บทที่ 1 การพบกัน 2

“ถ้าอย่างนั้นให้เธอไปทำงานที่โรงพยาบาลผมก็ได้ครับ” เขาเสนอขึ้นแล้วหันไปพูดกับธาริกาโดยตรง ต้องการให้แน่ใจว่าเป็นสิ่งที่เธอต้องการจริง ๆ “ถ้าเธอสนใจ เราสามารถเริ่มต้นด้วยตำแหน่งทดลองงานก่อนได้”

“ถ้าอย่างนั้นก็ดีเลย แสตมป์ว่าไงลูก โรงพยาบาลของหมอไนล์ก็ไม่ไกลจากบ้านด้วย” มารินีหันไปถามลูกสาว

“ขอบคุณมากนะคะ”

จักรินทร์จับตามองที่ธาริกา และเขาสามารถบอกได้จากสีหน้าของเธอว่า เธอพูดจริง แม้จะอยู่ในสถานการณ์มัดมือชกแบบนี้ก็ตาม บางทีเธออาจกำลังอยากห่างจากพ่อแม่ของเธอ

“งั้นก็ตกลงแล้วนะ” บวรพจน์ยืนยันกับเพื่อนรุ่นน้อง

“ครับ” จักรินทร์รับคำ แล้วหันมาคุยกับหญิงสาวต่อ “มาที่โรงพยาบาลพรุ่งนี้เลย แล้วเราจะจัดการเรื่องเอกสารกัน”

จากนั้นเขาจะได้รู้ว่าเธอจริงจังกับเรื่องนี้แค่ไหน เขาไม่อยากเสนองานที่โรงพยาบาลของเขาแก่ใครก็ได้ แม้ว่าเธอจะสวยหยาดเยิ้มแค่ไหนก็ตาม เขาใส่ใจลูกค้าและประสบการณ์ที่พวกเขาได้รับ ตั้งแต่พนักงานต้อนรับไปจนถึงการดูแลของแพทย์แต่ละคน

แม้ว่าเขาจะไม่จริงจังกับหลายสิ่งหลายอย่าง แต่เขาจริงจังกับงานของเขาอย่างมาก

“ขอบใจนายมากหมอไนล์” บวรพจน์เอ่ย ยิ้มพอใจ ดึงลูกสาวมาโอบไว้ข้างตัว “เราอยากเห็นเธอประสบความสำเร็จในหน้าที่การงาน”

“พ่อแม่ทุกคนก็เป็นแบบนี้แหละครับ”

จักรินทร์เอ่ยขอตัว แล้วหันหลังจากพวกเขา เขาอยากทำความรู้จักกับธาริกาให้มากกว่านี้ แต่ไม่ใช่ตอนที่เธออยู่กับพ่อแม่ของเธอ ถ้าเขาจะเล่นกับเธอ มันต้องเป็นตอนที่เธออยู่คนเดียว และก่อนที่เธอจะกลายเป็นลูกจ้างของเขา

**********

สายตาคมกวาดมองภายในงานเลี้ยง พยายามมองหาคนอื่น ๆ ที่อาจดึงดูดความสนใจของเขาได้ แต่แม้จะดื่มไปหลายแก้วแล้วก็ตาม ดูเหมือนว่าในตอนนี้ สมองของเขายังคงจดจ่ออยู่ที่ธาริกาเท่านั้น

ทว่ามันก็ไม่ใช่เรื่องแย่เสียทีเดียว เพราะอีกไม่นานเธอก็จะอยู่ในระยะที่เขาสามารถเข้าถึงได้ เขาคิดว่าการทำงานร่วมกับเธอเพียงไม่กี่สัปดาห์ก็น่าจะทำให้เขาเบื่อกับความสวยงามและใบหน้าที่ไร้เดียงสาของเธอได้

สิ่งเหล่านั้นสามารถดึงดูดเขาได้เพียงชั่วคราวเท่านั้น และเขาก็สงสัยว่าเธอคงไม่มีอะไรที่น่าสนใจมากไปกว่านั้น

มีผู้หญิงหลายคนพยายามเข้ามาหาเขา แต่เขาก็ปฏิเสธพวกเธอไปทีละคน พวกหล่อนไม่น่าสนใจพอที่จะดึงความสนใจของเขาได้ และหลังจากความสัมพันธ์ครั้งล่าสุดที่จบลงอย่างย่ำแย่ เขาก็ต้องการอะไรสนุก ๆ บ้าง

เมื่อเริ่มเหนื่อยล้าจากผู้คน เขาจึงขอปลีกตัวออกไป พร้อมกับถือแก้วไวน์อีกใบติดมือไปด้วย

ภายในคฤหาสน์หลังใหญ่นี้มีพื้นที่กว้างขวางให้เขาได้เดินสำรวจ และมีทางเดินมากมายให้เขาได้หลบหนีหากจำเป็น

ไม่ใช่ว่าเขาเกลียดการเข้าสังคม แต่บางครั้งเขาก็ต้องการเวลาสักพักเพื่อกลับมาเป็นตัวเองได้เต็มที่ โดยเฉพาะเมื่อมีบางสิ่งบางอย่างค้างคาใจอยู่

ขณะที่กำลังเดินผ่านห้องแสดงภาพวาดบนชั้นสอง เขาก็สังเกตเห็นบางสิ่งผิดปกติ

ที่นั่น ธาริกากำลังยืนอยู่อย่างสบายใจราวกับเป็นเจ้าของบ้าน เธอกำลังพิจารณาภาพวาดเก่า ๆ บนผนังอย่างละเอียด เหมือนกับว่ามันมีเบาะแสลับบางอย่างซ่อนอยู่

“คุณมักจะชอบลอบเข้ามาสำรวจบ้านคนอื่นแบบนี้เป็นประจำหรือเปล่า” ร่างสูงเดินไปหยุด ยืนพิงผนังข้าง ๆ หญิงสาว ใกล้จนแทบจะชิด

“อุ๊ย!” ธาริกาสะดุ้ง กะพริบตาสองสามครั้ง จากนั้นก็กลับมาสงบสติอารมณ์ได้ “คุณมักจะชอบแอบเข้าหาแขกของคุณแบบหยาบคายแบบนี้เป็นประจำหรือเปล่าคะ”

“ถ้าจะมีใครหยาบคายที่นี่ ก็คงเป็นเธอ” เขาพูด พร้อมกับมองเธอจากหัวจรดเท้า คราวนี้เขาสามารถสังเกตเธอได้อย่างละเอียดยิ่งขึ้นเพราะไม่มีสายตาของพ่อแม่เธอจับจ้องอยู่ “เธอแอบออกมาแบบบี้พ่อแม่เธอไม่ห่วงแย่เหรอ ดูเหมือนพวกเขาจะห่วงคุณมากนะ”

ธาริกาถอนหายใจ “พวกท่านดื่มไปสองสามแก้ว ตอนนี้กำลังคุยกับเพื่อนอยู่ ฉันไม่คิดว่าพวกเขาจะสังเกตว่าฉันหายไปสักพัก”

“อย่างนั้นเหรอ ถ้างั้นเราก็มีเวลาสักหน่อย”

จักรินทร์ก้าวเข้าไปใกล้เธออีกก้าวหนึ่ง และเธอก็ถอยหลังหนึ่งก้าว ปกติแล้วเขาคงไม่ทำอะไรเร็วขนาดนี้ แต่แอลกอฮอล์กำลังส่งผลต่อสมองของเขา

“คุณหมายความว่ายังไง”

ธาริกามองขึ้นมาที่เขาด้วยสายตาที่ไร้เดียงสา...มันทำให้เขาอยากกดเธอเข้ากับผนังและจุมพิตเธอจนเธอสลบ อยากจะลูบมือขึ้นไปตามต้นขาของเธอ ค่อย ๆ ดันชายกระโปรงขึ้นจนเธอต้องร้องขอให้เขาหยุดเพราะกลัวจะมีคนมาเห็น

“นั่นไม่ใช่เหตุผลที่เธอมาที่นี่เหรอ” เขามองเธอด้วยความสงสัย

“ฉันไม่รู้ว่าคุณหมายความว่ายังไง แต่คงไม่ใช่” เธอพูด พร้อมกับทำหน้าสับสนยิ่งขึ้น