เด็กดีของซิม

ปึ้ง ปึ้ง ปึ้ง

เสร็จยังเนี่ย!!” กำปั้นเล็กทุบไปที่ประตูห้องน้ำรัวๆ เมื่อเห็นว่ามันเลยเวลาที่เธอกำหนดให้เขาแล้ว

“...”

ปั้ง!!

“ไอ้พร้อม!! นี่แกหลับเหรอ!!” ร่างเล็กยกมือขึ้นกุมขมับตัวเอง เมื่อถีบประตูห้องน้ำเข้ามาแล้วเห็นพร้อมรักฟุบหน้าไปที่อ่างอาบน้ำ เสื้อผ้าก็ยังคงเป็นชุดนอนชุดเดิม “โอ๊ย...นี่มันเวรกรรมอะไรของฉันวะเนี่ย...ลุกเดี๋ยวนี้...”

“โอ๊ย...ซิม!!...จะตะโกนใส่หูทำไมวะเนี่ย...”

“ฉันบอกให้ลุก...ถ้าไม่ลุกก็ไปลาออก!! เบื่อจะพูดแล้วนะ...นี่ฉันพูดกับคนหรือควายเนี่ยหะ!!”

“เห็นเขาบนหัวไหมล่ะ ถ้าไม่เห็นก็แปลว่าไม่ใช่...”

“ฉันให้เวลาแกอีก10นาที ถ้าไม่ออกมาฉันจะบิดหูให้เขียวเลย”

พรึ่บ!!

ว่าแล้วก็ปาผ้าขนหนูมาคลุมที่ศีรษะของเขา จากนั้นก็เดินตึงตังออกจากห้องน้ำไปด้วยความหงุดหงิด พร้อมกับในใจก็ท่องเอาไว้ว่า เพื่อรถยนต์คันใหม่นะซิมปอร์ เพื่อรถยนต์!!

10นาทีต่อมา ซิมปอร์ยกนาฬิกาข้อมือดูเวลา แต่พร้อมรักก็ยังไม่ออกมาจากห้องน้ำเสียที พอกันที เริ่มจะหมดความอดทนกับไอ้บ้านี่แล้วนะ เธอเอ่ยขึ้นกับตัวเอง แล้วลุกขึ้นเดินไปที่หน้าห้องน้ำ จากนั้นก็เปิดประตูห้องน้ำเข้าไปเพื่อบ่นคนด้านใน

แต่ทว่ากลับต้องตาเหลือก รีบยกมือขึ้นมาปิดตาเมื่อเห็นเขากำลังก้มใส่กางเกงใน และยังดึงขึ้นไม่ทันเรียบร้อยเลยด้วยซ้ำ แถมหัวหยักนั่นก็ยังชี้หน้าเธออีก เมื่อตั้งสติได้เธอก็รีบหันหลังหลบภาพบัดสีที่มันตำตาเธอทันที

“เฮ้ย!!”

“กรี๊ดดดดดดดด ไอ้บ้า ไอ้ทุเรศ...อุจาดตาที่สุดเลยทำไมไม่รีบใส่เสื้อผ้าให้มันดีๆ วะ” เธอบ่นทั้งที่หันหลังให้เขา

“ยัยบ้า...นี่มันห้องน้ำ...เธอนั่นแหละจะเข้ามาทำไมวะ...”

“กะ...ก็ฉันคิดว่าแกหลับอีกนี่”

“อ๋อ...อยากเห็นของใหญ่ก็ไม่บอก” ไม่พูดเปล่าแต่พร้อมรักกลับเดินไปประชิดตัวเธอจากด้านหลัง หวังแกล้งให้คนตัวเล็กเสียขวัญเล่นๆ และได้ผล

หมับ!!

“กรี๊ดดดดดดด” เพราะทันทีที่แผ่นหลังของเธอแตะไปที่ซิกแพ็คของเขา เธอก็กรีดร้องออกมา พร้อมกับรีบวิ่งออกจากห้องน้ำไปด้วยความตื่นตกใจ นี่ขนาดกับพี่เวย์เธอยังไม่เคยได้แตะกันขนาดนี้เลยนะ ไอ้บ้านี่เป็นใครถึงได้มาทำตัวประเจิดประเจ้อกับเธอแบบนี้ ชักจะทนไม่ไหวแล้วนะ!!

“หึหึ...” ส่วนคนที่แกล้งสำเร็จก็แค่นหัวเราะออกมาในลำคอ ก่อนที่รีบเดินกลับไปใส่เสื้อผ้าต่อ

“เสร็จแล้ว...”

“เสร็จแล้วก็ไปสิ”

“เอ้า...ใส่อารมณ์ทำไม...”

“กะ...ก็...มันสายแล้วเห็นไหมเนี่ย” เธอยกนาฬิกาข้อมือขึ้นให้เขาดูเวลา แต่สายตาของพร้อมรักกลับเลื่อนไปเห็นพวงแก้มของเธอที่มันแดงระเรื่อราวกับกำลังเขินอะไร แถมยังดูประหม่าที่ต้องมองหน้าเขาอีก แบบนี้...มันน่าแกล้งจริงๆ ว่าแล้วเขาก็เดินเข้าไปใกล้เธอยิ่งขึ้น แล้วโน้มใบหน้าลงไปถามเธอ ทำตีมึนราวกับไม่รู้ว่าเธอเป็นอะไร ทั้งที่ในใจรู้คำตอบอยู่แล้ว แต่แค่อยากก่อกวนเธอก็เท่านั้น

“เหรอ...หน้าเธอแดงๆ นะ...” ไม่พูดเปล่า มือยกขึ้นใช้หลังมือเขี่ยแก้มเธอเบาๆ

พรึ่บ!!

“นะ...นี่!! อย่ามาแตะตัวฉันนะ” เธอปัดมือเขาออกอย่างแรงด้วยความหัวเสีย

“ทำไม...หวั่นไหวเหรอ...”

“แหวะ!! คนแบบฉันเนี่ยนะจะหวั่นไหวให้คนแบบแก...”

“หึๆ ...ไม่หวั่นไหวก็ดีแล้ว...ฉันก็อยากจะรู้เหมือนกัน...ว่าเธอจะชอบฉันไหม”

“ฉันไม่ชอบเด็กเลวแบบแก”

“แล้ว...ถ้าฉันเป็นเด็กดีของเธอล่ะ...จะชอบปะ” น้ำเสียงยียวนบวกกับใบหน้าหล่อร้ายนั้นที่ยื่นเข้ามาใกล้เธอจนเธอต้องรีบผลักออก

“หึ่ย ไม่ชอบ!! อะไรที่เป็นแก...ฉันไม่มีวันชอบ!! แล้วถ้าแกยังทำเล่นแบบนี้ ไม่ยอมตั้งใจเรียนฉันจะฟ้องคุณอา”

“ขี้ฟ้อง!!”

“ขึ้นรถได้แล้ว”

“ดีเว้ย...อยู่ๆ ก็มีคนไปส่ง...”

“ทำตัวไม่รู้จักโต นี่ฉันเลี้ยงลูกอยู่เหรอวะเนี่ย”

“ถ้าเป็นลูก...ขอดูดนมแม่ได้ปะ...”

“ไอ้ทุเรศ...ถ้าฉันมีลูกแบบแก...ฉันเอาขี้เถ้ายัดปากให้ตายตั้งแต่เด็กแล้ว”

“ใจร้ายอะ...” จากนั้นทั้งคู่ก็ขึ้นมาบนรถ โดยมีซิมปอร์เป็นคนขับรถให้พร้อมรักนั่ง “นี่สาบานว่ารถ...โคตรเก่าเลยอะ...อะไหล่จะหลุดออกไประหว่างนั่งไหมเนี่ย”

“บ่นทำไม...มันก็นั่งได้เหมือนกันนั่นแหละ...แล้วอีกอย่าง แบบนี้ไม่เรียกว่าเก่าย่ะ...เขาเรียกว่ารุ่นคลาสสิค”

“วันหลังเอารถฉันมานะ...คนหล่อๆ แบบฉันนั่งรถแบบนี้ไปเรียนอายคนอื่นแย่”

“พูดมาก...ถ้ารู้ว่าจะพูดมากขนาดนี้ ฉันไม่ยอมรับเงินกับคุณอาหรอก...”

“ทนหน่อยแล้วกัน...ต้องทนอยู่กับฉันตั้ง1ปี”

“แล้วทำไมแกไม่ตั้งใจเรียนล่ะ...ถ้าตั้งใจเรียนก็ไม่ต้องมาเรียนอีกปีแบบนี้”

“ใครจะไปรู้วะ ว่าไอ้คริสมันจะไม่ส่งให้”

“วิจัยควรทำเองไหม...แล้วทำไมไม่เรียกคู่ควงแกมาช่วยทำ...หรือวันๆ เป็นแค่คู่นอนไม่ทำอะไรเลยนอกจากเรื่องบนเตียง” ซิมปอร์ประชดประชัน

“แล้วเธอจะมาพูดในสิ่งที่มันกลับไปแก้ไขไม่ได้ทำไม มีหน้าที่ดูแลฉันก็ดูไป อย่ามายุ่งเรื่องของฉัน หรือถ้าปากว่างมากเดี๋ยวฉันจะหาอะไรมาอุดปาก จะได้เงียบๆ” เขาไม่ได้พูดขู่ แต่เขาจะทำมันจริงๆ หากเธอยังเอาแต่บ่นถึงอดีตของเขาแบบนี้

และแล้วบทสนทนาก็จบลง ทิ้งเอาไว้แค่ความเงียบและความมาคุภายในรถ จะมีก็แต่เสียงเครื่องปรับอากาศจากรถคันเก่ารุ่นคลาสสิคของเธอเท่านั้น ที่ไม่รู้ว่ามันจะสิ้นมลายไปวันไหน ใจก็คิดและภาวนาว่าขอให้เก็บเงินซื้อคันใหม่ให้ได้ก่อนแล้วค่อยพัง แต่ดูเหมือนว่ามันจะไม่เป็นใจเอาเสียเลย เมื่อขับไปเรื่อยๆ อยู่ๆ เครื่องก็กระตุก ตามด้วยดับลงในเวลาต่อมา

“รถเป็นไรอะ” พร้อมรักถามขึ้น

“จะรู้ไหมล่ะ ก็อยู่ด้วยกันเนี่ย”

“เฮ้อจะบ้าตาย...เก่าขนาดนี้ก็ยังจะขี่...นี่เอาไปปลูกเห็ดฉันว่าเห็ดก็คงไม่ขึ้นหรอก” พร้อมรักกล่าวขึ้นเชิงดูถูก พร้อมกับสายตาคมๆ ที่ตวัดมองไปรอบๆ รถรุ่นเดอะของสาวสวยข้างกาย

“นี่...ไอ้บ้า...แกอย่ามาดูถูกน้องเต่าของฉันนะ...นี่มันรถคู่บุญของฉันเลยนะยะ” เมื่อเห็นพร้อมรักดูถูก เธอก็พร้อมที่จะออกโรงปกป้องของรักของหวงเธอเช่นกัน กล้าดียังไงมาว่ารถลูกรักขอเธอ เก่าตรงไหนไม่ทราบ นี่รถเต่าเปิดประทุนเชียวนะ

“วุ๊...แล้วนี่จะทำยังไง...ฉันสายแล้วเนี่ยจะไปเรียนทันไหม”

“แกก็ขึ้นแท็กซี่ไปเรียนดิ เดี๋ยวฉันจะเรียกช่างมาซ่อม”

“นี่เธอยังคิดจะซ่อมมันอีกเหรอ...ขายเป็นเศษเหล็ก...เขายังคิดแล้วคิดอีกเลย”

“ถ้ายังไม่เลิกว่าลูกรักฉัน ฉันจะแงะเศษเหล็กที่แกว่าตบปากแกเลย...ลงไปเรียนได้แล้ว...นู้นแท็กซี่ข้างหน้า”

“ขอตังหน่อยดิแม่...แม่ยังไม่ให้ตังผมไปเรียนเลยนะ” พร้อมรักเอ่ยขึ้นด้วยเสียงกวนๆ พร้อมกับแบมือขอตังซิมปอร์ที่พะวักพะวนอยู่กับรถคู่ใจของเธอ

“แล้วแม่แกไม่ให้หรือไง”

“เงินนั่นเก็บไว้กินเหล้า...แต่เงินไปเรียนยังไม่มีเลย...ขอหน่อยดิ”

“ฉันไม่รู้จะพูดยังไงกับแกดี...ปวดหัวจริงๆ ...เอาไป” ปากก็บ่นแต่ก็ควักแบงค์ร้อยให้เขาไป2ใบ

“เฮ้ย...2ร้อยเนี่ยนะ...นั่งแท็กซี่ไปก็หมดแล้วไหม...เอามาอีก...”

“คิดถูกคิดผิดวะเนี่ยมาช่วยคนแบบแก”

“ถูกแล้ว...แม่ฉันให้เธอตั้งหลายแสน ขอเงินไปเรียนรายวันแค่นี้ทำเป็นงก...เร็วๆ 2พัน”

“ไอ้พร้อม...เยอะไปไหมห๊ะ...แกใช้เงินวันหนึ่งเยอะขนาดนั้นเลยเหรอ”

“ก็ฉันไม่พอใช้ ปกติก็ได้เท่านี้”

“ฉันให้แค่5ร้อย แล้วก็ลงไปได้แล้ว” จากนั้นเธอก็หยิบแบงค์ร้อยออกมาจากกระเป๋าให้เขาเพิ่มอีก3ใบ ตามด้วยปัดมือไล่ให้เขาลงจากรถไป เพราะตอนนี้มันเริ่มสายแล้ว

“แค่นี้มันจะพออะไรเนี่ย กินน้ำแก้วเดียวก็หมดแล้วมั้ง”

“น้อยๆ หน่อย กินน้ำอะไรแพงขนาดนั้น น้ำเปล่าขวดละ10บาท ข้าวจานละ60 เนี่ยเหลือๆ ...ลงไปได้แล้ว!!”

“วุ๊...อะไรวะเนี่ย”

“หรือจะไม่เอา” เลิกคิ้วแล้วถาม เตรียมจะดึงเงินคืน แต่ก็ถูกพร้อมรักชักกลับแล้วรีบยัดลงกระเป็นกางเกงอย่างรวดเร็ว

“เดี๋ยว...”

“อะไร...จะให้เพิ่มเหรอ” รอยยิ้มแห่งความหวังปรากฏขึ้นบนใบหน้า เอาจริงยัยนี่ก็ใจดีเหมือนกันนะเนี่ย เขาคิด

“เปลี่ยนใจแล้ว...เดี๋ยวฉันไปโบกรถให้” รอยยิ้มเมื่อครู่หายวับไปกับตาทันที

คนตัวเล็กเปิดประตูและลงรถไปยืนที่ฟุตบาท ก่อนที่จะชะเง้อมองหารถให้เขา ในขณะที่มือก็กดๆ โทรหาช่างเพื่อมาลากรถของเธอเข้าอู่

เพียงไม่นานเธอก็โบกรถที่แล่นมาใกล้ๆ เธอ ซึ่งมันสร้างความตื่นตกใจให้แก่พร้อมรักอยู่ไม่น้อย

“เดี๋ยว...เธอโบกวินมอไซค์มาทำไม”

“ก็ให้แกนั่งไง...”

“ไม่ขึ้น...ฉันไม่นั่งมอไซค์เด็ดขาด ผมฉันได้เสียทรงพอดี” พร้อมรักหัวชนฝา ไม่ว่ายังไงเขาก็ไม่มีทางนั่งซ้อนท้ายวินมอไซค์แบบนี้ เสียหน้าแย่เลยที่คนเท่ๆ แบบเขาต้องมานั่งตากแดดตากลมแบบนี้

ปกติขับรถสปอร์ตไปเรียน หากนั่งมอไซค์แบบนี้คนจะมองเขายังไง ไม่เอาด้วยหรอกนะ

“ขึ้นไปเดี๋ยวนี้...” ซิมปอร์ย้ำเสียงหนักไม่วายดันร่างสูงให้ขึ้นไปนั่งซ้อนท้ายมอเตอร์ไซค์รับจ้างที่โบกมา