ขอร้อง

“ฉันไปได้หรือยัง” สาวสวยเอ่ยถาม เมื่อเห็นว่าพร้อมรักกินเสร็จแล้ว แต่เขาก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะโอนเงินค่าอาหาร และกดดาว5ดาวให้เธออย่างที่เขาบอกเลย จึงจำเป็นที่จะต้องทวง เพราะเธอก็มีหน้าที่ที่ต้องกลับไปทำที่ร้านเหมือนกัน

“ก็ไปดิ...ใครล่ามโซ่เธอเอาไว้”

“ไหนค่าอาหารฉัน...ทิปฉันด้วย”

“จิ๊!!” เขาทำท่าทีไม่พอใจ ทำให้ซิมปอร์ที่เห็นนั้นรู้สึกหัวเสียอยู่ไม่น้อย ทั้งที่อาการนั้นเธอหรือเปล่าที่ควรทำ มันใช่เรื่องไหมที่เธอจะต้องมาทำอะไรแบบนี้ให้ ไม่ใช่หน้าที่เธอเลยด้วยซ้ำ หนำซ้ำ ยังเสียเวลาเธอไปตั้งเท่าไหร่

“โอนแล้ว!!” เขาชูสลิปการโอนให้ซิมปอร์ดู จากนั้นก็เดินไปที่ตู้เย็น แล้วโกยเบียร์กระป๋องมานั่งดื่มที่โซฟา โดยที่ไม่ได้สนใจเธอเลยแม้แต่น้อย

ถามว่าดีไหมที่เขาไม่สนใจ ไม่แทะโลมเธอเหมือนเมื่อก่อน แน่นอนว่าดี ก็สบายใจดีนั่นแหละ แต่ลึกๆ ก็รู้สึกสงสารอยู่หน่อยๆ

“ยืนมองทำไม...ไหนบอกจะกลับ...หรือว่าเธอ...สนใจฉัน?” ขอถอนคำพูดที่สงสารเขาเมื่อกี้ทันไหม ซิมปอร์พูดกับตัวเองในใจ ก่อนที่จะรีบออกจากห้องของเขาให้เร็วที่สุด

หลายวันต่อมา...

วันนี้ที่ร้านอาหารของเธอยุ่งมากๆ วิ่งวุ่นแทบไม่ทันจนบางครั้งก็ต้องทิ้งเคาน์เตอร์บัญชี และไปเสิร์ฟอาหารเอง โชคดีหน่อยที่พี่ๆ ของเธออยู่ครบก็เลยได้ช่วยกัน หากไม่มีพี่ๆ ไม่อยากจะคิดเลยว่าจะว้าวุ่นกันแค่ไหน

กว่าคนจะโล่ง กว่าจะได้พักก็ดึกดื่น ร่างกายนี่แทบล้ากันเลยทีเดียว แต่แล้ว อยู่ๆ จังหวะที่เธอไปเสิร์ฟชุดอาหารโต๊ะสุดท้าย เธอก็เหลือบไปเห็นแพรนวล แม่ของพร้อมรักเดินออกมาทางห้องจัดเลี้ยงวีไอพี พร้อมกับลูกน้องประมาณ10กว่าคน

“หนูซิม...” เสียงแพรนวลเรียกเธอให้หันไปหา สองขาก็ก้าวฉับๆ มาที่เธอ แต่ก็ไม่วายหันไปร่ำลาลูกน้องของเธอ ที่คาดว่าน่าจะมากินเลี้ยงบริษัท

“สวัสดีค่ะคุณอา...สบายดีนะคะ” เธอยกมือขึ้นไหว้แพรนวลด้วยความนอบน้อม

“สบายตัวจ้ะ แต่ไม่ค่อยสบายใจเท่าไหร่...หนูซิมว่างไหนจ๊ะ...อาขอคุยอะไรด้วยสักหน่อย...พอจะเจียดเวลาคุณกับอาได้ไหม”

“เอ่อ...” ซิมปอร์มองไปที่รอบๆ ร้านที่ลูกน้องและพี่ๆ เปลี่ยนจากวิ่งเป็นเดินก็เลยหันมาพยักหน้าตอบแพรนวล เพราะเห็นว่าตอนนี้น่าจะชิวกันและคงบริการลูกค้าทั่วถึงกันแล้ว “ค่ะคุณอา...งั้นเชิญทางนี้ก็ได้ค่ะ...” แล้วเธอก็ผายมือไปทางห้องรับรองในนาทีต่อมา

“คือ...อาไม่รู้จะเริ่มยังไงดี...รู้สึกอายเหลือเกิน...แต่อาก็ไม่รู้จะพึ่งใครแล้วจริงๆ ...หากจะเรียกวิวาห์อาก็เกร็งใจแฟนวิวาห์เขา...” ซิมปอร์มองหน้าแพรนวลอย่างไม่เข้าใจ แอบลุ้นอยู่เหมือนกันว่าเธอมีธุระอะไรจะคุยกับเธอ ก็เลยได้แต่รอฟังอย่างใจจดใจจ่อ

“...”

“...คือตอนนี้พร้อมลูกชายอา...เรียนไม่จบ...”

“คะ? ...” เลิกคิ้วมอง พร้อมกับพูดกับตัวเองในใจว่า ว่าแล้วเชียว คิดไว้แล้วว่าจะไม่จบ เพราะเรื่องนี้เธอเคยพูดกับวิวาห์แล้ว วันที่เธอไปส่งวิจัยจบ ที่ปรึกษาก็ถามและให้ไปตาม ซึ่งตอนนั้นที่เธอพูดกับวิวาห์เพื่อนรักของเธอ เธอก็คิดว่าวิวาห์น่าจะไปบอกแล้ว

“อย่างที่พูดนั่นแหละจ้ะ...ตั้งแต่รู้ว่าคว้าหนูวิวาห์กลับมาไม่ได้ พร้อมก็ไม่เป็นผู้เป็นคนเลย...อาเลยอยากจะมาขอร้องหนูซิม...ให้ช่วยไปติวและเคี่ยวเข็ญพร้อมให้อาหน่อยได้ไหม...อาจ้างหนูก็ได้หนูจะคิดเป็นเดือนอาก็พร้อมจ่าย”

“คุณอาก็รู้...ว่าซิมไม่ถูกกับพร้อม...แล้วแบบนี้เขาจะยอมไหมล่ะคะ” เธอเอ่ยบอกไปตามตรง จะให้ไปเคี่ยวเข็ญคนแบบนั้น จะฟังเหรอ อีกอย่างพร้อมรักคือผู้ชายที่เธออยากจะเลี่ยงที่สุด หากไปอยู่ใกล้กัน คิดไม่ออกเลยว่าจะเป็นยังไง คงตีกันตายไปข้าง

“อารู้จ้ะ...แต่ช่วยอาหน่อยได้ไหม...อาให้เดือนละแสนก็ได้...แต่ช่วยอาหน่อยนะ ช่วยทำให้ลูกอาเรียนจบที...ช่วยดึงพร้อมออกมาจากความรู้สึกนั้นสักที ถือว่าทำบุญกับอาเถอะนะหนูซิม...อาไม่รู้จะไปพึ่งใครแล้ว...หากอาไปพูด ไปบ่น พร้อมมันต้องเตลิดไปใหญ่แน่ๆ”

“ดะ...เดือนละแสนเลยเหรอคะ”

“ใช่จ้ะ...หรือว่าน้อยไป...งั้นอาเพิ่มให้ก็ได้นะ...เอาไหม...แค่หนูยอมช่วย...อายอมจ่าย”

“อะ...เอ่อ...คุณอาขา...แค่แสนเดียวก็มากพอแล้ว...ไม่ต้องเพิ่มหรอกค่ะซิมเกร็งใจ” เธอรีบร้องห้าม ก่อนที่ยอดเงินมันจะเยอะไปมากกว่านี้ เอาจริงๆ ตอนนี้เธอก็มีแพลนที่จะออกรถคันใหม่อยู่เหมือนกัน แต่เงินเดือนที่ป๊าให้ก็โคตรจะน้อยนิด ก็นะตามประสาคนจีนแหละ ใช้คุ้มเกินเงินเดือน แต่หากมีรายได้เสริมจากอีกทางก็นับว่าดี เธอจะได้มีเงินเก็บไปซื้อรถคันใหม่

“แปลว่าหนูซิม...ยอมช่วยอาแล้วใช่ไหมจ๊ะ...” แพรนวลเอ่ยถามด้วยแววตาแห่งความหวังที่ทอดมองมาที่สาวสวยตรงหน้า

“ค่ะ...ซิมตกลงค่ะ...”

“ขอบใจหนูซิมมากๆ เลยนะจ๊ะ...แม่พระมาโปรดอาจริงๆ ...งั้น...อาขอเลขบัญชีไว้หน่อยนะ...เดี๋ยวอาโอนเงินเดือนแรกให้เลย” แพรนวลกล่าวด้วยความดีใจ จากนั้นซิมปอร์ก็เขียนเลขบัญชีให้แพรนวล

ติ้ง!

และในทันทีที่เสียงแจ้งเตือนเด้งเข้ามาในมือถือของเธอ พร้อมกับเงินจำนวนมหาศาลที่ป๊าของเธอก็ไม่สามารถให้เธอได้ขนาดนี้ เดือนๆ หนึ่งเธอจะได้เท่านี้หรือเปล่า แน่นอนแหละว่าไม่มีทาง

“คะ...คุณอา...ไหนตกลงกันไว้แค่แสนเดียวไงคะ...โอนมาทำไมตั้ง5แสนคะ”

“รับไว้เถอะจ้ะ...ถือว่าเป็นทิปเดือนแรกนะ...” แพรนวลระบายยิ้มกว้างให้เธอ มือที่เริ่มเหี่ยวไปตามอายุก็เอื้อมไปตบไหล่เธอเบาๆ จากนั้นก็ขอตัวกลับไป

“มัดมือชกทั้งแม่ทั้งลูกเลย...แล้วคือยังไงเนี่ย...รับเงินมาแล้วด้วย...คงต้องช่วยๆ จริงๆ สินะ...เอาวะ...ท่องไว้เพื่อนรถคันใหม่นะซิม”

หลังจากที่ซิมปอร์ตกลงทำสัญญากับแพรนวลวันนั้นด้วยวาจา วันนี้ซิมปอร์ก็ได้เข้าไปคุยกับผู้เป็นพ่อว่าต่อไปนี้เธอจะรับจ๊อบติวให้เพื่อนช่วงเย็น อาจจะมาทำงานที่ร้านแค่บางเวลาเท่านั้นพอ ทีแรกพ่อของเธอก็ไม่เห็นด้วย แต่เห็นในความตั้งใจของลูกสาว แถมนั่นก็เงิน สุดท้ายแล้วพ่อของเธอก็ยอมแต่มีข้อแม้ว่าจะต้องมาทำงานกะเย็นถึงดึกแทน

@วินรวีคอนโดมิเนียม

‘B404’

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

แกร๊ก แอ๊ด!!

“ฉันไม่ได้สั่งอาหารนะ” ร่างสูงเลิกคิ้วมองสาวสวยตรงหน้าที่มีถุงอาหารติดไม้ติดมือมาด้วยในช่วงสายของวันนี้ ซึ่งท่าทางของเขายังเมาขี้ตาอยู่เลย