บทที่ 6

“เลิกห่วงได้แล้ว ตอนนี้ฉันโอเค”

“จริงนะ”

“จริง...เพราะนี่มันก็ผ่านมาหลายวันแล้ว ใจฉันก็เข้มเเข็งขึ้นตามลำดับ” ภูวษาเอ่ยบอกให้ราตรีสบายใจ แต่หากสังเกตดีๆ ความเสียใจก็ยังคงแฝงอยู่ในผลงานของเธอ

“เย็นนี้ฉันมีนัดกับคุณติณห์ คงไม่ได้อยู่กินข้าวเย็นกับแกนะ”

“ได้...เดี๋ยวฉันหาอะไรกินก่อนเข้าบ้านแกแล้วกัน”

“อืม” ภูวษาเอ่ยรับ ก่อนจะวางสายไปเพราะมีงานเร่งที่ต้องทำให้เสร็จก่อนเวลาเลิกงาน เธอสูดอากาศเข้าปอดลึกๆ เพื่อดึงสติแล้วจับปากกาให้มั่นคงจากนั้นก็ลงมือวาด ซึ่งการวาดคืองานที่เธอชอบและฝันอยากเป็นนักวาดมาตั้งแต่เด็กๆ ตอนนี้นอกจากงานที่ทำส่งบรรณาธิการแล้วเธอยังรับจ้างวาดทั่วไป รับทั้งงานในไทยและต่างประเทศ โดยผลงานทุกๆ ชิ้นเธอจะใช้นามแฝงว่า...ดรีมเมอร์

เมื่อรู้ว่าวันนี้มีนัดกับคนสำคัญ ภูวษาจึงรีบเคลียร์งานให้เสร็จเร็วขึ้น กระทั่งใกล้เวลานัดรถของชายหนุ่มก็ขับมาจอดเทียบรอที่หน้าบ้าน เมื่อสำรวจความเรียบร้อยเสร็จภูวษาจึงออกไปพบ

ทว่าเมื่อได้เจอหน้าติณห์ความรู้สึกเจ็บปวดราวกับมีเข็มนับล้านๆ เล่มพุ่งใส่ ทั้งๆ ที่เธอมั่นใจว่าตัวเองนั้นเข้มแข็งมากแล้ว แต่เมื่อเห็นเขาภาพในหัวที่พยายามลืมก็ฉายวนกลับเข้ามาตอกย้ำจนน้ำตาเอ่อ

“คุณรินเป็นอะไรหรือเปล่าครับ”

“เปล่าค่ะ รินไม่ได้เป็นอะไร” ภูวษาปฏิเสธทั้งๆ ที่เวลานี้ใจเธอเต้นด้วยจังหวะที่ผิดไป มือทั้งสองข้างเย็นเฉียบ

“จำที่นี่ได้ไหม ที่เราสองคนมาดินเนอร์กันครั้งแรก” เมื่อมาถึงร้านอาหารติณห์ก็เอ่ยถามขึ้น

“จำได้ค่ะ” นอกจากที่นี่แล้วภูวษายังคงจำทุกๆ อย่างที่เกี่ยวกับติณห์ได้เสมอ ทั้งสถานที่เจอกันครั้งแรก ที่เที่ยวครั้งแรก ที่นั่งกินข้าวครั้งแรก

เพราะตลอดสองปีที่คบหากันติณห์ดูแลเธอเป็นอย่างดี เขาเป็นคนรักที่ดีและคงจะเป็นว่าที่หัวหน้าครอบครัวที่ดีแน่นอน ต่างจากเธอที่แปดเปื้อนจนรู้สึกไม่คู่ควรกับเขา

“แล้วจำได้ไหมครับว่าเราเจอกันครั้งแรกที่ไหน”

“งานเลี้ยงบริษัทค่ะ” ภูวษาเอ่ยตอบอย่างไม่ลังเล เธอเป็นหนึ่งในบรรดานักวาดที่ส่งงานให้กับบริษัทของติณห์ ซึ่งรับดูแลเว็บตูนชื่อดัง อันที่จริงชายหนุ่มไม่ได้มีแค่ธุรกิจนี้ธุรกิจเดียว เพราะอีกตำแหน่งของเขาคือนั่งแท่นเป็นถึงกรรมการผู้จัดการบริษัทนำเข้ารถหรู

ตั้งแต่ที่ได้พบเขาชีวิตของภูวษาก็เหมือนซินเดอเรลล่า เธอเซอร์ไพรส์ในหลายๆ อย่าง โดยเฉพาะเมื่อเธอถูกชายหนุ่มคุกเข่าขอแต่งงานและเธอก็ตอบตกลงคำขอนั้นไปเช่นกัน

‘คุณติณห์รักรินเพราะอะไรหรือคะ’

เมื่อครั้งอดีตเธอเคยถามเขาไปแบบนั้น และคำตอบที่ได้มาจากติณห์คือ

‘เพราะคุณรินคือผู้หญิงธรรมดาแบบที่ผมตามหาครับ คุณรินสดใสและความสดใสนั้นก็ทำให้โลกของผมสดใสตามไปด้วย รวมถึงคุณรินมีจินตนาการที่ผมไม่มี’

“ถูกครับ เราเจอกันครั้งแรกที่งานเลี้ยงบริษัท ตอนนั้นผมเอาแต่จ้องมองผู้หญิงคนหนึ่งที่ขึ้นไปวาดรูปบนเวที เธอมีเสน่ห์จนผมบอกตัวเองว่านี่แหละคือผู้หญิงที่ผมตามหามาตลอดทั้งชีวิต” คำพูดของติณห์ยิ่งกระตุ้นให้ภูวษามีน้ำตาแต่ก็ต้องกลั้นเอาไว้

“พอเสร็จจากงานเลี้ยงผมจึงตามจีบเธอ แถมพอเธอตกลงเป็นแฟนยังขอให้ผมปิดเรื่องนี้ไว้เป็นความลับ เหตุผลของเธอยิ่งทำให้ผมรักเธอมากขึ้นไปอีก” ติณห์จำคำพูดในวันนั้นของภูวษาได้ โดยเธอบอกเขาว่าไม่อยากให้เรื่องที่คบหากันกระทบกับงานกับธุรกิจกับชื่อเสียงที่เขามี เพราะภูวษาเป็นผู้หญิงแบบนั้นเขาจึงต้องมีเธออยู่ข้างตัว ยิ่งเธอรักเขามากเท่าไหร่เธอก็จะยิ่งเชื่อฟังและไม่ทำให้เขาผิดหวัง

“ผมรักคุณนะ” ติณห์บอกรักให้ภูวษาได้ฟังซึ่งเธอก็พยักหน้ารับกลับมา นั่นเพราะพูดอะไรไม่ออก จากนั้นทั้งคู่ก็เข้าไปนั่งกินข้าวด้วยกัน ซึ่งวันนี้ติณห์ยังมีอะไรมาเซอร์ไพรส์ภูวษาด้วย

“ผมอยากให้คุณรินเจอกับใครคนหนึ่ง”

“ใครหรือคะ”

“น้องชายผมครับ เขาพึ่งบินกลับมาจากต่างประเทศเพื่อร่วมงานแต่งงานของเรา”

“อ้อค่ะ” ภูวษาเอ่ยรับอย่างไม่คิดอะไร เพราะรู้อยู่ก่อนแล้วว่าติณห์มีน้องชายด้วยหนึ่งคน

“พูดถึงก็มานั่นแล้ว มิณทร์ทางนี้” ชื่อที่ได้ยินทำให้ภูวษาหันไปมองทันทีและเธอก็ได้พบผู้ชายคนนั้น นั่นทำให้เธอนั่งตัวแข็งทื่อ เกิดอาการหายใจไม่ออกเฉียบพลัน เพราะไม่คิดว่าน้องชายของติณห์จะเป็นเขาคนนั้น นั่นทำให้ภูวษาได้คำตอบว่าเพราะอะไรเขาสองคนถึงมีใบหน้าที่เหมือนติณห์มากจนเธอเองก็แยกไม่ออก

ที่แท้ก็เป็นฝาแฝด!

ยิ่งผู้ชายคนนั้นเดินเข้ามาใกล้มากเท่าไหร่ หัวใจของภูวษาก็ยิ่งเต้นอย่างไม่เป็นจังหวะ เธอทั้งประหม่าทั้งกลัวที่จะต้องเผชิญหน้ากับเขา

ในขณะที่มิณทร์ซึ่งถูกมัดมือชกจากพี่ชายให้มากินข้าวด้วยก็ตกใจไม่แพ้กัน เพราะคิดไม่ถึงว่าว่าที่พี่สะใภ้ของเขาจะเป็นผู้หญิงในคืนนั้น เหตุนี้หรือเปล่าเธอถึงเอาแต่เรียกว่าเขาติณห์ๆ ไม่เลิกรา บวกกับตอนนั้นเธอเมาค่อนข้างหนักสติจึงยิ่งไม่ครบถ้วน

“นั่งสิ จะยืนอยู่แบบนั้นทำไม”

“อืม” เอ่ยรับเสร็จมิณทร์ก็หย่อนตัวลงนั่งบนเก้าอี้ เวลานี้ภูวษาทำตัวไม่ถูกเธอไม่กล้าแม้แต่จะหายใจเสียด้วยซ้ำไป

“นี่คุณรินคนรักของฉัน คุณรินครับนี่มิณทร์น้องชายฝาแฝดของผม” ติณห์เอ่ยแนะนำให้ทั้งคู่ได้รู้จักกันอย่างเป็นทางการ

“ยินดีที่ได้รู้จักครับคุณริน” มิณทร์ที่มีสติมากกว่าเอ่ยทักออกไปก่อน ส่วนภูวษาก็นั่งบีบมือตัวเองแน่นแล้วจึงตัดสินใจเอ่ยทักทายกลับไปเช่นกัน

“ยินดีที่ได้รู้จักค่ะคุณมินทร์”