บทที่ 1 ชิงชัง (4)

เธอไม่เคยเชื่อฟังที่แม่บอก เพราะเธอรู้ว่าพ่อรักอาธัน และอาธันก็รักเธอมาก ทุกครั้งที่ปิดเทอมภาคฤดูร้อน หรือปิดเทอมเล็ก พ่อมักจะพาเธอมาหาคุณย่าน้ำเงินอยู่เป็นประจำ เธอจึงได้อยู่ใกล้ชิดกับเขา

เท่าที่จำความได้ ตอนเด็ก ๆ เธอติดเขามาก เรียกว่าติดหนักถึงขนาดร้องจะนอนห้องเดียวกับเขา แน่นอนว่าธันวาตามใจเธอเสมอ เขาตามใจและดีกับเธอในทุก ๆ เรื่อง

แม้แม่จะพยายามสั่งห้ามไม่ให้เธอเข้าใกล้เขาก็ตาม แต่ความใจดีของเขาก็ทำให้เธอรักเขา และติดเขามาก

คุณอานอกสายเลือดรายนี้เล่นเป็นเพื่อนเธอทุกครั้งที่เธอมาพักอยู่ด้วย เขาซื้อขนมอร่อย ๆ ให้เธอกิน แล้วไหนเขาจะซื้อของเล่นที่อยากได้ให้เธออยู่เป็นประจำ

มันจึงกลายเป็นความรัก ความผูกพัน และความประทับใจใจตัวเขา แต่พอแม่รู้เรื่องเข้า แม่ก็มักจะตีเธอ แย่งเอาของเล่นที่อาธันซื้อให้ไปทิ้งทั้งหมด

ถึงเธอจะเสียใจ แต่แม่ก็ไม่สนใจ มันเกิดขึ้นซ้ำแล้วซ้ำเล่า เพราะเป็นแบบนี้เธอจึงพยายามไม่อยู่ใกล้เขา กระนั้นความรู้สึกดี ๆ ที่มีก็ยังไม่หมดไป เพราะมาที่บ้านคุณย่าทีไร เธอก็ได้เจอเขาเช่นเดิม

จนกระทั่งเธอโตขึ้น เรียนจบชั้นมัธยมปลาย พ่อก็ส่งเธอมาอยู่ที่บ้านคุณย่า เพราะบ้านของคุณย่าน้ำเงินอยู่ใกล้กับมหาวิทยาลัยที่เธอเรียน

ตอนแรกแม่ของเธอก็คัดค้านไม่ให้เธอมาอยู่กับคุณย่า โดยแม่ให้เหตุผลว่า

‘ถ้าบ้านย่าของแกไม่มีไอ้ตัวกาฝากนั่นอาศัยอยู่ ฉันจะให้แกไป แต่ที่ฉันไม่ให้แกไปเพราะไอ้กาฝากนั่นไม่ใช่ญาติของแก ถ้าเกิดเรื่องอะไรขึ้นคงจะงามหน้า เพราะแกไม่ใช่เด็ก ๆ เหมือนก่อนแล้ว ฉันไม่ไว้วางใจ!!!’

ตอนนั้นเธอเคว้งอย่างมากเพราะไม่รู้ว่าจะไปเรียนที่ไหน แต่พอแม่รู้จากคุณย่าน้ำเงินว่าอาธันไม่ได้อยู่บ้านคุณย่าเหมือนแต่ก่อน เพราะเขาได้ขึ้นไปทำไร่ส้มทางภาคเหนือเพื่อสืบทอดกิจการของทางบ้าน แม่จึงยอมให้เธอย้ายมาพักอยู่กับคุณย่า

ทุกอย่างดูราบรื่นดี จนกระทั่งก่อนปีใหม่ธันวาก็ลงมาจากเหนือเพื่อมาร่วมงานแต่งญาติ

ครอบครัวของเธอทั้งหมดได้รับเชิญให้ไปร่วมงานแต่งด้วยเช่นกัน แต่เพราะป้าอำภาไม่ค่อยลงรอยกับคุณย่า พ่อของเธอจึงเป็นผู้จัดแจงเรื่องนี้

พ่อจัดการให้สมาชิกทุกคนที่จะไปร่วมงานแต่งไปรถคันเดียวกัน เธอจำได้แม่นว่าวันนั้นธันวาเป็นคนอาสาขับรถ ส่วนคุณย่าน้ำเงินไม่ได้ไปเพราะท่านไม่สบาย เธอจึงอยู่เป็นเพื่อนคุณย่า

พอห้าทุ่มของวันนั้นเธอก็ได้รับข่าวร้ายจากเจ้าหน้าที่ตำรวจ รถตู้ที่ธันวาขับเกิดประสบอุบัติเหตุ พ่อกับแม่ของเธอถูกส่งโรงพยาบาลอาการโคม่า ส่วนธันวาสลบไปเป็นอาทิตย์ เขาบาดเจ็บสาหัส ส่วนป้าอำภากลายเป็นอัมพาตครึ่งตัวและสูญเสียความจำ

หลังจากที่รักษาตัวอยู่ที่โรงพยาบาลได้เพียงสัปดาห์เดียว พ่อกับแม่ของเธอก็พร้อมใจกันจากไป ซึ่งการสูญเสียในครั้งนั้นมันทำให้เธอเสียใจมาก เธอกลายเป็นเด็กกำพร้า ชีวิตขาดที่พึ่งไปโดยปริยาย

ผ่านเหตุการณ์ความเจ็บปวดครั้งใหญ่นั้นมาเธอก็เริ่มเกลียดขี้หน้าเขา เธอกล่าวโทษเขา เพราะเขาคนเดียวที่ทำให้เธอต้องอยู่อย่างโดดเดี่ยวเดียวดาย พอความโศกเศร้าจางลง ความแค้น และความเกลียดชังก็เข้ามาแทนที่

เธอได้ตั้งปณิธานอย่างแรงกล้าว่าจะหาวิธีแก้แค้นเขาให้สาสม ไม่ว่าเขารักใคร ชอบใคร คบหาใครอยู่ เธอจะพรากคนรักของเขาไปให้หมด ทำเหมือน ๆ ที่เขาทำกับเธอ ทำให้เขาได้ลิ้มลองความเจ็บปวด ให้เขาได้รู้รสชาติแห่งความสูญเสีย แล้วเธอก็ทำสำเร็จ...

เธอรู้ว่าช่วงเวลานั้นธันวากำลังคบหากับเดือนกาญจน์อยู่ ผู้หญิงคนนี้เป็นผู้หญิงที่สวยราวเจ้าหญิง และเพียบพร้อมในทุก ๆ เรื่อง เธอแอบรู้มาว่าทั้งคู่มีแผนที่จะแต่งงานกันหลังจากที่ธันวาหายจากอาการบาดเจ็บ แต่เธอก็ทำให้ทุกอย่างละลายกลายเป็นฝุ่นผง

เธอได้วางแผนและสร้างหลักฐานเท็จขึ้นมา โดยสร้างภาพว่าธันวาเป็นผู้ชายหลายใจแอบมีความสัมพันธ์กับผู้หญิงคนอื่น โดยเธอได้แอบวางยานอนหลับให้เขากิน

จากนั้นเธอก็ลากเขาเข้าห้องนอนพร้อมจัดการถอดเสื้อผ้าแล้วถ่ายรูปแบล็คเมล์ พร้อมส่งภาพที่ชวนให้เข้าใจผิดนี้ให้กับเดือนกาญจน์ และรวมไปถึงญาติสนิทของเดือนกาญจน์

หนึ่งสัปดาห์หลังจากนั้น เธอก็รอดูทุกอย่างพังพินาศด้วยความสะใจ เดือนกาญจน์เป็นคนมาบอกเลิกคุณอาขาของเธอ แล้วเจ้าหล่อนก็หอบเสื้อผ้าบินไปพักใจในต่างประเทศ ซึ่งในเวลาอีกหนึ่งเดือนต่อมา เดือนกาญจน์ได้ส่งการ์ดเชิญร่วมงานแต่งงานกับหนุ่มตาน้ำข้าวมาให้คุณอาขาของเธอด้วย

ถือเป็นชัยชนะอันงดงามสำหรับเธอ เพราะธันวาในตอนนั้นมีสภาพแทบไม่เหมือนผู้คน