Hinovel
App Store
Google Play
คลังหนังสือ
บท
ตั้งค่า
บอกชอบ
ห้องเรียนมัธยมศึกษาปี่ที่6/1
“นี่แกยังไม่เลิกคิดมากอีกเหรอ หยุดเศร้าได้แล้ว” อิงฟ้าพูดปลอบใจเพื่อนสาว หลังจากที่เห็นว่าริสาเอาแต่นั่งเงียบนานร่วมชั่วโมงตั้งแต่เห็นภาพบาดตาบาดใจที่โรงอาหาร
“ปะ…เปล่าสักหน่อย ฉันไม่ได้เป็นอะไร”
“ฉันเป็นเพื่อนแกมาตั้งกี่ปีถึงจะดูไม่ออกว่าแกกำลังคิดอะไรอยู่”
“…..” ริสาถอนหายใจออกมาด้วยความห่อเหี่ยว ถึงแม้จะรู้อยู่เต็มอกแต่ก็อดคิดมากไม่ได้อยู่ดี
“ผู้ชายไม่ได้มีแค่เหมันต์คนเดียวสักหน่อย ฉันว่าแกตัดใจจากเขาซะเถอะนะ”
“ตอนนี้ฉันก็พยายามอยู่ ถ้ามันทำได้ง่ายขนาดนั้นก็ดีน่ะสิ”
“พูดถึงก็เดินมานู้นแล้ว พ่อเทพบุตรสุดหล่อของแกตายยากชะมัด”
“…..” ริสาหันไปมองตามที่เพื่อนสาวบอก ก่อนจะเห็นว่าเหมันต์เดินเข้ามาหาเธอพอดี
“ว่าไงเหมันต์?”
“ตอนเย็นไปเจอฉันที่หลังอาคารเรียนหน่อย มีเรื่องจะคุยด้วย”
“นายมีอะไรกับฉันหรือเปล่า?” เด็กสาวถามด้วยความสงสัย
“ไม่ได้มีอะไร แค่อยากคุยเรื่องโครงงาน”
พอคิดได้ดังนั้น เธอจึงยินยอมตกลงไปตามนัดแต่โดยดี
“อ่อ…โอเค งั้นเจอกันที่เดิมนะ”
“อืม อย่าช้าล่ะ”
“…..” ริสาพยักหน้ารับ พร้อมวางใบหน้าจิ้มลิ้มซบลงบนโต๊ะอย่างหมดอา
ลัยตายอยาก ที่แท้เหมันต์ก็อยากมาคุยกับเธอแค่เรื่องงานไม่ใช่เรื่องอื่น
“อีตาเหมันต์นี่ดูแปลกๆ แฮ่ะ” อิงฟ้าเอ่ย ก่อนจะมองตามเหมันต์ที่เดินจากไป
“แปลกยังไง ฉันว่าเขาก็ปกติดีนะ”
“แล้วแกไม่เคยสังเกตบ้างเลยหรือไง สายตาที่เขามองแก มันดูเหมือนว่าเขาอาจจะ…” คิ้วเรียวของริสาขมวดเข้าหากันด้วยความสงสัย สมาธิของริสาตอนนี้จดจ่ออยู่กับคำพูดของเพื่อนสาว
“เห้อ…ช่างมันเถอะ มันเป็นเรื่องของพวกแกสองคน ไม่เกี่ยวกับฉันสักหน่อย”
“อะไรของแกอิงฟ้า ฉันอุตส่าห์ตั้งใจฟัง” ริสาถึงกลับกลอกตามองบนเมื่อเพื่อนสาวที่เล่นตัดบทเอาง่ายๆ
“แกก็ลองสังเกตดูเอาเองแล้วกัน ฉันเองก็ไม่แน่ใจ นิ่งๆ แบบเหมันต์ยิ่งอ่านใจยากอยู่ด้วย”
“…..” เด็กสาวเกาศีรษะด้วยความงงงวย เหมือนว่ามันจะเข้าใจง่าย แต่เธอดันไม่เข้าใจเลยสักนิด
หลังเลิกเรียน…
“ขอโทษที่มาช้านะ พอดีว่าต่อคิวรอซื้อโตเกียวที่หน้าโรงเรียนอยู่ ฉันซื้อมาเผื่อนายด้วยนะ”
“…..” สายตาคู่คมปรายหางตาคนที่เดินเข้ามาใหม่ ก่อนจะพ่นควันบุหรี่ออกจากปากและจมูกแบบหนักๆ
“นายสูบบุหรี่ด้วยเหรอ?”
“ทำไม ถ้าสูบบุหรี่แล้วจะชอบฉันน้อยลงเหรอ?”
“เอ่อ…” เด็กสาวถึงกลับเลิ่กลั่กไปต่อไม่เป็น หลังจากที่ได้ยินในสิ่งที่เขาถามแบบไม่ทันได้ตั้งตัว
“ชอบฉันไม่ใช่หรือไง?” เหมันต์ยืนนิ่งพลางมองสำรวจเด็กสาวที่ยืนตรงหน้า “ถ้าชอบฉันแล้วทำไมต้องทำตัวสนิทสนมกับไอ้โจเซฟด้วยล่ะ?”
“…..” ริสาแสดงสีหน้าเหลอหลาออกมาอย่างชัดเจน เพราะไม่คาดฝันมาก่อนว่าเหมันต์จะถามคำถามนี้กับเธอ
“หรือว่าเธอไม่ได้ชอบฉันคนเดียว แต่ชอบไอ้โจเซฟด้วยงั้นเหรอ?”
“นะ…นายนัดฉันมาคุยเรื่องโครงงานไม่ใช่หรอ มีอะไรก็ว่ามาสิ” ริสารีบ เปลี่ยนเรื่องคุย พร้อมก้าวขาถอยหลังหนีเมื่อเห็นว่าเหมันต์เดินเข้ามาใกล้
“ตอนนี้ไม่มีอารมณ์ เอาไว้วันหลังค่อยว่ากัน”
“ถ้างั้นฉันขอตัวกลับก่อนนะ” พูดจบเธอจึงรีบหมุนตัวหันหลังเดินออกมา เพราะไม่กล้าจะอยู่สู้หน้าเขาต่อ แต่ไม่ทัน! เหมันต์ดึงกระเป๋าสะพายเธอไว้เสียก่อน
“เดี๋ยวไปส่ง”
“…..”
“รถฉันจอดอยู่ทางนั้น เดินตามมา”
เมื่อไม่มีทางเลือก ริสาจึงยอมเดินตามหลังเด็กหนุ่มออกมาแต่โดยดี
“นั่นริสากับเหมันต์ใช่ไหม ฉันว่าใช่แน่ๆ เดินมาด้วยกันอีกแล้ว”
“หรือว่าสองคนนี้มีซัมติงกัน”
“แกก็พูดไม่คิด สภาพอย่างยัยริสา เหมันต์ไม่เอาหรอกย่ะ”
“นั่นสินะ เหมันต์คงไม่เอาหรอก เพราะดารินสวยกว่าริสาเป็นไหนๆ”
“เดินให้เร็วกว่านี้หน่อยได้ไหม” เหมันต์ถือวิสาสะเดินกลับไปหาริสาที่อยู่ห่างจากเขา แล้วทำสิ่งที่เธอไม่คาดฝัน
“หะ…เหมันต์ ปล่อยก่อน” ริสาสะบัดมือหนีเมื่อเหมันต์ดึงจับมือเธอให้เดินตาม
“ทำไมต้องปล่อย?” ยิ่งเธอพยายามสะบัดมือหนี เขายิ่งจับมันแน่นกว่าเดิม
“คนอื่นมองกันหมดแล้ว”
“ก็ช่างหัวมันสิ”
“แต่ฉันอาย”
“แต่ฉันไม่อาย มีอะไรไหม?”
“…..” เด็กสาวกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่ ก่อนจะรีบเดินก้มหน้าก้มตาตามเหมันต์ออกมาติดๆ
บนรถ…
“นายทำแบบนี้ ไม่กลัวคนอื่นเข้าใจผิดหรือไง?”
“เข้าใจผิดอะไร?”
“ก็…”
“ฉันไม่สนใจคนพวกนั้นหรอก ไร้สาระ!”
“…..” ริสาไม่กล้าพูดเรื่องนี้ต่อ เมื่อเห็นท่าทางหงุดหงิดของคนที่นั่งข้างๆ
“จะเป็นการรบกวนหรือเปล่า ถ้าฉันขอถามอะไรหน่อย” เด็กสาวพูดขึ้นเพื่อทำลายบรรยากาศบนรถที่เงียบเหงา เพราะระหว่างทางคนทั้งสองไม่ได้พูดคุยอะไรกันเลย
“ว่ามาสิ อยากถามอะไร?” เหมันต์เอ่ยแต่ไม่ได้ละสายตาจากถนนแต่อย่างใด
“นายกับดารินเป็นแฟนกันเหรอ?”
“ใครบอกเธอ?”
“ก็เห็นคนอื่นๆ เขาพูดกัน”
“แล้วเธอคิดว่าไง?”
“ฉันว่านายกับดารินก็ดูเหมาะสมกันดีนะ คนนึงก็หล่อ ส่วนอีกคนก็สวยเป็นถึงดาวโรงเรียน”
“งั้นเหรอ?” เหมันต์หันมามองเด็กสาวเพียงนิด ก่อนจะขำออกมาเบาๆ ด้วยความเย้ยหยัน
“ใช่”
“ฉันกับดารินไม่ได้เป็นอะไรกัน ถึงแม้ว่ายัยนั่นพยายามอยากที่จะเป็นอะไรกับฉันก็ตามเถอะ”
“…..”
“แล้วเธอก็เลิกหูเบาฟังคนอื่นพูดได้แล้ว ต่อไปนี้ฟังแค่ฉันคนเดียวก็พอ เข้า
ใจหรือเปล่า!?”
“อ่อ…อืม” เด็กสาวพยักหน้ารับเมื่อได้ยินน้ำเสียงราบเรียบพร้อมกับสายตาจริงจังที่มองมาทางเธอ มันทำให้เธอรู้สึกขนลุกอย่างบอกไม่ถูก
พรึ่บ! ใบหน้าหล่อเหลาโน้มลงต่ำไปหาริสาในขณะที่รถกำลังติดไฟแดง ก่อนจะแย่งกินขนมจากมือของเธอจนหมด
“นั่นมันขนมของฉัน นายจะมาแย่งกินไม่ได้นะ เหลืออันสุดท้ายแล้วด้วย” ริสาเผลอร้องออกมาด้วยความตกใจ เมื่อขนมโตเกียวชิ้นสุดท้ายถูกเหมันต์แย่งไป
สำหรับเธอ ของอร่อยคือสิ่งสำคัญที่สุด
“ไม่เห็นจะอร่อย มีแต่รสหวาน เลี่ยนจะตาย”
“นายไม่อร่อย แต่ฉันอร่อยนะ แถมยังอร่อยมากๆ ด้วย” ริสาทำหน้างอด้วยความเสียดาย มันคือไส้โปรดที่อุตส่าห์เก็บไว้กินตอนท้ายสุด
“เดี๋ยวฉันไถ่โทษโดยการพาไปเลี้ยงไอติมก็แล้วกัน”
“ไม่ต้องถึงขนาดนั้นหรอก ขนมฉันไม่ได้ราคาแพงอะไร”
“ฉันบอกว่าจะเลี้ยงก็คือเลี้ยง!”
“เลิกทำแบบนี้สักทีเถอะน่า” ริสาพูดออกมาด้วยท่าทางจริงจัง พร้อมมองคนข้างๆ แบบไม่ค่อยพอใจมากนัก
“ฉันทำอะไร?”
“ทำเหมือนที่ทำอยู่ตอนนี้ไง ฉันไม่สนุกกับนายหรอกนะ”
เด็กสาวเบือนหน้าหันหนีไปอีกทาง เมื่อเห็นว่าเหมันต์กำลังมองมา รู้ทั้งรู้ว่าว่าเธอแอบชอบ แต่ก็ยังมาทำดีตีสนิทให้เธอคิดไปไกล เหมือนเขาแค่ต้องการจะเล่นกับความรู้สึกเธอ
“แล้วทำไมถึงคิดว่าฉันสนุก?”
“ถ้านายไม่ได้คิดอะไรกับฉัน ก็ไม่ควรมาทำแบบนี้ ถึงฉันจะชอบนายมากแต่ก็ไม่ได้แปลว่านายจะมาล้อเล่นกับความรู้สึกฉันได้นะ”
“ฉันไม่เคยล้อเล่น มีแต่เธอนั่นแหละที่ไม่เคยรู้เรื่องอะไรบ้างเลย”
“นายหมายความว่าไง ช่วยอธิบายสั้นๆ ให้ฉันเข้าใจหน่อยได้ไหม”
“ก็ไม่ทำไม แค่ฉันชอบเธอเหมือนกัน”
“…..”
ดาวน์โหลดแอปทันทีเพื่อรับรางวัล
