บทที่ 6

บทที่ 6

ในขณะที่พระพายได้แต่ถอนหายใจแรงๆแล้วกอดอกแน่น ฮึดฮัดขัดใจอยู่เพียงลำพังเพราะทำอะไรเขาไม่ได้

ให้มันได้อย่างนี้สิ!

รถแล่นด้วยความเร็วคงที่ โดยที่พระพายเอาแต่กดโทรศัพท์จนแทบไม่ได้มองทาง

ส่วนนักรบก็ขับไปอย่างเงียบๆ แต่สายตาแอบชำเลืองมองคนตัวเล็กอย่างพิจารณา

กางเกงตัวสั้นที่คนข้างๆสวมอยู่ พอขึ้นมานั่งก็ยิ่งล่นขึ้นไปจนเห็นโคนขาอ่อนขาวเนียน นักรบอยากจะเอามือไปหยิก ทำไมถึงได้แต่งตัวแบบนี้ออกจากบ้าน ไม่อายบ้างหรือยังไง

"กางเกงมันสั้นไปหรือเปล่าครับ" เขาถามขึ้นในที่สุด

พระพายปรายตามอง พลางคิดในใจ สนใจด้วยเหรอ...

"ก็สั้นปกติ" พระพายว่าออกมาเบาๆ เสมองไปนอกกระจก แต่ริมฝีปากยกยิ้มที่อีกฝ่ายมีท่าทีเหมือนหวง

"แต่ที่นี่มันไม่ปกติ คนงานในไร่ส่วนใหญ่เป็นผู้ชาย อย่าให้มันสั้นนักมันดูไม่งาม" เขาบ่นเบาๆ

"หวงเหรอ" พระพายทำตาวิบวับใส่ ปากอิ่มเม้มแน่นอย่างรอคำตอบ

"เปล่าครับ กลัวคนงานจะตาเสีย ที่ต้องมามองขาหมูทุกวัน" คำตอบของนักรบทำเอาพระพายอยากจะกระโจนเข้าใส่

"นี่นายว่าใครขาหมู ขาฉันออกจะเรียวขนาดนี้" แทบอยากจะยกขาขึ้นพาดตรงหน้าคนช่างเหน็บ ช่างกล้ามาว่าขาเธอเป็นขาหมู

"ขาก็สั้นยังอยากจะโชว์อีก" ยังไม่วายแขวะใส่

"เอ๊ะ! ก็ฉันสูงแค่นี้ จะให้ขาฉันยาวแค่ไหน ไม่ได้เหมือนนายนี่ กินเสาไฟฟ้าเข้าไปหรือไง สูงอย่างกับเปรต" คนตัวเล็กสะบัดหน้ากอดอกแน่น โมโหที่ถูกว่าเรื่องความสูง

ก็แม่ให้มาแค่นี้จะให้ทำไงได้ เขานั่นแหละที่ดันตัวสูงเกินไป ไม่ใช่ความผิดเธอเสียหน่อย

"เบื่อจะเถียงด้วย" คนตัวโตบ่นเบาๆ พร้อมพ่นลมหายใจออกมาอย่างหนักหน่วง สีหน้าที่บอกว่าเบื่อหน่ายนั่นทำให้อีกคนปรี๊ดแตก

"หนูก็ไม่อยากเถียงด้วยหรอก อะ..." พอรู้ตัวว่าเผลอแทนตัวเองด้วยคำที่เปลี่ยนไปก็ชะงักไปเล็กน้อย แล้วก็รีบมองไปทางอื่น หลบหนีสายตาคมที่ตวัดจ้องกลับในทันทีที่สรรพนามนั้นหลุดออกจากปากอิ่ม

นักรบคลี่ยิ้มน้อยๆ แล้วหุบลงทันควันเมื่ออีกฝ่ายตวัดสายตามามองกลับมาด้วยความขุ่นเคืองใจ

ต่างฝ่ายต่างใช้ความเงียบเข้าสู้กันจนกระทั่งมาถึงตลาดบริเวณที่นัดกับเพื่อนๆเอาไว้

"รอที่นี่นะครับ เดี๋ยวกลับมารับ" นักรบบอกกับน้องสาวผู้เป็นนาย

พระพายเพียงพยักหน้าแล้วกึ่งวิ่งกึ่งเดินไปหาเพื่อนๆที่ยืนรออยู่

คนแรกที่เด็กสาวโผเข้าหาคือชายร่างสูงหน้าตาดีคนหนึ่ง นักรบคิ้วกระตุกเมื่อคิดว่ามันไม่เหมาะสมเลยที่มายืนกอดผู้ชายอยู่กลางตลาดแบบนั้น แถมท่าทีแสนจะดีอกดีใจที่ยิ้มจนหน้าบานนั่นก็เหมือนกัน เห็นแล้วขัดใจชอบกล

รถปิ๊กอัพของนักรบแล่นออกไปแล้ว พีทมองตามรถคันนั้นไปด้วยความสงสัยว่าผู้ชายหน้าตาดีที่เพื่อนสาวนั่งมาด้วยเป็นใคร

"ใครมาส่งเหรอแก" พีทออกจริตกระเทยทันทีที่ได้พูดคุยกับเพื่อนสาว

"คนของเฮีย ก็คนนี้แหละที่เล่าให้ฟัง"

"ว้าย! นี่เฮียรบเหรอ หล่อมาก หล่อวัวตายควายล้มไปเลย" พีทยกมือขึ้นประสานไว้ตรงอก ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ที่ได้เจอผู้ชายในฝันของเพื่อน หล่อสมคำล่ำลือจริงๆ

"นี่นังพีท เบาๆหน่อยกลัวคนแถวนี้เขาไม่รู้หรือไงว่าหล่อนเป็นกระเทย" สาวสวยนางหนึ่งเอ่ยขึ้น

เธอคือดาวมหาลัยหนึ่งเดียวในกลุ่มชื่อเบล รูปร่างหน้าตาดี หุ่นอย่างกับนางแบบทำให้คนที่เดินผ่านไปผ่านมาเหลียวมองตาแทบหลุด

"นี่ชะนี เห็นคนหล่อก็ต้องออกอาการสิคะแหม" พีทจีบปากจีบคอพูด ในขณะที่พระพายหัวเราะเบาๆกับการโต้เถียงของเพื่อนๆ

"เหนื่อยไหม" พระพายถามคนตัวเล็กพอๆกันที่ยืนอยู่ข้างๆ ชมพู่ส่ายหน้าเบาๆพลางยิ้มให้ เธอเป็นคนไม่ค่อยพูดแต่เรียนเก่งที่สุดในกลุ่มและคอยดูแลพระพายอย่างดีเรื่อยมา

"แล้วนี่ต่ายไปไหน มันบอกไปซื้อน้ำหายไปเป็นชาติแล้ว" เบลมองซ้ายมองขวาหาเพื่อนร่างอวบที่มีผมทรงจุกโดนัทอยู่บนหัว ก่อนที่ร่างอวบของกระต่ายจะวิ่งกระหืดกระหอบเข้ามาหาพร้อมน้ำในมือ

"มาแล้วจ้า หายไปแค่ห้านาที นี่พวกแกนินทาฉันเหรอ" กระต่ายว่าเพื่อนเบาๆแล้วยื่นน้ำให้กับทุกคน

"พวกแกนี่ ชอบเถียงกันจริงๆเลยนะ" พระพายว่าแล้วหัวเราะเบาๆ กระต่ายตัวใหญ่สุดแกล้งเอาไหล่กระแทกเบลที่ตัวเล็กกว่าจนเซ เบลที่ทำอะไรไม่ได้ก็เอาแต่ค้อนประหลับประเหลือก เรียกเสียงหัวเราะให้เพื่อนๆอีกระลอก

"หิวกันหรือเปล่า ไปหาอะไรกินรองท้องกันก่อนนะ กว่าจะถึงบ้านจะหิวเอา" พระพายถามเพื่อนๆ ทุกคนพยักหน้าเห็นด้วย

"ไปไหนดีล่ะ แล้วสุดหล่อของแกจะกลับมารับกี่โมงเหรอ" พีทถามขึ้น

"ประมานชั่วโมงนึงมั้ง ไปคาเฟ่ที่ฉันรู้จักแล้วกันนะ" เมื่อเพื่อนๆพยักหน้าตกลง พระพายก็เดินนำทุกคนไปที่คาเฟ่ที่เธอสนิทสนมด้วย ไม่ลืมที่จะส่งข้อความไปหาคนของพี่ชาย