อะไรวะเนี้ย???

"อร่อยไหม...นี่ของโปรดแก"จีโน่ตักไก่ผัดเม็ดมะม่วงหิมพานต์ให้มิเกล การกระทำที่ใส่ใจแบบนี้ทำเอาร่างบางใจสั่นทุกครั้ง เขาจะชอบเธอบ้างไหมน้า เธอแอบคิดในใจ

"ขอบใจมากแก..."

"แกว่าเอวาจะชอบ ฉันบ้างป้ะ...ฉันควรสารภาพบอกเอวาไปตรงๆ ดีไหม...ใกล้จะเรียบจบแล้วด้วยหาจังหว่ะไม่ได้เลย"และทุกครั้งที่เธอคิดเข้าข้างตัวเอง จากที่ลอยขึ้นที่สูงก็ตกลงมากระทันหันแบบนี้ทุกที พอแล้วล่ะ ไม่ว่ายังไงเขาก็ไม่เห็นค่า เธอควรถอยออกมาได้แล้ว เธอคิด

"เอวามันยุ่งๆ เรื่องโปรเจคอ่า...ไว้ยังไงแกก็ค่อยคุยกับมันตอนโปรเจคเสร็จแล้วกัน...ฉันอิ่มแล้วขอตัวนะ"พูดจบมิเกลก็คว้ากระเป๋าแล้วเดินออกจากร้านไป มันน่าหงุดหงิดนัก ก็รู้แหละว่าชอบเอวาขนาดนั้น

"เอ้ามิเกลเพิ่งกินไม่กี่คำเอง...แล้วจะกลับยังไง?"จีโน่ตะโกนไล่หลัง ทำเอาคนในร้านหันมามองเป็นตาเดียว

"ฉันจะกลับแท็กซี่..."

"นี่ตัวค่าอาหารครับไม่ต้องทอน"จีโน่วางแบงค์สีเทาลงบนโต๊ะแล้ววิ่งไปคว้าแขนของมิเกลที่กำลังจะขึ้นรถแท็กซี่

ปึ่ง!

"ไปเลยครับ...แฟนผมงอน...ขอโทษครับที่ทำให้เสียเวลา"จีโน่พูดกับคนขับจากนั้นก็ปิดประตูรถ ทำเอาคนขับถึงกับชักสีหน้าที่โบกแล้วไม่ยอมขึ้นมา

"อะไรของแกเนี่ย...ฉันจะกลับคอนโด"

"แกเป็นอะไร...ฉันพูดอะไรผิดไป?"จีโน่เอ่ยถาม

"ไม่ผิดหรอกสงสัยฉันจะเป็นประจำเดือน...เลยรู้สึกหงุดหงิด"เธอโกหกออกไปคำโต ทั้งอยากบอกความรู้สึกตัวเองแต่ก็กลัวจะเสียเพื่อนไป ความรู้สึกที่เก็บเอาไว้คนเดียวมันจะระเบิดอยู่แล้ว ไหนจะต้องมาแบกรับฟังเรื่องความรู้สึกของจีโน่ที่มีต่อเพื่อนของเธออีก มันอึดอัดจนอยากจะเอาความรู้สึกบ้าๆ นี่ไปทิ้งลงทะเลให้ความอึดอัดมันหายไปซะเดี๋ยวนี้

"ป้ะ...เดี๋ยวฉันไปส่ง"พูดจบจีโน่ก็จับมือมิเกลมให้เดินตามมาที่รถแล้วเปิดประตูให้เธอเข้าไปนั่ง พอมาทำแบบนี้ความรู้สึกโกรธเมื่อกี้ก็หายไปทันที ทำไมนะ ทำไมต้องอ่อนไหวกับการกระทำของเขาด้วย แค่ทำดีไม่กี่นาทีมันลบล้างทุกอย่างได้หมดขนาดนี้เชียวหรอ

คอนโดxxx

"ขอบใจนะที่มาส่ง...นายกลับไปเถอะเดี๋ยวฉันขึ้นไปข้างบนเอง"

"ให้ฉันขึ้นไปส่งที่ห้องไหม?"

"ไม่ต้องหรอก...แกกลับไปเถอะ"ถึงแม้จะชอบมากแค่ไหนแต่เธอก็ไม่เคยให้จีโน่ไปส่งถึงห้องเลย

"โอเคแน่นะ..."จีโน่หันมาย้ำพร้อมกับเอามือมายีผมเธอเล่น

"ไอ้โน่!!...เพื่อนเล่นหรือไงมาเล่นผมฉันทำไมเนี้ย!"

"ขี้วีนชะมัด...ไปและ...ถึงบ้านแล้วจะทักบอกนะ...บาย"แล้วจีโน่ก็หมุนตัวเดินออกไปนอนคอนโดทันที

"เฮ้อ...ไอ้บ้า...ยิ่งทำแบบนี้จะตัดใจได้ไงเนี้ย"พูดจบเธอก็ยกมือขึ้นมากุมอกข้างซ้ายที่มันกำลังเต้นแรงอยู่ จากนั้นก็เดินเข้าลิฟท์กดไปยังชั้นที่เธออยู่

แต่เมื่อขึ้นมาถึงชั้นที่เธออยู่ เธอก็เดินสวนกับผู้ชายตัวสูงๆ หน้าตาหล่อเหลาราวเทพบุตร สายตาคมจ้องมองเธอด้วยแววตาแสนเจ้าเล่ห์ แล้วกระตุกยิ้มให้หนึ่งที ตอนแรกเธอก็งงว่าเขาจะยิ้มให้เธอทำไม แต่พอนึกได้ว่าวันนั้น วันที่เธออยู่บนเตียงกับผู้ชาย ใช่ นี่มันผู้ชายที่พรากครั้งแรกของเธอไปนี่นา บ้าเอ้ย!! แต่เมื่อหันกลับไป ผู้ชายคนนั้นก็หายเข้าไปในลิฟต์แล้ว

"เฮ้อโล่งอก...ดีแล้วที่ไม่ได้ทักกัน...ไม่งั้นฉันคงเป็นบ้าแน่ๆ ...ก็แค่ครั้งแรกเองใครๆ เขาก็ทำเรื่องแบบนี้ทั้งนั้น"เธอไหวไหล่เบาๆ ตั้งแต่วันนั้นเธอก็ไม่ได้เจอเขา และไม่มีทางที่เธอจะไปเรียกร้องอะไร มันเป็นเรื่องที่งี่เง่าสิ้นดี ก็แค่เมาแล้วได้กัน ไม่ได้ติดใจอะไรเลยสักนิด ถึงแม้ลึกๆ แล้วจะอยากเก็บครั้งแรกไว้ให้ผู้ชายที่รักก็เถอะ แต่ในเมื่อมันเกิดขึ้นมาแล้วจะเรียกร้องให้ได้อะไรขึ้นมา

'ผมเฉี่ยวท้ายรถคุณฝ่ายบุคคลบอกว่าเจ้าของห้องอยู่ห้องนี้ ติดต่อกลับ080-xxx-xxxx คิมหันต์'

มิเกลอ่านโพสต์อิทที่ติดอยู่ที่หน้าห้อง จากนั้นก็รีบวิ่งลงไปที่ลานจอดรถใต้คอนโด ไม่นะ...ลมแทบจับ สภาพรถไม่ใช่เฉี่ยวแล้วแบบนี้

"กระโปรงหลังเปิดขนาดนี้ ไม่เรียกเฉี่ยวแล้วมั้ง!!...นี่มันวันอะไรของฉันกันวะ?"

เมื่อเห็นสภาพรถจัวเองเธอก็รีบกดติดต่อไปหาเจ้าของเธอทันที

[ฮัลโหล] เสียงทุ้มเอ่ยขึ้น ทำไมเสียงแบบนี้มันคับคล้ายคับคาเหมือนได้ยินจากไหนสักที่ แต่นึกยังไงก็นึกไม่ออก

"เอ่อ...คุณคิมหันต์ใช่ไหมคะ?"

[ครับ]

"เอ่อ...คุณชนรถฉันน่ะค่ะ...ไม่ทราบว่าจะจัดการยังไงคะ"

[คุณอยากให้ซ่อม...หรืออยากได้ใหม่ล่ะครับ?]

"ห๊ะ?"คำถามของเขาทำเอาเธองงเป็นไก่ตาแตกเลยทีเดียว คือถ้าบอกอยากได้ใหม่ก็จะซื้อให้หรอ?

[พรุ่งนี้ เดี๋ยวผมเอารถคุณไปซ่อมให้...ระหว่างนี้เดี๋ยวผมจะซื้อรถใหม่ให้ใช้ระหว่างรอรถนะครับ]

"ห๊ะ?"เธอหน้าเหวอกับคำพูดของปรายสายอีกครั้ง อะไรวะเนี้ย งงเลยสิ เอ้อ!!

[เจ้าของรถชื่ออะไรครับ?]

"เกวรี...มิเกลค่ะ"

[ครับ...ไว้เจอกันพรุ่งนี้ครับ] จากนั้นปรายสายก็ตัดไป ทิ้งเธอไว้กับคำว่า อะไรวะเนี้ยอยู่คนเดียว