บทที่ 4 นัดสาว

ทางด้านของนุชจรีที่ตอนนี้เธอนั้นอยู่ภายในห้องพักด้วยใบหน้าที่ไม่ค่อยสบอารมณ์สักเท่าไหร่นัก แต่เสียงเพลงรอสายที่ดังขึ้นทำให้เธอต้องรีบจับโทรศัพท์มือถือขึ้นมาดู เมื่อเห็นว่าเป็นสายของวิลเลียมใบหน้าที่ไม่สบอารมณ์ก่อนหน้านั้นก็เคยค่อย ๆ เผยรอยยิ้มกว้างออกมาอย่างดีใจ จนลืมเรื่องของค่ำคืนนี้ไปโดยปริยาย

“ฮัลโหลสวัสดีค่ะคุณวิลเลียม”

“สวัสดีครับคุณนุชรี ว่าแต่คุณมีชื่ออื่นหรือเปล่าเรียกชื่อนี้ของคุณผมเรียกยากมากเลยนะครับ”

“เรียกพิ้งกี้ก็ได้ค่ะ พิ้งกี้คิดถึงคุณจังเลยนะคะเมื่อไหร่เราสองคนจะว่างมาเจอกันสักทีล่ะคะ”

“ผมเองก็คิดถึงคุณเหมือนกันครับถึงได้โทรมาหาคุณอยู่นี่ไง”

วิลเลี่ยมเมื่อเห็นเธอกล่าวมาแบบนั้นตนเองก็รีบสวมบทบาทเพื่อเล่นเกมกับเธอต่อไปทันที อย่างไม่ให้น้อยหน้า

“เอาไว้ถ้าผมเคลียร์งานจนว่างแล้วบางทีผมอาจจะเดินทางไปเที่ยวพักผ่อนที่เมืองไทยสักครั้ง”

“จริงเหรอคะ คุณพูดออกมาแล้วถ้าคุณมาที่เมืองไทยเมื่อไหร่อย่าลืมโทรบอกพิ้งกี้นะคะ พิ้งกี้จะดูแลเทคแคร์คุณอย่างดีเลยค่ะ พรุ่งนี้เย็นคุณพอจะว่างโทรมาหาพิ้งกี้ไหมคะ”

“สำหรับคุณผมว่างเสมอแหละครับ นัดกี่โมงดีล่ะที่คุณว่าง ผมอยากโทรหาคุณแบบวีดีโอคอลจะได้เห็นหน้าสวย ๆ ของคุณด้วย”

คำพูดของชายหนุ่มทำให้พิ้งกี้หรือนุชรีถึงกับใจเต้นอย่างหวั่นไหว เพราะหลงคิดว่าชายหนุ่มคงเริ่มหลุ่มหลงในเสน่ห์ของตนเองแล้ว

“งั้นพรุ่งนี้สองทุ่มตรงคุณโทรมาได้เลยค่ะ พิ้งกี้จะอยู่รอรับสายวิดีโอคอลจากคุณ พิ้งกี้เองก็อยากคุยกับคุณแบบเห็นหน้าเช่นเดียวกันค่ะ”

เมื่อวางสายจากชายหนุ่มไปแล้วนุชรีหรือพิ้งกี้ก็กระโดดโลดเต้นล้มตัวลงไปนอนบนเตียงกว้างสปริงชั้นดีด้วยใบหน้าที่กำลังฝันหวาน นึกถึงภาพของวันพรุ่งนี้ที่เธอกับชายหนุ่มจะวีดีโอคอลคุยกันเป็นครั้งแรก

“พรุ่งนี้ฉันจะต้องเป็นผู้หญิงที่สวยเซ็กซี่ให้คุณวิลเลียมลุ่มหลงไปเลย พรุ่งนี้เช้าต้องรีบไปหาชุดเอาไว้รอแล้วล่ะ รอให้ถึงกรุงเทพเสียก่อนคราวนี้คุณต้องรักและหลงฉันคนเดียวแน่นอนค่ะคุณวิลเลี่ยม”

นุชรีกล่าวออกมาด้วยใบหน้าที่เจ้าเล่ห์และแสนดีใจกับความใฝ่ฝันที่จะได้อยู่เคียงข้างของวิลเลี่ยม เพราะเธอได้อ่านบทสัมภาษณ์ที่วิลเลียมเคยบอกสเปคผู้หญิงที่เขาอยากจะร่วมชีวิตด้วยให้นิตยสารฉบับหนึ่งเอาไว้ว่า เขานั้นชอบผู้หญิงที่สวยเซ็กซี่บุคลิกดีซึ่งในตัวของเธอก็เป็นเช่นนั้นอยู่แล้ว

ทางด้านของดาราวดีเมื่อกลับมาถึงกรุงเทพแล้ว ตอนนี้เธอกำลังยืนมองชุดชั้นในผ้าลูกไม้ที่แสนเซ็กซี่ที่ออกแบบด้วยตัวของเธอเอง เพราะเพื่อนชาวอังกฤษได้โทรมาให้เธอช่วยออกแบบชุดนี้ให้กับเพื่อน เพื่อนำไปให้กับเหล่านางแบบได้ใส่เดินแฟชั่นในงานแฟชั่นโชว์ครั้งใหญ่ที่ประเทศอังกฤษในเดือนหน้านี้ ในคืนนี้เธอเองก็มีนัดกับเพื่อนด้วยกันลองใส่ชุดด้วยตนเองให้กับเพื่อนสาวได้ดูทางวีดีโอคอล สำหรับการใส่ชุดแบบน้อยชิ้นนี้ระหว่างเธอกับเพื่อนสาวนับได้ว่าเป็นเรื่องธรรมดาไปแล้ว

“คุณวดีขา... ชุดนี้เซ็กซี่มากเลยค่ะ เพียงแค่จินตานาการถึงคนใส่ไว้บนเรือนร่าง โอย... เป็นอะไรที่เหนือคำบรรยายจริง ๆ ค่ะคุณวดี”

สมพรแม่บ้านรูปร่างอวบอ้วนน้ำหนักเก้าสิบกิโลมองดูชุดชั้นในนั้นด้วยท่าทางที่สุดเขินและเพ้อฝัน ยืนอยู่ข้าง ๆ ของดาราวดีภายในห้องทำงานส่วนตัว

“วดีก็อยากให้ผู้หญิงทุกคนที่ได้ใส่รู้สึกเหมือนพี่สมพรนั่นแหละค่ะ”

หญิงสาวกล่าวออกไปอย่างมีความสุข เพียงแค่ได้เห็นท่าทางของสมพรหญิงผู้เป็นแม่บ้านทำความสะอาด

“ถ้าคุณวดีเป็นคนใส่หนุ่ม ๆ ต้องตาค้างแน่นอนเลยค่ะ”

“ไม่ถึงขนาดนั้นหรอกค่ะ วดีไม่ใช่คนสวยอะไรมากมายเสียหน่อยนี่คะ”

“แหมคุณวดีล่ะก็ถ่อมตนจังเลยนะคะ ถ้าเป็นพี่สมพรมีรูปร่างหน้าตาดีแบบคุณวดี พี่สมพรจะใส่ชุดน้อยชิ้นนี้แข่งกับแม่พวกนางแบบชื่อดังให้ชิดซ้ายไปเลยค่ะ”

“ฮ่า ฮ่า ฮ่า พี่สมพรนี่ช่างคิดได้จังเลยนะคะ นางแบบพวกนั้นเค้าเป็นคนมีชื่อเสียงการแต่งกายถือว่าเป็นเรื่องสำคัญค่ะ พี่สมพรไม่ลองลดน้ำหนักดูบ้างล่ะคะ ถ้าลดได้วดีจะตัดชุดสวย ๆ หนึ่งชุดแบบไม่คิดตังค์ให้ฟรีเลยค่ะ”

“จริงนะคะคุณวดีนี่พี่ไม่ได้ฝันไปนะคะ เสื้อผ้าที่คุณวดีออกแบบและตัดให้พวกคนรวยทั้งหลายราคาแพง ๆ ทั้งนั้น ถ้าตัดให้พี่ฟรี ๆ แบบนี้พี่เกรงใจแย่เลยค่ะ แต่ก็บอกตามตรงนะคะพี่อยากได้มาก... ค่ะพี่ไปแล้วนะคะต้องรีบไปลดน้ำหนัก ฮิ ฮิ ฮิ”