บทที่ 6

           ตรีรินทร์ พิพัฒนพงค์  เดินเคียงคู่มากับ  ธมกานต์ พิพัฒนพงค์  ก่อนส่งยิ้มให้บุตรชายเพียงคนเดียว

           “ว่าไง  ตากริช วันนี้จะออกไปไหนล่ะ”

           “  ผมจะเข้าไปดูงานที่โรงแรมสักแป๊ปครับ  แล้วเย็นๆว่าจะไปเยี่ยม สรกับ ศวร  ที่บ้านคุณอาอลงกรณ์  คุณแม่มีอะไรให้ผมทำหรือเปล่า “

           “  เปล่าจ๊ะ  แม่ถามดูเฉยๆ “

           แจ่ม สาวใช้คนสนิท ยกอาหารเช้ามาวางบนโต๊ะ  ตรีรินทร์เงยหน้าส่งยิ้มให้คนสนิท

ก่อนเอ่ยปากถาม

           “ เอ พี่แจ่ม สี่ห้าวันนี้   รินทร์ไม่เห็น  ยัยญ่าเลย  พี่แจ่มรู้ไหมเขาไปไหน”

           “  อ๋อ เห็นโทรมาบอกคุณผู้หญิงว่าช่วงนี้ไปค้างบ้านคุณพัชค่ะ ต้องทำรายงานส่งอาจารย์ค่ะ “

           “ งั้นเหรอ   ถ้าพี่แจ่มเห็นเขากลับมาบอกให้มาหารินทร์ที่บนตึกหน่อยนะคะ “

           “ ค่ะ  “

           กริชชัย นั่งนิ่ง เมื่อได้ยินเสียงมารดาเอ่ยถึง ศัตรูในวัยเด็ก ชายหนุ่มนั่งนิ่งพร้อมขมวดคิ้ว

           “จริงสินะ ตั้งแต่เขากลับมาจากเมืองนอก ยังไม่เคยเห็นยัยเด็กคนนี้สักครั้ง จะเป็นยังไงบ้างแล้วนะ” ชายหนุ่มคำพึงในใจ

           คอนโดฯ ของพัชรา

           “ญ่า  แกนอนแบบนี้มาหลายวันแล้วนะ มีเรื่องทุกข์ใจอะไรมากมายบอก พัชสิ เราเป็นเพื่อนกันไม่ใช่เหรอ  นี่พัชเห็น ญ่าเหม่อลอย  แล้วก็ร้องไห้มาหลายวันแล้วนะ “

พัชรากล่าวน้ำเสียงเป็นห่วง

           “ญ่าไม่เป็นไรหรอก พัช  มีเรื่องให้คิดนิดหน่อย   เออ  นี่คุณย่าโทรมาให้กลับบ้านนะวันนี้ พอดีโทรศัพท์ญ่าดัง เห็นเป็นเบอร์คุณย่าก็เลยรับให้  “

           “อืม วันนี้คงต้องกลับบ้านจริงๆ  คงโดนบ่นยาวแน่ๆ “ กอหญ้าลุกขึ้นจากที่นอนแล้วเดินเข้าไปในห้องน้ำ หญิงสาวเดินไปหยุดที่กระจก หน้าอ่างล้างหน้า

           “กอหญ้า เข้มแข็งหน่อยสิ แกจะให้ผู้ชายคนนั้น มาทำลายชีวิตแกงั้นเหรอ เสียแล้วเสียไป  อย่าได้แคร์ เริ่มต้นชีวิตใหม่ กอหญ้า  เธอต้องเข้มแข็ง อย่าอ่อนแอ” กอหญ้าให้กำลังใจตัวเองแต่น้ำตาไหลพรากเมื่อนึกถึงเหตุการณ์เลวร้ายเมื่อหลายวันก่อน แผลทางกายหายไปสนิทแล้วมีแต่แผลในใจ  ที่ยังกัดหนอง

           ตอนเย็นเกือบค่ำ  ที่เรือนหลังเล็ก ในบริเวณบ้านพิพัฒนพงค์ สมาชิกทุกคน พร้อมหน้า โดยมีคุณหญิงมณีจันทร์นั่งเป็นประธาน

           “ย่ามีความสุขจริงๆที่หลานๆ ของย่าทุกคนมาทานข้าวด้วย”คุณหญิงมณีจันทร์กล่าวใบหน้ายิ้มแย้ม

           “ขาดอีกหนึ่งคนค่ะคุณย่า “ เสียงพยาบาลสาว เอ่ยน้ำเสียงสดใส

           “ เดี๋ยวก็มา  โทรตามแล้วบอกกำลังจะถึง” คุณหญิงกล่าวตอบน้ำเสียงสดใส

           “ เอ ช่วงนี้ยัยญ่ามีงานเข้ามาเยอะเลยเหรอค่ะ คุณแม่  ไม่ขึ้นไปหารินทร์เหมือนเมื่อก่อนเลย “

           “ เห็นว่าทำรายงานกับเพื่อน  ก็ยัยพัชไง  แต่โทรมาขออนุญาติแล้ว หิวไหมทุกคน รออีกสักครู่นะ  เห็นว่าเกือบถึงแล้ว”

           ต้นตาล  ต้นน้ำ  ธมกานต์ ลุกขึ้น  เดินไปที่หน้าจอโทรทัศน์จอใหญ่  ที่กำลังถ่ายทอดสดการแข่งขันว่ายน้ำ

           กริชชัย  นั่งอ่านอีเมล์ใน มือถือ โดยไม่สนใจสิ่งรอบตัว

           กอหญ้ามุดผ่านประตูหลัง  ด้วยความเคยชิน ประตูนี้เธอจะใช้ยามที่ไม่อยากจะเดินผ่านประตูใหญ่ของบ้านพิพัฒนพงค์  เสียงโทรศัพทมือถือดังระรัว

           “ค่ะ  คุณย่า “

           “เมื่อไหร่จะถึงสักที  ย่ารอทานข้าวอยู่นะ “

           “ อีกห้านาทีค่ะ  ย่าอยู่ปากซอยแล้วค่ะ  “

           กอหญ้าปิดปากหัวเราะ เมื่อนึกถึงท่าทางตกใจของคุณหญิงมณีจันทร์ หญิงชราประมุขของตระกูลพิพัฒนพงค์ที่เอ็นดู และส่งเสียงเลี้ยงดูเธอไม่ต่างจากหลานในไส้

คุณหญิงมณีจันทร์ได้ขอให้เธอมาอยู่ด้วยตั้งแต่เธออายุสิบเอ็ดขวบ จนเดี๋ยวนี้สิบกว่าปี

ความผูกพันระหว่างเธอกับคุณหญิงแน่นแฟ้นเหมือนย่า หลานกันจริงๆก็ไม่ปาน

           คุณหญิงมณีจันทร์วางมือถือ ก่อนยิ้มละไม “ อีกห้านาที ก็ทานข้าวกันได้แล้ว

ยัย ญ่ากำลังจะถึงแล้ว”

           กริชชัยเงยหน้าขึ้นมอง  ก่อนจะก้มหน้า อ่านเอกสารในมือถือ  อย่างไม่แยแสกับสิ่งที่ได้ยิน

           กอหญ้าเดินลัดมาทางหลังครัว ก่อนจะทำท่า  หลอก นมอิ่ม แม่นมของตระกูลพิพัฒนพงค์  อย่างนึกสนุก

           “จ๊ะเอ๋ นม  “

           “ว้าย  อกอีแป้นจะแตก “

           เสียงหัวเราะของกอหญ้าสดใส  จนนมอิ่มยิ้มค้อน ก่อนจะลงมือทำอาหารอย่างขมักเขม่น

           “ ใครมาเหรอคะนม  ญ่าเห็นไฟสว่างเต็มบ้าน”

           “ อ๋อ  คุณท่านเรือนใหญ่ทุกคนเลยค่ะ  คุณกริชก็มานะคะ คุณย่า โห้ยทูนหัวของนม

หล่อ หล่อ”

           กอหญ้าอ้าปากค้าง “  เขามาด้วยเหรอป้า “

           “มาสิคะ คุณท่านงี้ หน้าบานเชียวค่ะ “

           กอหญ้าออกเดิน  ท่ามกลางสายตาสงสัย ของนมอิ่ม

           “คุณญ่าค่ะ  ไปไหนค่ะนั่น ไม่ทานอาหารเหรอค่ะ คุณย่ารออยู่นะ “

           “ นมไปบอกคุณย่านะคะ ว่า ญ่าติดธุระด่วน  ญ่าไปก่อนนะคะ”

           นมอิ่มขมวดคิ้ว ก่อนไปรายงานให้คุณหญิง  มณีจันทร์

คุณหญิงมณีจันทร์ได้รับการรายงานจาก นมอิ่มก็ขมวดคิ้ว  สายตาไม่เข้าใจ ก่อนส่ายศีรษะไปมา ท่าทางแสดงความผิดหวัง

           “เอ้า มากินกันเถอะ ยัยญ่าติดธุระด่วนขึ้นมากระทันหัน “

           ต้นตาล และต้นน้ำ มองหน้ากัน นิ่ง ก่อนจะหันไปมองหน้า  พี่ชายคนเดียว แววตา

มีคำถาม

           “เอ้า  ในเมื่อไม่ต้องรอใคร พวกเราก็กินข้าวกันเถอะ”

           กริชชัย ทานข้าวเสร็จ ก็เดินออกมายืนสูบบุหรี่ที่ข้างๆ  สระว่ายน้ำ ด้วยความเคยชิน

ชายหนุ่มนั่งที่เก้าอี้ริมสระว่ายน้ำ  ในมือถือบุหรี่ไว้แต่ไม่สูบ

           กริชชัยชะงักเมื่อได้ยินบทสนทนาของสาวใช้ในบ้าน ดังมาจากมุมหนึ่งของตึก

           “ พี่หวานว่าไงนะ คุณกอหญ้ากลับมาแล้ว  กลับออกไปอีกงั้นเหรอ เมื่อไหร่ทำไมหนูไม่เห็น  “

           “  ข้าเห็นจริงๆ นะ  นี่ไง คุณญ่าลืมไว้ในครัว เดี๋ยวข้าต้องเอาไปเก็บไว้ในห้องเธอ”

หวาน  สาวใช้ในบ้านพิพัฒนพงค์  ชูผ้าพันคอ บางเบาสีชมพู  ชายหนุ่มขมวดคิ้วเมื่อได้ยิน

บทสนทนาดังกล่าว

           “ ยัยกระปุกตั้งฉ่าย ทำอะไรของเขานะ มาแล้ว  กลับออกไปอีกงั้นเหรอ ประสาท”

กริชชัยบ่นงึมงำ

           กอหญ้าจ้ำอ้าว เดินออกไปจากทางด้านหลัง  มือสั่น  ประสาทสั่น ขึ้นมาอย่างไม่รู้ตัว

           “ เราจะทำยังไงดี กอหญ้า   เราจะทำอะไรต่อไปดี  “  เสียงกอหญ้าพึมพำกับตนเอง

น้ำเสียงหวั่นไหว

           สองวันผ่านไป

กอหญ้าเดินออกมาจากบริเวณบ้านพิพัฒนพงค์แข้งขาสั่น “ อย่าพึ่งเผชิญหน้ากันเลยอย่าง

น้อย อย่าพึ่งตอนนี้ “ หญิงสาวหลับตา

           “พี่ตาล พี่ตาลว่าแปลกไหม ที่คุณย่าบอกว่า ยัยญ่าจะกลับมาภายในห้านาที แต่สักพักยัยญ่าบอกว่า ไม่กลับ พี่ว่ามัน แม่ง แม่ง ไหมล่ะ”

           ต้นตาล นักธุรกิจหญิง แนวหน้าของประเทศ  ขยับแว่นก่อนส่ายศีรษะไปมา

           “ น้ำ  คิดมากไปหรือเปล่า  ไม่เอาล่ะ พี่ไปทำงานต่อก่อนนะจ๊ะ “

           ต้นน้ำ ยืนนิ่ง ก่อนยักไหล่ เดินกลับขึ้นไปบนตึก  ท่าทางร่าเริง