บทที่ 7

บทที่ 7

PPai : อยู่ร้านอดัม

ข้อความสั้นๆที่ส่งมาทำให้เจ้าของโทรศัพท์เครื่องหรูมุ่นคิ้ว

"ไปทำไม ก็รู้ว่าไม่ชอบ" เขาบ่นพึมพำในขณะที่กำลังเลี้ยวรถเข้าไปในโกดังเก็บของขนาดใหญ่ห่างตลาดออกมาเล็กน้อย

พื้นที่บริเวณนี้เอาไว้สำหรับเก็บไวน์เพื่อเตรียมส่งออกนอกประเทศ นักรบมาเพื่อเช็คของล็อตใหญ่สำหรับเตรียมส่งออก ก่อนจะกลับออกมาเมื่อทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว

"นายจะกลับเลยไหมครับ" ลูกน้องเฝ้าโกดังร้องถามขึ้น

"อือ ดูแลให้ดี ส่งของเสร็จแล้วรายงานด้วย" นักรบหมุนตัวเดินออกไปจากโกดัง

ท่าทางเคร่งขรึมของอีกฝ่ายทำให้บรรดาลูกน้องต่างก็เกรงใจ ไม่มีใครกล้าเล่นหัวกับนักรบ นอกจากขุนพลผู้เป็นนายใหญ่คนเดียวเท่านั้น

ชายหนุ่มกระโดดขึ้นรถแล้วขับไปยังร้านของอดัม ซึ่งคนทั้งจังหวัดรู้จักเป็นอย่างดีเพราะเป็นคาเฟ่สไตล์อิตาเลียนที่มีอาหารอิตาเลียนเสิร์ฟด้วย และที่นักรบไม่ชอบหน้าเจ้าของร้านหนุ่มรูปหล่ออย่างอดัม ก็เพราะอดัมชอบทำรุ่มร่ามกับภารดี

"จะกลับได้หรือยัง" นักรบเข้ามายืนหัวโด่ระหว่างที่พระพายและเพื่อนๆกำลังพูดคุยกันอย่างสนุกสนาน ทุกคนเงียบกริบต่างพากันมองใบหน้าหล่อๆของคนมาใหม่อย่างไม่วางตา

"อื้อ ไปสิ" พระพายตอบกลับอย่างไม่อิดออด พร้อมลุกขึ้นยืน

นักรบมองอย่างประหลาดใจกับอาการสงบเสงี่ยมแปลกๆ หรือเพราะอยู่ต่อหน้าเพื่อนๆเลยไม่แสดงนิสัยร้ายกาจออกมางั้นสิ

"อ้าว จะไปกันแล้วเหรอครับ" อดัมที่เดินออกมาพร้อมเค้กกล่องใหญ่สำหรับพระพาย ก่อนถามด้วยความงุนงง ทั้งที่เพิ่งมาได้ไม่ถึงชั่วโมงก็ไปจะไปซะแล้ว เขายังไม่ทันได้ทำความรู้จักเพื่อนๆของพระพายเลยด้วยซ้ำ

"ต้องกลับแล้วค่ะ คุณป๋ารอทานข้าวเย็น" พระพายบอกด้วยรอยยิ้ม คนอื่นๆก็เช่นกัน ยกเว้นก็แต่นักรบที่ใบหน้าเรียบตึงเข้มขึง มองจ้องอดัมอย่างเปิดเผยว่าไม่พอใจ

"แย่จังนาน ๆ จะได้เจอพระพาย เรายังไม่ได้คุยกันเลยนะ" อดัมไม่ได้สนใจสายตาดุๆที่มองมาของนักรบ แต่เข้าไปจับมือถือแขนคนตัวเล็กอย่างถือวิสาสะ

พระพายหน้าเจื่อนไปเล็กน้อยก่อนดึงมือกลับอย่างมีมารยาท ทุกการกระทำอยู่ในสายตาของนักรบ เขาพรูลมหายใจออกมาเมื่อเห็นคนตัวเล็กปฏิเสธการแตะเนื้อต้องตัว

"เอาไว้พระพายจะแวะมาใหม่นะคะ ขอบคุณนะคะสำหรับเค้ก" พระพายคว้าเค้กมาถือเอาไว้ ส่งยิ้มหวานให้อีกครั้ง แล้วรีบบอกลา

ทุกคนออกจากร้านกันไปหมด เหลือแต่นักรบที่รอจนพีทเดินออกไปรวมกับเพื่อนเป็นคนสุดท้ายกำลังหมุนตัวจะเดินออกไปบ้างแต่อดัมก็เรียกเอาไว้ก่อน

"กลางวันมากับอีกคน เย็นก็มากับอีกคน เนื้อหอมจังเลยนะครับ คุณบอดี้การ์ด" หนุ่มลูกครึ่งทำเสียงเยาะ หลิ่วตามองอย่างหาเรื่อง อดัมเองก็ไม่ได้ชอบหน้านักรบเท่าไหร่ เขามองว่าอีกฝ่ายเอาแต่เก็กท่าไปวันวัน ทำเป็นเคร่งขรึมทั้งที่จริงๆก็ไมไ่ด้มีอะไรน่ากลัวอย่างภาพที่สร้างเอาไว้

"เก็บปากไว้กินข้าวเถอะ" นักรบพูดเสียงเรียบ แล้วเดินออกไป ไม่ได้สนใจว่าอดัมจะพูดอะไรต่อ เขาชินเสียแล้วกับการค่อนแคะของอีกฝ่าย เพราะนอกจะพ่นคำพูดไร้สาระ อดัมก็ไม่กล้าทำอะไรเขาหรอก

นักรบเดินออกมาก็เจอกลุ่มเพื่อนของพระพายมองมาด้วยความสนใจ พีทสะกิดเรียกเมื่อนักรบมาถึง ทุกสายตาต่างจับจ้องที่นักรบเป็นตาเดียว

"ทุกคน คนนี้ชื่อนักรบนะ เป็นบอดี้การ์ดของเฮียฉัน ส่วนนี่เพื่อนๆฉัน พีท ชมพู่ เบล แล้วก็กระต่าย" บอกเพื่อนๆเมื่อคนตัวโตมายืนตรงหน้า และแนะนำเพื่อนๆให้กับนักรบรู้จัก

"สวัสดีค่ะ/ครับ" ทุกคนยกมือไหว้อย่างนอบน้อม แต่ละคนยิ้มจนตาปิด ต่างคนต่างก็คิดเห็นเกี่ยวกับนักรบแตกต่างกันไป โดยเฉพาะพีท ที่กระมิดกระเมี้ยนจนเก็บอาการแทบจะไม่อยู่ จนเมื่อเพื่อนสะกิดนั่นแหละ ถึงได้ทำท่าทีเป็นนิ่งสงบขึ้นมาได้

"ขอเรียกพี่นักรบได้ไหมคะ" เบลถามขึ้นน้ำเสียงออดอ้อน

"ได้ครับ ไปกันเลยไหมครับ" นักรบตอบกลับมานิ่งๆ ถึงจะไม่ได้ยิ้มเต็มหน้าแต่ก็ไม่ได้บึ้งตึงจนเกินไป

"หล่อเนอะ" พีทกระซิบกับเบล

"มองได้ย่ะ แต่ห้ามคิด นั่นของเพื่อน" เบลว่ากลับ

"อาหารตาน่ะเนอะ แค่มองก็อิ่มละเนี่ย" พีทว่าอย่างไม่ทิ้งจริตกระเทย แต่พอนักรบหันกลับมามองก็รีบแอ๊บแมนอย่างทันท่วงที

"ให้พีทนั่งหน้าแล้วกัน" พระพายบอกกับนักรบ เขาไม่ได้พูดอะไร เพียงพยักหน้ารับแล้วกระโดดขึ้นนั่งประจำที่คนขับ