ep2

ผู้อาวุโสและบุตรชาย พระญาติฝ่ายบิดา ถูกเลือกโดยความสมัครใจไปกับแพ เป็นปู่เลี้ยง 1 และอาเลี้ยง 1 ขณะที่ พระญาติฝ่ายมารดาสมัครใจเป็นตาเลี้ยงอีก 1 น้าเลี้ยงอีก 1 พี่เลี้ยงที่โอบอุ้มมาแต่แบเบาะยอมถวายชีวิตติดตามรับใช้ 1 อีกทั้งบรรดาเด็กๆ วัยเยาว์ ที่ยังไม่ประสาดีนัก เหล่าข้าบริวารจัดถวายเพื่อหมายจักให้เป็นข้าเลี้ยงในอนาคตอีก 6 ชีวิต เหล่านี้ะลงแพไปรับใช้โดยมิรู้ว่า จักอยู่รอดถึงเพลาใด

ส่วนบรรดาผู้สมัครใจเป็นบริวารถูกคัดเลือกให้ติดตามไปอีก 33 คน ตามพระทนต์ของพระโอรส บริวารเหล่านี้ เกือบครึ่งเพิ่งจะโกนผมจุก บ้างเป็นหลานของปู่เลี้ยง บ้างเป็นหลานของตาเลี้ยง มีเพียง 17 คนที่เป็นชายฉกรรจ์และเชี่ยวชาญการล่องแพ ที่ขุนผีฟ้าคัดเลือกในทางลับ เพื่อให้มั่นใจว่าจักนำพาพระโอรสไปเริ่มต้นชีวิตใหม่ยังดินแดนทางใต้ของลำน้ำของ

………………….

รุ่งสาง นางอุ่นคำโอบกอดผ้าผวยไว้ในอก เดินนำขบวนเด็ก ๆ วัยเยาว์ ซึ่งภายหน้าจักได้เป็นข้าเลี้ยงของพระโอรสทั้ง 6 คนมาที่สบคาน แพใหญ่ผูกไว้ดีแล้ว กระท่อมหลังเล็ก มั่นคงแข็งแรงพอควร โอรสในผ้าผวยหลับตาพริ้ม ช่างมิรู้กระไรเลย มารดาสลบไสลยังมิฟื้นตื่น

บริวารแลผู้อาวุโส ยืนรอต้อนรับนางอุ่นคำ นางเหลียวมองเวียงเชียงทอง เหมือนจะร่ำลา กลั้นน้ำตามิให้หยาดหยด วันหนึ่งเถอะ โอรสน้อยผู้มิมีความผิดนี้จักกลับคืนมาให้จงได้ นางตัดใจ ก้าวย่างลงบนไม้พาดขึ้นแพซุง ผลุบเข้ากระท่อม วางพระโอรสน้อยในอู่ที่เตรียมไว้ ก่อนก้าวออกมายืนบนแพซุงพร้อมผู้ร่วมชะตากรรม

บริวารถ่อแพเคลื่อนจากฝั่ง ลาแล้วเวียงเชียงทอง ที่อยู่ ที่กิน ถิ่นอาศัย ลาแล้ว แต่ไม่ได้ลาลับ แล้วสักวันพวกข้าจักกลับคืน

สายน้ำของ ไหลรินระเรื่อยเอื่อยล้า ... ผู้จับถ่อคัดหาง มิพูดคำใด แต่ยิ้มให้นางอุ่น ปู่อิน และตาสอน เท่านี้ก็อุ่นใจ หนทางข้างหน้า มิต้องกลัว พวกข้า 17 คน จักพาพวกท่านปลอดภัยในสายน้ำของแห่งนี้

“เจ้าชายฟ้างุ่ม เวรกรรมใดแท้หนอ จึงระเห็จจากเวียงเช่นนี้” นางม่วง บ่นออดอยู่ข้างนางอุ่น ผู้อาวุโสกว่า

“เรียก ฟ้างุ่ม แต่เพียงนั้น อย่าได้เปิดปากบอกใคร ว่าเป็นเจ้ามาจากเวียงเชียงทอง” ปู่อิน กำชับ

“แม่นแล้ว ทางข้างหน้า เราหาได้รู้ไม่ว่าจักเกิดเภทภัยใดอีก” ตาสอนสำทับ ห้ามมิให้ผู้ใดปริปาก จึงเรียกกันอย่างสามัญชน

นางอุ่นคำ ปรายตาดูคำม่วน และคำลือ น้าเลี้ยงของพระโอรสแล้วสะท้อนใจ คนรักของนางน่าจักรับใช้อยู่เวียง หากแต่สมัครใจด้วยนางมิยอมให้ใครมาเป็นพี่เลี้ยงทารกนี้ นางเห็นมาแต่ทารกลืมตา รับใช้พระมเหสีมาตั้งแต่ยังมิสาว พอเริ่มสาว พ่อแม่ก็หวังจะได้เห็นนางเป็นสาวชาววังมีคู่สมหน้าสมตา นางเองก็ต้องตาอยู่กับคำลือ สุดท้ายนางกับคำม่วน ก็คงสมหวังในรัก หากแต่มิใช่ในเวียงวัง เป็นเพียงแพซุงที่เคลื่อนอยู่ในลำน้ำของ นี่เอง

“อย่าได้หวั่นใจไปเลย อุ่นคำเอ๊ย บริวาร 33 คน นั้น 17 คน ทั้งชาย หญิง ขุนผีฟ้า คัดหาแต่ผู้ชาญทางน้ำ ถึงชัยภูมิที่เหมาะสมค่อยหาทางสร้างบ้านแปงเมืองใหม่ ตามที่เจ้าฝันก็ได้”

คำม่วน มองสบตาสาวเจ้า จึงกล่าวคำออกไปดังใจคิด

“เจ้าฝันอันใด อุ่นคำเอ๊ย” ตาสอนยิ้มมองมาด้วยปราณี

“ข้านอนมิใคร่หลับ แลหลับก็ฝันติดตาคล้ายสุข คล้ายทุกข์ มิรู้อันใด”

“เจ้าเล่ามาเถิด อุ่นคำ”

“ข้าฝันว่า ได้อุ้มชูดวงแก้วจากฟากฟ้า แต่ข้ามัวแต่สนใจดวงแก้ว จึ่งมิรู้ว่าเท้าของข้าเหยียบฝ่าไปในดงหนามจนบาดเจ็บ สุดท้ายดวงแก้วนั้นก็ลอยกลับคืนเวียง มิได้เป็นของข้า หากแต่ข้ากลับสุขใจประหลาดแลเท้าก็หายจากบาดแผลเสียสิ้น”

“เจ้าจึงคิดว่า ดวงแก้วนั้นคือ พระโอรสที่เจ้าต้องอุ้มชูกระนั้น”

ปู่อินผินหน้ามอง อุ่นคำด้วยรอยยิ้ม นัยต์ตามีความหวังเรืองรอง

“เราจักเดินทางถึงปลายน้ำของ จนเดินทางมิได้ ข้าตั้งสัตย์ไว้ น้ำของพาเราไปสิ้นสุดที่ใด ที่นั่นเราจึงจักขึ้นฝั่ง ยามนี้ หากข้าวปลาอาหารหมด จึงแวะเวียนขึ้นฝั่งเพื่อหาเสบียงเพียงเท่านั้น”

“นับแต่นี้ เราอย่าได้เอ่ยถึงคำทำนาย อันเป็นเหตุให้ฟ้างุ่มถูกล่องแพออกมาจากเวียงเชียงทอง ขอให้จำไว้ทุกคน ข้อกล่าวหาต่อโอรสผู้มิได้กระทำผิดนี้ สักวันเราจักกลับคืนเวียงเชียงทอง และทำให้พวกมันรู้ว่า เจ้าฟ้างุ่มผู้นี้แหละ ที่จักเป็นขุนผีฟ้าผู้ยิ่งใหญ่ในภายหน้า หาใช่กาลกิณีที่เข้าโหรหลวงมันเพ็ดทูลไม่”

ปู่อิน กล่าวความออกไป เหล่าข้าเลี้ยงแลบริวารแม้ฉงนแต่ยอมรับ ผู้อาวุโสนี้ ... มีวิชาโบราณดูฤกษ์พานาทีมิต่างจากโหรหลวง หากแต่มิยอมใช้วิชาเข้ามารับใช้ขุนผีฟ้า ด้วยผิดพ้องข้องใจในเรื่องเก่าก่อน จนมิได้มองหน้ากัน

เมื่อผู้เป็นพ่อ ผู้เก่งกาจในตำราไสยเวทย์ และโหราศาสตร์ สมัครใจเป็นปู่เลี้ยง บริวารที่รู้ข่าวจึงฉงนฉงายใจ ฝ่ายผู้บุตรก็ติดตามโดยมิทักท้วง มิคาดตาสอนเพื่อนรักก็จับจูงลงแพพร้อมลูกชาย เหล่าบริวารข้าเก่าของปู่อิน และตาสอน ก็จัดหาบุตรหลานมามอบ เพื่อหวังไว้ในอนาคต จักให้เป็นข้าเลี้ยงของเจ้าชายฟ้างุ้ม โดยมิได้กังวลใดกัน ด้วยส่วนหนึ่ง นางอุ่นคำ ให้คำมั่น