ให้ช่วยไม่ได้ให้รับผิดชอบ

ตอนที่ 5

ให้ช่วยไม่ได้ให้รับผิดชอบ

2 เดือนผ่านไป

“ขอนั่งด้วยคนนะคะ”

วิรากรแทบจะไม่กล้าหันไปมองต้นเสียงเพราะเขาจำได้ดีว่ามันคือเสียงของน้ำขิงผู้หญิงที่เขาเฝ้ารอเจอเธอมานานแต่กลับไร้วี่แวว

“วันนี้ลมอะไรหอบคุณมาถึงที่นี่”

ชายหนุ่มพยายามทำน้ำเสียงให้ปกติที่สุด เขาไม่ต้องการให้อีกฝ่ายรู้ว่าตอนนี้เขาดีใจแค่ไหนที่ได้เจอเธอและวันนี้ตัวเธอเองก็เป็นฝ่ายเข้ามาคุยกับเขาก่อน

“เรื่องสำคัญค่ะ จะว่าอะไรไหมถ้าฉันจะขอกลับไปที่คอนโดด้วย วันนี้เราคงมีเรื่องต้องคุยกันยาว”

วิรากรหันมามองสบตาสาวน้อยที่นั่งข้างๆวันนี้แววตาของเธอมันดูมีทั้งความสุขและความทุกข์อยู่ในนั้นจนเขาแทบจะอดใจไม่ไหวอยากจะรีบพาเธอไปที่คอนโดเขาอยากรู้ว่าเธอมีเรื่องอะไรถึงได้มาหาเขาถึงที่นี่

ตลอดทางขับรถกลับทั้งคู่เลือกที่จะนั่งมาด้วยรถคันเดียวกันแต่ไร้เสียงพูดคุยมีเพียงแค่ความเงียบบ่อยครั้งที่คนขับแอบหันไปมองหน้าผู้หญิงที่เคยได้ชื่อว่าเป็นภรรยาคืนเดียวของเขาแต่อีกฝ่ายกลับมองไปยังท้องถนนไม่แม้แต่จะหันมามองตอบ

“ฉันท้อง”

ภายใต้ความเงียบในคอนโดหรูน้ำขิงไม่ปล่อยให้เวลาผ่านเลยไป เธอพูดถึงธุระที่มาวันนี้ทันทีหลังจากที่ประตู ปิดลง

“คุณหมายความว่า….”

“ฉันท้องและคุณคือพ่อของเด็กในท้อง”

หญิงสาวถึงแม้จะรู้สึกผิดหวังกับท่าทางของวิรากรแต่เธอก็เข้มแข็งพอที่จะเตือนตัวเองว่าวันนี้เธอไม่ได้มาเพื่อให้เขารู้สึกดีใจแต่เธอมาเพราะต้องการให้เขาช่วยอย่างน้อย ลูกของเธอจะต้องมีพ่อ

“เรานอนกันแค่ครั้งเดียวเองนะ”

ท่านประธานหนุ่มนั่งลงกับโซฟาสองมือจับไปที่ศีรษะเขาไม่เข้าใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นเขานอนกับผู้หญิงมาตั้งมากมายไม่เคยเกิดเรื่องแบบนี้

“หลังจากเด็กคนนี้คลอดออกมาฉันจะตรวจดีเอ็นเอเพื่อให้คุณสบายใจแต่ตอนนี้สิ่งที่ฉันต้องการให้คุณช่วยก็คือรับผิดชอบว่าฉันคือภรรยาและเด็กในท้องคือลูกโดยที่ไม่ต้องมีการแต่งงานใดๆ ไม่มีการจดทะเบียนขอเพียงให้ฉันได้เข้ามาอยู่ที่นี่เพื่อให้ครอบครัวของฉันรู้ว่าฉันมีสามีแล้ว”

น้ำขิงไม่อยากให้พ่อของเธอตราหน้าว่าเธอก็ไม่ต่างอะไรกับเขา สุดท้ายเธอก็กลายเป็นคนที่ท้องไม่มีสามีหญิงสาวต้องการทำให้ครอบครัวเห็นว่าเธอมีคนที่รักและเขาก็รักเธอเพียงแต่ทั้งคู่ไม่ได้ต้องการจะแต่งงานกันหรือมีความสัมพันธ์กันทางกฎหมายก็เท่านั้น

“ผมไม่เข้าใจ”

วิรากรไม่เข้าใจว่าถ้าหญิงสาวไม่ต้องการสองสิ่งนี้แล้วจะต้องการให้เธอรับเขาเข้ามาอยู่ที่คอนโดทำไม

“ครอบครัวฉันจะรู้แค่เพียงว่าฉันอยู่กินกับคุณแบบสามีภรรยาแต่ความจริงแล้วหลังจากลูกคลอดออกมาฉันจะออกไปจากที่นี่ทันทีส่วนเรื่อง DNA ฉันจะตรวจให้เพื่ออย่างน้อยคุณจะได้มั่นใจว่าเด็กคนนี้คือลูกของคุณ ส่วนคุณจะรักเขาดูแลเขาไหมมันก็เรื่องของคุณ ฉันต้องการทำให้เราสบายใจก็เท่านั้น”

น้ำขิงพูดออกไปโดยหวังว่าอีกฝ่ายจะพูดปฏิเสธเรื่องของการตรวจ DNA แต่กลายเป็นว่าวิรากรกลับเงียบและทำท่าเห็นด้วยกับสิ่งที่เธอพูด

“ถ้าอย่างนั้นก็ได้ ผมบอกคุณแล้วนะตั้งแต่แรกว่าเราสองคนเป็นเพียงสัมพันธ์แค่ชั่วคราว คุณจะมองว่าผมเป็นผู้ชายที่ไม่เป็นสุภาพบุรุษไม่ได้เพราะถ้าผมต้องรับผิดชอบผู้หญิงทุกคนที่นอนด้วยป่านนี้ผมก็คงมีเมียเป็นโหล”

วิรากรแอบยิ้มเมื่อเห็นว่าตอนนี้น้ำขิงหันหน้าไปทางอื่น เขารู้สึกว่าทุกอย่างเข้าทางไปหมด เขาคิดถึงอยากอยู่ใกล้แต่ก็ไม่อยากเสียความโสดไปเพราะเชื่อว่าเขาเองยังมีทางเลือกอีกมากมายแต่ฟ้าก็ดลใจให้เขาได้ในสิ่งที่ต้องการ

“วันนี้ฉันจะเข้าไปเก็บของในบ้าน คุณก็ต้องเจอพ่อของฉันพูดตามที่เราตกลงกันไว้ ฉันสัญญาว่าจะปล่อยคุณเป็นอิสระทันทีหลังจากที่ฉันคลอดลูกและผลตัวออกคุณเซ็นยอมรับเป็นพ่อแล้วก็ต่างคนต่างไป”

น้ำขิงบอกเล่าถึงแผนการที่เธอวางไว้ แววตาของเธอถึงแม้มันจะดูเย็นชาแต่ความจริงมันกำลังเก็บซ่อนความเสียใจอยู่ ไม่มีผู้หญิงคนไหนหรอกที่อยากจะท้องแล้วมาขอร้องไห้พ่อของเด็กรับผิดชอบแบบนี้ แต่มันก็จริงอย่างที่เขาพูดทุกอย่างเกิดจากข้อตกลงในตอนแรกว่าความสัมพันธ์แบบนั้นจะเป็นเพียงแค่คืนเดียวแต่ในเมื่อโชคไม่เข้าข้างเธอ วันนี้มีอีกหนึ่งชีวิตเกิดขึ้นมา เธอจะดูแลเขาให้ดีที่สุดทำให้เขามีความสุขมีครอบครัวที่อบอุ่นถึงแม้จะมีเธอเป็นเพียงแค่แม่คนเดียวก็ตาม

“พ่อคุณจะไม่ไล่ผมออกจากบ้านใช่ไหม”

คนขับหันมาถามเพื่อความแน่ใจเพราะไม่น่าจะมีผู้ชายคนไหนที่จะยอมเข้าใจง่ายๆที่ลูกเขยจะเดินเข้ามาในบ้านและรับลูกสาวของเขาออกไปโดยไม่มีพิธีรีตองหรือการทำอะไรที่ถูกต้อง

“ตอนที่ท่านนอนกับคนใช้ก็ไม่ได้ถูกต้องเพราะตอนนั้นคุณแม่ก็ยังไม่เสีย คุณไม่ต้องกลัวหรอกค่ะฉันแค่ให้คุณมาทำหน้าที่สามีชั่วคราวเท่านั้น ความจริงเรื่องนี้ก็จะมีแค่ครอบครัวฉันเท่านั้นที่รู้อย่ากังวลไปเลย คุณจะทุกอย่างเหมือนเดิม ใช้ชีวิตโสดๆ จะพาผู้หญิงมานอนที่คอนโดก็ได้นะเพราะเห็นว่ามีห้องนอนหลายห้องแต่ก็เหลือไว้ฉันสักห้องก็แล้วกัน”

วิรากรจากที่ตอนแรกเขารู้สึกยินดีที่ทุกอย่างจะเป็นแบบนี้แต่ทำไมยิ่งได้ยินคำพูดที่เฉยชาของน้ำขิง เขากลับรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นเพียงแค่หุ่นยนต์ที่เธอขอร้องให้มาช่วยงานโดยไม่มีความรู้สึกอะไรให้เลย