บทที่ 9

           ชายหนุ่มเบ้ปาก “  อย่ามากระแดะ เอาจนป่านนี้ ฉันกับเธอ ลึกซึ้งขนาดนั้น

เธอน่าจะรู้ดี  “  ชายหนุ่มใช้สายตาไล้ไปตามร่างกายของหญิงสาว อย่างจาบจ้วง

           “  ไอ้บ้า  อย่านึกว่า ความสัมพันธ์ที่เกิดขึ้นจากความไม่ตั้งใจ จะมีผลอะไรกับฉัน

ฉันลืมมันไปหมดแล้ว  “   กอหญ้าพูดเสียงดัง และจ้องตาชายหนุ่มไม่หลบ

           “  ฉันจะบอกอะไรให้  จำรอยนี้ได้ไหม จำรอยที่เธอฝากไว้กับฉัน สิบกว่าปีฉันไม่เคยลืม ว่าเธอเป็นต้นเหตุให้ฉัน ต้องจากครอบครัวที่ฉันรัก และไม่สามารถกลับมาที่นี่ได้

ฉันจะกลับมาเอาคืนเธออย่างสาสม “  กริชชัย ชูข้อมือ ที่มีรอยแผลเป็น แววตาอาฆาต

แค้น

           “ฉันไม่ได้เป็น คนห้ามให้คุณกลับมาบ้านคุณนี่   คุณพ่อคุณเป็นคนสั่ง  ลืมไปแล้วหรือไง “

           “  ไม่ลืม แต่เป็นเพราะความงี่เง่าของเธอไง  แม่กอหญ้า   ฉันซึ่งเป็นลูกของบ้านนี้

ต้องระเห็จไปอยู่เมืองนอก  ถูกทิ้งเหมือน คนไร้ครอบครัว ในขณะที่กาฝากอย่างเธอ

ได้อยู่กิน แล้วอบอุ่น ในครอบครัวฉัน สิบกว่าปี ความรู้สึกนี้ฉันไม่มีวันลืม “ กริชชัยก้าวเท้าเข้ามาหา อย่างจงใจ

           “เวลาฉันไม่สบาย  ฉันก็อยู่อย่างโดดเดี่ยว คนเดียว  “  แววตาของชายหนุ่มมีหยาดน้ำตา คลอด้วยความโกรธแค้นเมื่อเจอศัตรูตอนเด็กแบบซึ่งหน้า

           กอหญ้ามองชายหนุ่มสายตาหวั่นไหว  “ ฉันไม่ได้ต้องการ ให้มันเป็นแบบนั้น

พ่อคุณ ...”

“ไม่ต้องโทษว่าเป็นเพราะ พ่อผม ถ้าเธอไม่งี่เง่าเมื่อตอนเด็กๆ   แต่ช่างเถอะ มันผ่านไปแล้ว   ตอนนี้ เดี๋ยวนี้  เธอต้องชดใช้ให้กับฉัน  “

           “ ชดใช้บ้าอะไร  คนบ้า “  กอหญ้าเดิน หนี จนเท้าพันกันจนล้มตัวลงบนโซฟาตัวโต

           ชายหนุ่มก้าว เข้ามาจนแนบชิด กอหญ้าผลักร่างสูงใหญ่อย่างแรง แต่เหมือน  จะทัดทาน แรงของชายหนุ่มไม่ไหว

           กริชชัยก้มหน้าเข้ามาหา ริมฝีปากของหญิงสาว   กอหญ้าเบือนหน้าหนี

           “ปล่อยนะ “   กอหญ้า ผลักชายหนุ่ม ทั้งหยิกทั้งข่วน จนกริชชัยปวดแสบปวดร้อน

ไปหมด

           ริมฝีปากหนา บดกับริมฝีปากบาง อย่างเร่าร้อน กอหญ้าเม้มปาก ต่อต้านการรุกรานอย่างสุดกำลัง มือบางก็ทุบที่ไหล่  ร่างกายของหญิงสาว ก็สะบัดไปมา จนกริชชัยต้องเบียด

ร่างกายให้แนบกับร่างบาง อย่างแน่นหนา จนได้ยินเสียงหัวใจของกันและกัน

           “หวานเหลือเกิน หวานยิ่งกว่าครั้งก่อน “

           “ไอ้บ้า “

           เสียงหัวเราะของชายหนุ่มบาดลึกความรู้สึกของกอหญ้า จนน้ำตาไหล

           “  บอกให้ปล่อยไง  “

           “ ปล่อยให้โง่   ปั่นหัวฉันมาหลายวัน วันนี้ฉันจะเอาคืนเธอ ยัยเด็กบ๊อง”

           หญิงสาวผลักใบหน้าชายหนุ่มเต็มแรง พลางดิ้นหนีอย่างเต็มกำลัง ชายหนุ่มหน้ามืด

กระชากคาง  เรียวงามมาหา ก่อนจะบีบเอาไว้แน่น จนกอหญ้าน้ำตาคลอด้วยความเจ็บ

           “หยุดต่อต้านฉันเสียดี  ถ้าไม่อยากเจ็บตัว “

“ฉันเกลียดคุณ”  กอหญ้าน้ำตาไหล หญิงสาวจ้องมองชายหนุ่มอย่างโกรธแค้น

มือที่ถูกจับ เจ็บหนึบจนหญิงสาวหยุดอาการดิ้นรน

           “ร้องไห้อะไรนักหนา  รู้ไหม ทั้งหล่อทั้งรวยอย่างฉัน มีแต่คนมายืนให้เลือก

ที่ฉันลงมาเกลือกกลั้วด้วยเป็นบุญของเธอ “

           “ ซวยสิไม่ว่า  เป็นเวรเป็นกรรมอะไรของฉันที่ต้องมาเจอปีศาจแบบคุณ”

           เสียงกริชชัยหัวเราะ ก่อนที่ชายหนุ่มจะกางมือออกแล้วลูบไล้สองเต้าอวบอิ่มก่อนจะจูบฟัดเต้าสาวแสนสวย ทั้งสองข้างอย่างหลงใหล

           กอหญ้าหายใจหอบด้วยความเสียวซ่าน หญิงสาวเผลอครางออกมา ก่อนที่

ชายหนุ่มจะค่อยๆ คลายมือออกเมื่อเห็นว่าหญิงสาวหยุดต่อต้านแล้วเผลอร่วมมือไปกับตน

ชายหนุ่มสอดมือไปด้านหลัง เพื่อปลดสายบราเซีย  กอหญ้าสะดุ้งเฮือก ก่อนจะพยายามดิ้นอีกครั้ง แต่ไม่สามารถแม้แต่ขยับตัว

           “เธอสวยเหลือเกิน   ราวกับแม่มด”

           “ ปล่อยฉันเถอะนะ คุณกริช  ปล่อยฉันไป “

           “ ปล่อยให้โง่สิ  “ ใบหน้าคมเข้มก้มลง จูบสัมผัส กระแสคลื่นแรงปรารถนา กำลังถาโถมให้สองร่าง เกือบจะลุกเป็นไฟ

ชายหนุ่มกอหญ้าสอดมือเข้าไปคล้องรอบคอของชายหนุ่มเมื่อไหร่ไม่ทราบหญิงสาวดึงทึ้ง  ปลายเส้นผมตามอารมณ์ที่ถูกปลุกอย่างเร่าร้อน จนแทบระเบิด

           ชายหนุ่มจูบระ  จนถึงหน้าท้องราบที่ปราศจาก ไขมัน ระหว่างที่ทั้งสองคน กำลัง

คลุกเคล้า กันจนร่างแทบจะระเบิด แต่หญิงสาวต้องตกใจ เมื่อได้ยินเสียงเคาะประตู

กอหญ้าตกใจ จนตัวงอ  กริชชัยทำสีหน้าไม่พอใจ  ก่อนจะทำสัญญาณให้หญิงสาว

ไม่ให้ส่งเสียง

           “พี่กริช พี่กริช  อยู่หรือเปล่า  แม่ให้มาตามไปกินข้าว  เปิดประตูมาคุยกันหน่อย”

เสียงพยาบาลสาว รุกเร้า จนชายหนุ่ม สบถออกมาอย่างหัวเสีย

           “ ขัดจังหวะจริงๆ ยัยน้อง “

           “ จุ๊  อยู่นิ่งๆ  ไม่งั้น เธอเจ็บตัวแน่ แม่ตัวดี “ กริชชัยกระซิบเสียงพล่า ก่อนจะจูบเบาๆที่ริมฝีปากบาง เบาอย่างรวดเร็ว

           กอหญ้าสะบัดหน้า  ก่อนจะหยิกที่หน้าอกของชายหนุ่ม จนสุดแรง กริชชัยทำหน้าแสดงอาการเจ็บปวด เพียงเล็กน้อยก่อนจะ ชี้มือไปที่หน้า เหมือนเป็นสัญญาณบอกว่า

           “ ฝากไว้ก่อน “