ep 9

เจ้านายน้อยมองไปแต่ละคนที่อยู่รายรอบ ทุกคนก้มหน้าส่วนพี่เลี้ยงก็ถอยห่างออกมาเล็กน้อย ด้วยรู้แล้วว่า เจ้านายตนมิได้มีอันตรายใด

“มิมีใครรู้ แม่นม รู้หรือไม่”

แม่นม สะบัดหน้า เดินไปชมเครื่องปั้นชุดเล็กอีกทาง เจ้าของเสียงใสปานระฆังเงินยิ้ม แล้วขึงตาใส่บุรุษหนุ่มที่ทำหน้าทะเล้น ลอบสบตาตนเองอีกครั้ง

บาคุ้มแอบอยู่ไม่ไกล มิได้แสดงตนออกมายังต้องลอบมองใบหน้าเจ้านายน้อยที่ถูกปิดบังไว้ด้วยผ้าแพรชั้นดี เหลือเพียงดวงตาที่ไหวระริกด้วยความขบขันอย่างความสนเท่ห์ ส่วนบาโบนั่งแอบอยู่กับลูกน้องของพ่อค้าชาวจีนที่กำลังจัดชุดชาออกมาทำความสะอาด

มันลอบมองดูอยู่บ้าง เช่นเดียวกับลูกน้องชาวจีน แต่ก็ลอบมองอย่างระแวดระวัง พระเจ้าเหนือหัวศรีนทรชัยวรมัน แห่งศรียโสธรปุระ แม้พระทัยดี แต่ผู้ละเมิดย่อมได้รับการลงโทษ

พ่อค้าชาวจีนรีบห่อชุดถ้วยชาด้วยความว่องไวถวายให้เจ้านายเชื้อพระวงศ์ เจ้านายน้อยพระองค์นั้นยื่นมือรับไว้ ฟ้างุ่มครุ่นคิด มาตลาดมิให้คนสบพักตร์ดูประหลาดนัก แล้วจักซื้อขายกันได้เยี่ยงใด ดูแต่อาแป๊ะนี่ก็เถอะ มาซื้อขายบ่อย ๆ ก็มิเคยสบพักตร์กันตรง ๆ ค้อมศีรษะจนแทบจะติดพื้น ทุกรายเป็นเช่นนี้หมด แม้มองก็มองอย่างน้อมนอบ ด้วยอนุญาตให้มอง แต่ถ้าจ้องย่อมมีความผิด

เจ้านายน้อยรับห่อชุดถ้วยชามาถือไว้ ก่อนหันไปตรัสถามคนที่ยืนก้มหน้าอยู่ไม่ห่างนัก เหตุใดไม่ยอมจากไป

“เจ้าคงเพิ่งมาที่นี่ นามของเจ้าชื่ออันใด”

ฟ้างุ่ม ก้มศีรษะลงต่ำ ใบหน้าลอบยิ้ม มิตอบคำ

เจ้านายน้อยสังเกตการแต่งตัวย่อมมิใช่ชาวบ้านธรรมดาเป็นแน่แท้ จึงรับสั่งถามอีกครั้ง แม้เบื้องแรกอยากให้ทหารคุมตัวไต่ถาม ด้วยอยากรู้ว่า บุรุษผู้นี้เป็นผู้ใด จึงคล้ายจ้องมองอยู่โดยมิเกรงใจ แลเมื่อสบตากันแล้ว เหตุใดจึงรู้สึกร้อน ๆ หนาว ๆ แลราวกับว่า บุรุษผู้นี้จับจ้องอยู่ตลอดเวลา

“ทำหูทวนลม ท่านตรัสถาม เหตุใดนิ่งเงียบ”

เสียงดุอย่างเข้มงวดแผดมาจากมุมหนึ่ง เป็นเสียงแม่นมที่บ่มเพาะความไม่พอใจเอาไว้ เจ้าหนุ่มผู้นี้บังอาจ มันน่าเอาหวายลงหลังเสียนัก

ร่างที่ค้อมตัวลงต่ำ มิยอมสบเนตร ค่อย ๆ ผงาดขึ้นเต็มความสูงของลำตัว ยิ้มน้อยๆ ให้กับเจ้านายองค์น้อยที่อยู่ตรงหน้า เจ้านายน้อยตะลึงมองเมื่อเห็นใบหน้าของบุรุษนี้อย่างชัดเจน

“เราชื่อ ฟ้างุ่ม ฟ้างุ่มผู้มาแต่ เวียงเชียงทอง”

เคร้ง!!!

เสียงกระเบื้องเคลือบร่วงพื้น ถ้วยชาใบเล็กกระจัดกระจาย บางอันแตกบิ่นใช้งานไม่ได้ ฟ้างุ่มและเจ้านายน้อยก้มลงมองพร้อมกัน มือทั้งคู่สัมผัสกันโดยบังเอิญ ทั้งคนในร้านต่างหันมอง มีสิ่งใดเกิดขึ้นยามนั้น เจ้านายน้อยหันหลังออกจากร้านทันที โดยมีมหาดเล็กและพี่เลี้ยงรีบตามเสด็จ มีเพียงแม่นม ที่ตามช้ากว่า เพราะต้องควักอัฐจ่ายค่าสินค้า

“มิเป็นไร คุณท้าว อั้วถวายเจ้านายน้อย ๆ”

อาแป๊ะใจดี ปัดมือมิเอาอัฐ แม่นมพยายามยัดเยียดให้ แม้ปากจะบ่นพร่ำกับการใช้อัฐของเจ้าหญิง หากแต่นางเองก็ไม่เคยเอาเปรียบใคร

“รับไปเถอะน่า อย่ามากความนักเลย เดี๋ยวฉันจะตาม

เสด็จไม่ทัน”

“มิเป็นไรดอก ชุดเครื่องชานี้ เราจัดการเอง”

เป็นมือของบุรุษหนุ่มที่แตะลงมาที่แขนของแม่นม เสียงนุ่มนวลเอ่ยขึ้นอย่างมีไมตรี แม่นมเงยหน้าขึ้นมอง ค้อมศีรษะลง

“อย่าเพิ่งไป คุณท้าว อาแป๊ะ จัดชุดถ้วยชาเช่นนี้ อีกชุดให้ที ทดแทนที่เสียหาย เราจักจ่ายค่าเสียหายแลค่าชุดน้ำชาชุดใหม่นี้เอง”

พ่อค้าจีนรีบห่อชุดน้ำชาส่งให้ คุณท้าวรับไว้ พยักหน้ายิ้มให้ รู้กันกับฟ้างุ่ม

“เกือบไปแล้วไหมล่ะ”

บาโบแทรกตัวออกมายืนข้างฟ้างุ่ม ขณะที่บาคุ้มจ่ายอัฐให้กับพ่อค้าจีน

“น่าแปลกที่พวกเขา พอรู้ว่า ท่านคือฟ้างุ่ม ก็มีทีท่าแปลกไป โดยเฉพาะเจ้าหญิงเนตรงามนั่น ถึงกับหันหลังหนีไปเลย”

ฟ้างุ่ม เดินยิ้มเฉย ๆ อากาศเช้านี้เย็นสบาย น่าเสียดายที่เจ้าหญิงที่คงอยากจะมาเที่ยวตลาด อุตส่าห์แต่งกายเป็นชาย มีทหารมาด้วยแค่ 2 คน แต่หอบหิ้วของจนแทบจะช่วยเหลืออะไรไม่ได้หากมีภัย มิน่าล่ะ มีทหารแทรกอยู่ตามจุดต่าง ๆ ไว้คอยระวังภัยให้นี่เอง

“บาคุ้มมันหายไปไหนของมันนะ”

บาโบเหลียวซ้าย แลขวา ไม่เห็นเพื่อนก็ร้อนใจ ฟ้างุ่มหยุดยืนดูร้านค้าที่ขายอาวุธล่าสัตว์ เชื่อว่าภายในร้าน ย่อมมีอาวุธมากกว่าที่ขายอยู่หน้าร้าน ลูกค้าร้านนี้ ดูปราดเดียวย่อมรู้ ไม่ใช่คนธรรมดา ฟ้างุ่มเดินผ่านไม่ใส่ใจ แต่จดจำใบหน้าเจ้าของร้านอย่างแม่นยำ

“บาคุ้มเจ้าไปไหนมา”

บาโบเอ่ยถามเมื่อจู่ ๆ บาคุ้มก็พรวดเข้ามาเดินอีกข้างของฟ้างุ่ม

“อย่าได้มากความ ยามนี้สายแล้ว เข้าวังกันเถอะ ก่อนจะเข้าเฝ้า เสนามหาอำมาตย์คงจักต้องพาเราไปดูพระตำหนักของฟ้างุ่ม ยามนั้นจักได้จัดเตรียมครัวว่า จักเข้ามาดูแลฟ้างุ่ม

อย่างใด”

บาคุ้มตัดบท ฟ้างุ่มพยักหน้า ถามเรียบ

“ได้เรื่องหรือไม่”

บาคุ้มพยักหน้ารับ

...............................

ตำหนักฟ้างุ่ม อยู่ทางทิศใต้ของวัง ไม่ไกลจากประตูชัยเท่าใดนัก เป็นตำหนักที่อยู่ไกลจากพระโอรสองค์อื่น พระเจ้าเหนือหัวศรีนทรชัยวรมันอนุญาตให้ปู่อินเข้ามาอยู่ในวังนี้ได้ และให้ครัวจำนวนหนึ่งมาอยู่ หากแต่บริวารอันเป็นชายฉกรรจ์ทั้งหลาย และสตรีผู้ภรรยานั้น ให้รั้งเรือนอยู่ยังบริเวณที่ประทานให้

ฟ้างุ่มขอถวายตัวเป็นมหาดเล็ก รับใช้งานภายในวัง มิหวังจักต้องเป็นโอรสบุญธรรม หากแต่พระเจ้าเหนือหัวมินำพา ทรงประทานยศถาบรรดาศักดิ์ให้ แลให้เป็นมหาดเล็กพิเศษอยู่ข้างพระองค์คอยถวายงานรับใช้

“ปู่เลี้ยงของเจ้า บอกเราว่า เจ้าชาญยุทธ์ในการศึก เจ้าเมืองออกแก้ว ก็บอกเราเช่นนั้น เราอยากเห็นฝีมือของเจ้ายิ่ง เจ้าพร้อมเมื่อใด บอกเรา เราจักจัดเวทีประลองฝีมือดูสักหน่อย เจ้านภากาศ ยามนี้มิได้มาเฝ้าเราดอกรึ”

ประโยคท้าย ตรัสถามเสนาบดีที่เฝ้าอยู่ มิมีผู้ใดแจ้ง

“ช่างเถิด ให้ทหารไปบอก นภากาศ วันเพ็ญหน้า เราจักให้เขาประลองฝีมือกับฟ้างุ่ม โอรสองค์ใหม่ของเรา”

ฟ้างุ่มน้อมเศียรบังคมลา เหล่าเสนาสบตากันมิเอ่ยความ หากแต่มีผู้หนึ่งที่จับตาฟ้างุ่มมิวาง คาดหมายแล้ว บุรุษผู้นี้ จักเติบใหญ่ภายหน้า มิผิดไปจากนี้