บทที่3.ดิ้นหนีสุดฤทธิ์

ชายหนุ่มไหวไหล่ เขาโบกมือไล่ลูกกระจอกที่อารักขาอยู่รอบๆ ตัวให้ถอยออกไปห่างๆ ก่อนจะเดินเข้าหาทิชากรด้วยท่าทางคุกคาม จนหญิงสาวถอยหลังหนี สายลมเย็นๆ จากแม่น้ำไทเบอร์โชยมาปะทะหน้าทำให้เธอหนาวสั่นมากขึ้น ทั้งกลัวเกรงผู้ชายตรงหน้าและอากาศที่อุณหภูมิลดลงแบบฮวบฮาบ

ทิชากรตัดสินใจในเสี้ยววินาที เธอหมุนตัวกลับและออกวิ่งสุดแรงเกิด!!!

ให้ตายเถอะ! เคลวินสบถเสียงฉุนเฉียว ยัยบ้านั่นวิ่งหนีเขา ไม่เห็นเหมือนกับผู้หญิงคนอื่นที่แทบจะกระโจนเข้าใส่ หล่อนวิ่งหน้าตั้งทั้งๆ ที่ไม่มีทางหนี เพราะเบื้องหน้ามีบอดี้การ์ดของเขากระจายกำลังล้อมไว้ และแม่น้ำไทเบอร์กว้างสุดลูกหูลูกตา ไม่นะ!! เจ้าหล่อนคงไม่ได้คิดที่จะวิ่งหนีลงน้ำใช่ไหม เมื่ออากาศเย็นเฉียบด้านบน ในแม่น้ำจะเย็นมากกว่าอีกนับเท่าตัว!! เคลวินออกวิ่งสุดตัวเพราะเขาเดาได้ว่ายัยผู้หญิงบ้านั่นจะต้อง...

ตู้ม!!

เสียงน้ำแตกกระจายเป็นวงกว้าง ร่างบอบบางลอยละลิ่วร่วงลงบนแผ่นน้ำ สองมือของเธอพยายามตะเกียกตะกาย พาตัวออกไปให้ห่างชายฝั่งมากขึ้น และไปให้ไกลจากเงื้อมือของจอมมารอย่างเคลวิน

“ฉิบหาย!!”

เคลวินสบถเสียงก้อง เขาสะบัดรองเท้าหนังสีดำและกระโจนตามทิชากรไปติดๆ

ตู้ม!! ผืนน้ำแตกกระจายมากกว่าครั้งแรก เพราะน้ำหนักตัวชายหนุ่มมากกว่าทิชากรนับเท่าตัว แผ่นน้ำสะเทือนระลอกคลื่นซัดใส่ร่างบอบบางที่กำลังว่ายอยู่กลางแม่น้ำ อุณหภูมิเย็นๆ รอบตัวทำให้เรียวขาเธออ่อนแรงชายิบ ขาของเธอแทบจะไม่กระดุกกระดิก มันแข็งชาและใกล้จะหมดความรู้สึกลงไปทุกที ดวงตากลมโตเบิกกว้าง เธอพยายามพยุงตัวให้ลอยคอเหนือน้ำ เมื่อใกล้จะจมดิ่งลงไปก้นแม่น้ำเต็มที เรียวขาที่เคยเคลื่อนไหวได้ มันหยุดชะงักไม่และเธอก็ค่อยๆ จมดิ่งลงใต้แผ่นน้ำเย็นฉ่ำ ดวงตากลมโตหรี่ปรือ เธอคิดถึงบ้าน!! คิดถึงพ่อแม่ขึ้นมาจับใจ ‘พ่อจ๋าแม่จ๋า!!’ ก่อนที่สติจะดับวูบลง เธอถูกมือแข็งแรงกระชากขึ้นมาจากความตาย พร้อมกับเสียงสบถดังยาวเหยียด

“ให้ตายเถอะยัยบ้า!! ไม่มีใครคนไหนกระโดดลงมาในแม่น้ำไทเบอร์ตอนตีหนึ่ง!! อยากฆ่าตัวตายหรือไงหะ”

ชายหนุ่มสบถงึมงำ เขารั้งเอวของหญิงสาว พยุงพาเข้าชายฝั่งอย่างทุลักทุเล บอดี้การ์ดนับสิบกระโจนตามลงมาช่วยประคองเจ้านาย พวกเขาดันชายหนุ่มขึ้นมาบนฝั่งสำเร็จ

“หันหลัง...ด่วน!”

พอขึ้นมาบนฝั่งได้ เคลวินกระโชกเสียงก้อง เพราะเสื้อทิชากรสวมนั้นสีขาว เวลาที่มันเปียกน้ำจนชุ่ม เนื้อผ้าแนบลำตัวและบางจนเห็นบราเซียสีเนื้ออ่อนๆ ที่ห่อหุ้มทรวงอกอวบอิ่มของทิชากรไว้ รูปทรงเหมือนอย่างที่เขาคะเนเป๊ะ!! เพราะเต้าทรวงพุ่งชูชันเตะตา

เคลวินครางงึมงำ ชายหนุ่มรีบกระชับร่างบอบบางให้แน่นขึ้น เขาอุ้มเธอขึ้นในวงแขนและเดินดุ่มๆ ตรงไปยังวิลล่าซาเดโต้หลังงาม โดยมีบอดี้การ์ดวิ่งตามเป็นพรวน

“ไปไหนก็ไปปะ ที่เหลือฉันจัดการเอง”

เขาตวาดเสียงเคร่ง หัวคิ้วขมวดมุ่นเริ่มรำคาญลูกสมุนขึ้นมาติดหมัดก็วันนี้เอง

หลุยส์บอดี้การ์ดหน้าเหี้ยมเกาศีรษะแกร๊กๆ พวกเขาพากันแปลกใจที่เคลวินไม่ต้องการความช่วยเหลือ หากเรื่องนั้นเกี่ยวกับผู้หญิงตัวเล็กๆ ที่เจ้านายหอบหิ้วขึ้นไปยังห้องพัก!! เห้ย!! ห้องพัก ในรอบสิบปีที่ติดตามรับใช้เคลวินมา เขาไม่เคยเห็นเจ้านายพาผู้หญิงคนไหนมาที่วิลล่าซาเดโต้นี้ และยิ่งไม่เคยเห็นเจ้านายพาใครขึ้นไปบนห้องนอน...สงสัยผู้หญิงคนนั้นคงจะเป็นแม่มด!! เหลือไม่ก็นางฟ้าจำแลงแปลงร่างลงมาเพื่อกลั่นแกล้งเจ้านายหนุ่มเป็นแน่

“ตุ๊บ!”

ชายหนุ่มโยนร่างเปียกชุ่มของทิชากรบนเตียงนอนแบบกระแทกกระทั้น ยัยบ้านี่!! กล้ากระโดดลงไปในแม่น้ำไทเบอร์ตอนตีหนึ่ง เพื่อให้พ้นกรงเล็บของจอมมารอย่างเคลวิน แต่ดูเหมือนพระเจ้าจะไม่เข้าข้างเธอ เพราะเธอหนีไม่สำเร็จ เธอถูกเขาลากกลับมาที่เดิมและหมดสติ!! ให้เขาต้องหอบหิ้วขึ้นมาด้วยซ้ำ

ชายหนุ่มชะโงกหน้ามองทิชากร ริมฝีปากของเธอเริ่มเขียวคล้ำ เขาจึงรีบปลดเสื้อผ้าเปียกชุ่มออกโดยเร็ว เสื้อบนตัวหลุดออกมาชิ้นแรก ตามด้วยกางเกงผ้าหลวมโพรก ร่างกายขาวโพลนเหลือแค่ซับในตัวกระจิริดที่ปกปิดสิ่งสำคัญเอาไว้ เฮ้อ!! กรรมของตรู! เคลวินบ่นในใจ เขามองเต้าทรวงอวบอัดที่ถูกปิดด้วย บราเซียสีเนื้ออ่อนๆ ตาเป็นมัน ใช่ว่าไม่เคยเห็นผู้หญิงเปลือยเสียเมื่อไร แต่ที่อยู่ตรงหน้านี่ เหมือนประติมากรรมชั้นเลิศ โค้งเอวอ่อนช้อย แผ่นท้องแบนเรียบ สะโพกผายกลมกลึง และแอ่งสะดือบุ๋มยวนตา ผิวกายของเธอออกสีเหลืองนวลเหมือนฉาบทาด้วยทองคำสุกปลั่ง มันเปล่งแสงสว่างแยงนัยน์ตาเขาจนพร่ามัว ผมสีดำสนิทยาวสยายเต็มที่หมอน เหมือนกับปะการังกลางทะเลลึกที่แผ่กระจายอวดความงดงาม เรียวแขนงามเสลาวางสงบนิ่งข้างตัว เขาสูดลมหายใจลึกๆ ร่างกายปวดหนึบและมันเริ่มขยับขยาย มีปฏิกิริยาอย่างที่เขายังไม่ต้องการ