ทวงเสื้อ

ออกัส

ผมเริ่มไม่พอใจกับผู้ชายที่เขามาทักทายแมวน้อยของผม ไม่ว่าจะเป็นแววตา คำพูดที่สื่อไปในทางเดียวกันคือ เขาคนนั้นสนใจแมวน้อยที่แสนน่ารัก ผมเริ่มชักสีหน้าไม่พอใจทุกครั้งเวลาที่ผู้ชายคนนั้นแซวพูดจาหยอกล้อ ตอนแรกผมคิดว่าจะปล่อยแมวน้อยให้พักผ่อนสบายๆ เพราะพรุ่งนี้เราก็ได้เจอกันอีก แต่ความคิดนั้นต้องถูกพับเก็บเอาไว้ก่อน

ผมว่าผมต้องทำอะไรสักอย่างแล้วเพื่อที่จะให้แมวน้อยของผม ไม่ต้องไปอ่อยคนอื่นได้อีก เมื่อคิดได้เช่นนั้นแผนการสยบแมวน้อยของผมจึงเริ่มขึ้น

รถยนต์คันหรูถูกขับเคลื่อนโดยชายรูปร่างสูงโปร่งตามหลังรถยนต์สีแดง แบบเงียบ ๆ ตลอดการเดินทางจากร้านอาหารถึงคอนโด ระยะการเดินทางกินเวลาราว ๆ ครึ่งชั่วโมงโดยรถยนต์คันหน้าไม่ล่วงรู้เลยว่ามีรถอีกคันขับตามหลังมาเงียบ ๆ จนรถทั้งสองคันขับมาจอดนิ่งที่ลาดจอดรถของคอนโด DD

ร่างบางสาวเท้าลงจากรถยนต์มือบางดันประตูรถยนต์ปิด ปลายนิ้วกดลงรีโมทเพื่อที่จะล๊อกรถยนต์เหมือนทุกครั้ง

สายตากับสะดุดกับชายที่รูปร่างสูงโปรง ใบหน้าอันหล่อเหลา ที่ลงจากรถยนต์คันหรู เขาสาวเท้ามายังหญิงสาวที่ยืนข้างรถยนต์สีแดง

ฉันจำได้ทันทีว่าชายผู้ที่กำลังสาวเท้ามาทางฉันคือใคร....คุณออกัส เสียงที่พึมพร่ำอยู่ในลำคอ

"นี่คุณตามฉันมาเหรอ ตามฉันมาทำไม"ทันทีที่คนตัวโตสาวเท้ามายืนด้านหน้าฉัน ฉันไม่รอช้าถามเขาทันที

"เสื้อผมหละ"เสียงทุ้มที่เปล่งออกมาจากปากหยัก ใบหน้าเรียบนิ่ง สายตาจ้องมองกรอบหน้าหวาน

"ฉันลืมหยิบมาด้วยคะ คุณรอตรงนี้ก่อนแล้วกันเดี๋ยวฉันขึ้นไปหยิบเสื้อให้คุณแป๊บเดียว"ฉันเอ่ยบอกก่อนที่จะสาวเท้าไปยังลิฟท์โดยสารเพื่อที่จะขึ้นไปหยิบเสื้อดังใจคิดไว้

ขาเรียวสวยสาวเท้าตรงไปที่ลิฟต์กับพบว่า คนตัวโตเดินมาประชิดตามหลังฉันมาติด ๆ ระยะห่างไม่เกินหนึ่งไม่บรรทัด ลมหายใจร้อนผ่าวรดลงที่ต้นคอ จนขนอ่อน ๆ ลุกชันขึ้น

"นี่คุณเดินตามฉันมาทำไม ฉันขึ้นไปหยิบเสื้อแป๊บเดียว"ฉันหันไปสบตาคนตัวโตที่อยู่ด้านหลังพร้อมกับเอ่ยถามด้วยความสงสัย เรียวคิ้วขมวดขึ้นจนเป็นปม

"ผมก็กลัวว่าคุณจะไม่เอาเสื้อมาให้ผมไงหละ"

แต่สิ่งที่คนตัวโตเอ่ยบอกฉันทำให้ฉันถึงกับหน้าเหวอ เรียวคิ้วยกขึ้นสูง แค่เสื้อตัวเดียวกลัวจะไม่ได้คืนขนาดนี้เลยเหรอ รวยซะเปล่างกสิ้นดี

"เฮ้อ ! "ฉันถอนหายใจออกมาด้วยอารมณ์หงุดหงิดรำคาญใจ แต่ต้องจำใจให้คนตัวโตตามฉันขึ้นมาจนมาถึงหน้าห้องของตัวเอง

"รอหน้าประตูนี่แหละฉันเข้าไปเอาเสื้อก่อน"ฉันบอกคนที่เดินตามหลังฉันมาเวลานี้เขายืนเป็นยักษ์อยู่หน้าประตูห้อง อยู่ฉันรู้สึกไม่ปลอดภัยอย่างไงไม่รู้

"นี่คุณจะไม่ชวนผมเข้าห้องจริง ๆ เหรอ"เสียงทุ่มเข้มแต่นุ่มดูสุภาพถามฉัน

ขณะฉันรีบปฏิเสธทันที"ไม่คะ"เมื่อฉันเอ่ยจบมือเรียวทำการแต่คีย์การ์ดหน้าประตูแล้วผลักดันประตูเข้าไปภายในห้อง แต่สิ่งไม่คาดคิดก็เกิดขึ้นเมื่อคนที่ยืนอยู่ด้านหลังกลับพยายามทำตัวเล็กรีดแบน ก่อนจะแทรกตัวเองเข้ามาในห้องจนได้

ฉันตกใจทันทียืนนิ่งค้าง...มองไปยังคนตัวโตที่สาวเท้าเข้ามาในห้องฉันอย่างพละการ ฉันรีบสาวเท้าเข้าห้องก่อนจะกดสวิตช์ไฟเพื่อให้ความสว่าง

เมื่อไฟสว่างดีแล้วฉันหันไปจ้องหน้าคนที่เข้าห้องฉันให้ออกจากห้อง"ออกไปเดี๋ยวนี้เลยคุณ"ปากบอกพร้อมใช้มือดันแผ่นหลังกว้างให้ออกจากห้องไปทางประตูทางออกที่เปิดอยู่

"ผมขอกินน้ำสักแก้วก่อนได้ไหม"เขาบอกด้วยท่าทีน่าสงสาร อย่างกับหมาน้อยน่าสงสาร น่าสงสารกับผีซิเอาจริงฉันคงต้องสงสารตัวเองก่อนไหม

"ฮึ ! ไม่ได้ ออกไปเลย"ฉันแผ่นหลังกว้างจนถึงประตูห้อง

แต่ ๆๆ แกร๊บ ! ประตูห้องถูกปิดลงด้วยฝีมือของคนตัวโต

หมับ !!! และทุกอย่างมันเร็วมากจนฉันตั้งตัวไม่ทันได้แต่ร้องอุทานออกมาด้วยความตกใจ

อุ๊ย !!! "คุณออกัสทำอะไรคะ ปล่อยฉันลงเดี๋ยวนี้"ตัวฉันก็ลอยขึ้นสูงจากพื้น โดนฝีมือของเขา ฉันรีบไขว่คว้าหาที่ยึดเหนี่ยวเพราะกลัวจะตกลงพื้น ฝ่ามือฉันเลยคว้าเกี่ยวไปที่คอเขาทันที

ออกัส

แมวน้อยดันผมออกจากห้อง เรื่องอะไรก่อนที่จะออกไปตามที่แมวน้อยสั่ง เมื่อผมเดินมาใกล้ประตูห้องที่เปิดอ้ากว้างออก มือหนาคว้าลงที่ประตูก่อนที่จะปิดลงอย่างตั้งใจ

ผมหันไปคว้าร่างอันบอบบางที่น่าทะนุถนอมอุ้มขึ้นในท่าเจ้าสาว แมวน้อยกอดลงที่ต้นคอผม ผมยกยิ้มอย่างพอใจในการกระทำของแมวน้อย สาวเท้ามายังโซฟาเบดหย่อนสะโพกหนาลงบนโซฟา

แมวน้อยพยายาม ตะเกียกตะกาย ลุกขึ้นนั่งจนสำเร็จอยู่บนตักผม ลำแขนโอบกอดเอวคอดล๊อกไว้ไม่ให้แมวน้อยลุกออกไปไหนได้

"ปล่อยสิคุณ เล่นบ้าอะไรเนี่ย"มือบางยกขึ้นตีที่อกแกร่งเต็มแรง จนเกิดเสียงดัง เพรี๊ย!! แต่แรงมดหรือจะสู้แรงช้างได้ ผมจับมือบางรวบด้วยมือข้างเดียววงแขนยังกอดเอวคอดไว้แน่น

"ผมไม่ได้เล่น ผมเอาจริง"เสียงทุ้มเข้มเอ่ยบอกด้วยอย่างท่าทีจริงจังจนคนฟังได้แต่กลืนน้ำลายลงคออย่างฝือเคือง เวลานี้ใบหน้าของทั้งสองหันเข้าหากัน ระยะห่างนั้นไม่ถึงหนึ่งไม้บรรทัดจนทำให้รับรู้ได้ถึงลมหายใจที่พ่นออกอย่างแผ่วเบา

"ปล่อยนะ...มันจะมากเกินไปแล้วนะ...คุณจะมาทำแบบนี้กับฉันไม่ได้นะคุณออกัส เราไม่ได้เป็นอะไรกัน"เสียงหวานเอ่ยขึ้นสูงเปล่งออกมา เมื่อได้ยินดั่งนั้นเหมือนทำให้ผมระงับความโกรธโทสะเอาไว้ไม่อยู่ ไม่ได้เป็นอะไรกันแล้วที่นอนเอากันคืนนั้นมันคืออะไร

"ไม่ได้เป็นอะไรกันนั้นเหรอแล้วคืนนั้นผมกับคุณทำอะไรกันหละ หรือจะให้ผมทบทวนว่าคืนนั้นเราทำท่าไหนกันบ้าง แต่ที่จริงผมเมาคุณก็เมาน่าจะจำไม่ได้ทั้งสองคนแหละ จริงไหมคุณ"ผมถามคนตัวเล็กที่นั่งอยู่ที่หน้าตักแกร่งของผมด้วยน้ำเสียงที่กระโชกโฮกฮากไม่พอใจ

"เคยมีแล้วไง ก็แค่ one night stand สมัยนี้เขาก็มีกันเยอะแยะไป"คนในตักเอ่ยขึ้นเหมือนไม่ใส่ใจกับค่ำคืนที่ผมพรากพรหมจรรย์ของตัวเองและนั้นทำให้ผมยิ่งโกรธมากกว่าเก่า

"ใครบอกว่าผมอยากจะแค่ one night กับคุณ ผมได้คุณแล้ว คุณได้ผมแล้ว จะทิ้งผัวจริง ๆ เหรอ เมียครับ"เสียงทุ้มบอกอย่างหน้าด้าน

"แค่ครั้งเดียวเขาไม่นับว่าเป็นผัวหรอก จะอะไรกับฉันหนักหนา เดี๋ยวนี้ one night stand เป็นเรื่องธรรมดา แล้วหยุดยุ่งกับฉันเสียที"คนได้ยินสวนขึ้นทันควันเช่นกัน

"เธอพูดเองนะ ว่าครั้งเดียวเขาไม่นับว่าเป็นผัว ถ้างั้นฉันจะทำเธอหลาย ๆ ครั้ง ทำจนกว่าเธอจะจำได้ว่าฉันเป็นผัวเธอ"

"นายจะทำอะไร ออกไปนะ ไอ้บ้า อืม อืม อืม"

มือหนาล๊อกท้ายทอยก่อนที่จะก้มลงจูบลงปากอวบอิ่มที่ฉาบด้วยลิปสติกสีแดงกำมะหยี่ ปลายลิ้มโลมเลีย ปากหนาขบเม้น กดจูบริมฝีปากบนเลื่อนต่ำกดจูบริมฝีปากล่างอย่างเอาแต่ใจ จนแมวน้อยที่อยู่ในอ้อมกอดเผลอไผยอมเพยอปากขึ้นเล็กน้อย

ผมดันดุ้นลิ้นหนาสอดกวาดต้อนหยอกเหย้าลิ้นบางรอบโพรงปากหวานอย่างพอใจ ดูดกินน้ำหวานให้ฉ่ำชื่นทันที

อืม !... เสียงครางอื้ออึงเปล่งออกมาจากลำคอที่ โดนจูบแบบไม่ทันตั้งตัว ก่อนจะยกมือบางขึ้นตีอกแกร่ง เพราะตอนนี้เริ่มที่จะขาดอากาศหายใจแล้ว

ออกัสยอมถอดถอนริมฝีปากออกอย่างเสียดาย สายตาจับจ้องมองใบหน้าหวานที่ขึ้นสีแดงระเรื่อ ก่อนจะได้ยินเสียงโกยลมหายใจเข้าปอดอึกใหญ่ แมวน้อยดิ้นขลุกขณะอยู่บนหน้าตัก...ขณะท่อนแขนยังคงกอดรอบเอวคอดไว้ ไม่ยอมคลายออกให้ได้เป็นอิสระได้ง่าย ๆ