นก็ได้"

"แล้วให้แพรทำอะไรก่อนคะ?"

"ไปล้างผักให้พี่ก่อนแล้วกัน ตอนนี้ลูกค้ายังไม่มี​ เดี๋ยวลูกค้าเข้ามาค่อยมาช่วยพี่ทำก๋วยเตี๋ยว"

"ค่ะ"   แพรวาเดินไปล้างผักอยู่ที่ข้างๆร้าน ร้านก๋วยเตี๋ยวที่เธอมาทำงานด้วย ไม่ใช่ร้านหรูเหมือนร้านดังทั่วไป ร้านของพี่บัวเป็นเพิงพัก ขายพวกก๋วยเตี๋ยวให้กับพวกคนงานก่อสร้างที่ทำงานอยู่ที่ตึกกำลังสร้างอยู่ตรงข้ามกับร้านที่เธอทำงาน

"สายฟ้ากูหิวว่ะ"   ปั้นสิบเอ่ยพร้อมกับเดินออกมาจากไซต์งาน วันนี้เขากับสายฟ้ามาดูความคืบหน้า​ของการสร้าง​บริษัท​

"หาอะไรกินก่อนดีไหมกูก็หิวเหมือนกัน"   สายฟ้าพูดเสียงราบเรียบ พร้อมกับจ้องมองไปที่ร้านก๋วยเตี๋ยวที่ส่งกลิ่นหอมฟุ้งชวนเรียกน้ำย่อยอยู่ไม่น้อย

"แล้วเรากินอะไรดี?"  ปั้นสิบทำท่าทางครุ่นคิด​

"ลองกินก๋วยเตี๋ยวข้างทางดูไหม? ตั้งแต่เกิดมาไม่เคยได้กินอาหารข้างทางแบบนี้เลย" 

"เออ​ ลองดูก็ดี"   ปั้นสิบเอ่ยแล้วเดินข้ามถนนมาที่ร้านก๋วยเตี๋ยว​

"รับอะไรดีคะ?" บัวเอ่ยถามบุรุษรู​ป​หล่อทั้ง 2

"คือพวกเราทั้งสองเพิ่งจะเคยกิน​ เอ่อ..." สายฟ้าอึกอักไม่รู้ว่าจะสั่งอะไร

"เอาก๋วยเตี๋ยว​ต้มยำ2ชามครับ" ปั้นสิบ​เอ่ย

"ค่ะ​  เชิญ​คุณ​ทั้ง2เข้าไปนั่งข้างในค่ะ" 

"ครับ" สายฟ้ากับปั้นสิบเดินเข้าไปในร้าน เขานั่งอยู่ที่โต๊ะข้างๆกับที่ล้างผักของแพรวา

"เป็นครั้งแรกที่กูมาทานอาหารที่ร้านแบบนี้เลยนะ​ เพราะปกติ​กูไม่เคยมากินอะไรแบบนี้"

"ไม่เคยก็หัดไว้เผื่อไปตกระกำลำบากที่ไหนจะได้กินเป็นกับเขา"

"จะไปตกระกำลำบากที่ไหนเล่า ครอบครัวของกูมีเงินเยอะแยะ บริษัทของกูกับไอ้พายุอีก กำไรดีจนต้องมาสร้างบริษัทให้ใหญ่กว่าเดิม" 

"คนเรามันไม่แน่ไม่นอนหรอกนะ"  ปั้นสิบ​เอ่ย​  

"แพรมาเอาก๋วยเตี๋ยว​ไปเสิร์ฟ​หน่อยจ้ะ" บัวรินเอ่ยเรียกหญิงสาว​

"ค่ะพี่บัว"   เสียงหวานใสของแพรวาเอ่ยรับคำก่อนจะเช็ดมือแล้วเดินไปหาบัว 

"มาแล้วค่ะ"   แพรวาเดินถือถ้วยก๋วยเตี๋ยว 2 ชามมาเสิร์ฟให้กับชายหนุ่มทั้งสอง

 สายฟ้าจ้องใบหน้าสวยหวานของแพรวาก่อนจะยิ้มที่มุมปากเบาๆ ผู้หญิงตรงหน้าแต่งตัวมอซอ อาภรณ์ภายนอกดูเก่ามากเเต่ไม่อาจซุกซ่อนความงามภายในของเธอ

"ขอบคุณมากๆนะครับ"    พายุเอ่ยขอบคุณแต่ก็ต้องร่างบางของแพรวาไม่วางตา

"ค่ะ"   แพรวาฉีกยิ้มให้ชายหนุ่มก่อนจะเดินไปล้างผักต่อ

"มึงสนใจเหรอ?" 

"ถ้าให้ซื้อกินกูซื้อ แต่ถ้าให้ยกย่องกูคงไม่ทำ มึงก็รู้นี่ว่ากูไม่ชอบการมีครอบครัว" 

"อ๋อ​  พ่อคาสโนว่า​ ระวังโรคถามหานะเว้ย" 

"ไม่มีทางที่กูจะเป็น​ กูป้องกันอย่างดี"   สายฟ้าเอ่ยก่อนจะตักก๋วยเตี๋ยวเข้าปาก​"อร่อยจังเลยว่ะ" 

"จริง" 

"อร่อยแบบนี้ต้องซื้อไปฝากพ่อกับแม่แล้วแหละ"

"กูจะซื้อไปฝากอินกับลูก​"

"ดีเหมือนกันกูจะซื้อไปฝากไอ้วิค​เตอร์กับไอ้พายุ​ กูว่ากูเหมาไปเลยดีกว่าจะเอาไปฝากพ่อแม่กับพวกลูกน้อง​ เอาไปให้กินหมดทุกคนเลย"

"อืม"

"น้องคนสวย พวกพี่สองคนขอเหมาก๋วยเตี๋ยวร้านน้องหมดเลยวันนี้ ช่วยทำให้พวกพี่สองคนด้วยนะ"  สายฟ้าเอยกับแพรวาทันที

"ค่ะ"   

"มึงดูรอยยิ้มของเธอสิโคตรน่ารักเลยสายฟ้า"  ปั้นสิบพูดขึ้น

"มึงหุบปากไปเลย ถ้ามึงยังไม่หยุดพูดเรื่องนี้กูจะฟ้องอินทิรา"

"กูชมว่าเธอน่ารักเฉยๆ มึงสนใจหรือเปล่าล่ะ"

"กูสนใจผู้หญิงสวย มึงก็รู้นิสัยกูดี"  สายฟ้าพูดพลางหัวเราะออกมาเบาๆ เขาสนใจผู้หญิงสวย เขามันคาสโนว่าเห็นผู้หญิง​สวยย่อมชอบ​เป็น​ธรรมดา​

"แล้วไม่คิดอยากจะตกลงปลงใจกับใครสักคนหรอ" 

"ไม่อ่ะ! กูกลัวความผิดหวัง กูกลัวความเจ็บปวด กูเคยเห็นไอ้วิค​เตอร์​ร้องไห้เป็นหมาตั้งหลายปี กูไม่อยากเป็นบ้าเหมือนไอ้วิคเตอร์​ ถ้ากูต้องมาร้องห่มร้องไห้แบบนั้นคงทุเรศน่าดู" 

"แต่ไอ้วิคเตอร์มันก็มีความสุขแล้วนะ มีลูกมีเมีย มีครอบครัวที่แสนอบอุ่น ครอบครัวของกูก็เหมือนกัน กูมีครอบครัวที่น่ารักมีลูกเมียที่ทำให้รู้สึกหายเหนื่อยทุกครั้งเวลาที่เจอพวกเขา เวลาที่กูได้หอมแก้มลูกความรู้สึกของกูมันดีมากๆเลย"

"พอๆมึงไม่ต้องมาพูดสาธยาย​ให้มากความ กูไม่อยากมีเมียกูไม่อยากมีลูก​ กูจินตนาการไม่ออกว่าถ้ากูมีลูกแล้วกูจะเป็นอย่างไร กูรู้แค่ว่ากูใช้ชีวิตโสดโคตรโสดแบบนี้แหละดีแล้ว"

"มึงลองคิดดูนะ​ การที่มึงมีลูกที่หน้าเหมือนมึงกับหน้าเหมือนคนที่มึงรัก ความรู้สึกของมึงจะเปลี่ยนไป​ เวลาที่มึงมีลูกมึงจะรักเขามากกว่ารักชีวิตของตัวเอง"

"คงไม่มีวันนั้นหรอก​ เพราะกูไม่อยากมีลูกกูไม่อยากมีเมีย กูหิวกูก็ซื้อกินเอง ไม่ต้องมีใครมาคอยบ่นคอยว่าให้กู พวกมึงมีครอบครัวกูเห็นเวลาเมียพวกมึงบ่นกูล่ะปวดหัว หาความอิสระส่วนตัวก็ไม่ได้ ทำงานกลับบ้านทำงานกลับบ้านทำงานแล้วก็กลับบ้าน มันจะสนุกอะไรวะ"

"ก็เพราะคำว่าครอบครัวไง​ เลยไม่จำเป็นต้องไปเที่ยวสนุกที่ไหน ทำงานกลับบ้านไปหาลูกหาเมียใช้ชีวิตครอบครัวดูหนังดูละครกับลูก ทานข้าวกับครอบครัวมันเป็นอะไรที่โคตรดีเลยนะสายฟ้า"

"หึ​  แต่ไม่ใช่กับกูว่ะ"  สายฟ้าเอ่ยอย่างไม่ยี่หระก่อนจะเสมองอย่างอื่นไปเรื่อย

"พี่บัวคะ พวกน้ำซุปก๋วยเตี๋ยว​ต้มยำเนี่ยปกติเราใส่น้ำใส​ แล้วมันเคยมีคนใส่เลือดเหมือนน้ำตกไหมคะ?"

"ที่อื่นพี่ไม่รู้​ แต่เท่าที่พี่ขายมาไม่มีจ้ะ​ ก๋วยเตี๋ยวต้มยำเขาไม่ใส่น้ำตกกันหรอกจ้ะ"

"ค่ะ" แพรวาเอ่ยพร้อมกับ​ตักน้ำซุปใส่ถุงอย่างคล่องแคล่ว

งานบ้านงานเรือนการทำอาหารทุกอย่างเธอก็ทำเป็นเพราะบัวคอยสอน เมื่อก่อนสมัยบิดาของเธออยู่เธอไม่เคยได้ทำอาหารไม่เคยได้ทำงานบ้านเลย

ครอบครัวของเธอจะมีสาวใช้และพวกแม่บ้านคนเก่าแก่คอยทำให้ แต่เมื่อบิดาของเธอจากไป คนใช้ภายในบ้านก็ถูกไล่ออกไปทีละคนสองคน บางคนก็จำเป็นต้องลาออกไปเพราะว่าน้ากออ้อไม่จ่ายเงินเดือน คนใช้ออกไปเรื่อยๆจนกระทั่งไม่เหลือสาวใช้ภายในบ้านสักคน ภาระทุกอย่างจึงตกมาที่แพรวา ไม่ว่าจะเป็นงานบ้านซักผ้ารีดผ้าถูบ้านทำกับข้าว เป็นแพรวาที่ต้องทำทุกอย่าง

.