บทที่ 23

ร้านกาแฟ ในห้างสรรพสินค้า  ในวันต่อมา

           พัชรา  กำลังนั่งทำงานในไอแพค ขณะที่ยกกาแฟ ขึ้นดื่ม กอหญ้า  เดินเข้ามาสมทบ

           “ รอนานไหมยัยพัช “  กอหญ้าพูดน้ำเสียงอ่อย

           “  รอแกจนชิน แล้ว เป็นไงแฟชั่นโชว์  เรียบร้อยไหม”

           “  พัช “

           “ ฮืม “

           “ วันศุกร์นี้ ไปนอนเป็นเพื่อนหน่อยสิ  “

           “ ทำไม  “

           กอหญ้าอึ้งก่อนหลบสายตาเพื่อนสาว    “ เปล่า แค่อยากนอนคุยด้วย “

           “  เห็นแกว่าคุณย่าจะปิดเรือนหลังเล็ก  ซ่อมแซมแล้วแกไปนอนที่ไหน”

           “  เออ  วันศุกร์นี้ไง ฉันต้องย้ายไปนอนบนตึก ฉันกลัว   แกไปนอนเป็นเพื่อนนะ”

           “  เดี๋ยวดูก่อนนะ  มีนัดอะไรหรือเปล่า “

           พัชราเปิดสมุดนัด ก่อนพยักหน้า  “ โอเค  ไม่มีปัญหา ฉันไปหาแกที่บ้านหลังเลิกงานนะ “

           “  จริงๆ นะเพื่อน รักพัชที่สุดเลย  “

           กอหญ้า ยังรู้สึกหวั่นไหว  จึงต้องการมีเพื่อน ไปอยู่ด้วย  หญิงสาวนอนคิดมาหลายวัน  จึงคิดออกว่าคงต้องหาวิธี หลบชายหนุ่มให้ได้นานที่สุด

           “ไว้วันหลังก็ขอป้ารินทร์ ไปนอนข้างนอกบ้าง เดือนหนึ่งก็ผ่านไปอย่างรวดเร็ว”

หญิงสาวพึมพำในใจ

           “  เห้ย  นั่นพี่ตาล มากับใครนะ  “  กอหญ้าชะโงกหน้าเมื่อมองเห็นว่าฝั่งตรงข้ามร้านอาหาร ญี่ปุ่น  พี่สาวบุญธรรมนั่งอยู่กับ  คนสองสามคน

           “  ไหน  ใครกัน”

           “ พี่ต้นตาลไง  พี่สาวฉันเอง “

           “ คนไหน “

           “  คนที่ใส่สูทนั่นไง  คนที่หน้าขรึมๆ  นั่นแหละ “

           “  เท่หจังเนอะ   พี่สาวเหรอ  แต่ทำไมแต่งสูท ใส่กางเกง”

           “  อืม พี่ตาลไม่ชอบใส่กระโปรงตั้งแต่เด็กๆ แล้ว  “

           “  ฉันเคยอ่านเจอ ว่าเขาเป็นนักธุรกิจแนวคิดใหม่  เก่งมาก”

           “ แน่นอน ตอนเรียนเกรด สามจุดเก้าตลอด”

           “ โห  เก่งเนอะ “  พัชราจ้องมองหญิงสาว ฝั่งตรงข้าม แววตาอ่อนโยน

           “ แกไม่เข้าไปทักพี่สาวแกเหรอ” พัชราเอ่ยถาม

           “ ไม่เอา สงสัยพี่ตาล  พาลูกค้ามาเลี้ยง  “   กอหญ้าพูดพลางกินขนมเค้ก

           “  เขามีแฟนหรือยัง พี่สาวแก”

           “  มีแล้ว  คู่หมั้นนะ  ไม่ใช่แฟน คบกันมานานมากกกกก สิบปีแกเชื่อไหม ใครจะมั่นคงขนาดนี้”

           กอหญ้าทานขนมเค้ก  ท่าทางเอร็ดอร่อย  หญิงสาวทานเพลิน มือก็กดมือถืออ่านแมสเสจ  พัชราเอื้อมมือมาปัดเศษขนมปังที่ติดริมฝีปาก เป็นช่วงเวลาเดียวกับที่  ต้นตาลเหลียวมามองเห็น  หญิงสาวจ้องมอง  ก่อนจะยกมือทักทายเมื่อกอหญ้าเหลียวมามองพอดี

           ต่างคนต่างยิ้มให้กัน แล้วต้นตาลก็หันไปสนใจกับ ชายหนุ่มที่อยู่ตรงหน้า   พัชรามอง  พี่สาวเพื่อนด้วยความประทับใจ

           “เท่ห์จังเลย  พี่แก  ทำงานเหมือนผู้ชายเลยเนอะ”

           “ เก่งกว่าผู้ชายบางคนอีก  พี่ตาลทำโปรเจ็คใหญ่ๆ เยอะมาก ดูแลบริษัทในเครือสิบกว่าบริษัท   แต่บ้างานมาก  ทำงานแทบไม่มีวันหยุดเป็นแบบนี้มาตลอด ตั้งแต่มัธยมแล้ว

พี่ตาล เริ่มทำงานตั้งแต่ ม.สี่  แล้วมั้ง “

           “ โห  ขนาดนั้นเชียวเหรอ”

           “  อืม คุณลุงกานต์  เทรนพี่ตาล  มาตั้งแต่เด็กๆ  เพราะคุณกริชไปอยู่เมืองนอก พี่ตาลเลยต้องทำงาน  ช่วยคุณลุงกับคุณป้า ตั้งแต่เด็ก”

           “ อืม น่าทึ้งจัง “ พัชราเอ่ย แววตาสดใส

           “ ไปเถอะ   พูดแล้ว เราก็ไปทำงานของเราบ้าง  เม็คมันนี่ “ พัชราเอ่ยน้ำเสียงสดใส

ก่อนจะคล้องแขน กอหญ้าอย่างสนิทสนม