EP04 [ท่านและข้าต่อจากนี้ ขออย่าได้มีสิ่งใดติดค้างกันอีก]

นับตั้งแต่วันที่ได้ทราบถึงถ้อยคำที่อ๋องแปดผู้เป็นสามีได้ส่งมาให้แล้วนั้น เยี่ยนหลีก็ไม่คิดที่จะเซ้าซี้อีกฝ่ายในยามนี้อีกแต่อย่างใด โลกใบนี้แท้แล้วช่างแสนกว้างใหญ่และไม่เป็นที่คุ้นชินสำหรับนางเลยแม้แต่น้อย

เมื่อคิดทบทวนดูแล้ว หากตอนนี้ยังหย่าไม่ได้ เช่นนั้นนางก็จะขออยู่อย่างสงบเพียงลำพังสักพักไปก่อนก็แล้วกัน เยี่ยนหลีเฝ้าคิดหาหนทางอยู่รอดให้แก่ชีวิตน้อยๆ นี้ของตนเอง

แท้จริงแล้ว ตัวนางเป็นใครก็ยังไม่อาจทราบที่มาที่ไปได้อย่างแน่ชัด ร่างนี้เป็นร่างที่นางเพียงมาอยู่อาศัยหรือเป็นร่างของนางเองในอีกภพชาติหนึ่งนั้นก็ยิ่งไม่อาจรู้แจ้งได้ แต่ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลใด นับจากนี้ เยี่ยนหลีก็ได้วางความสงบสุขในชีวิตไว้เป็นเป้าหมายหลักที่สำคัญที่สุดในการมีชีวิตอยู่ต่อไปแล้ว

ในคืนแต่งงานนั้น เสวียนเยว่จงใจหักหน้าเยี่ยนหลีด้วยการรับภรรยาเพิ่มอีกถึงสี่คนในคราเดียวกัน ซึ่งประกอบไปด้วยสามอนุและหนึ่งพระชายารอง

เหล่าอนุทั้งสามที่เสวียนเยว่ รับมานั้นล้วนแล้วแต่เป็นลูกขุนนางที่รักและลุ่มหลงในตัวเขาแทบทั้งสิ้น และผู้ที่ครองตำแหน่งพระชายารองนั้น เยี่ยนหลีก็พอจะทราบมาว่าน่าจะเป็นคนที่อ๋องแปดผู้นี้รักและโปรดปรานมากเป็นที่สุด ซึ่งนางมีนามว่า จื่อเว่ย

แม้เยี่ยนหลีจะปรารถนาในความสงบสุขมากสักปานใด แต่ด้วยว่านางนั้นไม่ใช่ลูกรักของสวรรค์ เช่นนั้นแล้ว ชีวิตของนางในแต่ละวันจึงดำเนินไปพร้อมด้วยความวุ่นวายอยู่ไม่น้อย และผู้ที่นำความวุ่นวายทั้งหลายเหล่านี้มาสู่นาง ก็ล้วนแล้วแต่เป็นเหล่าอนุของสามีผู้มากรักของนางเองแทบทั้งสิ้น

เยี่ยนหลีไม่เข้าใจเลยจริงๆ ว่าเหตุใดเยี่ยนหลีคนก่อนถึงได้ตกหลุมรักบุรุษสำส่อนอย่างเช่นเสวียนเยว่ได้ลงคอ แม้สามีมากภรรยาในยุคนี้จะเป็นเรื่องปกติ แต่ตัวนางที่ไม่ใช่ผู้คนในยุคนี้มาตั้งแต่กำเนิดและยังไม่อาจจดจำเรื่องราวของร่างนี้ได้ทั้งหมด ไหนเลยจะทำใจยอมรับได้อย่างง่ายดายถึงปานนั้น

เพียงแค่คิดว่าต้องทนใช้สามีร่วมกันกับผู้อื่น ตัวนางก็ขนลุกไม่ไหวแล้ว ยังดีที่เสวียนเยว่นั้นไม่ชื่นชอบในตัวนาง หาไม่แล้วตัวนางคงได้ปวดหัวอีกวันละหลายสิบรอบเป็นแน่

'พระชายาร่างกายอ่อนแอ เช่นนั้นพวกข้าจะปรนนิบัติท่านอ๋องแทนท่านเองนะเจ้าคะ'

'คืนนี้เกรงว่าท่านอ๋องคงไม่ว่างเสด็จมาตำหนักใหญ่ของพระชายาเช่นท่าน น้องเองก็กราบทูลท่านอ๋องแล้วว่า ถึงจะอย่างไรท่านพี่ก็เป็นถึงพระชายา แต่กระนั้นท่านอ๋องก็ยังคงไม่ปรารถนาจะมาเยือนที่ตำหนักของท่านอยู่ดี'

'ตำแหน่งพระชายาของท่าน กอดมันไว้ให้ดีนะเจ้าคะ เพราะสักวัน พวกข้าอาจจะดึงท่านให้ตกลงมาก็เป็นได้'

อนุทั้งสามล้วนแล้วแต่พูดจาค่อนแคะนางในทุกประโยคที่ได้กล่าวออกมา เห็นจะมีชายารองอย่างจื่อเว่ยเพียงเท่านั้น ที่ไม่ได้กล่าวสิ่งใดออกมาเลยแม้เพียงครึ่งคำ เพียงเท่านี้ เยี่ยนหลีก็นับว่าจื่อเว่ยนั้นยังพอมีความฉลาดในการวางตัวอยู่บ้าง

จื่อเว่ยเป็นถึงคนที่อ๋องแปดโปรดปรานมากที่สุด ไม่มีเหตุผลอันใดที่นางจะต้องลดกายลงมาแสดงละครที่แสนจะน่าเบื่อหน่ายเช่นนี้ เพราะเพียงแค่อนุลิ่วล้อทั้งสามคนนั้นก็นับว่าเพียงพอแล้วที่จะทำให้ผู้นั่งครองตำแหน่งชายาอ๋องอย่างเยี่ยนหลีต้องตรอมใจได้ในสักวันหนึ่ง

เหล่าอนุทั้งหลายที่กล่าวว่ามาเพื่อคารวะพระชายาเช่นนางในแต่ละวันนั้น แท้จริงแล้วกลับมีเจตนามากล่าววาจาข่มนางผู้เป็นพระชายาแต่ในนามเสียมากกว่า

แต่ในยามนี้ ผู้ใดก็ไม่อาจทำให้นางต้องทุกข์ใจไปได้มากกว่าเสวียนเยว่ผู้เป็นสามีแล้ว

ชีวิตน้อยๆ ของนางนี้จะมีโอกาสตื่นขึ้นมาในเช้าวันใหม่หรือไม่นั้นยังนับเป็นเรื่องที่ไม่แน่นอน เช่นนั้นแล้ว ใครจะรักใครหรือใครจะนอนกับใคร เยี่ยนหลีคนนี้ล้วนไม่ปรารถนาจะเก็บมาใส่ใจทั้งสิ้น

"จื่อหยาง เจ้าคิดว่า ข้าควรทำตัวเช่นไร ปล่อยวางมากเพียงไหน ถึงจะใช้ชีวิตอยู่ในที่แห่งนี้ได้อย่างไม่เดือดเนื้อร้อนใจ" เยี่ยนหลี กล่าวกับสาวใช้คนสนิทข้างกาย ด้วยนางนั้นเหนื่อยเกินจะคิดวางแผนสิ่งใดเหลือเกินในยามนี้

เรื่องเดิมในชาติก่อนก็ยังปล่อยวางได้ไม่หมดสิ้น ยังจะมีเรื่องใหม่ๆ ในชีวิตนี้ให้นางต้องปวดหัวไม่เว้นในแต่ละวัน

"พระชายา ท่านอย่าได้ทรงเป็นกังวลไปเลยนะเพคะ ถึงจะอย่างไร ตำแหน่งพระชายาของท่านนี้ก็เป็นฮ่องเต้ที่ทรงพระราชทานมาให้ ย่อมไม่มีผู้ใดแย่งชิงตำแหน่งนี้ไปจากท่านได้แน่นอนเพคะ" จื่อหยางกล่าวแก่ผู้เป็นนายอย่างปลอบประโลม

"ไม่มีผู้ใดเช่นนั้นรึ แล้วที่ข้าโดนวางยาจนแทบเอาชีวิตไม่รอดนั้นเล่า นับได้ว่าเป็นการโดนทำร้ายหรือเป็นเพียงการเรียกร้องความสนใจจากสามีกัน เช่นนั้นแล้วตำแหน่งพระชายานี้ข้าจะยังต้องทนถือครองมันไว้เพื่อประโยชน์อันใด" เยี่ยนหลีได้แต่กระหยิ่มยิ้มให้กับความโชคร้ายของร่างนี้ หากตำแหน่งของนางปกป้องนางได้จริง เหตุใดถึงยังมีคนมาลอบวางยาและทำร้ายนางจนถึงแก่ชีวิตได้เล่า

อ้อ หรือแท้ที่จริงแล้ว ที่เป็นเช่นนี้ก็เพราะผู้ที่หมายจะพรากลมหายใจสุดท้ายของร่างนี้ก็คือชายผู้ที่ขึ้นชื่อว่าเป็นสามีของนางนั่นเอง

'เจ้ารู้หรือไม่ เดิมตำแหน่งพระชายานี้ก็ไม่สมควรเป็นของเจ้ามาตั้งแต่แรกแล้ว เหล้าจอกนี้ ถือเป็นความเมตตาจากท่านอ๋องแล้ว ถ้าจะโทษก็จงโทษที่ตัวเจ้านั้นมักใหญ่ใฝ่สูงจนเกินตัวเถิด’

เมื่อจบคำพูดของชายชุดดำ เยี่ยนหลีก็ถูกจับตรึงไว้ ก่อนที่ฝ่ามือหนาของชายผู้นั้นจะบีบไปที่ใบหน้านวลให้อ้าปากเพื่อรอรับเหล้าผสมยาพิษที่ผู้เป็นสามีเพียงไม่กี่ชั่วยามของนางนั้นได้ประทานมาให้

เมื่อหวนนึกถึงเรื่องราวที่ตนพอจะจดจำได้อย่างเลือนรางนั้น เยี่ยนหลีก็ได้แต่ทอดถอนใจให้แก่ชะตาชีวิตที่แสนโหดร้ายของร่างนี้

เสวียนเยว่ ท่านและข้าต่อจากนี้ ขออย่าได้มีสิ่งใดติดค้างกันอีกต่อไปเลย เมื่อใดที่ตัวข้าพร้อมสยายปีกคู่นี้ เมื่อนั้นข้าจะโบยบินโดยไม่มีวันหวนคืนกลับมายังที่แห่งนี้เป็นอันขาด

เยี่ยนหลีตั้งปณิธานนี้ไว้กับตนเองเมื่อหวนนึกถึงความเจ็บปวดที่ร่างกายและจิตใจของเยี่ยนหลีคนก่อนที่เคยได้รับ ก่อนที่จะตัดสินใจแล้วว่าควรที่จะปล่อยวางเรื่องราวทั้งหมดนั้นทิ้งไปและวางแผนเพื่อหาทางเริ่มต้นชีวิตใหม่สักที