บทที่ 5

บทที่ 5

พระพายอาบน้ำแต่งตัวด้วยชุดถมัดทแมน เสื้อยืดกางเกงขาสั้นพอดีตัว เลือกถือกระเป๋าเป้ใบเล็กสะพายมันลงมาจากบ้านก็พอดีกับที่พ่อและภรรยาใหม่เดินเข้ามา

"อ้าวยัยหนู จะออกไปข้างนอกเหรอลูก" เวชร้องทักขึ้นเมื่อเห็นลูกสาวเดินลงมาจากชั้นสอง

"ค่ะ ไปรับเพื่อนค่ะคุณป๋า" พระพายปรายตามองพิสินีที่นั่งอยู่ข้างๆบิดา แล้วเมินหน้าหนีเพราะไม่อยากเจอและไม่อยากจะเสวนาด้วยเท่าไหร่

"กางเกงไม่สั้นไปเหรอคะ ตายจริง เด็กวัยรุ่นสมัยนี้ แต่งตัวล่อแหลมจังนะคะ" เสียงพิสินีค่อนคอดต่อว่าเรื่องกางเกงที่พระพายสวมใส่ ในขณะที่เวชไม่ได้ว่าอะไรเพียงแค่มองตามสายตาภรรยาไปก็เท่านั้น สำหรับเวช ลูกโตแล้วจะทำอะไรก็เป็นสิทธิ์ของเขา แค่ใส่ขาสั้นไม่ได้เดือดร้อนใครเขาก็ไม่ว่าอะไรหรอก

ส่วนพระพายกลอกตามองบนไปสิบรอบก่อนจบที่แม่เลี้ยงสาวสวย พระพายไล่สายตามองพิสินีตั้งแต่หัวจรดเท้าแล้วเหยียดยิ้ม ชุดเกาะอกเปิดเปลือยไหล่ขาวนั่นกับส่วนกระโปรงที่สั้นจู๋ แหม อยากจะถามกลับว่า 'ไม่ถอดไปเลยล่ะคะ' แต่ก็ไม่อยากต่อความยาว เพราะเธอต้องรีบไปหรอกนะ ฝากเอาไว้ก่อน

"หนูไปนะคะคุณป๋า"

"แล้วไปยังไงล่ะ" คนเป็นพ่อถามด้วยความเป็นห่วง

"เดี๋ยวคนของเฮียไปส่งค่ะ" พระพายตอบสั้นๆ หมุนตัวเดินออกไปจากตรงนั้น พิสินีมองด้วยสายตาเชือดเฉือน วันนี้ดูพระพายใจเย็นแปลกๆไม่สนุกเลย ปกติจะต้องต่อปากต่อคำแล้วสิ

"ปล่อยไปแบบนั้นจะดีเหรอคะ" พิสินียังคงหาความต่อด้วยอยากจะใส่ไฟลูกเลี้ยงเสียหน่อย

"ช่างเขาเถอะคุณ มันก็ไม่ได้สั้นขนาดนั้น พระพายก็ใส่แบบนั้นเป็นปกติ" เวชตบมือลงบนไหล่ภรรยาสาวเบาๆ ก่อนจะหยัดกายลุกออกไปจากตรงนั้น

พิสินีได้แต่ส่งสายตาขัดเคืองใจ ต่อให้เวชหลงเธอแค่ไหน แต่กับพระพาย เธอก็ไม่สามารถเล่นงานยัยเด็กนั่นได้สักที

"แม่" เสียงภารดีเรียกสติคนกำลังคิดอะไรเพลินๆ พิสินีตวัดสายตามองลูกสาวแล้วขัดใจ

"มีอะไร"

"หาเรื่องคุณพระพายอีกแล้วเหรอคะ" ภารดีมองแม่นิ่งๆ ไม่ได้ชื่นชมกับสิ่งที่แม่ทำเท่าไหร่นัก ทุกครั้งเธอจะเอ่ยเตือนแต่แม่ก็ไม่ฟังเธอเลย

"ฉันจะทำอะไรมันก็เรื่องของฉัน แกไม่ต้องมายุ่ง ถ้าไม่คิดจะช่วยทำอะไรก็เงียบปากไป" พิสินีต่อว่ากลับไปอย่างมีโทสะ สะบัดหน้าหนีไปอีกทาง ทั้งหงุดหงิดที่แกล้งพระพายไม่ได้แล้วยังต้องมาโมโหลูกสาวตัวดีที่ไม่ได้ดั่งใจอีก

"ช่วยอะไรแม่ จะให้พิ้งค์ทำอะไร ทุกวันนี้ที่เรามีที่อยู่ที่กินก็เพราะคุณลุง แม่ยังต้องการอะไรอีก พิ้งค์ขอล่ะ อย่าไปหาเรื่องลูกๆคุณลุงเลยนะ" ภารดีพูดอย่างเหนื่อยใจ ทั้งที่ตอนนี้มันก็ดีอยู่แล้ว ต่างคนต่างอยู่ก็จบ ทำไมยังต้องไปหาเรื่องกันอีก

"หุบปากของแกไปเลย ถ้าภายในเดือนนี้ แกยังทำให้ไอ้ขุนพลเป็นของแกไม่ได้ ฉันจะให้แกออกไปนอนข้างถนน" พิสินีจิ้มนิ้วที่หน้าผากของภารดีจนหน้าหงาย พูดเรื่องเก่าเรื่องเดิมที่พยายามกรอกหูภารดีว่าให้จับขุนพลให้ได้ จะได้สบายไปทั้งชาติ แต่ภารดีก็ไม่ได้ทำตามที่มารดาบอก จะให้ทำได้ยังไง อีกฝ่ายเกลียดขี้หน้าเธอจะตายไป อย่าว่าแต่เข้าใกลเลย หน้ายังไม่มองเลยด้วยซ้ำ

"แม่อย่าให้พิงค์ทำอะไรแบบนั้นเลยนะ พิงค์ขอ นะแม่" ภารดีเอื้อมไปจับมือแม่ ร้องขอด้วยความเห็นใจ

"ไม่ได้เรื่องสักอย่าง แกเป็นลูกฉันจริงหรือเปล่าเนี่ย" พิสินีพูดใส่หน้า สะบัดมือลูกสาวออกเต็มแรงแล้วลุกเดินหนีไป

"นั่นสิคะ พิ้งค์เป็นลูกของแม่จริงๆหรือเปล่า ทำไมทำกับพิ้งค์แบบนี้ล่ะคะ" ภารดีเอ่ยเสียงแผ่ว พูดแล้วพานให้น้ำตาคลอ ความน้อยใจที่มีเต็มอก ตั้งแต่เล็กจนโตเหมือนว่าแม่ไม่เคยรักเธอเลย จะดีกับเธอก็ต่อเมื่อมีผลประโยชน์เท่านั้น สักวันถ้าเธอเข้มแข็งมากพอ เธอจะไปจากตรงนี้จริงๆ

พระพายพาตัวเองหลบหนีจากอารมณ์ขุ่นมัวที่เกิดจากแม่เลี้ยงมายืนรอนักรบที่หน้าบ้าน ไม่นานนักรถปิ๊กอัพคันใหญ่ของนักรบก็แล่นเข้ามาจอด คนขับนั่งนิ่งไม่ไหวติง และพระพายเองก็ยืนนิ่งๆไม่ยอมขึ้นไปเช่นกัน

"ขึ้นมาสิ จะยืนให้รากงอกหรือไงครับ" นักรบลดกระจกลงแล้วตะโกนเรียก เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายยังยืนนิ่งๆ

"นี่...ฉันไม่ใช่ต้นมะม่วงนะ นายก็มาเปิดประตูรถสิ" พระพายตอบกลับ ปากอิ่มเชิดขึ้นเล็กน้อยอย่างถือดี กอดอกรออย่างถือดี

"นี่คุณ ผมรีบนะ ขึ้นมา!" นักรบยังคงตะโกนเรียกให้พระพายขึ้นรถ แต่พระพายลอยหน้าลอยตาไม่ยอมขึ้นไปง่ายๆ ยืนมองนกมองไม้ ยกนิ้วขึ้นมองเล็บที่เพิ่งไปทำมา จนนักรบทนไม่ไหว และที่สุด นักรบก็ลงจากรถด้วยความหงุดหงิด ถ้าไม่กลัวจะเสียเวลาและรับปากกับพี่ชายเธอไว้ว่าจะไปส่งอีกคนรับเพื่อนกลับมาที่บ้าน เขาจะทิ้งเธอไว้ที่นี่จริงๆ

"เชิญ" เขาเปิดประตูออกกว้าง แล้วกลอกตาไปมาเมื่อคนตัวเล็กยังกวนโทสะเขาไม่เลิก

"โอ้ย!" พระพายร้องเสียงหลงเพราะถูกจับโยนเข้าไปในรถ

"เข้าไปนั่งดีๆ" นักรบดุใส่ ตาคมวาวโรจน์เมื่ออีกฝ่ายทำท่าฮึดฮัดอย่างไม่พอใจ

หญิงสาวหน้านิ่วคิ้วขมวดเพราะนักรบรุนแรงกับเธอก่อนแถมยังปิดประตูใส่หน้า

"นี่นาย!" พระพายแหวใส่ทันทีที่นักรบเข้าประจำที่คนขับ

"..." เขาเพียงหันมองด้วยใบหน้าหล่อเหลาของเขาแล้วสตาร์ทรถขับออกจากตรงนั้น