ตอนที่ 5 : ท่านลุงของอี้ฟาน

5

ท่านลุงของอี้ฟาน

ณ สวรรค์ชั้นฟ้า

"พระองค์ทรงให้พรแบบนั้นไป จะดีเหรอพะยะค่ะ"

ทูตสวรรค์เอ่ยถามพระเจ้า

"จะดีไม่ดี ข้าก็ตัดสินใจไปแล้ว"

พระเจ้าตรัสกับทูตสวรรค์

"แต่กระหม่อมว่า พระองค์ทรงให้พรเขาเกินเด็กมนุษย์นะพะยะค่ะ"

ทูตสวรรค์ยังคงเอ่ยแย้งออกมา

"เฮ้อ...ข้าบอกแล้วไปว่าข้าชอบเด็กคนนั้น แต่ถึงแม้ข้าจะให้พรไปแบบนั้น เขาก็ยังต้องฝึกเองอยู่ดี ไม่มีอะไรที่ข้าให้ไปสมบูรณ์แบบหรอกน่า เจ้าหยุดแย้งข้าได้แล้วว"

พระเจ้าตรัสแล้วมองไปยังลูกแก้วสีสันสดใสตรงหน้า ลูกแก้วลูกนี้สามารถที่จะเห็นทุกสิ่งทุกอย่างได้ แล้วตอนนี้พระเจ้าก็กำลังมองดูอี้ฟานน้อยอยู่

(ไมย์... (ชื่อพ่อของพระเอกในโลกเก่า) ตั้งแต่ที่เจ้าหนีไปยังโลกมนุษย์ ข้าก็ไม่เคยลืมเจ้าเลย ตอนนี้ข้าให้ความช่วยเหลือลูกของเจ้าได้เพียงเท่านี้)

"พะยะค่ะ กระหม่อมขอตัว"

ทูตสวรรค์เอ่ยเสร็จก็เดินออกไป

"เฮ้อ..."

พระเจ้าทรงถอนหายใจ

ณ จวนสกุลชุน

เสียงฝีเท้าคนวิ่งไปมา เสียงคนกรีดร้องดังมาเป็นระยะๆ เวลานี้เป็นเวลาที่ฮูหยินชินฮวากำลังจะคลอดบุตรคนแรกของตระกูลชุน

ตึก ตึก ตึก

เสียงคนรับใช้ในตระกูลวิ่งมาหานายท่านผู้ที่เป็นใหญ่ที่สุดในตระกูล

"นายท่าน ฮูหยินจะคลอดแล้วขอรับ แฮ่กๆ"

เมื่อผู้เป็นนายได้ยินดังนั้นตาก็เบิกกว้าง

"หะ อะไรนะ ฮูหยินของข้ากำลังจะคลอดแล้วหรอ ไป ไปตามหมอเร็ว!!!"

ว่าแล้วก็วิ่งออกไปทันที เมื่อมาถึงจวนฮูหยินก็รีบเข้าไปโอบไหล่ภรรยาของตัวเองแล้วกล่าว

"น้องหญิง! น้องหญิง! เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง"

เมื่อฮูหยินได้ยินดังนั้นเลยกล่าวกับผู้เป็นสามีว่า

"น้องเจ็บเหลือเกินท่านพี่ อึก น้องจะไม่ไหวแล้ว โอ๊ยย~"

"ใจเย็นๆนะน้องหญิง ท่านหมอกำลังจะมาแล้ว พ่อบ้านเจียง ท่านหมอมารึยัง!"

เมื่อพ่อบ้านได้ยินดังนั้นจึงรีบบอกกับผู้เป็นนาย

"นายท่าน ท่านหมอกำลังมาแล้วขอรับ"

เมื่อท่านหมอมาถึงก็ได้พาฮูหยินไปข้างในห้องแล้วทำคลอดทันดี เสียงของฮูหยินดังขึ้นเป็นระยะๆ ใจของนายท่านของจวนเต้นระทึก ทั้งเป็นห่วงทั้งกังวลว่าทั้งบุตรและฮูหยินผู้เป็นที่รักจะปลอดภัยหรือไม่ เวลาหนึ่งชั่วโมงต่อมาใจของนายท่านของจวนก็เต้นโครมครามพร้อมกับได้ยินเสียงร้องของเด็กเล็กๆ

"อุ๊แว้ อุแว๊ ..."

เวลาต่อมาท่านหมอก็ออกมา

"ยินดีด้วยนายท่าน ฮูหยินได้คลอดบุตรชายขอรับ ปลอดภัยทั้งแม่ทั้งลูกขอรับ"

เมื่อได้ยินดังนั้นนายท่านของจวนก็เก็บอาการไม่อยู่แล้วตะโกนขึ้นด้วยความดีใจ

"ลูกชาย ข ข้าได้ลูกชาย พวกเจ้า พวกเจ้าได้ยินไหม ข้าได้ลูกชาย ฮ่าๆ"

"ยินดีด้วยนะขอรับ นายท่าน"

พ่อบ้านกล่าว

"ไปเตรียมของ วันนี้ข้าจะจัดงานเลี้ยง ไปเร็ว คนอื่นเขาจะได้รู้ว่าข้า ชุนอวี้ฟงคนนี้ ได้ลูกชาย ฮ่าๆ"

วันนี้จึงเป็นวันที่จวนจะมีงานรื่นเริง ทุกคนในจวนต่างดีใจกับนายท่านของจวนที่ได้ลูกชายและแสดงความยินดีกันถ้วนหน้า

สองปีต่อมา

จิ๊บ จิ๊บ จิ๊บ ~

เสียงนกร้องในยามเช้าปลุกผมให้ตื่น ปีนี้ผมอายุสี่ปีกว่าๆแล้ว วันนี้ท่านพ่อก็พาท่านครูมาแนะนำกับผม ท่านพ่อบอกกับผมว่าท่านครูคือท่านราชครูที่สอนองค์ราชาหรือว่าฮ่องเต้บ้านเรา และรัชทายาท ท่านครูมีชื่อว่า เลี่ยซุนฟง อายุ สามสิบห้าปี ท่านพ่อบอกว่าท่านพ่อและท่านราชครูเป็นพี่น้องร่วมสาบานกัน ท่านพ่อเล่าว่าแต่ก่อน ท่านพ่อเป็นแค่พ่อค้าจนๆ

มีวันหนึ่งท่านราชครูโดนลอบทำร้าย ทำให้วันนั้นท่านพ่อที่มาเจอเลยช่วยท่านราชครูเอาไว้ทัน ท่านราชครูได้รับบาดเจ็บสาหัสเกือบเอาชีวิตไม่รอด แต่ท่านพ่อของผมช่วยไว้ทันเพราะท่านมีธาตุแสง ซึ่งช่วยในการรักษาจากนั้นมาท่านทั้งสองก็เลยกลายเป็นพี่น้องร่วมสาบานกัน และตอนนี้ผมกำลังวิ่งไปหาท่านพ่อที่สวน

"ท่านพ่อวันนี้ท่านพ่อจะพาท่านลุงมาให้ข้ารู้จักหรือขอรับ"

ท่านพ่อหันมายิ้มให้ผม ยิ้มอ่อนโยนของท่านพ่อทำเอาผมอดจะยิ้มกลับไปไม่ได้

"ใช่แล้วลูกพ่อ เจ้าจะได้เรียนเวทย์แล้วนะ เจ้าดีใจหรือไม่อี้ฟาน"

"ดีใจสิขอรับท่านพ่อ ข้าอยากจะเรียนแล้วขอรับ"

ผมตอบท่านพ่อด้วยน้ำเสียงกระตือรือร้น แสดงท่าทางว่าต้องการเรียนเต็มที ดวงตาเปล่งประกาย

"ฮ่าๆ ข้าล่ะดีใจจริงๆที่เจ้าสนใจการเรียนขนาดนี้ สมกับที่เป็นลูกพ่อจริงๆ"

ท่านพ่อกล่าวพร้อมกับลูบหัวผมเบาๆ โอ้ ผมลืมบอกรึเปล่า ท่านพ่อกับท่านแม่ผมอายุยังไม่ถึง สามสิบเลยนะเออ ท่านพ่ออายุ ยี่สิบแปด ท่านแม่อายุ ยี่สิบสาม ยังเป็นหนุ่มเป็นสาวกันอยู่เลย อิอิ

"ก็เพราะข้าเป็นลูกของท่านพ่ออย่างไรเล่าขอรับ"

ผมกล่าวประจบ พร้อมกับยิ้มไร้เดียงสาแบบที่เด็กคนหนึ่งจะมีได้ส่งให้ท่านพ่อ

"เอาล่ะ เดี๋ยวท่านลุงซุนฟงของเจ้าก็จะมาถึงแล้วทำตัวดีๆล่ะ"

ท่านพ่อกล่าวกับผม ผมพยักหน้ารัวๆ แน่นอนว่าต้องเป็นเด็กดีอยู่แล้ว เพราะผมเป็นผู้ใหญ่อายุสามสิบแล้วนี่นะ รวมโลกเก่าเข้าไปด้วย

"ลูกทราบแล้วขอรับท่านพ่อ"

ว่าแล้วท่านพ่อก็จับมือผมเดินไปข้างในห้องโถงของจวน ท่านพ่อนั่งลงแล้วอุ้มผมขึ้นไปนั่งบนตัก ผมก็นั่งอยู่บนตักของท่านพ่ออย่างสงบเสงี่ยม ส่วนท่านพ่อนั้นก็คอยป้อนขนมผมไปเรื่อยๆ ผมเองก็นั่งกินมันอย่างเต็มอกเต็มใจ มีหนุ่มรูปหล่อมาป้อนขนมให้ทั้งทีใครเล่าจะปฏิเสธ

ตึก ตึก ตึก

เสียงคนรับใช้ของจวนวิ่งมาข้างในเพื่อแจ้งแก่ผู้เป็นนายของจวน เพราะในขณะนี้ผู้ที่มาเยือนจวนเป็นถึงราชครู ถึงแม้ว่าจะมาบ่อยแต่มีหรือที่พวกเขาจะชิน คนรับใช้ของจวนวิ่งเข้ามาและรีบแจ้งโดยเร็ว

"นายท่านขอรับ ท่านราชครูเลี่ย มาถึงแล้วขอรับ"

"โอ้ มาแล้วเหรอ รับพาท่านราชครูเข้ามาเร็วเข้า"

ท่านพ่อที่ได้ยินว่าท่านราชครูมาแล้วก็รีบเอ่ยขึ้น ตึก ตึก ตึก ผมได้ยินเสียงฝีเท้าใกล้เข้ามาเรื่อยๆ ผมก็อยากจะรู้เหมือนกันหน้าตาครูของผมจะเป็นยังไงนะ

ฟิ้วว ~

เสียงลมพัดผ่านเข้ามาในห้อง พร้อมกับร่างของท่านครูคนใหม่ของผมเดินมา โอ้โฮ นี่มาแบบอลังการงานสร้างมากเกินไปป่ะเนี่ย ท่านครู - -" ผมมองหน้าท่านครู โอ้ ท่านครูของผมช่างหล่อคม มากกก(ลากเสียง) รูปร่างแข็งแรงกำยำมากแถมเปิดหน้าอกมาอีก กล้ามเนื้อหกลูกเรียงสวยเชียว สีผิวออกจะแทนนิดๆ ตาโฉบเฉี่ยวมีสีม่วงอ่อนน่ามอง ถ้าอยู่ที่โลกเดิมคงเป็นซุปตาร์แน่คงดังเป็นพลุแตกแน่เลย ...ท่านราชครูครูก้าวเดินมานั่งยังยังเก้าอี้

"ว่าไงน้องข้า เจ้าจะให้ข้ามาสอนลูกชายเจ้าอย่านั้นหรือ คนไหนล่ะ"

"ใช่แล้วพี่ข้า ข้าจะให้เจ้ามาช่วยสอนลูกชายของข้าหน่อย ท่านถามอย่างกับข้ามีลูกหลายคนเช่นนั้นล่ะ"

ท่านพ่อกล่าวตอบ

"ได้สิ น้องรักขอทั้งที.. ฮ่าๆ"

ท่านราชครูกล่าวพร้อมกับหัวเราะ

"ข้าอยากจะขอให้ท่านสอนลูกชายของข้าด้วยทั้งหมดที่เจ้ามีได้หรือไม่ ซุนฟง"

"ได้เลยน้องรักข้าอยากเห็นหน้าหลานชายของข้าใกล้ๆเสียจริงมานี่สิหลานลุงมาให้ลุงมองให้ชัดๆสิ"

ท่านราชครูกวักมือเรียกผม ผมเงยหน้ามองท่านพ่อ ท่านพ่อพยักหน้า ผมเลยปีนลงจากตักของท่านพ่อแล้วเดินไปหาท่านครู เอ๊ะ แต่ท่านพ่อบอกว่าเป็นพี่ร่วมสาบานหนิ งั้นต้องเรียกท่านลุงแล้วสินะ พอผมมาถึง

"หลานขอคาระวะท่านลุงซุนฟงขอรับ"

กล่าวจบผมก็ฉีกยิ้มที่คิดว่าน่ารักที่สุดให้ท่านลุงซุนฟง

"ฮ่าๆ หลานข้า มาๆเข้ามาใกล้ๆสิ"

ผมเดินเข้าไป ท่านลุงซุนฟงก็จับไหล่ผม แล้วพลิกซ้ายพลิกขวา พลิกเสร็จก็มองหน้าผม เล่นสะผมประหม่าเลยแหะ ผมกระพริบตาปริบๆ

"..."

"หลานข้าหน้าตาเจ้าเหมือนพ่อเจ้ามากเลยนะ ฮ่าๆ แล้วนี่เจ้าอายุเท่าไหร่แล้วล่ะ แล้วชื่ออะไรล่ะ หืม.."

"หลานชื่อ ชุนอี้ฟาน อายุได้เกือบห้าปีแล้วขอรับ"

ผมตอบพร้อมยิ้มจนตาหยี

"โอ้... ความจริงคนที่ข้าสอนอายุน้อยที่สุดแปดปี แต่ข้าว่าถ้าเป็นเจ้า ข้าก็ไม่มีปัญหานะฟานเอ๋อ"

พอท่านลุงซุนฟงกล่าวจบ ท่านพ่อของผมก็พูดขึ้นมาบ้าง ...ความจริงผมสามสิบแล้วนะขอรับท่านลุง!

"แล้วท่านจะรู้ ว่าหลานพี่ไม่เหมือนใครที่ท่านเคยสอนแน่นอน"

"ฮ่าๆ ได้สิน้องข้า แล้วข้าจะรอดู"

ท่านลุงซุนฟงตอบผม ส่วนท่านพ่อก็ยิ้ม ส่วนผมน่ะรึ รีบถามวันเลยสิครับ อยากเริ่มเรียนเวทย์มนต์เต็มทนแล้ว

"ท่านลุงซุนฟงจะเริ่มสอนข้าวันไหนหรือขอรับ?"

ผมกล่าวถามออกไปตามที่คิด

"ก่อนจะเริ่มเรียน เจ้าได้ฝึกควบคุมพลังเวทย์ รึยังหลานข้า"

ท่านลุงรู้จักข้าน้อยไปนะขอรับ ข้าน่ะได้รับพรจากคุณพระเจ้ามา และความอัจฉริยะก็เป็นหนึ่งในพรนั้นด้วยนะ

"ข้าควบคุมพลังได้แล้วครับท่านลุง"

ท่านลุงมองหน้าผมแล้วทำหน้าไม่อยากเชื่อ ผมเลยควบคุมพลังเวทย์ธาตุไฟแล้วปล่อยมันออกมาให้เห็นเป็นรูปร่างของดอกไม้ ท่านลุงซุนฟงเห็นดังนั้นก็เบิกตากว้าง ดวงตาเต็มไปด้วยความระยิบระยับ แล้วท่านพ่อก็พูดขึ้น ความจริงแล้วท่านแม่สอนเวทย์ผมเป็นบางบทแล้วแหล่ะ

"เห็นหรือไม่พี่ข้า หลานท่านสามารถทำให้ท่านประหลาดใจได้หรือไม่"

ท่านลุงซุนฟงพยักหน้ารัวๆ แล้วจับที่ไหล่ผม

"อะ... อะแฮ่ม ฟานเอ๋อ เจ้าทำให้ข้าแปลกใจจริง เจ้าเป็นอัจฉริยะจริงๆหลานข้า ข้าจะสอนเจ้าเอง แต่คงต้องให้เจ้าอายุห้าปีก่อนแล้วข้าจะเริ่มสอนเจ้า ดีหรือไม่ ข้าเห็นพ่อเจ้าบอกว่าใกล้จะถึงวันเกิดเจ้าแล้วนี่"

"ขอรับท่านลุงซุนฟง ท่านจะมาวันเกิดข้าใช่ไหมขอรับ"

ผมถามท่านลุงซุนฟง ใช่แล้ว อีกสองเดือนก็จะถึงวันเกิดผมแล้วนี่นา โอ้ว ถ้ามีเค้กก็ดีเลย ว่าแต่ที่นี่คงไม่มีเค้กล่ะมั้งนะ วันเกิดเมื่อสี่ปีที่แล้วยังไม่มีเลยแหะมีแต่ขนมปังหน้าตาแปลกๆ

「โอ้... ถ้าอย่างนั้นทำเค้กให้ทุกคนทานดีไหมนะ」

ผมคิด ที่โลกเก่า ผมเป็นเอฟบีไอต้องสามารถทำได้ทุกอย่างอยู่แล้ว เรื่องแค่นี้หมูๆ เป็นเอฟบีไอนี่มันก็สะดวกดีเหมือนกันแม้จะหนักตอนฝึกก็เถอะ ฮ่าๆ

"แน่นอนสิ วันเกิดฟานเอ๋อหลานข้า ข้าต้องมาอยู่แล้ว ว่าแต่เจ้าอยากได้ของขวัญวันเกิดเป็นอะไรหรือฟานเอ๋อ"

"ข้าไม่อยากได้อะไรหรอกขอรับ แค่ท่านลุงมาหลานคนนี้ก็ดีใจมากแล้ว"

ผมว่าพร้อมกับยิ้มจนตาหยี

"ฮ่าๆ เจ้านี่นะ ช่างชอบเอาใจคนแก่อย่างข้าเสียจริงนะ"

"ท่านลุงยังไม่แก่เสียหน่อยนะขอรับ ถ้าท่านลุงมางานวันเกิดของข้า ข้ารับรองว่าจะทำขนมให้ท่านกินแน่ขอรับ รับรองว่าท่านจะไม่เคยทานที่ไหนมาก่อนเลยล่ะขอรับ"

ผมกล่าวตอบออกไป ฝีมือผมอันดับหนึ่งเชียวนะจะบอกให้ เผื่อใครยังมิรู้

"ฮ่าๆ อย่างนั้นรึ ดี ดี ข้าจะมางานวันเกิดเจ้าอย่างแน่นอน เอาล่ะฟานเอ๋อ ข้าคงต้องขอกลับจวนแล้วล่ะนะ"

"ขอรับท่านลุง ท่านต้องมาวันเกิดข้าให้ได้นะขอรับ"

ท่านลุงก้มลงมาหอมแก้มผม แล้วยิ้ม ..แหมๆเจอกันครั้งแรกนี่ผมก็ถูกกินเต้าหู้โดยคนหล่ออีกแล้วเหรอนี่

"ได้ๆ ข้าจะมา เอาล่ะ อวี้ฟงน้องข้า ข้ากลับก่อนนะ ขอลา"

ท่านพ่อเดินลงมาจากที่นั่ง

"มาเดี๋ยวข้าไปส่งท่านที่หน้าจวน"

ว่าแล้วท่านพ่อก็จับมือผมแล้วเดินไปส่งท่านลุงพร้อมกันที่หน้าจวน พอส่งท่านลุงซุนฟงกลับไปแล้ว ท่านพ่อก็หันมาพูดกับผม

"เข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ยเชียวนะ เจ้ากับท่านลุงของเจ้าน่ะ"

"โถ่ ท่านพ่อครับ ก็ท่านลุงใจดีนี่ขอรับ"

ว่าจบท่านพ่อก็พาผมกลับเข้าบ้านไป