บทที่ 5 พรหมลิขิตที่ไม่คาดคิด

ค่ำคืนของการนัดหมายก็มาถึงอย่างรวดเร็ว ดาราวดีที่ตอนนี้ใส่ชุดชั้นในที่แสนเซ็กซี่ที่ตนเองเป็นคนออกแบบเองอยู่ภายในห้องนอนส่วนตัวของเธอด้วยความตื่นเต้น เพราะได้เวลาที่เธอนัดหมายกับเพื่อนสาวเอาไว้แล้ว โดยเธอตั้งใจที่จะเดินโชว์ให้เพื่อนสาวดูเหมือนกับนางแบบบนแทควอล์ค ดาราวดีพยายามฝึกเดินหลายครั้งแล้วเพราะอยากให้ชิ้นงานนี้ของเธอเป็นที่ประทับใจและชื่นชอบของเพื่อนสาว เสียงเพลงรอสายที่ดังขึ้นทำให้เธอรีบกดรับสายวีดีโอคอลด้วยความตื่นเต้น ก่อนที่จะรีบพาร่างสมส่วนเซ็กซี่นั้นเดินโชว์ตัวอย่างมั่นใจราวกับนางแบบมืออาชีพ โดยลืมดูไปว่าไม่ใช่เพื่อนสาวของเธอที่เป็นคนโทรเข้ามา

“ว้าว... โอมายก็อตดาร์ลิ้ง... คุณสวยเซ็กซี่เหลือเกิน”

วิลเลียมอุทานออกมาด้วยความตะลึง เพราะไม่คิดว่าค่ำคืนนี้เค้าจะได้เห็นอะไรที่เจริญตาของเค้าอย่างนี้ แถมผู้หญิงในวีดีโอคอลก็ไม่ใช่นุชรีตามรูปถ่ายที่คุณย่าให้วิลเลียมดู แต่ผู้หญิงตัวเล็ก ๆ หุ่นบอบบางที่มีทุกส่วนยั่วยวนใจบุรุษเพศเช่นนี้ช่างหายากนัก หน้าอกที่ใหญ่เกินตัว สะโพกกลมมนได้รูปช่วงขาที่เรียวสวยไร้ซึ่งไขมันกับใบหน้าและรอยยิ้มที่เหมือนจะซึมซับเข้าไปในสมองและหัวใจของวิลเลียมจนถอนสายตาไม่ขึ้น ภาพการเคลื่อนไหวของเธอปลุกอารมณ์ดิบเถื่อนกำหนัดของชายหนุ่มจนพลุ่งพล่านแทบยืนไม่อยู่

“เป็นไงบ้าง ชุดนี้โอเคมั้ยนิโคล”

ดาราวดีที่ตอนนี้กำลังหันหลังให้กับโทรศัพท์มือถือเมื่อกล่าวถามเพื่อนไปแล้ว

“โอเคมากเลยทูนหัว ผมแทบจะทนไม่ไหวอยู่แล้วอยากหายตัวไปยืนอยู่ต่อหน้าคุณจริง ๆ เลย”

“กรี้ด... กรี้ด... “

ดาราวดีกรีดร้องออกมาอย่างสุดเสียงด้วยความตกใจ กับผู้ชายต่างชาติเปลือยอกจนมองเห็นซิกแพคลอนสวยมีขนที่หน้าอกอ่อน ๆ ใบหน้าของชายหนุ่มที่กำลังแสดงความต้องการแบบบุรุษเพศที่มีต่อสตรีที่เค้ากำลังนึกพิศสวาทอยู่นั้น ทำให้เธอถึงกับขนลุกอับอายด้วยความรู้สึกที่แปลก ๆ

“คุณเลิกกรี้ดได้แล้วทูนหัว เก็บเสียงเอาไว้ครางใต้ร่างของผมดีกว่า ตอนนี้คุณทำให้ลูกชายผมตื่นจนไม่ยอมนอนแล้ว คุณต้องรับผิดชอบ โอเค้”

“กรี้ด... อี๋ไอ้คนหื่น ไอ้คนบ้าหน้าไม่อายแกกล้าดียังไงถึงได้แอบมองฉันแบบนี้”

ดาราวดีรีบหยิบผ้าขนหนูที่อยู่ใกล้มือที่สุดมาห่อหุ้มร่างกายของเธอไว้ ก่อนที่จะหันมากดวางสายของชายหนุ่มด้วยความโกรธปนอาย

“ห้ามวางสายผมเป็นอันขาดไม่งั้นคุณเจอดีแน่ที่รัก”

“ฉันไม่ใช่ที่รักของคุณไปตายซะไอ้โรคจิต”

ดาราวดีเมื่อวางสายแล้วก็รีบเปลี่ยนชุดเสื้อผ้าเป็นชุดนอนด้วยความรีบร้อน ก่อนที่จะเดินมาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูตรวจเช็คอีกครั้งว่าเบอร์ล่าสุดนั้นเป็นเบอร์ของใครกันใช่เบอร์เพื่อนของเธอหรือเปล่า

"บ้าจริงนี่มันไม่ใช่เบอร์ของนิโคลนี่นาทำไมเราไม่ดูให้ดี ๆ ก่อนรับสายนะ"

ดาราวดีเมื่อตรวจเช็คเบอร์โทรศัพท์ที่รับสายล่าสุดแล้วเธอจึงติดต่อไปหาเพื่อนสาวที่อังกฤษอย่างเร่งด่วน เพียงไม่นานเพื่อนของเธอก็รับสาย

"ฮัลโหลนิโคลเธอทำอะไรอยู่"

"ขอโทษทีนะวดี พอดีฉันติดธุระอยู่แต่เมื่อกี้ฉันก็โทรเข้าไปแล้วนะ แต่ดูเหมือนเธอกำลังติดสายโทรศัพท์อยู่"

ดาราวดีเมื่อได้ยินคำพูดของเพื่อนสาวก็ทำให้เธอถึงกับต้องถอนหายใจออกมา

"เออ… พอดีฉันคุยสายกับลูกค้าอยู่น่ะ เอาไว้วันอื่นเราค่อยนัดกันใหม่หรือบางทีพรุ่งนี้ฉันถ่ายรูปส่งให้เธอดู เพราะคืนนี้ฉันรู้สึกเพลีย ๆ และอยากพักผ่อนแล้ว"

"โอเคได้เลยวดีฉันเชื่อใจในฝีมือของเธออยู่แล้ว งั้นแค่นี้นะบาย"

เมื่อเพื่อนสาวชาวอังกฤษวางสายไปแล้ว ดาราวดีรีบขึ้นมานอนบนเตียงด้วยใบหน้าที่กลัดกลุ้ม เพราะกลัวว่าชายหนุ่มที่เห็นเธอเมื่อกี้นั้น เขาจะแอบถ่ายรูปของเธอเก็บไว้ด้วยหรือเปล่า

"บ้าชะมัดเลย ทำไมเราสะเพร่าแบบนี้นะ"

ตลอดทั้งคืนดาราวดีได้แต่ นอนพลิกตัวไปพลิกตัวมาด้วยความกลัดกลุ้มจนเมื่อใกล้จะสว่างเธอถึงได้หลับไปอย่างไม่รู้ตัว

ทางด้านของนุชรีที่ตอนนี้อารมณ์ของเธอกำลังหงุดหงิด เพราะรอมาจนเลยเวลานัดแล้วแต่วิลเลียมก็ยังไม่โทรมาหาเธอ จนเธอตัดสินใจโทรกลับหาวิลเลียมนับสิบสาย แต่ชายหนุ่มกลับไม่ยอมรับสายของเธอเลย

“คุณผิดนัดกับพิ้งกี้หมายความว่าไงคะคุณวิลเลียม คงไม่ใช่คุณกำลังอยู่กับผู้หญิงคนอื่นอยู่หรอกนะคะ คุณต้องเป็นของนุชคนเดียวเท่านั้น”