ครั้งเดียวไม่นับเป็นผัว

วันต่อมา...

'คุณคิมหันต์'

"ค่ะ..."

[ผมรออยู่ล็อบบี้คอนโดคุณนะครับ]

"อ้อ...ค่ะเดี๋ยวฉันลงไป"จากนั้นมิเกลก็หยิบๆ เอกสารเกี่ยวกับรถยนต์ลงไปด้วยเผื่อได้ใช้ แต่สภาพรถของเธอมันดูไม่น่าจะซ่อมได้ แค่คิดร่างบางก็กุมขมับรอแล้ว ส่งงวดรถยังไม่หมดเลย นี่มันวันซวยอะไรของเธอกัน

"แล้วฉันจะรู้ไหมว่าใครคือคิมหันต์ นั่งหน้าสลอนกันเยอะขนาด...เอ๊ะ!...นั่นมันผู้ชายคนนั้นนี่!!"ระหว่างที่เธอสอดส่ายสายตาหาคนที่ชื่อว่าคิมหันต์ สายตาก็สะดุดไปเจอผู้ชายคนแรกของเธอ "แย่แล้ว...เอาไงดีนะมิเกล...เขามาทำอะไรที่นี่วะ..."เธออุทานก่อนจะเดินหลบไปอีกมุมหนึ่ง

~เสียงโทรศัพท์ของมิเกล~

'คิมหันต์'

[คุณลงมาหรือยังครับ ผมรออยู่]

"เอ่อ...คุณคิมหันต์คะ...เดี๋ยวฉันไปรอที่รถนะคะ"จากนั้นเธอก็ยกกระเป๋าขึ้นมาปิดหน้าแล้ววิ่งลงไปที่ชั้นจอดรถทันที

"สวัสดีครับคุณมิเกล"

"0.0"ระหว่างที่เธอเดินวนดูรอยกระแทกรอบๆ รถ เสียงทุ้มๆ ก็เอ่ยขึ้น แต่เมื่อสบสายตากับเจ้าของเสียงก็ถึงกับตกใจจนแทบหงาย ไม่นะ ไม่จริงใช่ไหม? เธอคิด

"อ่ะ...เอ่อ...สวัสดีค่ะ..."บ้าจริง นี่มันจะบังเอิญเกินไปไหม...ทำไมถึงเป็นเขาล่ะ เธอกล่าวในใจ

"ดูท่าทางจะตกใจกับสภาพรถนะครับ...ขอโทษจริงๆ ครับ...ไม่ทันระวัง"เขาเอ่ยขึ้นแล้วปรายสายตาไปมองรถของเธอเพียงนิดหน่อย

"เอ่อ...ตกใจนายมากกว่าอีก"เธอพูดเบาๆ กับตัวเอง พยายามหนีหน้าแท้ๆ สุดท้ายก็ต้องเจออยู่ดี เขาจะจำเธอได้ไหมนะ

"คุณว่าไงนะครับ?"

"เอ่อ...ปะ...เปล่าค่ะ...แล้วจะเอาไปซ่อมไหนคะ...เอ่อ...จริงๆ จ่ายค่าเสียหายมาก็ได้ค่ะ...เดี๋ยวที่เหลือฉันจัดการเอง..."เธอบอกปัด ทีแรกก็อยากให้เขาเอาไปจัดการให้ทั้งหมดเพราะมันเป็นความผิดของเขา แต่พอรู้ว่าเขาเป็นใครเธอก็มีทีท่าว่าอยากออกห่างๆ ไม่อยากเจอ

"คุณดูเหมือน...ต้องการหลบหน้าผมเลย...หน้าผมเหมือนใครหรอครับ?"

"เอ่อ...เปล่านี่คะ...อยากรับผิดชอบใช่ไหมคะ...ได้ค่ะเอารถฉันไปเลยค่ะ...เสร็จธุระแล้วฉันขอตัวนะคะ"

หมับ!

ร่างบางหันหลังเตรียมจะเดินออกไป แต่มือหนาก็คว้าแขนเล็กของเธอเอาไว้ซะก่อน

"เดี๋ยวสิ..."

"นี่คุณอย่ามาแตะตัวฉันนะ...ฉันไม่ชอบ!"เธอสะบัดมือของเขาออกแล้วถอยหลังไปหนึ่งก้าวเพื่อทิ้งระยะห่าง รู้สึกถึงอันตรายอย่างบอกไม่ถูก แววตาของเขามันดุดันเกินไปจนเธอไม่กล้าจ้องหน้าเขา

"ทีคืนนั้นยังทำมากกว่าแตะตัวเลย ไม่เห็นจะบ่น"น้ำเสียงเรียบนิ่งเอ่ยขึ้น แต่กลับทำให้เธอตาโตกับสิ่งที่เขาพูด

"นี่คุณ!!"

คิมหันต์ยักคิ้วให้มิเกลกวนๆ สายตาเลื่อนจากใบหน้าสวยลงมาจนถึงหน้าอกที่มันโผล่พ้นเสื้อสายเดี่ยวสีดำด้วยสายตาหื่นกระหาย

"ซ่อนรูปเหมือนกันนะเรา"

"ทุเรศ!!...หยุดพูดจาลามกเดี่ยวนี้เลยนะ..."

"ลามกที่ไหน...จำไม่ได้หรอว่าวันนั้นเธอชวนฉันไปเอง...เร่าร้อนไม่เบาเลยนะสาวน้อย"นิ้วเรียวยาวเลื่อนมาเชยคางของเธออย่างยั่วยุ ใบหน้าหล่อยื่นเข้ามาใกล้จนจมูกเกือบจะแตะกัน แต่เธอก็ปัดมือเขาออกอย่างแรง พร้อมกับใช้มือดันหน้าของเขาออก ยอมรับว่าหล่อมาก แต่โรคจิตรับไม่ได้จริงๆ

พรึ่บ!

"ไอ้โรคจิต!..."เธอกดเสียงต่ำกร่นด่าเขา แต่ร่างสูงกลับไหวไหล่ไม่สนใจ ยิ่งเห็นท่าทีแบบนี้เขากลับยิ่งอยากจะแกล้ง มันดูพยศดี อะไรที่ได้มายากๆ มันท้าทายเขานัก!!

"จุ๊ๆๆๆ อย่าพูดแบบนั้นสิ...ฉันเป็นคนแรกของเธอเลยนะ..."

"ฉันจะถือว่าทำบุญให้สัตว์ก็แล้วกัน"

"แต่สัตว์ตัวนี้ก็ทำเธอครางได้นี่"เขากระตุกยิ้มที่มุมปาก ไม่สนใจคำด่าของเธอแม้แต่น้อย

"ทุเรศ!"

"อย่าพูดแบบนั้นกับผัวสิ"

"ครั้งเดียวฉันไม่นับเป็นผัวหรอก"

"แล้วกี่ครั้งถึงจะนับ?"

"จะไม่มีครั้งต่อไป จำเอาไว้!"จากนั้นเธอก็เดินปึงปังขึ้นคอนโดไปด้วยอารมณ์โกรธ จะตามมาวุ่นวายอะไรเธอนักหนาไม่เข้าใจเลยจริงๆ แล้วไหนจะเรื่องรถนี่อีก หรือว่าเขาจงใจชนรถเธอ? เธอคิด

ส่วนร่างสูงก็เอามือกอดอกมองร่างบอบบางของเธอด้วยท่าทีพออกพอใจ ไม่คิดเลยว่าเธอจะพยศได้ขนาดนี้

"น่าสนใจชะมัด! หึ!"เขากระตุกยิ้มร้าย จากนั้นก็ยกหูโทรศัพท์สั่งลูกน้องให้มาลากรถของเธอไป โชคดีที่กุญแจรถเธอทิ้งเอาไว้ให้

"จิม...เดี๋ยวมึงไปดูรถกับกู...กูจะซื้อรถใหม่"

"นายจะซื้อมาถมบ้านหรอครับ แค่ที่บ้านก็เกือบ20คันแล้ว"จิมเอ่ยถามเจ้านาย ก็เข้าใจว่ารวยแต่จะซื้อไว้ทำไมเยอะแยะ เขาก็ไม่เข้าใจ

"เสือก...มึงเป็นลูกพี่กูหรอ?"