หลบหน้า

ริสาตบหน้าตัวเองอย่างแรงเพื่อเรียกสติ บางทีเธออาจจะหูฝาดไป

“เมื่อกี้นะ…นายว่าไงนะ ฉันขอฟังอีกที” เด็กสาวทวนถามอีกครั้งด้วยความไม่แน่ใจ อย่างน้อยเธอก็ยังอยากได้ยินชัดๆ อีกสักครั้ง

“ฉันชอบเธอ”

“…..” ริสายิ้มเจื่อนเพื่อปกปิดความรู้สึกก่อนจะหันซ้ายหันขวาอย่างเลิ่กลั่ก หลังจากที่ได้ยินเต็มสองรูหู

เหมันต์บอกว่าชอบเธอจริงๆ มันต้องมีเรื่องอะไรผิดพลาดแน่ๆ!

“ได้ยินชัดพอหรือยัง?”

“ตลกมากหรือไงกัน ไม่มีใครเขาเอาเรื่องแบบนี้มาพะ…พูดเล่นหรอกนะ ไอ้คนบ้า”

“ฉันพูดจริง!”

“…..”

“ทีเธอยังชอบฉันได้ แล้วทำไมฉันจะชอบเธอบ้างไม่ได้ล่ะ”

“ฉันไม่เชื่อนายหรอกนะ อย่ามาหลอกกันให้ยากเลย” เด็กสาวแยกเขี้ยวใส่คนที่นั่งข้างๆ ถึงแม้อย่างนั้น เธอก็ยังไม่เชื่ออยู่ดีว่าเทพบุตรสุดหล่ออย่างเหมันต์จะมาหลงชอบเด็กอ้วนกะโปโลแบบเธอ

“…..”

บ้านริสา…

“กลับมาแล้วหรอลูก หิว…” อนงค์พูดไม่ทันจบประโยค ลูกสาวก็รีบวิ่งผ่านหน้าไป โดยไม่สนใจอาหารเย็นของเธอเลยสักนิด

“วันนี้หนูไม่กินข้าวเย็นนะคะ ไม่ต้องไปตาม” ริสาตะโกนกลับมา พร้อมกับรีบปิดประตูห้องอย่างรวดเร็ว

“เดี๋ยวก่อนริสา ริสา” ผู้เป็นแม่ได้แต่ชะเง้อคอมองตามลูกสาวด้วยความประหลาดใจ ที่ริสาไม่ยอมทานข้าวเย็นเหมือนทุกวัน

“อะไรของเขา วันนี้มาแปลกๆ”

พรึ่บ! เด็กสาวเอาแต่นอนกลิ้งไปมาบนเตียงนอนอย่างคิดไม่ตก คำพูดของเหมันต์ยังคงลอยวนเวียนอยู่ในสมองของเธอตลอดเวลา

“ยัยอ้วนเอ้ย! นี่แกมัวคิดบ้าอะไรอยู่”

“คนอย่างเหมันต์น่ะเหรอที่จะมาชอบเรา เรื่องมันชักจะเพ้อเจ้อไปกันใหญ่แล้ว”

ริสาดีดตัวลุกขึ้นนั่งก่อนจะยกมือทึ้งหัวตัวเองอย่างแรงด้วยความหงุดหงิด เพราะเหมันต์คนเดียวที่ทำให้เธอคิดมากฟุ้งซ่านอยู่แบบนี้

HUGO SCHOOL

“ยัยริสา!”

เด็กสาวสะดุ้งด้วยความตกใจเมื่อได้ยินเสียงของอิงฟ้าที่ดังขึ้นจากทางด้านหลัง ในขณะที่เธอกำลังทำตัวลับๆ ล่อๆ อยู่หลังต้นไม้ใหญ่หน้าโรงเรียน

“ว้าย! ตะ…ตกใจหมดเลย”

“มายืนทำอะไรตรงนี้ไม่ทราบ?” อิงฟ้าถามด้วยความสงสัยที่เพื่อนสาวมาถึงแต่ไม่ยอมเข้าไปในโรงเรียน

“เอ่อ…เปล่าหรอก ไม่ได้ทำอะไร” ริสาตอบกลับ พลางมองสำรวจไปบริเวณโดยรอบให้แน่ใจว่าเหมันต์ไม่ได้อยู่แถวนี้

“ถ้าไม่ได้ทำอะไรก็ดีแล้ว ตอนนี้ได้เวลาแล้ว ไปเข้าเรียนกัน”

“เดี๋ยวก่อนอิงฟ้า”

“อะไรของแก?”

“คือว่าฉัน…” เด็กสาวพยายามคิดทบทวนว่าจะบอกเรื่องของเธอกับเหมันต์ดีไหม เพราะอิงฟ้าเป็นเพื่อนสนิทเพียงคนเดียว เธอจึงไม่อยากมีความลับกับเพื่อน

“อะไรของแก?”

“ช่างมันเถอะ ไม่มีอะไรหรอก ไปเข้าเรียนกันเถอะ” แต่ด้วยความขี้ขลาด ริสาจึงได้แค่เก็บมันไว้ในใจไม่กล้าพูดออกมา

ห้องเรียนมัธยมศึกษาปีที่ 6/1

“เป็นอะไรของแก เอาแต่นั่งหันซ้ายหันขวาอยู่นั่นแหละ” อิงฟ้าหันไปถามริสาด้วยความรำคาญ หลังจากที่เห็นว่าเธอเอาแต่นั่งขยุกขยิกไปมาไม่อยู่เฉย

“ไม่ต้องสนใจฉันหรอก แกทำงานของแกไปเถอะ”

ตึกตัก! ตักตัก! หัวใจดวงน้อยกลับมาเต้นแรงอีกครั้ง เมื่อเหมันต์ปรากฏตัวเดินเข้ามาในห้องเรียน

เด็กสาวเอาแต่ก้มหน้า เมื่อเห็นว่าเหมันต์กำลังชำเลืองมองมาทางเธออยู่พอดี

“กลางวันนี้ไปกินข้าวด้วยกันหน่อยสิ ฉันมีเรื่องอยากคุยด้วย” เหมันต์หยุดยืนต่อหน้าริสา โดยไม่สนสายตาของเพื่อนร่วมห้องที่กำลังมองมาเลยสักนิด

“นายมีอะไรจะคุยกับฉันก็พูดมาเลย เพราะตอนกลางวันฉันมีนัดแล้ว”

“แน่ใจแล้วใช่ไหม ว่าอยากให้ฉันพูดเรื่องของเราตรงนี้?”

“…..” พอได้ยินดังนั้น เด็กสาวจึงเกิดอาการเลิ่กลั่กมากขึ้นกว่าเดิม สายตากดดันของอิงฟ้าที่มองจ้องมา มันยิ่งทำให้เธออยากเดินหนีออกจากห้องไปให้พ้นๆ

“เรื่องของเรา?” อิงฟ้ามองหน้าเพื่อนสาวกับเหมันต์สลับกันด้วยความสงสัย “หมายความว่าไงยัยริสา แกกับเหมันต์…”

“เอ่อ…”

“ว่าไง! อยากจะให้ฉันพูดตรงนี้เลยไหม?” เหมันต์พูดแทรกขึ้น เมื่อเห็นริสามัวแต่นั่งเป็นใบ้ไม่ยอมพูดมันออกมา

“ไม่เป็นไร เอาไว้ตอนกลางวันค่อยคุยกันก็ได้”

เหมันต์พยักหน้ารับ ก่อนจะยอมเดินออกไปแต่โดยดี

“อธิบายมาเดี๋ยวนี้นะ ไม่งั้นฉันบีบคอแกแน่” อิงฟ้ายังคงคาดคั้นอยากได้คำตอบจากเพื่อนสาว

“ไม่มีอะไรหรอก เอาไว้ถ้าพร้อมแล้ว เดี๋ยวฉันค่อยเล่าให้ฟังนะ”

หลังอาคารเรียน…

“มาช้าไปสิบนาที มัวทำอะไรอยู่?” เหมันต์ก้มมองนาฬิกาข้อมือก่อนจะเห็นว่าริสามาสายเกินกว่าเวลาที่เขานัดหมาย

“ฉันแวะไปเข้าห้องน้ำนิดหน่อย นายมีอะไรก็ว่ามาสิ”

“หลบหน้าฉันทำไม?”

“เปล่าสักหน่อย ฉันไม่ได้หลบหน้านายนะ” ริสาปฏิเสธเสียงแข็ง ถึงแม้ว่ามันจะเป็นแบบที่เหมันต์พูดก็ตาม

เพราะตั้งแต่ที่เหมันต์บอกชอบ เธอก็ไม่สามารถมองเขาเป็นคนเดิมได้อีก ยิ่งเธอพยายามหลีกหนี กลับเป็นเขาเองที่เป็นฝ่ายตาม

“สิ่งที่เธอทำอยู่ตอนนี้เขาเรียกว่าหลบหน้าไม่รู้หรือไง!”

“ก็ฉันไม่รู้ว่าควรจะทำตัวยังไงดี” ริสาตัดสินใจพูดไปตามความรู้สึก ตอนนี้เธอรู้สึกอึดอัดและไม่เป็นตัวของตัวเอง

อาจจะเป็นเพราะเธอชอบเหมันต์มาก และไม่เคยคาดหวังว่าต้องการครอบครอง ความสุขของเธอ คือการได้แอบชอบและมองเขาอยู่ห่างๆ และมันคงไกลเกินเอื้อมเกินไป ที่เขาและเธอจะมาลงเอยด้วยกันได้

“เธอเคยทำแบบไหนก็ทำแบบนั้น ไม่เห็นจะต้องเปลี่ยน”

“แต่ฉันทำไม่ได้” เด็กสาวพยายามฝืนกลั้นน้ำตาเอาไว้ ยิ่งมองเห็นผู้คนรอบตัวเหมันต์ มันยิ่งตอกย้ำว่าเรื่องของเราไม่มีทางเป็นไปได้ เธอไม่มีอะไรคู่ควรหรือเหมาะสมกับเขาเลยสักนิด

“เธอกำลังคิดอะไรอยู่กันแน่ริสา?”

“คือฉัน…”

“นี่เธอชอบฉันจริงๆ ใช่ไหม?”

“ใช่! ฉันชอบนาย แล้วก็ชอบมากๆ ด้วย พอใจหรือยัง?” ริสาพูดใส่คนตรงหน้าด้วยความอัดอั้น เธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเหมันต์เข้ามาหาเธอด้วยจุดประสงค์อะไรกันแน่

“ถ้าเป็นแบบนั้นก็ดี งั้นเรามาคบกัน”

“อะไรของนายเหมันต์ รู้ตัวหรือเปล่าว่าพูดอะไรออกมา!?” มือเล็กปาดน้ำตาออกจากใบหน้าแบบลวกๆ หลังจากที่ได้ยินประโยคนั้น สติของเขาคงฟั่นเฟือน หรือไม่ก็เป็นเธอเองที่หูฝาด

“ฉันมีสติดีทุกอย่าง แล้วก็รู้ตัวดีว่าตอนนี้กำลังทำอะไรอยู่”

“…..”

“เธอชอบฉัน ส่วนฉันก็ชอบเธอ งั้นเราลองมาคบกันดูไหม?”

“นะ…นายว่าไงนะ”

“ลองมาเป็นแฟนกันดู”