บทที่ 8

           ยี่สิบนาทีผ่านไป

           อดิศร และ  อดิศวรก็ยังทำงานต่อไป เมื่อได้ยินเสียงรถ สองหนุ่มก็เดินออกไปต้อนรับ

           “หวัดดีครับ พี่กริช  โห หล่อจังเลยหว่ะ “  อดิศร ชกที่หัวไหล่  อย่างหยอกเย้า

           “ หวัดดีครับ พี่กริช  กลับมาได้หลายวันแล้วเหรอครับ  “

           “  แค่อาทิตย์เดียว ฉันมากวนพวกนายไหม กำลังทำอะไรอยู่”

           “ เลือกแบบโครงการใหม่ นะพี่   นั่งก่อน  นั่งก่อน พี่กริช เชิญครับ”

ผ่านไปสักครู่  อาร์มเดินออกมาจาก ห้องครัว  พร้อมจานอาหารที่ส่งกลิ่นหอมกรุ่น

           “ อ้าว หนุ่มๆ ไปนั่งที่โต๊ะอาหารเลย  อาหารพร้อมแล้ว “  อาร์มส่งเสียง ก่อนเบิกตากว้าง  เมื่อมองเห็นบุตรชายของเพื่อนรัก

           “ ตายแล้ว นั่นตากริชเหรอ  ตายแล้ว ตายแล้วกลับมาเมื่อไหร่นี่ หล่อเชียว”

อาร์มเข้ามาสวมกอด อย่างเอ็นดู

           “  กลับมาได้อาทิตย์กว่าแล้วครับ  ป้าอาร์มสบายดีหรือครับ “

           “ สบายดีจ๊ะ “  สายตาอาร์มกวาดไปทั่วห้อง ก่อนจะขมวดคิ้ว

           “  ศร น้องล่ะลูกไปไหน”

           “ กลับไปแล้วครับแม่ บอกว่ามีธุระด่วน”

           “ อะไรกัน  ไหนบอกว่าจะมานอนคุยกับแม่  ยัยญ่านะยัยญ่า  ทำให้คนแก่เก้อ เจอคราวหน้าจะงอน ให้รู้สึกเชียว”

           อาร์มเดินออกไปใบหน้าแสดงความผิดหวัง

           กริชชัยขมวดคิ้ว ก่อนหันไปถาม แฝดน้อง “ ใคร จะมา จะไปศวร”

           “ อ๋อ ยัยกอหญ้าไง สวนกับ กริชแค่เสี้ยวนาที  “

           “ เขามาบ้านนี้เหรอ”

           “ฮือ  ตอนแรกว่าจะค้าง  แต่ไงไม่รู้ พรวดพราดออกไปเลย” อดิสรอธิบายพร้อมมมองอย่างให้กำลังใจน้องชาย ฝาแฝด

           กริชชัย นั่งนิ่งก่อน ครุ่นคิด อย่างฉุนเฉียว “ยัยนี่ กะจะหลบหน้าเราหรือเปล่าว่ะ

แต่ ถ้าจะหลบ  จะหลบทำไม” ชายหนุ่มครุ่นคิดจนปวดหัว

           หลังจากรับประทานอาหารเสร็จ อดิศร และอดิศวร ก็ย้ายกันมาที่ห้องนั่งเล่น

ที่มี โทรทัศน์  กริชชัย เดินไปเรื่อยๆ ก่อนจะมาชะงัก ที่รูป ที่วางไว้บนโต๊ะ

ชายหนุ่มตัวชาไปทั้งร่าง  เมื่อมองเห็นสาวสวยที่ตนเอง มีสัมพันธ์ลึกซึ้ง  อยู่ในรูป

ซึ่งในรูป หญิงสาวสวมใส่ชุดครุย  รับปริญญาในอ้อมกอดมีดอกไม้  ประกบข้างมีฝาแฝด

อดิศร  และอดิศวร ใบหน้าหญิงสาวเต็มไปด้วยรอยยิ้ม ชายหนุ่มจิกปลายเท้ากับพรม

           “ ศร นี่ใคร นี่รูปใคร “ กริชชัยถามเสียงเหมือนละเมอ

           “ อ๋อ  กอหญ้าไง ยัยกระปุกตั้งฉ่ายของพี่กริชไง  เป็นไง ตอนนี้เป็นสาวสวยแล้ว”

           “ ใครนะ  เขาเป็นใครนะ “  เสียงกริชชัย ละเมอ หัวใจเต้นแรงเกือบจะระเบิดออกมานอกร่าง

           “ กอหญ้าไง ลูกแม่ฝน  น้องสาวบุญธรรมของพี่ไง พี่กริช อะไร อยู่บ้านเดียวกัน ยังไม่เจอกันอีกเหรอ “

           “  เมื่อกี้เขามาที่นี่ใช่ไหม “ น้ำเสียงสะกดไม่ให้สั่น

           “ มาแล้ว  ไปแล้ว ครับพี่กริช”

           “เขารู้ไหม  ว่าพี่จะมาที่นี่  “  กริชชัย เสียงสั่น จนต้องพยายามสะกดอารมณพลุ่งพล่าน

           “  น่าจะรู้  ก็ตอนที่พี่โทรมา กอหญ้าก็นั่งอยู่ด้วย “

           กริชชัย  กำมือเป็นหมัด เพื่อระงับอารมณ์โกรธ ชายหนุ่มกัดฟัน ก่อนจะเอ่ยขอตัว

น้ำเสียงสั่น

           “  เขาบอกว่าเขาจะไปไหน “

           “ บอกว่า  ไปดูแลคุณย่า  นี่ครับ”

           “  ตอแหล “  กริชชัยเผลอพูดออกมาเสียงดัง ก่อนจะรีบกลบเกลื่อน

           “ ขอโทษที  พี่พูดผิด”

           “ พี่มีธุระกลับก่อนนะ ไว้วันหลังจะมาดื่มด้วย  วันนี้มีเรื่องสำคัญต้องไปจัดการ”

           กริชชัยเดินออกไปอย่างรวดเร็วท่ามกลางสายตา สงสัย ของฝาแฝด พี่น้อง

กริชชัยกระชากรถเสียงดัง  ขับรถเร็วปานพายุ  ชายหนุ่มกัดฟันจนเจ็บกราม

           “ ยัยกระปุกตั้งฉ่าย  นี่เธอปั่นหัวฉันเล่น  สนุกมากใช่ไหม คอยดูฉันจะเอาคืนให้สาสม “

กริชชัยขับรถไปด้วยความเร็ว  ชายหนุ่มขับรถ ผ่านตึกใหญ่ มาที่ตึกเล็ก แววตามุ่งมั่น

           สาวใช้วิ่งมาต้อนรับ  “  มีใครอยู่บ้านบ้าง  หวาน”

           “คุณท่านไปบ้านคุณหญิงนฤมลกับนมอิ่มค่ะ  สาวๆอีกสองคนไปจ่ายตลาดค่ะ เหลือแต่หวานกับคุณกอหญ้าค่ะ”

           กริชชัย กำมือแน่น พยายามระงับอารมณ์ที่อัดแน่นในอก  ก่อนจะพูดน้ำเสียงห้วน

           “หวานไปบอกให้  ยัยกระ..เออ คุณกอหญ้าไปพบฉันที่หลังบ้านตรงสระว่ายน้ำ

บอกว่าฉันสั่ง เข้าใจไหม”

           หวานพยักหน้าก่อนจะวิ่งขึ้นไป ชั้นบน  กอหญ้านั่งร้อยดอกไม้ เพื่อเก็บเอาไว้ให้คุณหญิงมณีจันทร์ถวายพระ ในวันรุ่งขึ้น  หวานกระหืดกระหอบขึ้นมาบอก เสียงสั่น

           “ คุณกอหญ้าขา  คุณกริช ให้ไปพบค่ะ บอกว่ามีเรื่องด่วนค่ะ”

           กอหญ้าชะงักมือที่ร้อยดอกมะลิ  ก่อนจะพูดน้ำเสียงเรียบว่า  “ หวานไปบอกเขา

ว่าบ้านนี้ เจ้าของบ้านไม่อยู่   จะคุยธุระก็รอให้เจ้าของบ้าน  กลับมาหรือ ฝากไว้กับหวาน

ก็ได้  เข้าใจไหม “

           หวานพยักหน้า ยิ้มแหย่   ก่อนจะวิ่งลงบันได ไปบอกชายหนุ่มตามที่ กอหญ้าสั่ง

ด้วยอาการหวาดกลัว  ทุกคนในบ้านรู้ดีว่า  เวลากริชชัยโกรธจะมี อาการหน้ากลัวปานใด

หวานซึ่งอยู่มาหลายสิบปี ก็รู้ดีเช่นกัน

           กริชชัย อัดบุหรี่ ด้วยอารมณ์ที่พลุ่งพล่าน ภายใน เมื่อได้รับรายงานจากหวานสาวใช้

คนสนิทของนมอิ่ม ที่ได้รับหน้าที่ให้ ดูแลกอหญ้า ชายหนุ่มตาลุกโพลงด้วยแรงโทสะ

ก่อนจะหันไปสั่ง หวานเสียงเข้ม

           “หวานกลับไป ที่เรือนพัก ไม่ต้องออกมาจนกว่า นมอิ่มจะกลับ  เข้าใจไหม”

           “ค่ะ “ หวานเดินก้มหน้าจากไป ด้วยอาการงุนงง

           กริชชัยเดินจ้ำอ้าว ขึ้นมา ในส่วนห้องนั่งเล่นชั้นสอง สายตาสอดส่ายหา

ร่างของหญิงสาวที่ปั่นให้ ความรู้สึกของตนเองปั่นป่วน มาร่วมอาทิตย

           “ นึกว่าจะหนีฉันพ้นงั้นเหรอ “  น้ำเสียงคมเข้มทำให้ กอหญ้าที่คิดอะไรเพลินๆ

สะดุ้ง ก่อนจะปรับสีหน้าให้เรียบเฉย

           “ ฉันพูดกับเธอได้ยินไหม  ไม่น่าเชื่อ ว่าเธอจะอยู่ใกล้ฉันแค่เอื้อม” กริชชัยเดินเข้ามาใกล้  กอหญ้ายังคงร้อยพวงมาลัย เหมือนไม่มีใครอยู่ในห้อง  อาการเมินเฉยของหญิงสาวทำให้  กริชชัย โมโหจนหน้ามืด

           “จะไม่แนะนำตัวเองหน่อยหรือไง ตกลงเธอรู้มาตลอดหรือไงว่าฉันเป็นใคร”

           “ ฉันไม่รู้หรอกว่าคุณเป็นใคร แต่ถึงรู้  คุณก็ไม่มีความสำคัญในความรู้สึกฉัน

คุณก็น่าจะรู้ ว่าเราเกลียดกันแค่ไหน  “ กอหญ้าพูดน้ำเสียงเรียบเฉย

           กริชชัยรู้สึกโมโห จนแทบคุมตัวเองไม่อยู่  ชายหนุ่มกระชากมือหญิงสาว จน

ดอกไม้ที่ร้อย  กระจุยกระจาย กอหญ้าตกใจก่อนจะจ้องหน้าชายหนุ่ม อย่างเคียดแค้นชิงชัง

           “ นี่คุณทำบ้าอะไร  เห็นไหมว่าฉันทำอะไรอยู่  “

           “ มานี่  ไปกับฉัน”

           “  จะไปไหน  ฉันไม่ไป ปล่อยนะ คนบ้า”  กอหญ้าพยายามบิดมือหนี เมื่อโดนชายหนุ่มกระชากแขน พร้อมกับ ทั้งลากจนเกือบเหมือน จะอุ้มไปทางเรือนด้านหลัง ก่อนจะอ้อมไปทางลับ  ที่จะขึ้นไปตึกใหญ่ ในส่วนที่จะขึ้นไปชั้นสาม โดยทางลับนี้มีไว้สำหรับ

คนที่จะใช้ขึ้นชั้นสามเท่านั้น และทางนี้เป็นที่รู้กันว่า ถูกสร้างขึ้นให้ ลูกชายเพียงคนเดียว

ของตระกูล ทางนี้ถูกปิดใช้มาหลายสิบปี  แต่เพิ่งมาเปิดใช้ แค่เพียงหนึ่งอาทิตย์เพราะเจ้าของ

ได้กลับมาแล้ว

           “ ปล่อยนะ คนบ้า จะพาฉันไปไหน “ กอหญ้า  ทุบที่ไหล่ของชายหนุ่มด้วยมืออีกข้างหนึ่ง

           “ ก็บอกแล้วไง มีเรื่องจะคุยด้วย แต่ต้องคุยในที่ของฉัน    วันนี้ต้องคุยกันให้รู้เรื่อง

ยัยกระปุกตั้งฉ่าย   ฉันปล่อยให้เธอปั่นหัวมาหลายวันแล้ว  วันนี้จะเอาคืน  “

           “  ฉันไม่ใช่ ยัยกระปุกตั้งฉ่าย “  กอหญ้าเถียง นัยน์ตาเขียวปัด

           หึ เสียงหัวเราะของชายหนุ่ม บาดลึกความรู้สึกของกอหญ้า จนหญิงสาวแอบกัดริมฝีปากของตนเอง

           เมื่อจูงมือ แล้วทุลักทุเล  กริชชัย หันมาอุ้มหญิงสาว พาดบ่าแล้วเดินจ้ำอ้าว  ขึ้นชั้นสาม โดยไม่ผ่านส่วนหน้าของตึก จึงไม่มีผู้ใดเห็น

           “ นี่ จะพาฉันไปไหน  ปล่อยนะ ไอ้ ไอ้...คนบ้า ปล่อย” กอหญ้าทุบที่ไหล่กว้าง

ชายหนุ่มเดินจ้ำอ้าว ก่อนที่จะพาหญิงสาว ขึ้นมาชั้นบน ในส่วนของห้องนอน กอหญ้า แทบจะเป็นลม เมื่อนึกว่า จะเกิดอะไรขึ้นกับตนเอง  ในอีกไม่กี่นาที

           หญิงสาว เดินถอยหลัง จนร่างของหญิงสาว ชนกับ โซฟาที่อยู่หน้าเตียงนอน

ท่าทางรังเกียจเดียดฉันท์  ทำให้ชายหนุ่มไม่สบอารมณ์อย่างแรง

           “อย่ามาดีดดิ้นหน่อย  เลย  มากกว่านี้ฉันก็ทำกับเธอมาแล้ว   เธอเป็นผู้หญิงของฉัน

ฉันเคยทำอะไรกับเธอบ้าง ลืมไปแล้วหรือไง  เราเป็นมากกว่า....”

           หญิงสาวร้องกริ๊ด ก่อนจะปิดหู  “  อย่าพูดอะไรทุเรศ ๆ นะ ฉันไม่อยากฟัง  “