บทที่ 2 แกล้ง

ความเย็นของเครื่องปรับอากาศทำไงกันตภณขยับตัวก่อนควานหาร่างนุ่มนิ่มที่ตระกองกอดอยู่ตลอดคืน มือหนายืดออกเพื่อควานหาร่างหญิงสาวแต่ก็พบแต่ความว่างเปล่า…

กันตภณพลิกตัวลืมตาตื่นขึ้น ก่อนจะหยัดกายขึ้นนั่งพิงหัวเตียง มือหนากุมศีรษะแน่นเมื่อความปวดร้าววิ่งอยู่ในสมอง ไม่น่ายกหมดแก้วเลย

“เมาฉิบหาย!” ชายหนุ่มนวดคลึงขมับ ก่อนจะได้ยินเสียงสะอื้นมาจากปลายเตียง เขาจึงกะพริบตาถี่ ๆ เพื่อปรับม่านตาให้มองภาพตรงหน้าให้ชัด

เนื่องจากภายในห้องเขาติดผ้าม่านหนาสนิท ด้วยงานที่เขาทำจำต้องนอนกลางวัน ตื่นกลางคืน...ดวงตาคมเข้มจ้องมองไปยังปลายเตียงก็พบหญิงสาวนั่งกอดเข่าสะอื้นไห้เบา ๆ อยู่ปลายเตียง

“มานี่...จะร้องไห้ทำไม” น้ำเสียงแหบพร่าเอ่ยถามหญิงสาวที่เอาแต่ร้องไห้ไม่ยอมเงยหน้าขึ้นมาจากหัวเข่าตัวเอง มือหนาตบลงที่ข้างที่ข้างลำตัวเรียกเธอให้เขามาหา

“ฮึกก” หญิงสาวส่ายศีรษะ และเอาผ้าห่มขึ้นมาปิดใบหน้าไว้ เรียกมาคลุมหัวเลยจะดีกว่า

“กลัวอะไร ฉันเป็นผัวเธอนะ!” หญิงสาวกำมือแน่นและหมุนตัวหันหลังให้เขา

“ฮึกก” เธอทำท่าจะลงจากเตียงนอน พร้อมกับดึงผ้าห่มไปด้วย

กันตภณเหยียดยิ้มหัวเราะ และออกแรงดึงผ้าห่มที่เธอจะดึงเอาไปม้วนตัวเองไว้ หญิงสาวเสียหลักจะล้มลงเธอใช้มืออีกข้างยันเตียงนอนไว้ เธอยังทรงตัวได้

“เอาผ้าห่มไปแบบนั้น...แล้วฉันจะห่มอะไร แอร์มันเย็นมากนะ” น้ำเสียงยียวนกลั่วหัวเราะ หญิงสาวได้แต่กำผ้าห่มที่คลุมร่างเอาไว้แน่น

กันตภณจ้องมองร่างบอบบางที่เอาผ้าห่มผืนใหญ่คลุมร่างตัวเองอยู่...หากเขาออกแรงดึงผ้าอีกนิด ผ้ามันจะต้องหลุดออกจากตัวเธอแน่

“หนูจะไปแต่งตัวค่ะ แล้วเดี๋ยวหนูจะออกมา” หญิงสาวเอ่ยต่อรองเสียงสั่น และรู้สึกได้ว่าแรงดึงจากปลายผ้าฝั่งที่ชายหนุ่มจับ เขาไม่ผ่อนแรงเลย

“หน้าเธอมันน่าเกลียดมากรึไงถึงให้ฉันดูไม่ได้น่ะ!” กันตภณกระชากผ้าห่มอย่างแรงจนทำให้มันติดมือมา

หญิงสาวกรีดร้องตกใจเธอเซถลาล้มลงปลายเท้าเขา เธอยกมือขึ้นปิดหน้าอกอวบอิ่มและก้มตัวงอลงหนีสายตา แม้ในห้องจะมืดแต่มันคือสัญชาตญาณ...เธอรู้ว่าเขาจะต้องมองเธออยู่แน่ ๆ

“เอาผ้าคืนมานะคะ!” กันตภณหัวเราะ ก่อนจะเอื้อมมือไปหยิบรีโมตที่วางไว้หัวเตียงเปิดไฟในห้อง เพราะเขาอยากจะเห็นหน้าหญิงสาวให้ชัด ๆ สักทีว่าจะถูกใจแค่ไหน…