ลงทะเบียนเรียน

“ก็ไม่ได้มาส่งอาหาร”

“แล้วมาทำไม...” ขมวดคิ้วอย่างไม่เข้าใจ แล้วถามออกไปเสียงเหวี่ยงๆ หน่อย เพราะยังคงง่วงงุน ที่ถูกรบกวนเวลานอน ทั้งที่สายโด่งจนป่านนี้แล้ว

“ตื่นได้แล้วมั้ง...จะนอนอะไรนักหนา...”

“สรุปมาทำไม...”

“มาติวให้...”

“ติว?”

“ก็เรียนไม่จบไม่ใช่หรือไง...วันนี้เปิดให้ลงทะเบียนเรียนแล้ว...เอาบัตรนิสิตมา” พูดเสร็จก็เตรียมจะเข้าไปในห้องของเขา แต่ก็ถูกเขาดันหน้าผากเธอเอาไว้เสียก่อน

“ไม่ต้องมายุ่ง...ชีวิตฉัน...เดี๋ยวฉันจัดการเอง..."

“แต่ฉันรับเงินแม่แกมาแล้วไง...มองเห็นความเป็นห่วงของแม่บ้างเถอะ...แล้วก็เลิกทำตัวเหลวไหลได้แล้ว”

“เป็นแม่ฉันอีกคนหรือไง...เสียดายที่เมื่อก่อนฉันชอบคนอย่างเธอ ถ้ารู้ว่าจะนิสัยบ่นเก่งเหมือนแม่ ฉันไม่มีทางชอบหรอกจะบอกให้...ดีแต่สวยจริงๆ”

“ก็ยังดีที่มองว่าฉันสวย...ถอยไป!!"

“ก็บอกว่าอย่ามายุ่งไง...ออกไปได้แล้วฉันจะนอน”

“ต่อไปนี้ฉันจะมาทุกวันตั้งแต่10โมงเช้าถึง4โมงเย็น” เธอไม่ได้สนใจคำร้องห้ามของพร้อมรักเลยสักนิด เดินดุ่มๆ เข้าไปในห้องแล้ววางอาหารและกระเป๋าลงที่โต๊ะชาด้านหน้าโซฟา จากนั้นก็เดินไปหยิบโน๊ตบุ๊คที่โต๊ะทำงานของเขาอย่างถือวิสาสะ “รหัสโน๊ตบุ๊คอะไร...”

“1802xx” แม้หน้าจะบอกบุญไม่รับเท่าไหร่ แต่ก็บอกรหัสเปิดโน๊ตบุ๊คไป ซึ่งก็ทำให้ซิมปอร์ขมวดคิ้วแล้วชะงักไป เพราะรหัสโน๊ตบุ๊คของเขาเป็นวันเดือนปีเกิดของวิวาห์เพื่อนรักของเธอ

“เอาบัตรนิสิตมา ฉันจะได้ลงทะเบียนเรียนให้”

“เป็นเมียเหรอมาสั่ง...อ๋อ...ที่ยอมรับเงินจากแม่ฉัน จริงๆ เธอเองก็แอบสนใจฉันอยู่ใช่ไหม”

“พักเนอะ...ฉันเกลียดแกจนเข้าไส้...จะเอาอะไรมาชอบเอ่ย เลิกหลงตัวเองแล้วก็เอาบัตรนิสิตมาสักที”

พรึ่บ!

สักพักบัตรนิสิตรของเขาก็ถูกโยนลงที่โต๊ะเล็กด้านหน้าเธอ วินาทีนี้บอกเลยว่าเขาไม่ได้สนใจอะไรเธอด้วยซ้ำ ใจของเขายังมีวิวาห์อยู่ในนั้น ซึ่งก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเมื่อไหร่ความรู้สึกนี้จะเลือนลางไปจากใจ แม้จะรู้อยู่แก่ใจว่าวิวาห์คงไม่มีทางกลับมาแล้ว แต่ใจไม่รักดีก็ยังคงเลือกเก็บเธอไว้ในนั้นเต็มหัวใจเลย

“ตัดใจเถอะ...วิวาห์เจอคนที่ดีและรักวิวาห์แล้ว...แกควรที่จะแสดงความยินดีกับวิวาห์นะ...รีบมูฟออนแล้วก็มาตั้งใจเรียนให้จบ”

“แม่ฉันจ้างเธอมาติว...ไม่ได้จ้างให้มาเป็นแม่อีกคน...ทำแค่หน้าที่ของตัวเองไม่ต้องมายุ่งเรื่องส่วนตัวของฉัน” เสียงเข้มเอ่ยขึ้นอย่างหัวเสีย ยิ่งพูดถึงเรื่องนี้ขึ้นมา มันก็เหมือนตอกย้ำให้ตะปูที่ตอกอยู่ในใจเขากดลึกเข้าไปอีก

“ฉันแค่อยากเตือนสติ ไม่ได้อยากยุ่ง!!”

“เอาชีวิตตัวเองให้รอดเถอะ เดี๋ยวก็ไปคบเกย์อีก...”

“เดี๋ยวนะ...มันคนละเรื่องไหมวะ...” เธอใส่อารมณ์เล็กน้อย ที่พูดเพราะกำลังเตือนด้วยความหวังดีนะ ทำไมต้องมายกเรื่องของเธอขึ้นมาด้วยทั้งที่เธอก็ไม่ได้ซ้ำเติมอะไรเขาเลย

“เรื่องเดียวกันนั่นแหละ เธอพลาดรักเกย์ ส่วนฉันพลาดที่ไม่รักษาคนดีๆ เอาไว้” พูดเรื่องนี้มาแล้วก็เจ็บใจ หงุดหงิดอยู่หน่อยๆ ที่ถูกเกย์หลอกใช้ นี่เรดาร์เธอพังได้ยังไงวะเนี่ย เธอครุ่นคิดกับตัวเอง

“แกเหลือแค่วิจัยที่ไม่ผ่าน แต่ถ้าจะทำแค่วิจัย มันจะกดเกรด เพราะงั้นลงวิชาบูรสัก3ตัวพยุงเกรดก็แล้วกัน” ซิมปอร์ตัดบทเพื่อพักยก แล้วดึงความสนใจเขาเรื่องอื่นแทน

“จะลงอะไรก็ลงเถอะ...แม่ฉันจ้างมานี่ทำให้คุ้มๆ ล่ะ”

“ก็ช่วยให้ความร่วมมือกับฉันด้วย...ถ้าปีนี้ไม่จบ ปีหน้าฉันไม่รับงานนี้แล้วนะ” เธอกล่าวด้วยเสียงเหวี่ยงๆ เพราะก็ไม่ได้อยากจะมานักหรอก แต่สงสารคุณอา ถึงได้รับปากแล้วมาช่วยเนี่ย

“คิดว่าฉันอยากให้เธอรับเหรอ...”

“เหอะ...” เธอแค่นหัวเราะในลำคอ ก่อนที่จะก้มหน้าก้มตาลงรหัสวิชาเลือกที่ควรจะลงให้เขา “...เอาไปเสร็จแล้ว...” เธอโยนบัตรนิสิตคืนให้เขา พร้อมกับพับหน้าจอโน๊ตบุ๊คลง เธอจัดการลงวิชาที่เธอเคยเรียนผ่านมาแล้ว เพราะคิดว่าเดาแนวข้อสอบไม่ยาก

“เดี๋ยว...แล้วจะไปไหน...”

“กลับคอนโด...วันนี้หมดหน้าที่ของฉันแล้ว ต่อไปก็เข้าเรียนทุกคาบ ห้ามขาดแม้แต่วันเดียว”

“รู้แล้วๆ ...”

“นี่อาหาร...ถ้าจะกินก็แกะกินเอง...ฉันกลับล่ะ” เมื่อหมดธุระของเธอ เธอก็เตรียมจะลุกขึ้นสะพายกระเป๋า แต่กลับถูกมือหนาคว้าแขนเธอเอาไว้เสียก่อน

หมับ!!

“เดี๋ยว...”

พรึ่บ!

เธอสะบัดแขนที่ถูกเขาจับออกอย่างนึกรังเกียจ แล้วจ้องมองหน้าเขานิ่งอย่างรอคอยคำพูดของเขาที่จะเอ่ยออกมาในเวลาต่อมา

“กินข้าวเป็นเพื่อนหน่อย...เหงา...”

“แล้วปกติอยู่ยังไง”

“ลูกหว้ามากิน มานอนด้วย...” เขาเอ่ยถึงคู่ขาเก่า

“ก็ไปเรียกยัยนั่นมากินมานอนแก้เหงาสิ

“ถ้าฉันอยากให้ยัยนั่นมา ฉันคงไม่ย้ายคอนโดหนีหรอกมั้ง...”

“แล้วรู้ไหมน่ะว่ายัยนั่นมีเสี่ยเลี้ยง”

“ถ้ารู้จะไปยุ่งไหมล่ะ ถามอะไรไม่คิด”

“เอ้า...ไอ้บ้านี่...ฉันถามดีๆ ก็ช่วยตอบดีๆ หน่อย กวนประสาทอยู่ได้...”

“แล้วนั่นจะไปไหน...บอกให้มากินข้าวเป็นเพื่อนไง...”

“เห็นหน้าแกแล้วกินไม่ลง...กินไปคนเดียวเถอะ...” แล้วเธอก็เดินตึงตังออกจากห้องของเขาไป

“จะรอดไหมเนี่ยยัยซิม แค่วันแรกก็ปะทะกันแล้ว...โอ๊ย...คิดถูกคิดผิดวะเนี่ยที่ไปรับปากกับคุณอาเนี่ย!!”

หลายวันต่อมา...

วันนี้เป็นวันเปิดเทอมวันแรก ที่พร้อมรักจะต้องไปเข้าเรียน เพื่อเก็บวิชาเรียนให้ครบ เพื่อที่จะได้หลุดพ้นจากรั้วมหาวิทยาลัยเหมือนคนอื่นๆ เสียที แต่ทว่าเขากลับไม่คิดที่จะกระตือรือร้นเลยสักนิด เอาแต่นั่งชิวจิบเบียร์ ไม่พอเพียงเท่านั้นห้องหับหลับนอนก็เต็มไปด้วยกระป๋องเบียร์และก้นบุหรี่เต็มไปหมด

ก๊อก ก๊อก ก๊อก!!

เสียงประตูห้องของพร้อมรักดังขึ้นรัวๆ ทำเอาร่างสูงที่กำลังมุดหน้านอนอยู่ใต้ผ้านวมผืนหนารู้สึกหัวเสียอยู่ไม่น้อยที่ถูกรบกวน แน่นอน ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าใครกันที่มาเวลานี้

“โอ๊ย...แม่นะแม่ส่งตัวอะไรมาวุ่นวายกับชีวิตกูวะเนี่ย...กูจะนอนโว๊ย!!!” มือหนายกขึ้นยีหัวตัวเองอย่างแรงเพื่อระบายความหงุดหงิดที่อยู่ภายในใจตอนนี้

แกร๊ก แอ๊ด!!

“กลับไป...ฉันจะนอน!!”

“นี่!! วันนี้แกเรียน9โมงนะพร้อม...ไปอาบน้ำแล้วไปเรียนเดี๋ยวนี้!!!...” ซิมปอร์สั่ง ไม่พอยังคว้าแขนแกร่งให้เดินง่วงๆ ตามเธอไปในห้องน้ำ

“โอ๊ย!! เธอยุ่งเกินหน้าที่ไปปะเนี่ยซิม...”

“ฉันก็ไม่ได้อยากยุ่งนักหรอก แต่ฉันเห็นแก่คุณอา ถึงได้มาเนี่ย...”

“ไม่ต้องทำตามคำสั่งแม่ฉันขนาดนั้นก็ได้มั้ง...บอกมาแม่จ้างเธอมาเท่าไหร่ ฉันจะจ่ายให้เป็นสองเท่าแล้วก็ออกไปจากชีวิตฉันสักที”

“เดือนละ5แสน...จ่ายมาสิ” ว่าแล้วก็แบมือรอรับเงินจากเขา ซึ่งแน่นอนว่าเรื่องเงินเขาก็ถูกจำกัดงบ ไม่มีมากมายขนาดนั้นหรอก

“แม่ง...ค่าตัวแพงจังวะ...วุ๊!!”

“จ่ายมาดิ!!” เธอกล่าวขึ้นอีกครั้ง หวังให้เขาจ่ายมา แต่พร้อมรักกลับยอมสงบปากสงบคำลงไป เพราะเขาไม่ได้มีเงินมากขนาดนั้น

“ไม่มี”

“ถ้าไม่มีก็อย่าปากดี แล้วก็รีบอาบน้ำแต่งตัวไปเรียน...ฉันให้เวลาแก10นาที” สั่งๆ เสร็จก็รีบเดินออกมาจากห้องน้ำทันที

“นี่แม่จ้างผู้คุมขังวิญญาณมาหรือไง ทำไมมันดุจังวะ”