บทที่3.ดิ้นหนีสุดฤทธิ์..

“ใจเย็นไอ้หนู!! เธอสลบเพราะสำลักน้ำ รอก่อนใจเย็นๆ...”

เขาพึมพำเสียงแผ่วๆ กระชากผ้าคลุมเตียง โยนขึ้นไปปิดความงามเย้ายวนกลางเตียง ก่อนจะถอดเสื้อผ้าเปียกชุ่มของตัวเองกองบนพื้น และจึงเดินสบายอารมณ์เข้าห้องน้ำกว้าง เพื่อชำระล้างคราบโคลนคราบฝุ่นบนตัว

“อื้อ...”

ทิชากรครางเสียงแห้ง เธอแสบร้าวไปทั้งลำคอ ขนตางอนงามกระพือปริบๆ ทะลึ่งพรวดเมื่อเปิดเปลือกตามาเห็นเพดานห้องหรูหรา “อ้ายยย...หะ หายไปไหนหมด ใครๆ ใคร!! ถอดเสื้อผ้านกกันน่ะ” มือเล็กๆ ตะครุบผ้าผืนใหญ่ ที่หล่นไปกองที่ช่วงเอว ดึงขึ้นมาคลุมตัวจนมิด และรีบสำรวจเนื้อตัวของตัวเองเป็นการใหญ่ อย่างละเอียดถี่ถ้วนด้วย... สิ่งที่หายไปคือเสื้อกับกางเกง แต่ซับในยังค้างบนตัวแต่มันเปียกชุ่ม ความทรงจำครั้งสุดท้ายคือเธอกำลังจมดิ่งในอ้อมกอดของสายน้ำที่เย็นจับขั้วหัวใจ แต่มีมือแข็งแรงกระชากเธอขึ้นมาก่อนที่สติจะดับวูบ

“อีกแล้วน่ะนก เป็นลม... ปล่อยให้หมอนั่นทำตามอำเภอใจ สบาย!!”

เธอกระแทกเสียงฉุนๆ มองหาเสื้อผ้ามาสวมทับร่างกายเปล่าเปลือย “หะ!!” ไอ้กองผ้าขยุกขยุยนั่นมันไม่ใช่เสื้อผ้าของเธอ เพราะมันดูดีแม้จะกองแอ้งแม้งอยู่บนพื้น เธอหมุนตัวเลิ่กลัก มองหาตัวช่วย มันคงไม่ปลอดภัยนักถ้าจะนั่งอยู่เฉยๆ โดยมีเสื้อผ้าติดกายแค่สองชิ้นเล็กๆ

ทันทีที่กางเกงหลวมโพรกถูกสวมบนลำตัวช่วงล่าง ประตูห้องน้ำก็เปิดออกมา บุรุษรูปงามที่ออร่าเปล่งประกายวิบวับออกจากตัวจนเธอเองยังตาค้าง เขาเดินเอื่อยๆ ออกมาจากประตู สองมือยกผ้าเช็ดตัวขึ้นขยี้ผมเปียกโชกบนศีรษะ ช่วงล่างมีเพียงผ้าเช็ดตัวคาดไว้แบบน่าหวาดเสียว มันเกาะเกี่ยวสะโพกแกร่งแบบหมิ่นแหม่ และน่ากลัวว่ามันจะหลุดร่วงเพราะผืนผ้าเล็กเกินไป จนปิดช่วงขาเรียวไว้ไม่มิด

“คุณ!!”

เธอกระโดดหย่องแหย็ง เพราะขากางเกงยาวกว่าขาตัวเอง ถอยหลังกรูดๆ ไปหลบหลังโซฟาตัวใหญ่ โผล่หน้าออกมามองชายหนุ่มแบบกลัวๆ

“หืม...ฟื้นแล้วรึ เธอทำบ้าๆ อะไรหะ กระโดดลงไปในแม่น้ำกลางดึก เดือดร้อนคนอื่นเขาไปหมด ทำอะไรเป็นเด็กๆ ไปได้” ชายหนุ่มสะบัดผ้าเช็ดตัวผืนเท่าฝ่ามือขึ้นไปคล้องอยู่บนบ่า และเดินเข้าไปใกล้ๆ ทิชากร เขายืนค้ำศีรษะเธอกางสองขาออกโดยไม่กลัวว่าผ้าจะหลุด

“อี๋ๆ...ไปแต่งตัวให้เรียบร้อยก่อนสิคะ คุณอยู่ในสภาพแบบนี้ฉันไม่คุยกับคุณนะ มันสั่นประสาท”

เธอยกสองมือขึ้นปิดดวงตา ป้องกันการเห็นสิ่งที่น่ากลัว เคลวินขมวดคิ้ว จนหน้าย่น ยัยคนนี้ทำเหมือนกับว่าเขาเป็นโจรบ้ากามที่จ้องจะพรากพรหมจรรย์จากเธอตลอดเวลา ทุกทีมีแต่สาวๆ ที่กระโจนเข้าใส่เขาจนเกิดความเบื่อ แต่...เธอคนนี้กลับวิ่งหนี แค่หนีไม่พอ หล่อนยังกระโดดลงไปในแม่น้ำไทเบอร์เพื่อหนีให้ไกลเขาอีกด้วยซ้ำ แปลก!!

“ก็คนพึ่งอาบน้ำเสร็จ เธอคิดว่าฉันควรจะใส่ชุดอะไรดีล่ะ อีกอย่าง...นี่ห้องส่วนตัวฉัน!! ฉันจะถอด จะใส่อะไรมันก็เรื่องของฉันนี่”

ชายหนุ่มทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟากว้าง วาดสองแขนสองขากางเต็มพื้นที่โดยที่คนเจ้าปัญหาส่งเสียงกรี๊ดกร๊าดไม่หยุด

“หยุดเสียทีเถอะน่า จะร้องทำไมนักหนา!! ไม่ได้แก้ผ้าเสียหน่อย ยังมีผ้าปิดอยู่ หรือว่า...ไอ้ที่ร้องๆ อยู่นี่เพราะยังไม่ได้เห็น จะได้จัดให้เป็นบุญตาเสียเลย”

ชายหนุ่มตวาดเสียงขุ่น น้ำเสียงเริ่มจะหงุดหงิดเล็กน้อย

“อี๋ๆ อย่านะ...อย่านะ!! ไม่เห็นอยากจะดูหนอนสกปรกน่าเกลียดของคุณให้เสียสายตาหรอกค่ะ เชิญคุณไปเปิดให้ผู้หญิงของคุณดูโน้นไป!!”

ทิชากรกระถดตัวถอยหลังลุกลน เธอแอบซุกตัวตรงซอกโซฟา ยกมือขึ้นปิดนัยน์ตาและโวยวายเสียงดังลั่น

“หนอนสกปรก!! เธอคิดว่าลูกชายของฉันน่ารังเกียจและเป็นแค่หนอนอย่างนั้นเหรอ”

ชายหนุ่มถามเสียงหลง พญามังกรจอมอหังการถูกเปรียบเปรยเป็นแค่หนอนน้อยตัวกระจิริดแถมสกปรกน่ารังเกียจจนเธอไม่อยากจะเห็น...

เคลวินอยากจะจับยัยนั่นทุ่มลงกับพื้น ที่เธอบังอาจดูหมิ่นร่างกายส่วนสำคัญที่เป็นความภูมิใจของเขา เปรียบเปรยเสียมันหมดราคา ดูไม่มีค่าและน่าทุเรศ เอาเถอะๆ เอาเถอะน่า วันหนึ่งเขาจะทำให้เธอครางกระเส่า เรียกร้องไอ้สิ่งที่เธอบอกว่าเกลียด และอยากให้มันฝังแน่นอยู่ในตัวเธอนานๆ เขาสัญญา มุมปากเคลวินกระตุกยิ้ม เขาหรี่เปลือกตาลงและวาดแผนการในอากาศ โดยมีทิชากรเป็นเป้าหมายสำคัญ

“ว้าย!!”