บทที่ 1 ชิงชัง (5)

เขาดื่มหนักทั้งที่ยังบาดเจ็บอยู่ ข้าวปลาอาหารแทบไม่ตกถึงท้อง พอเห็นสภาพที่เปลี่ยนไปของเขา มันก็ทำให้เธอรู้สึกผิดอยู่ไม่น้อย เธอแค่ต้องการให้เขาเจ็บปวด ไม่ใช่ให้เขาทรมานตัวเอง

แต่นั่นแหละ สิ่งที่เขาเผชิญมันก็ไม่หนักหนาสาหัสเท่ากับการสูญเสียของเธอหรอก

เขาสามารถเริ่มต้นใหม่กับใครสักคนได้ แต่เธอเล่า... ไม่สามารถเรียกร้องให้พ่อแม่กลับมาได้เลย

พอทนเห็นผลการกระทำของตัวเองไม่ได้ ผิงจันทร์จึงขอคุณย่าย้ายไปอยู่หอพักกับเพื่อน ๆ เพื่อที่ว่าเธอจะได้ไม่ต้องเจอหน้าเขาอีก แต่ใครจะไปรู้ว่าก่อนที่เธอจะได้ย้ายออกไป สิ่งที่เธอทำไว้และพยายามปกปิดมาโดยตลอดจะถูกเปิดเผยก่อน

อยู่ ๆ คุณย่าก็มาขอยืมกล้องถ่ายรูปจากเธอ แล้วใครจะไปรู้ว่าคุณย่ายืมกล้องของเธอไปให้เขาใช้!!

จริงอยู่ว่าเธอได้ทำการฟอร์แมตการ์ดความจำทิ้งไปทั้งหมด เพื่อทำลายหลักฐานชิ้นสำคัญทิ้ง แต่เพราะเขาเอากล้องไปใช้งาน แล้วดันเกิดกดผิดไปฟอร์แมตการ์ดความจำเข้า เขาก็เลยไปจ้างร้านช่วยกู้ข้อมูลให้

ผลจากการกู้ข้อมูลทำให้ข้อมูลเกือบทั้งหมดกลับคืนมา และรูปถ่ายที่เขากู้กลับมานั่นก็ได้พาความซวยมาให้เธอ

คุณอาที่รักรู้ว่าเธอทำอะไรไว้กับเขา!

จำได้ว่าคืนนั้นเขามาเคาะประตูเรียกเธอถึงห้องนอน พอเธอเปิดประตูให้ เขาก็เข้ามาในห้องเล่นงานเธอทันที

เขาเมาแต่ก็ไม่มากนัก ทว่าเหล้าก็เปลี่ยนนิสัยเขาไป มีการโต้เถียงกันเกิดขึ้น เขาบีบเธออย่างหนักเพื่อให้เธอเปิดปากสารภาพถึงหลักฐานในกล้องดิจิตอล แต่เธอก็ปากแข็งไม่ยอมรับง่าย ๆ

เรื่องอะไรที่เธอจะยอมรับ ในเมื่อเขาเป็นคนทำให้ทุกอย่างมันแย่

พอเธอปฏิเสธ เขาก็คาดคั้นเอาจากเธอจนได้ ตอนนั้นเขาดูโกรธเธอมาก ถึงขนาดพูดออกมาว่าจะบีบคอเธอให้ตาย แต่สุดท้ายเขาก็เลือกที่จะ ‘จูบเธอ’ เพื่อบีบให้เธอยอมรับ

แน่นอนว่าผิงจันทร์ยังจำจูบดูดดื่มในวันนั้นได้ดี จูบที่ทำให้เธออ่อนระทวย ไร้เรี่ยวแรงจะขัดขืนเขา เธอเชื่อว่าหากเธอยังดื้อเป็นผู้ร้ายปากแข็ง เขาคงได้ลงมือปล้ำเธอ อย่างที่เขาขู่ไว้เป็นแน่

สุดท้ายเธอก็เป็นฝ่ายพ่ายแพ้ เธอยอมตอบทุกคำถามของเขาทั้งน้ำตา...

ดูเขาจะโกรธอยู่ไม่น้อยที่รู้ว่าเธอทำเรื่องบ้า ๆ ลงไปด้วยเหตุผลอะไร ซึ่งหลังจากที่มีปากเสียงกับเธอในกลางดึกคืนนั้นแล้ว วันรุ่งขึ้นเขาก็เป็นฝ่ายเก็บเสื้อผ้าย้ายออกไปจากบ้าน

เธอมารู้ทีหลังจากคุณย่าน้ำเงินว่า อาธันย้ายไปอยู่ภาคเหนือเพื่อสานต่อธุรกิจไร่ส้มของพ่อ

เธอเองโล่งใจไปพักใหญ่ที่ไม่ต้องเจอหน้าเขาอีก เพราะหากเขาไม่ย้ายไปเธอก็ไม่กล้าอยู่สู้หน้าเขาอยู่ดี แต่คุณอาขาก็ไม่ได้ไปแล้วไปลับไม่กลับมาอย่างที่เธอต้องการให้เป็น

เขายังไป ๆ มา ๆ แวะมาหาแม่บุญธรรมอยู่บ่อย ๆ ซึ่งก็คือคุณย่าน้ำเงินของเธอ และนั่นก็เป็นเหตุให้เธอต้องหาเรื่องด่วนออกนอกบ้านเพื่อหลบหน้าเขาซะทุกครั้ง

เหมือนอย่างครั้งนี้…

ให้ตายเถอะ! ทำไมเธอถึงหนีเขาไม่พ้นสักที

ผิงจันทร์กลอกตาไปมา พลางมองดูลายดอกไม้จากฝ้าเพดานด้วยสีหน้าครุ่นคิด แล้วเธอก็หาข้อสรุปให้กับตัวเองจนได้ ในเมื่อเขาไม่ไป เธอก็เป็นฝ่ายไปจากเขาก็ได้ ไม่เห็นต้องสนใจอะไร...

##### บทที่ 2

พินัยกรรม

เพราะมีเรียนตอนบ่ายกอปรกับเมื่อคืนนอนดึก ผิงจันทร์จึงตื่นสายกว่าปกติ พออาบน้ำแต่งตัวลงมาชั้นล่าง หญิงสาวก็ตรงดิ่งเข้าครัวเพื่อหาของกิน แล้วผิงจันทร์ก็ชะงักเท้าเมื่อเดินมาเจอคนที่ไม่อยากเจอเข้า แล้วเธอก็เปลี่ยนใจทันที

ต่อให้หิวจนแสบไส้ เธอก็กลืนข้าวไม่ลงหรอก ตราบใดที่เขายังอยู่ในครัว!

พอหันหลังตั้งใจจะเดินหนี ธันวาก็หันมาพอดี

“ตื่นแล้วเหรอ หิวหรือยังล่ะ อาทำข้าวผัดแหนม กินด้วยกันไหม?” เขาชวนพร้อมรอยยิ้มทรงเสน่ห์

แต่ผิงจันทร์ก็ไม่ตอบ เธอเมินหน้าเดินหนีไปดื้อ ๆ ซึ่งกิริยาของหลานสาวนอกไส้ส่งผลให้ดวงตาของธันวาเป็นประกายระยับขึ้นมา

เขาไม่ได้รู้สึกโกรธแม้แต่น้อย ในทางตรงกันข้ามกลับเป็นความรู้สึกท้าทาย อยากเอาชนะ เพราะเขารู้ว่าผิงจันทร์โกรธและเกลียดเขาเพราะความเข้าใจผิด

ยังไงซะเขาจะเปลี่ยนทุกความรู้สึกในหัวใจของผิงจันทร์ เขาจะเอาชนะทุกความเกลียดชังในหัวใจเธอ และเขาจะทำให้เธอรักเขาหมดทั้งหัวใจ!!