บทที่ 6

“ไม่เป็นไร” อธิศเอ่ยรับ ในขณะที่พรฟ้าก็เปิดประตูเพื่อจะลงไปจากรถ กระทั่งจังหวะที่เธอจะปิดประตู เสียงทุ้มก็เอ่ยถามขึ้น

“วันนี้เธอเลิกเรียนกี่โมง”

“บ่ายสามค่ะ”

“เปล่า ตั้งใจเรียนละ แล้วเจอกัน”

“ค่ะ...เอ้!” พรฟ้าอุทานออกมาหลังจากปิดประตูรถแล้ว และตอนนี้รถของอธิศก็เคลื่อนตัวออกไปไกลมากแล้วด้วย

คำพูดของเขาที่บอกว่า...

‘แล้วเจอกัน’

หมายความว่ายังไง คำๆ นี้มันก้องอยู่ในหัว พรฟ้าไม่เข้าใจว่าชายหนุ่มพูดแบบนั้นทำไม ทั้งๆ ที่วันนี้คงไม่ได้เจอกันแล้วสักหน่อย หรือเขาจะพูดจนติดปากไปแล้ว

เมื่อคิดไปคิดมาก็ยังไม่ได้คำตอบพรฟ้าจึงเลิกคิด จากนั้นก็ก้าวขึ้นตึกเรียนไป ท่ามกลางสายตาของเพื่อนๆ ในคณะที่มองมายังเธออย่างสนอกสนใจว่าวันนี้ใครมาส่ง แต่พรฟ้าก็บ่ายเบี่ยงที่จะตอบ

ขณะเรียนพรฟ้าได้ตัดเรื่องของอธิศออกไปจากความคิดชั่วคราว แต่บางครั้งเขาก็มีอิทธิพลจนทำให้เธอเสียสมาธิอยู่บ้าง กระทั่งได้เวลาเลิกเรียน เธอก็ลงมาจากตึกพร้อมกับเพื่อนๆ แต่ต้องหยุดชะงักเมื่อเห็นว่าเวลานี้อธิศนั่งอยู่ใต้ตึก

“คุณอธิศ!” พรฟ้าอุทานออกมาอย่างตกใจและแปลกใจ ก่อนจะมองไปยังอธิศที่เวลานี้ยังคงอยู่ในชุดสูทเต็มยศ ยิ่งสวมแว่นกันแดดสีเข้มรับรูปหน้าด้วยแล้วก็ยิ่งส่งให้เขาดูหล่อและสมาร์ท

จนทำให้นักศึกษาผู้หญิงหลายคนหันไปมองแล้วมองอีก รวมถึงเพื่อนๆ ของเธอเองก็ดูจะตะลึงกับความหล่อของอธิศไม่น้อย

“ใครอะ หล่อมาก”

“คุณอธิศ สามีของคุณตา” พรฟ้าเป็นคนเฉลยให้รู้ว่าชายตรงหน้าคือใคร ทำเอาบรรดาสาวๆ อกหักกันไปเป็นแถว และเมื่อรู้ว่าชายหนุ่มมีภรรยาแล้วแบบนี้ทุกคนจึงแยกย้ายทันที

พรฟ้าสูดอากาศเข้าปอดลึกๆ เพราะไม่คิดจริงๆ ว่าจะได้เจอเขาหลังเลิกเรียนอีก จากนั้นก็ตรงเข้าไปหาอธิศด้วยใจที่เต้นแรง

และเมื่อเขาเห็นเธอจึงถอดแว่นกันแดดที่สวมอยู่ออก พร้อมส่งยิ้มให้ ซึ่งเป็นรอยยิ้มที่ทำให้หัวใจของพรฟ้าเต้นไม่เป็นจังหวะมากขึ้นไปอีก

“บนหน้าเธอมีเครื่องหมายคำถามติดอยู่ อยากถามใช่ไหมว่าฉันมาอยู่ตรงนี้ได้ยังไง”

“ค่ะ” พรฟ้าเอ่ยรับ เพราะเธออยากถามอธิศจริงๆ ว่าชายหนุ่มมาอยู่ตรงนี้ได้ยังไง

“ฉันประชุมเสร็จเร็วกว่าที่คิด จะกลับบ้านเลยรถก็ติด เลยมารอรับเธอกลับบ้านพร้อมกัน”

“อ้อค่ะ”

“จะกลับกันเลยไหม”

“ได้ค่ะ แต่ก่อนเข้าบ้าน เบลขอแวะร้านเค้กก่อนนะคะ” พรฟ้ารู้ว่าเธอคงเลี่ยงการกลับบ้านพร้อมอธิศไม่ได้แน่ๆ จึงปล่อยให้ทุกอย่างเป็นไป

“ได้สิ” เสียงทุ้มเอ่ยรับ จากนั้นทั้งสองคนก็เดินไปยังรถของอธิศที่จอดอยู่ตรงหน้าตึก โดยพรฟ้าเป็นคนบอกว่าเธออยากไปซื้อเค้กที่ร้านไหน เมื่อมาถึงก็เลือกเค้กรสโปรดของเจ้าของวันเกิด และนั่นก็สร้างความสงสัยให้อธิศจนต้องเอ่ยถามขึ้น

“ซื้อเค้กวันเกิดให้ใคร”

“คุณตาค่ะ เพราะวันนี้เป็นวันเกิดคุณตา”

“วันนี้เหรอ!” อธิศถึงกับอุทานออกมา นั่นเพราะเขาลืมไปแล้วจริงๆ ว่าวันนี้เป็นวันเกิดของชนิตา ถ้าไม่ได้มากับพรฟ้าเขาก็คงไม่รู้จนถึงบ้านแน่ๆ

“ค่ะวันนี้”

“งั้นฉันซื้อเค้กด้วย”

“อย่าก็อปสิค่ะคุณอธิศ” พรฟ้ารีบขัด นั่นเพราะไม่อยากให้ของขวัญซ้ำกันนั่นเอง แต่ชายหนุ่มกลับดื้อดึงจะซื้อเค้กให้ได้

“ก็อปอะไร วันเกิดก็ต้องมีเค้กสิ”

“แต่เบลเลือกก่อน เพราะฉะนั้นคุณอธิศต้องหาอย่างอื่นค่ะ” หญิงสาวตรงหน้ายื่นคำขาด ก่อนจะกอดอกมองหน้าอธิศ อย่างไม่ละสายตาเป็นครั้งแรก

“อย่างอื่นเหรอ อะไรดีล่ะ” อธิศหันมองไปมารอบๆ ร้าน เพราะคิดไม่ออกจริงๆ ว่าจะเอาอะไรไปให้ชนิตา

กระทั่งสายตามองไปเห็นดอกไม้สวยๆ ที่ถูกจัดไว้ตรงมุมหนึ่งของร้าน ชายหนุ่มจึงพุ่งตัวไปเลือกอย่างไม่ลังเล แล้วถือมันตรงมาหาพรฟ้าอย่างภูมิใจ ว่าของขวัญของเขาก็คงสร้างความประทับใจให้ชนิตาไม่แพ้กัน

“คุณอธิศแน่ใจแล้วนะคะว่าจะเอาดอกไม้ช่อนี้ไปให้คุณตา”

“แน่ใจ หรือมันยังไม่สวยพอ”

“สวยค่ะ แต่คุณตาแพ้เกสรดอกไม้นะคะ ขืนเอาไปให้มีหวังผื่นได้เห่อขึ้นทั้งตัวแน่”

“จริงเหรอ” สีหน้าของอธิศแสดงออกว่าเขากำลังรู้สึกผิด

“ค่ะ”

“ฉันนี่มันยังไง แทบไม่รู้อะไรเกี่ยวกับคุณตาเลย”

“แต่ตอนนี้รู้แล้วค่ะ”

“โอเค งั้นฉันจะเปลี่ยนเป็นอย่างอื่น” อธิศปรับอารมณ์ให้กลับมาเป็นปกติ ก่อนจะยืนมองดอกไม้อยู่นาน เพราะเขาจ่ายเงินซื้อมันมาแล้ว จะให้โยนทิ้งก็คงไม่ได้ แต่จะให้พรฟ้าก็กลัวเธอคิดมาก เพราะเขาไม่ได้ตั้งใจเอามันมาให้เธอตั้งแต่แรก เมื่อคิดไม่ตกอธิศจึงยืนถือดอกไม้ช่อนั้นไว้ก่อน พร้อมกับโทรศัพท์หาเลขาส่วนตัวแล้วสั่งงานด่วนไป

“ครึ่งชั่วโมงให้คนมาส่งฉันที่ร้าน...”

“ค่ะคุณอธิศ” ปลายสายเอ่ยรับ และทันทีที่วางสายก็จัดแจงหาของขวัญตามที่เจ้านายบอกมือระวิง เมื่อเจอก็จัดการสั่งแล้วให้คนเอาไปส่งทันที

พรฟ้าสงสัยว่าอธิศนั้นสั่งของขวัญแบบไหนให้ชนิตา แต่เธอคงไม่มีสิทธิ์ไปถาม จึงได้แต่ยืนรออยู่เงียบๆ เพราะเค้กที่เธอสั่งนั้นได้มาแล้ว เหลือแค่ของอธิศเท่านั้น

รอไม่นานพนักงานส่งของก็นำของที่อธิศสั่งไปมาส่ง ซึ่งมันคือเครื่องประดับเพชรที่อธิศคิดว่าเหมาะกับชนิตา จากนั้นทั้งสองคนจึงตรงกลับบ้าน โดยระหว่างทางอธิศโทรศัพท์ไปสั่งให้แม่บ้านจัดมื้อเย็นเป็นพิเศษ ให้สมกับเป็นวันเกิดของชนิตา

“ตั้งแต่เกิดมาฉันไม่เคยเซอร์ไพรส์วันเกิดใครมาก่อน ตื่นเต้นดีเหมือนกัน ว่าไหม”

“ค่ะ” พรฟ้าเอ่ยรับ ก่อนจะเผลอส่งยิ้มให้อธิศไป และรอยยิ้มจากเธอก็ส่งผลต่อชายหนุ่มเข้า

“ยิ้มแบบนี้บ่อยๆ สิ รู้ไหมว่าเธอยิ้มแล้วโลกมันสดใสขึ้น”

“เอ่อค่ะ” พอถูกชมตรงๆ แบบนี้ พรฟ้าก็เริ่มทำตัวไม่ถูก อาการประหม่าครอบงำจนมือไม้เย็นเฉียบไปหมดอีกแล้ว และอธิศก็รู้ว่าเธอประหม่า เพราะจากที่คุยจู่ๆ ก็เงียบไปกระทั่งถึงบ้าน

เมื่อลงจากรถ พรฟ้าก็ถือเค้กไปเซอร์ไพรส์ชนิตาในห้องนั่งเล่น โดยมีอธิศเดินตามมาเช่นกัน เสียงร้องเพลงแฮปปี้เบิร์ดเดย์จากพรฟ้าและอธิศที่ดังขึ้นทำให้เจ้าของวันเกิดอย่าง ชนิตาหันไปมอง ก่อนจะส่งยิ้มให้คนทั้งคู่ เพราะไม่คิดว่าพวกเขาจะมาเซอร์ไพรส์อะไรแบบนี้